Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Προσωπικές οπτασίες…

Χτες ήταν σαν να ζούσα ένα βράδυ απ’ τα παλιά. Ήμασταν θάλασσα μέχρι τις οκτώ το βράδυ. Φάγαμε καρπούζι στην παραλία, παίξαμε ρακέτες και είπαμε ηλίθια αστεία. Κοίταζα τον Παρη μου (τον άντρα μου) και έλιωνα… κοίταζα τους φίλους μου και σκεφτόμουν πόσο είμαι τυχερή… και ύστερα πάλι τον εαυτό μου και έλεγα «έλα, δεν είναι όλα τελικά τόσο άσχημα»… και μετά στο αυτοκίνητο, πριν να αποκοιμηθώ αποχαυνωμένη από τη χαρά (παλιά συνήθεια των 20 μου χρόνων κι αυτή, τότε…) μου έβαλε ο Πάρις μου εκείνο το απίστευτο το τραγούδι των Κατσιμιχαίων με τις προσωπικές οπτασίες… μου ήρθε λίγο να βάλω τα κλάματα… επειδή πέρασα μια τέτοια ωραία μέρα… επειδή άκουγα αυτό το ωραίο τραγούδι που μου θυμίζει τόσα πολλά… και σκεφτόμουν τελικά πως είναι όντως όλα προσωπικές οπτασίες… αλλά τόσο προσωπικές… και τόσο οπτασίες…

Γλυκεία μου αγάπη καληνύχτα…

Ελένη (ως Ελένη)

1 σχόλιο:

Mikros Alitis είπε...

Συνήθως οι πιο ευτυχισμένες στιγμές έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις... μπορεί να κάνεις τόσα πράγματα, κι όμως στο τέλος να σου μείνει μια στιγμή όπως ο πρωινός καφές..... νομίζω ότι η μέρα σου πρέπει να ήταν τελεια