First times…

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ταξίδεψα με τραίνο… εκείνη την απίστευτη αίσθηση να περνάς σαν ένας μικρός σίφουνας μέσα από τα βουνά και τις χώρες… θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφτηκα μία άλλη χώρα… Η συνειδητοποίηση πως έσπασες τα δεσμά που σε κρατούσαν εγκλωβισμένο στο σπίτι σου… θυμάμαι την πρώτη φορά που σε ερωτεύτηκα… εκείνη την αίσθηση πως θα μπορούσα να πεθάνω αυτή τη στιγμή για σένα… θυμάμαι την πρώτη φορά που έμεινα μόνη… εκείνη η απίστευτη αίσθηση ανεξαρτησίας και μοναξιάς… θυμάμαι την πρώτη φορά που απέτυχα σε διαγώνισμα… θυμάμαι την πρώτη φορά που με απέρριψαν… θυμάμαι την πρώτη φορά που τσακώθηκα με την καλύτερη μου φίλη… θυμάμαι χίλια πράγματα.. θυμάμαι χιλιάδες πρώτες φορές… θυμάμαι να λυπάμαι, να χαίρομαι, να πέφτω να σηκώνομαι… θυμάμαι….

Αυτές τις μέρες διανύω μία δύσκολη πρώτη φορά. Θέλω να πιστεύω πως θα είναι η τελευταία. Θέλω να πιστεύω πως θα το παλέψω αυτό με αξιοπρέπεια και δύναμη και με επιτυχία. Θέλω να ακούω την μάνα μου που λέει πως ο κόσμος όλος έχει προβλήματα και πως υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα από τα δικά μας. Προβλήματα υγείας, προβλήματα απώλειας ανθρώπων και αγαθών, προβλήματα ψυχικής υγείας και άλλα πολλά… Θέλω να είμαι καλά… Θέλω να πιστεύω πως είμαι ένας βετεράνος της πρώτης φοράς… Θέλω να πιστέψω πως θα πετύχω!

They can kill you so many times…

Διαφωνούσα κάθετα σε πολλά σημεία με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Αλλά σε κανένα δεν αξίζει αυτό που του συνέβηκε. Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει, αλλά μπορείς να σκοτώσεις κάποιον πολλές φορές. Και τα σενάρια που ακούμε συνεχώς όλες αυτές τις μέρες, είτε από τον Τύπο, είτε σε απλές κοινωνικές συναναστροφές, τίποτε δεν κάνουν άλλο, παρά να σκοτώνουν τον Τάσσο ξανά και ξανά, λίγο-λίγο…

OPEK, the Turkish Cypriots and a special perception of democracy

Χθες το βράδυ βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα κομμάτι αυτού που κάποιοι θα ήθελαν να ονομάσουν κυπριακή διανόηση και πιστέψτε με, θέλω να βάλω τα κλάματα. Και να κλαίω για ώρες! Και που να πάρει, μόλις είχα συνέλθει από τα τραγικά και είχα μία θετικότερη αντιμετώπιση για τη ζωή. Φευ!

Λοιπόν, πήγα να παρακολουθήσω μία παρουσίαση βιβλίου που διοργάνωσε η ΟΠΕΚ (Ο Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας) στην αίθουσα εκδηλώσεων της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας στην Λεωφόρο Μακαρίου στη Λευκωσία. Η παρουσίαση αφορούσε στο νέο βιβλίο του Niyazi Kızılyürek με τίτλο «Οι Τουρκοκύπριοι, η Τουρκία και το Κυπριακό». Το βιβλίο θα παρουσίαζε η Κωνσταντίνα Ζάνου και στην εκδήλωση θα μιλούσαν επίσης ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Στέφανος Στεφάνου και ο Εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΣΥ, Χάρης Γεωργιάδης.

Η εκδήλωση άρχισε ολίγον τι στραβά διότι την ώρα της μετάβασης στο κτίριο που θα γινόταν έβρεχε απίστευτα. Χώρος στάθμευσης στην ευρύτερη περιοχή δεν υπήρχε και μόνη διέξοδος το μεγάλο πάργινγκ απέναντι από το Ζήνα Πάλας. Η δίωρη συμμετοχή μου στην εκδήλωση μου στοίχισε 2.83 Ε ακριβώς. Για να έρθουμε και στα λόγια του φίλτατου Κκουλά!

Οι παρεμβάσεις των Στεφάνου και Γεωργιάδη ήταν αρκετά κατατοπιστικές με τον δεύτερο να κερδίζει κάπως στα σημεία. Αυτό το παιδί έχει χιούμορ και είναι έξυπνος. Μου αρέσει. Η παρουσίαση της Ζάνου ήταν άψογη! Ειλικρινά. Την παρακολουθώ ενίοτε αυτή την κοπέλα μέσω της αρθρογραφίας της στον Τύπο. Είναι πανέξυπνη, είναι καταρτισμένη, και έχει ένα λόγο σαφώς ακαδημαϊκό μεν, καθαρό και ευθύ δε που την κάνει την ίδια στιγμή έγκυρη και κατανοητή. Μου άρεσε πάρα πολύ! Μπράβο της!

Και μετά άρχισε το παναϊριν! Βασικά η συζήτηση άνοιξε για το κοινό και (ένεκα κατά τη γνώμη μου κακού συντονισμού εκ μέρους της συντονίστριας της συζήτησης που άφηνε τον καθέναν να κάνει τον κέφι του) εκεί πήρε τον λόγο ο κάθε πονεμένος!

Ο κ. Είμαισημαντικίδογλου, που όπως μας είπε είναι εκπαιδευτικός/μελετητής/ιστορικός/ερευνητής/συγγραφέας/και ολίγον Τουρκολόγος, έκρινε σκόπιμο να κάνει 10λεπτη παρέμβαση για να μας επιδείξει τις γνώσεις του. Ο άλλος κ. Είμαιπονεμένογλου, μας μίλησε άλλα τόσα λεπτά για τα προσωπικά του βιώματα στο βαρώσι και τις θέσεις του για τη λύση του Κυπριακού. Με τη σειρά τους, άλλοι τόσοι έπαιρναν τον λόγο για να μας αναλύσουν τις δικές τους απόψεις και θέσεις και να μας πασάρουν στην προσπάθεια και ένα μίνι βιογραφικό! Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του για την Τουρκία, αναφέροντας τον Κεμαλισμό, το Ισλάμ και κατηφορίζοντας ενίοτε σκόρπια στην Τουρκοϊσλαμική σύνθεση.

Απόψεις εκτός θέματος, εκτός πραγματικότητας, εκτός πολιτικής στάσης… Εκτός εκτός εκτός! Από τις να τις πως 10 ερωτήσεις που άκουσα, μόνο η μία είχε άμεση σχέση με το βιβλίο. Ή άμεση και ουσιαστική σχέση με το θέμα. Και ήταν μία εκδήλωση για παρουσίαση του βιβλίου. Και για την θέση των τουρκοκύπριων στο Κυπριακό, την σχέση τους με την Τουρκία, την ιστορική και πολιτική τους διαδρομή. Πράγματα που είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με αυτά, πρέπει να τα ακούσουμε για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε άποψη! Και μετά να την μετουσιώσουμε σε δημιουργική σκέψη.

Κρίμα… Κρίμα το βιβλίο και ο κόπος αυτού που το έγραψε… δεν υπάρχουν μάτια να διαβάσουν και αυτιά να δουν? Ελπίζω να κάνω λάθος και αυτοί που σκέφτονται επιλέγουν να μένουν σιωπηλοί….

Home sweet home…

Ένεκα παράδοσης της κατηραμένης διατριβής (για την οποία τελικά πήραμε ένα εξάμηνο παράταση να διορθώσουμε τις παραλείψεις ένεκα των γνωστών καταστάσεων που μας διέλυσαν την ψυχολογία) έμεινα σπίτι τρεις ολόκληρες βδομάδες. Είναι η πρώτη φορά που έκατσα σπίτι για τόσες μέρες μετά από τόσο καιρό και ειλικρινά το απόλαυσα…



Το πρωί ξυπνούσα στις 8 και με τα μαλλιά ανάκατα, χωρίς ίχνος μείκ άπ (όχι πως το χρειάζομαι! Hello είμαι η ωραία Ελένη :P) και φορώντας τις παλιές ξεχειλωμένες μου φόρμες και τις παντούφλες αρκουδάκια έτρωγα πρωινό παρακολουθώντας Πρωινή Μελέτη. Κατά τις 9 άρχιζα δουλειά… Στις 12.30 ετοίμαζα κάτι ελαφρύ για φαγητό και έτρωγα στη 1 κάνοντας ένα δίωρο διάλειμμα… απόγευμα διάβασμα, γυμναστική και μπανάκι ντυσιματάκι επειδή έρχεται και ο σύζυγος σπίτι και δεν κάνει να μας βλέπει σε κατάσταση αποσύνθεσης! Τα βράδια βγαίναμε έξω για κανένα ποτό για κανένα σινεμά… Στο μεσοδιάστημα έκανα και το ταξιδάκι τέσσερις μέρες συνέδριο στην Πίζα… Τί ωραία….απόλαυσα το σπίτι μου, έβγαλα πολύ δουλειά και γενικά ηρέμησα!

Και αύριο, όλα αυτά τελειώνουν! Ξύπνημα στις 6! Ντύσιμο, βάψιμο, ψηλά τακούνια και πρωινό άχαρο πάνω από τον υπολογιστή… Προσωπείο κοινωνικής αποδοχής! Ευγενικά χαμόγελα και υποταγή στο εργασιακό πεπρωμένο! Ούφου!!!!



Ελπίζω τουλάχιστον να μπω στα βαθιά αμέσως μόλις πάω

life goes on!!!

Ήμουν σε ένα τέλειο απίθανο συνέδριο στην πανέμορφη μαγική ονειρεμένη Πίζα! Είδα παλιούς φίλους, μάζεψα κάμποση γνώση, έφαγα και ήπια πολύ και καλά! Πέρασα απίθανα από κάθε άποψη!


Κυρίως βρήκα χρόνο να σκεφτώ, να κάνω την ανασκόπηση μου κι αν θέλεις και την αυτοκριτική μου...

Κατάλαβα πως ήταν μία χρονιά που αυτομαστίγωνα τον εαυτό μου, που ζήτησα από μένα το απίθανο και που έκανα το χειροτέρο: Έβαλα γύρω μου χιλιάδους τοίχους και χάθηκα ψυχικά από πολλούς και από εμένα...

Ήρθα πίσω γεμάτη ζωή σκέψεις και όνειρα και κυρίως κατάλαβα πως η ζωή συνεχίζεται! Δεν πρόκειτια να αφήσω ξανά τον Κυπριακό μικρόκοσμο να κλέψει τα όνειρα μου! Δεν θα αφήσω τίποτα να ακυρώσει τα όνειρα μου! Έκανα πολλά για να φτάσω εδώ και δεν θα αφήσω τίποτε να μπει στον δρόμο μου. Κυρίως τον ίδιο τον εαυτό μου!

Αυτό το ποστ θα το αφήσω εδώ για να θυμάμαι πως μπορεί να είμαι: Κι αυτό είναι ένας άνθρωπος γεμάτος όρεξη, ζωή και όνειρα!! Θα το κρατήσω αυτό στην καρδιά μου!

Santa Claus is not a communist!

Τα Χριστούγεννα του 1985 ήταν τα Χριστούγεννα που η οικογένεια μου δεν θέλει και πολύ να θυμάται. Λες και ήμασταν ταινία, κακόπαικτη, μαυρόασπρη και μελαγχολική ήμασταν βουτηγμένοι μέχρι τα αυτιά στα οικονομικά βάρη. Ο παπάς μου ήταν από τις αρχές του Νοέμβρη σε απεργία για την άρνηση των εργοδοτών να αυξήσουν τα ούτως ή άλλως μικρά μεροκάματα. Η μάμα μου δεν δούλευε αφού την είχαν σταματήσει από το μικρό νηπιαγωγείο που ημιαπασχολείτο. Τα λεφτά ήταν λίγα, οι ανάγκες πολλές, το ίδιο και η μελαγχολία. Την θυμάμαι να πέφτει και να κατακάθεται πάνω στο σπιτάκι μας σαν μια ενοχλητική και επίμονη πούδρα. Πουθενά δεν φαινόταν λίγη χαρά.

Για να μας προετοιμάσει για το (αναπόφευκτο) ενδεχόμενο να περάσουμε τα Χριστούγεννα λιτά, πολύ λιτά, ο παπάς μας είχε καλέσει στην κουζίνα λίγες μέρες πριν τις γιορτές για να μας πει τα καθέκαστα. «Το και το. Κάνω απεργία, δεν έχουμε λεφτά, μην περιμένετε φέτος πολλά-πολλά. Κάνουμε ένα αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό να σκέφτεστε και να θυμάσαι πως τα Χριστούγεννα δεν είναι τα δώρα και τα λεφτά». Αυτά είπε ο πατέρας μου και ξαφνικά, γυρίζοντας προς εμένα, το νεαρότερο μέλος της οικογένειας, πρόσθεσε πως ίσως ο Άγιος Βασίλης να μην ερχόταν στο σπίτι μας φέτος.

Το θυμάμαι σαν σήμερα! Τα μάτια των υπολοίπων τριών μελών της οικογένειας στράφηκαν πάνω μου να με κοιτάζουν με θλίψη. Ο μεγάλος μου αδελφός κάτι πήγε να πει για ένα μικρό δωράκι που δεν θα ήταν καθόλου κόπος για την μικρή, η αδελφή μου το ίδιο, μα η μάμα μου κοίταξε σταθερά τον πατέρα μου και κατάλαβε πως έπρεπε να πάρουμε όλο το μήνυμα! Ήταν η περίοδος των πολύ ισχνών αγελάδων… Άλλωστε, δεν ήμουνα πια και τόσο μικρή. Τα μάτια μου, όμως, πρέπει να είχαν γίνει τεράστια για αυτό ο παπάς μου ανέλαβε να μας εξηγήσει πως ο Άγιος Βασίλης δεν θα ερχόταν φέτος επειδή δεν ήταν κομμουνιστής! Χρησιμοποιώντας ένα μείγμα της δικής του προσωπικής κομμουνιστικής αντίληψης, της ακελικής φιλοσοφίας της εποχής, του πάθους που τον πλημμύριζε για την απεργία και των νουθεσιών του εκπροσώπου της ΠΕΟ στον απεργιακό αγώνα ο παπάς μου, μου ανέλυσε κατατοπιστικά την θεωρεία του για τον μη κομμουνιστή Άη Βασίλη!

Συνοπτικά, ο Άγιος αυτός είχε παραστρατήσει. Ενώ είχε ξεκινήσει με τρόπο θεμιτό, θέλοντας να μοιράσει δίκαια τα χρυσαφικά των χωρικών, που έδωσαν την περιουσία τους για να σωθεί η πόλη τους από τους εχθρούς (ο παπάς μου δεν θυμόταν και πολλές λεπτομέρειες), έγινε σταδιακά και με το πέρασμα του χρόνου υποχείριος στις βιομηχανίες παιχνιδιών, στους Αμερικάνους και στην Coca Cola (είχαν μόλις αρχίσει οι γνωστές θεαματικές χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις). Τώρα πια έπαιρνε δώρα στα πλούσια παιδιά και το έκανε ζήτημα αν δεν είχε το σπίτι καμινάδα. Είχε παχύνει, είχε αφήσει άσπρα γένια, φορούσε γελοία στολή και το μόνο που τον έσωζε ήταν που ήταν κόκκινη. Ο παπάς μου λέγοντας τα αυτά νευρίασε. Χτύπησε θυμωμένα το χέρι του στο τραπέζι! Είπε πως αυτός ο Άη Βασίλης δεν θα περάσει… Ούτε από την γειτονιά, ούτε από το σπίτι μας! Οι άλλοι τρεις τον κοίταξαν με το ίδιο πάθος. Ναι. Δεν θα περάσει! Ο Άη βασίλης δεν είναι κομμουνιστής. Τί να πεις... Ήμασταν μία οικογένεια επιρρεπής στην προπαγάνδα…

Περάσαμε εκείνα τα Χριστούγεννα πραγματικά λιτά. Φτωχικά και μετρημένα. Για την ιστορία θα είχαμε ακόμα ένα μήνα στερήσεων. Η απεργία του παπά τέλειωσε με σχετική επιτυχία στις αρχές του Φλεβάρη. Η πρωτοχρονιά για μένα ήταν η πιο δύσκολη. Την περάσαμε μπροστά από την τηλεόραση παίζοντας μονόπολη (η μάμα δεν άφησε τον παπά να μας πετάξει το καπιταλιστικό παιχνίδι) και εγώ είχα βάλει το γενναίο μου πρόσωπο. Το πρωί, όταν μπήκε από το παράθυρο μου φως, άνοιξα με πραγματική λύπη τα μάτια μου. Αλλά η έκπληξη ήταν εκεί! Και ήταν μία έκπληξη επί τέσσερα. Δίπλα από το μαξιλάρι μου ήταν τυλιγμένη μία μικρή μολυβοθήκη. Κάτω από το κρεβάτι μου μία κασετίνα. Δίπλα από τις παντούφλες μου ένα αυτοκινητάκι και μέσα στο ερμάρι με τα ρούχα μου μία κούκλα. Και τέσσερεις μικρές, διαφορετικές κάρτες. Με τον γραφικό χαρακτήρα του αδελφού, της αδελφής του παπά και της μάμας μου. Γεμάτες δικαιολογίες από ένα Άγιο Βασίλη που δεν είχε πολλά λεφτά φέτος αλλά δεν μπορούσε να μην μου χαρίσει ένα δωράκι. Στο πρόγευμα οι τέσσερις ένοχοι κοίταζαν ο ένας τον άλλο αδιάφορα. Κι εγώ από εκείνη την ημέρα, έπαψα πια να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Την ίδια στιγμή, άρχισα να πιστεύω πολύ στην οικογένεια.