Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

Here comes the bride…



Αγαπητή Αντρούλα. Που έχεις το γραφείο σου στον δεύτερο όροφο, που μιλήσαμε πέντε φορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια, που νόμιζα πως σε λένε Βασιλική, που δεν ήξερα αν είσαι παντρεμένη και δεν με ενδιέφερε να είχες παιδιά. Γιατί νομίζεις πως με ενδιαφέρει που παντρεύεις στις 26 Οκτωβρίου την μοναχοκόρη σου? Και γιατί εσύ και οι άλλοι έξι, άνω των 55 ετών συνάδελφοι, θεωρείται πως περίπου θα κάνουμε bonding, αν συμμετέχω στους γάμους του κανακάρη και της θυγατέρας σας, αντίστοιχα αφιερώνοντας τουλάχιστον 30 Ευρώ στον καθένα?
Έλεος πια!! Γιατί πρέπει να καλείτε 2500 άτομα στον κάθε γάμο???? Γιατί πρέπει να κάνω κάθε Φθινόπωρο συλλογή από τουλάχιστον 15 προσκλητήρια γάμου?? Και γιατί στο βάθος βάθος νοιώθω υποχρεωμένη, νοιώθω τύχεις και ντρέπομαι με την –σοφή- απόφαση μου, να μην συμμετέχω σε γάμους αγνώστων??

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

My friends and neighbors…



Η κ Μαρούλα, η πιο κοντινή γειτόνισσα στο πατρικό μου, είχε ξενυχτήσει μαζί με την μάμα μου την γιαγιά μου. Η άλλη γειτόνισσα, η κ Αντρούλα, είχε έρθει να με καπνίσει στον γάμο μου και έλαμπε λες και πάντρευε δική της κόρη. Ο κ. Τάκης πήρε απίστευτες φορές την πρωτοβουλία να μας φτιάξει τα υδραυλικά (δεν του περνούν αυτά τα πράματα του παπά μου) και η κ Γιασεμιά, στέλνει πάντα στην μάνα μου γεμιστά και γλυκό καρυδάκι.
Όλα αυτή η γειτονιά, στα σπλάχνα της οποίας μεγάλωσα, συνιστούσε πάντα μια αγκαλιά, μία ζεστή κοινότητα από ανθρώπους που τους έριξε ίσως η μοίρα να ζούνε στον ίδιο τόπο μαζί, αλλά που κατάφεραν να γίνουν φίλοι, πες αδέλφια, και να σταθούν ο ένας δίπλα από τον άλλο σε όλες τις μορφές της ζωής. Γλένταγαν στους γάμους, έκλαιγαν στις κηδείες, έπαιζαν τάβλι τα μακριά απογεύματα του Αυγούστου και έπιναν καφέ τα θλιβερά Σεπτεμβριανά δειλινά. Κλάδευαν τα δέντρα, μπόλιαζαν τις λεμονιές, μοιράζονταν τσιγάρα και αναμνήσεις από τα αγροτικά παιδικά τους χρόνια.
Ίσως αυτό να ήταν που τους ένωνε τελικά. Ότι μεγάλωσαν όλοι σε μικρά αρχαία χωριά, όπου η έννοια της κοινότητας και της αλληλεγγύης ήταν στοιχεία που τα έφεραν στο αίμα τους.
Αυτά σκέφτομαι όποτε μου τελειώνουν τα λεμόνια, ή χρειάζομαι απεγνωσμένα ένα κρεμμύδι ή ένα σκορδάκι να τελειώσω το φαΐ. Μπορεί να φταίει που ζούμε σε διαμέρισμα, αλλά πέντε χρόνια τώρα μόνο μια φορά ήπιαμε ένα καφέ με τον Πέτρο, μόνο μια νύχτα τα καταφέραμε να φάμε ένα σουβλάκι με τον Χάρη. Άνθρωπο που αναπνέουν δίπλα μας, νύκτα και μέρα, που μας χωρίζει μονάχα ένας τοίχος… Πώς και δεν τα καταφέραμε να γίνουμε φίλοι? Πώς και δεν καταφέραμε να ανοίξουμε μια φορά τις καρδιές μας?

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

In laws…



Όταν παντρεύεσαι τον άνθρωπο των ονείρων σου, δεν αντιλαμβάνεσαι ότι έρχεται στη ζωή σου κουβαλώντας όπως λένε και οι Εγγλέζοι, αποσκευές. Κουβαλά μαζί του την μάνα του, τον πατέρα, τα αδέλφια και τη γιαγιά του οι οποίοι κουβαλούν μαζί τους μία σπιτική κουλτούρα τόσο διαφορετική από τη δική σου που σου παίρνει χρόνια να ξεπεράσεις το σοκ. Οι πολιτισμικές διαφορές ξεκινούν από το ότι μαγειρεύει η πεθερά σου τα ρεβίθια όχι με σπανάκι αλλά με σέλινο (μα με σέλινο????), βάζει στην μπάμια λεμόνι και όχι ξύδι (μα λεμόνι?????) και καταλήγουν ότι ψηφίζουν ΔΗΣΥ και υποστηρίζουν το ΑΠΟΕΛ ενώ εσύ μεγάλωσες ασφαλώς στις χιονισμένες Σιβηρικές Άλπεις και αν όχι την Ομόνοια, υποστηρίζεις φανατικά την Νέα Σαλαμίνα.
Κλασσικά κατοικούν στον Στρόβολο, άντε να έχουν καινούργιο τρίπατο σπίτι στην Λακατάμεια, ενώ εσύ μεγάλωσες Καϊμακλί και Παλλουριώτισα, μην σου πω και σε προσφυγικό συνοικισμό. Η πεθερά και ο πεθερός σου θα σπούδασαν στον Λονδίνο και στην Γαλλία, ενώ ο πατέρας σου είναι χτίστης και κάνει σουβλάκια τα Σάββατα, ενώ η μάνα σου έμαθε ράψιμο μικρή και τα απογεύματα λέει στις γειτόνισσες τον καφέ.
Υπάρχει ασφαλώς ένα χάσμα ανάμεσα στις δύο οικογένειες, το οποίο καλούνται τα δύο ερωτευμένα παιδιά να καλύψουν με την μεγάλη αγάπη τους. Διότι κάτι οι μοντέρνοι καιροί, κάτι η καταραμένη παγκοσμιοποίηση, κάτι οι κοινές παρέες και εμπειρίες, εκμηδενίζουν τις πολιτισμικές διαφορές στο ζευγάρι, που τείνει να είναι πραγματικά ευτυχισμένο, αγνοώντας την θητεία αυτής στην ΕΔΟΝ και την θητεία αυτού ως πρόσκοπος.
Οι συμπέθεροι, ωστόσο, ίσως ποτέ δεν βρουν την χρυσή τομή. Η μάνα σου θα κοιτάζει με φρίκη τα ροζ σοσονάκια της συμπεθέρας (60 χρονών γυναίκα!!) και η πεθερά σου θα πάθει δύο μίνι εγκεφαλικά στην προσπάθεια της μάνας σου να της πει τον καφέ. ΟΙ μεν θα γιορτάζουν με πάθος την 1η και οι άλλοι την 28η Οκτωβρίου. Στο τέλος της ημέρας όλοι θα ζήσουν καλά και εμείς ελπίζω πολύ καλύτερα.
Υπάρχει μία παράξενη λέξη που το περιγράφει όλο αυτό. Και λέγεται οικογένεια.

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Smile…




Είναι η αισιοδοξία θέμα γονιαδιακό? Είναι η ικανότητα να νοιώθεις χαρά θέμα περιβάλλοντος? Γεννιόμαστε αισιόδοξοι ή γινόμαστε χαρούμενοι στην πορεία? Είναι το περιβάλλον και οι καλές συνθήκες ζωής ο απαράβατος κανόνας για να γίνει κάποιος χαρούμενος? Είναι η αισιοδοξία χωμένη τόσο βαθιά στο κρυφό μας DNA που δεν μπορεί να την ξεκολλήσει κανένας και τίποτα? Μπορώ να είμαι αισιόδοξη? Μπορείς να έχεις γεννηθείς χαρούμενος? Απάντησε μου σε παρακαλώ…

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Goodbye Mr K…




Ο παρπέρης του παπά μου αφυπηρέτησε. Τέλειωσε. Πήρε σύνταξη. Κρέμασε τα ψαλίδια και τα ξυράφια του και αποφάσισε να μείνει σπιτάκι του να εκτρέφει καναρίνια. Ο δε παπάς μου, και σύσσωμο το αρσενικό συγγενολόι του δοξασμένου Λευκωσιάτικου προαστίου που μένει η οικογένεια μου, έχουν μείνει απαρηγόρητοι. Η απώλεια του κυρίου Κ. είναι μεγάλη. Και η αντικατάσταση του είναι αδύνατη. Ο κύριος Κ. ήταν ο πρώτος κουρέας που εμπιστεύτηκε ο παπάς μου να τον ξυρίσει. Ήταν ο κουρέας που τον χτένισε (!!) στον γάμο του. Κιμπάρης και αρχοντάνθρωπος, μπήκε και κουμπάρος. Έβαλε μάλιστα ξημέρωμα πέντε ολόκληρες λίρες -για τις οποίες ακόμα οι γονείς μου τον μνημονεύουν με θαυμασμό. Ήταν ο άνθρωπος που ο λιγόλογος και πράος παπάς μου εμπιστευόταν τα προβλήματα. Μαζί αναζητούσαν λύσεις. Μαζί έκλαιγαν όταν έχανε το πρωτάθλημα η Ομόνοια. Ο κύριος Κ .ήταν ένας ψυχολόγος, ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένας σοφός που πάνω από τα ψαλίδια του είχε πάντα να πει μια καλή κουβέντα και ένα λόγο ζυγισμένο και σοφό.
Και τώρα πάει να αναθρέφει καναρίνια?
Οι θείοι μου έδειξαν σιγά σιγά να συνηθίζουν την ιδέα και άρχισαν να αναζητούν τον αντικαταστάτη. Ξαφνικά η οικογένεια δείχνει να φρεσκαρίστηκε, οι θείοι μου νέωσαν μετά τις νέες κομμώσεις των επίδοξων παρπέρηδων που δοκίμασαν-μεγάλη αλλαγή από το πανομοιότυπο κούρεμα του κυρίου Κ. Μεταξύ μας, ήταν καλύτερος συμβουλάτορας παρά παρπέρης. Ο παπάς μου, όμως παραμένει ανένδοτος. Πιστεύει πως ο κύριος Κ. θα το μετανιώσει και θα γυρίσει πίσω στα ψαλίδια και τα ξουράφια του. Μέχρι να γίνει αυτό αρνείται να προβεί σε οποιαδήποτε προδοσία, παραμένει καρτερικά και διπλώνει την μπούκλα πίσω από το αυτί του. Σε αυτό τον αγώνα θα κερδίσει τελικά η υπομονή του παπά μου, η αγάπη για τα καναρίνια, η ανάγκη του κυρίου Κ. να ξεκουραστεί ή το ψαλίδι της μάνας μου, που την βλέπω να πλησιάζει απειλητικά πίσω από την νεοαποκτηθείσα κόμη του παπά μου?

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Happy Beginnings…Η Γεωργία και ο Μουράτ…




Την Γεωργία την γνώρισα ως την αδελφή ενός φίλου. Με τον Μουράτ πάλι κάναμε παρέα στα δημοσιογραφικά σαλόνια. Είναι οι τελευταίοι άνθρωποι στον κόσμο που θα πίστευα ποτέ πως θα κατέληγαν μαζί. Πόσο κουράγιο στα αλήθεια χρειάστηκε για να φανταστούν και οι ίδιοι τον εαυτό τους έτσι? Ποτέ δεν θα τους ρωτήσω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που διαλέγουν να ζούνε με την πλάτη στο τοίχο, αν είναι να τη ζήσουν αυτή τη ζωή τους μαζί. Μου αρέσει να γίνομαι κοινότυπη και να φαντάζομαι κοινές πατρίδες και αγάπες τυλιγμένες στο ροζ μπαλόνι ενός ειρηνικού ουρανού. Να ζήσετε…

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Life's little luxuries...



  1. Η στιγμή που ανοίγω και μυρίζομαι ένα νέο αγαπημένο βιβλίο.
  2. Παγωτό μαστίχα φουντούκι από το Pahit ice.
  3. Καλοκαίρι δίπλα από τη θάλασσα.
  4. Ηλιοβασίλεμα στον "παράδεισο".
  5. Βράδυ για σουβλάκια και χαζομάρες με τους φίλους μου.
  6. Τα γεμιστά της μάμας μου.
  7. Αγκαλιά και αγάπη από τα ανιψάκια μου.
  8. Η έκφραση του αγαπημένου ατόμου όταν ανοίγει το δώρο του.
  9. Κυριακή πρωί στο σπίτι με της Κυριακάτικες εφημερίδες.
  10. Εσύ!