Πότε τα καταφέραμε να πετύχουμε την εγκυμοσύνη, πότε γεννήσαμε, πότε επιτρέψαμε κακήν κακώς στην δουλειά και πότε τα παιδάκια μας έγιναν σχεδόν έξι μηνών, δεν το έχω καταλάβει. Κάτι μου λένε φυσικά οι φούστες που ακόμα δεν κουμπώνουν στην μέση, τα πρησμένα μάτια και οι μέρες που κυκλοφορώ στην δουλειά σαν ζόμπι, με το βλέμμα «πείτε μου εσείς! Θα καταλάβω!» και τον νου μου στα μωρά. Τα παιδάκια μου που ζουν κοσμοϊστορικές στιγμές για το μικρό τους σύμπαν. Προχτές φάγαμε για πρώτη φορά κολοκυθάκι πουρέ και ήταν απίστευτη η άδολη, απίστευτη χαρά που νοιώθαμε για αυτή τους την εμπειρία! Τα παιδάκια μου που με κοιτάζουν με σοφία. Μου χαμογελούν, με αγκαλιάζουν, μου κλαίνε, μου κάνουν παράπονα και με κοιτάζουν με αγάπη και εμπιστοσύνη. Τα μωρά μου… τα κολοκυθάκια μου...
