Την Γεωργία την γνώρισα ως την αδελφή ενός φίλου. Με τον Μουράτ πάλι κάναμε παρέα στα δημοσιογραφικά σαλόνια. Είναι οι τελευταίοι άνθρωποι στον κόσμο που θα πίστευα ποτέ πως θα κατέληγαν μαζί. Πόσο κουράγιο στα αλήθεια χρειάστηκε για να φανταστούν και οι ίδιοι τον εαυτό τους έτσι? Ποτέ δεν θα τους ρωτήσω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που διαλέγουν να ζούνε με την πλάτη στο τοίχο, αν είναι να τη ζήσουν αυτή τη ζωή τους μαζί. Μου αρέσει να γίνομαι κοινότυπη και να φαντάζομαι κοινές πατρίδες και αγάπες τυλιγμένες στο ροζ μπαλόνι ενός ειρηνικού ουρανού. Να ζήσετε…
2 σχόλια:
Με την πλάτη στον τοίχο μαθαίνεις καλύτερα να αγαπάς. Να ζήσουν.
ελπίζω αυτή η κοινωνική υπέρβαση να είναι ένα δείγμα μόνο της σταθερότητας των συναισθημάτων τους
Δημοσίευση σχολίου