My friends and neighbors…

Η κ Μαρούλα, η πιο κοντινή γειτόνισσα στο πατρικό μου, είχε ξενυχτήσει μαζί με την μάμα μου την γιαγιά μου. Η άλλη γειτόνισσα, η κ Αντρούλα, είχε έρθει να με καπνίσει στον γάμο μου και έλαμπε λες και πάντρευε δική της κόρη. Ο κ. Τάκης πήρε απίστευτες φορές την πρωτοβουλία να μας φτιάξει τα υδραυλικά (δεν του περνούν αυτά τα πράματα του παπά μου) και η κ Γιασεμιά, στέλνει πάντα στην μάνα μου γεμιστά και γλυκό καρυδάκι.

Όλα αυτή η γειτονιά, στα σπλάχνα της οποίας μεγάλωσα, συνιστούσε πάντα μια αγκαλιά, μία ζεστή κοινότητα από ανθρώπους που τους έριξε ίσως η μοίρα να ζούνε στον ίδιο τόπο μαζί, αλλά που κατάφεραν να γίνουν φίλοι, πες αδέλφια, και να σταθούν ο ένας δίπλα από τον άλλο σε όλες τις μορφές της ζωής. Γλένταγαν στους γάμους, έκλαιγαν στις κηδείες, έπαιζαν τάβλι τα μακριά απογεύματα του Αυγούστου και έπιναν καφέ τα θλιβερά Σεπτεμβριανά δειλινά. Κλάδευαν τα δέντρα, μπόλιαζαν τις λεμονιές, μοιράζονταν τσιγάρα και αναμνήσεις από τα αγροτικά παιδικά τους χρόνια.

Ίσως αυτό να ήταν που τους ένωνε τελικά. Ότι μεγάλωσαν όλοι σε μικρά αρχαία χωριά, όπου η έννοια της κοινότητας και της αλληλεγγύης ήταν στοιχεία που τα έφεραν στο αίμα τους.

Αυτά σκέφτομαι όποτε μου τελειώνουν τα λεμόνια, ή χρειάζομαι απεγνωσμένα ένα κρεμμύδι ή ένα σκορδάκι να τελειώσω το φαΐ. Μπορεί να φταίει που ζούμε σε διαμέρισμα, αλλά πέντε χρόνια τώρα μόνο μια φορά ήπιαμε ένα καφέ με τον Πέτρο, μόνο μια νύχτα τα καταφέραμε να φάμε ένα σουβλάκι με τον Χάρη. Άνθρωπο που αναπνέουν δίπλα μας, νύκτα και μέρα, που μας χωρίζει μονάχα ένας τοίχος… Πώς και δεν τα καταφέραμε να γίνουμε φίλοι? Πώς και δεν καταφέραμε να ανοίξουμε μια φορά τις καρδιές μας?