Σάββατο 17 Απριλίου 2010

apple crumble της δίαιτας!

Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν ο άντρας της ζωής μου έχει γύρω στο 300 χοληστερόλη, 200 τριγκυκερίδια και τα συναφή. Ο λόγος δεν είναι η διατροφή ή η έλλειψη άσκησης, αλλά η κληρονομικότητα. Έτσι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για αυτό πέραν του να προσέχουμε πολύ τι τρώει και να παίρνει κι ένα χαπάκι. Είναι φρικτό στις δικές μας ηλικίες (κοντά στα 30) αν αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα? Αλλά τι να γίνει? Όπως λέει και η μάμα μου, καλύτερα τέτοιου είδους προβλήματα που είναι και αντιμετωπίσιμα. Όπως και να έχει, ο καλός μου είναι πειθαρχημένος και σωστός για αυτό συνήθως δεν παραπονιέται. Κι εγώ, που είμαι αυτή που μαγειρεύει αγκαρία τις καθημερινές ενώ ο ίδιος κάνει τον σεφ τα Σαββατοκύριακα, προσπαθώ να εφευρίσκω τρόπους για να κάνω τη ζωή του ευκολότερη. Στο πλαίσιο αυτό έφτιαξα το πιο κάτω γλυκάκι που είναι πιστεύω υγιεινό, θρεπτικό και στο πλαίσιο της χαμηλού λιπαρού διατροφής που ακολουθούμε. Είναι η ψυχουλιαστή μηλόπιτα των Εγγλέζων η οποία μου πέτυχε θα έλεγα πολύ παρά το ότι άλλαξα τον αδόξαστο στα υλικά της. Enjoy!


Θα χρειαστούμε για 6-8 άτομα:

6 μεγάλα μήλα. Καθαρισμένα, κομμένα σε μικρές φέτες και πασπαλισμένα με χυμό από μισό λεμόνι, 2 κουταλιές της σούπας καστανή ζάχαρη, 1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα.



2 ποτήρια αλεύρι ολικής αλέσεως (εγώ είχα σπίτι σκληρό αλεύρι ολικής αλέσεως επειδή έκανα το Πάσχα ψωμί και μου βγήκε μια χαρά), 2-3 κουταλιές της σούπας καστανή ζάχαρη, 3-4 κουταλιές της σούπας μαργαρίνη, 1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα και προαιρετικά 2/3 κουταλιού τζίντζερ σε σκόνη. Ανακατέυουμε με πιρούνι το αποτελέσμα που θέλουμε να πετύχουμε είναι ένα μείγμα που μοιάζει με ψίχουλα.



Μοιράζουμε το μείγμα των μήλων σε 6-8 πυρίμαχα μπολς, βάζουμε από πάνω το μείγμα με τα ψίχουλα και ψήνουμε για 35-40 λεπτά. Τρώγεται ζεστό με παγωτό.

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Οι παλιοί μας φίλοι…

Ο Χάρης μου το Σάββατο έθαψε τον παπά του. Ο Χάρης μου είναι ένας από τους πιο παλιούς και στενούς μου φίλους. Και το Σάββατο αποχαιρέτησε τον παπά του. Ο μακαρίτης ο κύριος Κώστας (ξέρω πως δεν αποκαλούμε «κύριους» πλέον όσους έχουν πεθάνει αλλά για μένα πάντα θα είναι ο κύριος Κώστας), είχε πολλά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς το κορμί του δεν άντεξε. Τις μέρες του Πάσχα η οικογένεια του τις πέρασε στο νοσοκομείο. Θλιβερές καταστάσεις. Ο Χάρης δεν ήταν καλά, αναμενόμενο. Μιλήσαμε λίγο αλλά δεν μπορούσα να βοηθήσω. Τι να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Και μετά που ο παπάς του πέθανε δεν μπορούσαμε οι άλλοι να κάνουμε τίποτε. Στην κηδεία του έδωσα μονάχα μια αγκαλιά. Δεν μπορούσα να του πω οτιδήποτε. Έκλαιγα. Ήταν ένα θλιβερό Σαββατοκύριακο.



Ο Χάρης και 4-5 άλλα άτομα αποτελούν τον σκληρό πυρήνα των παιδικών μου φίλων Είμαστε μαζί από μωρά παιδιά. Με την Νάνα είμαστε μαζί από το νηπιαγωγείο. Τους άλλους τους γνώρισα στην Τρίτη δημοτικού. Έκτοτε δεν είναι πως είμαστε ακριβώς αχώριστοι. Σπουδάσαμε σε άλλους τόπους, παντρευτήκαμε, κάποιοι έκαναν παιδιά. Αλλά ποτέ δεν χαθήκαμε. Ο σκληρός πυρήνας της φιλίας μας μένει πάντα εκεί. Από αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορώ να κρυφτώ. Τους γνώρισα και τους αγάπησα πριν δημιουργήσω τα όποια στεγανά δημιουργούμε καθώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και χάνουμε το πρώτο αγνό κέλυφος της αθωότητας. Είναι κομμάτι του απόλυτα εσωτερικού μου κόσμου. Και το πιο σημαντικό είναι πάντα εδώ όταν τους χρειαστώ. Και η παρουσία τους απρόσμενα με καθησυχάζει. Με ηρεμεί. Ίσως μου θυμίζει το παιδί που υπήρξα κάποτε μέσα μου. Εκείνο το παιδάκι που ήταν πολύ πιο ήσυχο και αισιόδοξο.