Soldier of fortune

Αύριο θα πάω στη μάνα μου το μεσημέρι. Θα με κοιτάξει με στόμα αυστηρό. Θα τραβήξω τα φρύδια ψηλά. Θα αναμετρηθούμε σιωπηλά για δευτερόλεπτα ή ώρες. Αν νικήσω το βλέμμα της (δεν τα καταφέρνω πάντα), θα τραβήξει θυμωμένα για την κουζίνα. Θα μου ψήσει τον καφέ χωρίς ζάχαρη. Αυτό που γίνει είναι πικρό. Θα περιμένει θυμωμένα για να τον πιω. Μετά θα γυρίζει το φλιτζανάκι στο πιάτο, θα το στεγνώσει και θα κοιτάξει στον ήλιο. Θα με ρωτήσει ξανά σιωπηλά, αμέτοχη. "μπορώ να το σταματήσω τώρα αν θέλεις". Είμαι ανένδοτη. Πρέπει να μάθω. Θα κοιτάξει ξανά τον ήλιο. Όπως κάθε μάντισσα δίνει με φειδώ τα μυστικά της. Αλλά ελπίζω να μπορέσει επιτέλους να μου πει. Εκείνες τις ώρες δεν θα είναι η μάνα μου αλλά κάποια μυστική συμφωνία με τις μακρινές γιαγιάδες στο υπερπέραν. Χρειάζομαι όλη τη βοήθεια που μπορώ να βρω. Το Σάββατο είναι για μένα μια μεγάλη μέρα. τελειώνει ένας ακόμα κύκλος. Επικαλούμαι όσες θεότητες μπορώ να βρω... Αγάπη... Ελένη...

A working class hero is something to be

(John Lenon)

As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.

If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.

Hello Mr T! (The hair cut…)

Η μπούκλα είχε αρχίσει πλέον να πέφτει στο μάτι. Τα μαλλιά άγγιζαν επικίνδυνα τον γιακά. Η χαίτη ανέμιζε υπερβολικά ανέμελα για έναν άνθρωπο που δεν δέχτηκε ποτέ στη ζωή του να βάλει τζιν παντελόνι και ζιβάγκο φανελάκι. Ο μπαμπάς μου είναι λιγάκι σαν τον σύζυγο μου. Διαθέτει μία μοναδική, δική του κομψότητα. Έπρεπε να βρει κάποιον παρπέρη να κόψει τα μαλλιά του.

Η επιλογή ήταν δύσκολη και πήρε δύο ολόκληρους μήνες, στο μεσοδιάστημα των οποίων προσπάθησε απεγνωσμένα να πείσει ξανά τον κ. Κ να επιστρέψει στα ψαλίδια του. Φρούδες ελπίδες… Ο κύβος ερίφθη όταν ο μπαμπάς μου είδε τον κ. Κ να καθαρίζει μελιτζάνες με την συμβία του για να φτιάξουν ιμάμ μπαϊλντί. Είχε βρει ένα καινούργιο χόμπι, το μαγείρεμα. Και ο μπαμπάς μου κατάλαβε επιτέλους πως έχει χάσει την μάχη.

Ο νέος παρπέρης πληροί όλες τις προϋποθέσεις του μπαμπά μου. Είναι 45άρης, άρα δεν θα αφυπηρετήσει σύντομα, είναι σχετικά φτηνός μόνο 6 ευρώ το κούρεμα. Είναι επίσης καθαρός, μένει κοντά στη γειτονιά, η μάνα μου ξέρει τη γυναίκα του (αλοίμονο!) και κυρίως είναι Ομονοιάτης… Ουδείς αναντικατάστατος κ. Κ. Ακούς εκεί να φτιάχνει ιμάμ μπαϊλντί!

Την πρώτη επίσημη του κουρέματος, πετάχτηκα στους γονείς μου να δω τον μπαμπά ο οποίος τουλάχιστον δεν φαινόταν πολύ απογοητευμένος. «Μα είναι ακριβώς τα ίδια», του είπα… Μούγκρισε ευχαριστημένος και είπε πως ο κ. Τ δεν είναι τελικά πολύ άσχημος. Θα χρειαστεί ωστόσο καιρό να τον εμπιστευτεί. Όταν γύρισα να φύγω έπιασε να καθαρίσει αγκινάρες για τη μαμά μου. «Τι? Η αγκινάρα αν δεν καθαριστεί σωστά δεν πετυχαίνουν τα γεμιστά!», απάντησε στο κοροϊδευτικό μου βλέμμα. Στο κάτω κάτω καλύτερος είναι ο κ. Κ? Τουλάχιστον ο μπαμπάς μου μπορεί να συνδυάσει κάλλιστα καριέρα και οικογένεια!

My little world...

Μερικές φορές δεν έχω ανάγκη κανένα και τίποτα... Είμαι ευχαριστημένη κλεισμένη μέσα στον όμορφο μικρό μου κόσμο... τελικά δεν έχει κανείς ανάγκη από πολλά... μονάχα από αγάπη-φτάνει όμως αυτή να είναι μπόλικη... Και εσένα κοντά μου... Δεν μπορώ ποτέ να υπάρχω χωρίς εσένα κοντά μου...

With a little help of my friends…

Οι φωτογραφίες που έβαλε στο facebook ένας παλιός καλός συμφοιτητής, φίλος και blogger ο Blackbeard http://macondo-sunsets.blogspot.com/ (δεν ήξερα ότι ήταν αυτός!) στάθηκαν αφορμή να βιώσω κι εγώ μία από τις πιο θαυμαστές εμπειρίες της σημερινής εποχής. Έτσι ξαφνικά, μαζευτήκαμε στο λεγόμενο «κοινωνικό δίκτυο» καμιά δεκαριά παλιοί συμφοιτητές –δεν θα έλεγα για όλους παλιοί φίλοι :P ) και θυμηθήκαμε τα παλιά. Για μένα, που έχω ένα ζήτημα με το θέμα επικοινωνία, η υπόθεση επεκτάθηκε ακόμα πιο βαθιά, με τηλεφωνική συνομιλία μίας ολόκληρης ώρας με ένα πολύ αγαπητό φίλο και συμφοιτητή που ζει στην Αθήνα και με γεύμα χτες με έναν άλλο «δύσκολο» παλιόφιλο που πλέον ζει και εργάζεται στην Κύπρο.

Χάρηκα πολύ που βρέθηκα με αυτούς τους ανθρώπους. Το χάρηκε η ψυχούλα μου. Ίσως επειδή θυμηθήκαμε όλα εκείνα τα παλιά που η περιβόητη «πατέντα του χρόνου» κάνει να φαίνονται όμορφα και γραφικά. Ίσως επειδή είχα αυτές τις μέρες ανάγκη να μιλήσω με κάποιους ανθρώπους που κάποτε –τότε- υπήρξαν πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Ίσως επειδή είναι πάντα ωραίο να συναντάς στη ζωή τέτοιες γλυκές, απρόσμενες εκπλήξεις που σου ζεσταίνουν την καρδιά και γεμίζουν με χαμόγελο τις αναμνήσεις σου. Ήταν σαν να πήραμε ξανά το νήμα που μας ένωνε τόσο γερά τότε με ορισμένους και πιάσαμε να κλώθουμε τα πράγματα από την αρχή! Φευ… δεν ήμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι. Είμαι ένα καλύτερο, ωριμότερο, ομορφότερο (!) και συναρπαστικότερο βέρσιον αυτού που υπήρξα στα 22 μου.

Είμαι μια άλλη εγώ. Και ξέρω φίλε … κυρίως εσύ φίλε Blackbeard… πως κι εσύ είσαι ένας άλλος … Χάρηκα που είδα όλους όσους υπήρξαμε τότε. Και όλα όσα είχαμε εκείνη την εποχή. Αλλά οι φιλίες οικοδομούνται με αίμα δάκρυα και ιδρώτα που λέει και ο Ρουβάς!

Και ενίοτε με λίγη εμπιστοσύνη!

Dirty pictures…

Το Σάββατο πήγαμε με τον Πάρη στην έκθεση που διοργάνωνε ένας πολύ μικρός εκθεσιακός χώρος στη Λευκωσία, η Apotheke που βρίσκεται κοντά στην εκκλησία της Φανερωμένης. Επρόκειτο για μία πολύ μικρή συλλογή φωτογραφιών από το Portfolio X, φωτογραφίες σαδομαζοχιστικού χαρακτήρα του Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, ο οποίος ήταν ένας πολύ χαρισματικός γκέι φωτογράφος που είναι γνωστός τόσο για την θεματολογία των φωτογραφιών του (γυμνοί άντρες, σαδομαζοχισμός, λουλούδια) όσο και για την κλασική τεχνοτροπία που χρησιμοποιούσε για να αποτυπώσει τα θέματα του. Περισσότερα για τον φωτογράφο, ο οποίος απεβίωσε στα 40 του το 1989 επειδή ήταν φορέας του ιού του Aids εδώ… (http://www.mapplethorpe.org/biography/ )

Οι φωτογραφίες της έκθεσης ήταν όλες και όλες δέκα, μαυρό-ασπρες και αποτελούσαν οι περισσότερες αυτοπροσωπογραφίες του φωτογράφου σε σεξουαλικές στάσεις. Παράλληλα, προβαλλόταν η ταινία Un chant dΆ amour, (Ένα ερωτικό τραγούδι), του Ζαν Ζενέ, του Γάλλου λογοτέχνη, ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή που χρονολογείται στο 1950. Πρόκειται για μία ταινία 26 λεπτών που καταγράφει τις φαντασιώσεις ενός φύλακα καθώς παρακολουθεί τους φυλακισμένους να προβαίνουν σε ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές πράξεις. Το έργο ήταν απαγορευμένο για χρόνια.

Υποτίθεται πως η έκθεση αυτή ήταν πολύ σημαντική. Επτά από τις φωτογραφίες της Έκθεσης, είχαν εκτεθεί το 1990 στο Cincinnati Contemporary Arts Center των ΗΠΑ και είχε προκληθεί τεράστιο σκάνδαλο επειδή οι συντηρητικοούρες της πόλης ήταν αντίθετοι με την παρουσίαση των φωτογραφιών και προσπάθησαν να καταδικάσουν τον διευθυντή του Κέντρου για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το θέμα έγινε ταινία το 2000 η με τίτλο «Dirty Pictures».

Πήγαμε να δούμε την Έκθεση επειδή πολύ λίγα σημαντικά εικαστικά και πολιτιστικά γεγονότα συμβαίνουν σε αυτή την πόλη, επειδή είναι ένας σπουδαίος και τραγικός φωτογράφος και επειδή κάποτε είχαμε ένα φίλο που οι σεξουαλικές του προτιμήσεις τον οδήγησαν να επιλέξει τελικά την αυτοκτονία. Δεν μπορώ να φανταστώ τον αγώνα που περνά ένας άνθρωπος όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο θέμα, ούτε ισχυρίζομαι πως η επίσκεψη μου στην έκθεση συνέβαλε και οποιονδήποτε τρόπο στα δικαιώματα των γκέι ανθρώπων στην Λευκωσία. Αλλά συμπαθώ γενικότερα τους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν στα δύσκολα και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και αυτό που είναι. Όπως και να έχει…

Ενστάσεις για την Έκθεση: Δεν είχα ξαναπάει στο χώρο την Apotheke που είναι αποθήκη όνομα και πράμα! Ένας πολύ μικρός χώρος που φαίνεται να ενοικιάστηκε για πολιτιστικά σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης, δίπλα από τα φυλάκια και την πράσινη γραμμή. Αυτό είναι από μόνο του πάρα πολύ θετικό! Ωστόσο, ο χώρος θέλει πολύ δουλειά να γίνει εκθεσιακός. Αντιλαμβάνομαι την έλλειψη χρημάτων και επιχορηγήσεων, αλλά θέλει ένα γερό βάψιμο, θέλει κάποιον να καθαρίσει τα ζωύφια που έπεφταν πάνω μας όσο παρακολουθούσαμε την ταινία, θέλει γενικά μία καλή αναδιάρθρωση. Ίσως όλα αυτά να εντάσσονται στο θέμα «τέχνη» και οι υπερβολικά κουλτουριάρηδες συμπολίτες μου να μην ενοχλούνται από αυτό που είδαμε, αλλά ο χώρος εκείνος αποτελούσε λιγάκι προσβολή για τη δουλειά ενός τέτοιου καλλιτέχνη!

Δεν υπήρχε επίσης κάποιο υλικό για τις φωτογραφίες, την ταινία και τον φωτογράφο. Ότι ξέραμε ήταν από την ανακοίνωση την Έκθεσης στον Τύπο. Αυτό ήταν πολύ φτωχό και δεν βοηθούσε αυτούς που πήγαν να δουν την έκθεση να αντιληφθούν το νόημα και την τέχνη του φωτογράφου όπως και την σπαραχτική αγωνία της ταινίας… Δηλαδή ήταν ημιτελής η προσπάθεια να δείξουν στον κόσμο αυτές τις φωτογραφίες και να ευαισθητοποιούν για τους διωγμούς στους οποίους υπόκειται η τέχνη, ειδικότερα όταν έχει να κάμει με σεξουαλικά θέματα και δη θέματα ομοφυλοφιλίας.

Την ώρα που ήμασταν εμείς είδαμε την Δήμαρχο της πόλης να κατευθύνεται στην εκκλησία για να δώσει τα συγχαρητήρια της σε ένα ακόμα ζευγάρι που κάλεσε 3000 άτομα να γιορτάσουν το γεγονός της ένωσης τους. Η κα Δήμαρχος δεν επισκέφτηκε την έκθεση αργότερα και από ότι ακούσαμε, δεν την επισκέφτηκε καθόλου…

Μοιάζει με μαθητική έκθεση όλο αυτό που γράφω… Απλά ήθελα να πω ότι ήταν κάτι σημαντικό που τα γεγονότα το υποβίβασαν λιγάκι και δεν πέρασε προς τα έξω κάποιο σπουδαίο μήνυμα. Και αυτή η έκθεση είχε μηνύματα να περάσει, για την τέχνη, για τους ομοφυλόφιλους, για την ίδια την Λευκωσία και τις αντιλήψεις των ανθρώπων της.

Spelling mistakes…

Δεν θα ισχυριστώ ότι είμαι ο άνθρωπος που κάνει τα λιγότερα λάθη στην ορθογραφία, αλλά θεωρώ πώς να όταν έχεις εστιατόριο στον Πρωταρά, που το άνοιξες πρόσφατα και θέλεις να πουλήσεις και –Ιταλική- κουλτούρα κουζίνας, δεν θα ήταν άσχημα να κοίταζες λιγάκι την ορθογραφία στο μενού σου. Επειδή το κατεψυγμένο δεν γράφεται κατεψηγμένο, ούτε το Γιαπωνέζικο Γιαπονέζικο…. Και επίσης δέχεσαι με λιγότερο υφάκι τέτοιου είδους παρατηρήσεις... Ειδικά όταν το φαί σου είναι καλό! Και θέλεις να δώσεις τις σωστές εντυπώσεις...

Dilemmas…

Τι είναι αυτό που σε κάνει να πάρεις την σωστή απόφαση? Τι είναι αυτό που σε καθοδηγεί να μην κάνεις λάθη? Είναι το ένστικτο ο βασικός οδηγός σου ή μήπως είναι τα πρακτικά δεδομένα? Μπορείς να κλίσεις τα μάτια και να κάνεις αυτό που νοιώθεις πως είναι σωστό ή πρέπει να βάλεις την λογική να πάρει τις αποφάσεις. Να πιστέψω στο ένστικτο μου? Να πιστέψω στην λογική μου? Είναι το ένστικτο το καμουφλάρισμα του αισθηματισμού μου? Είναι η λογική το καμουφλάρισμα των φόβων μου? Απάντησε μου σε παρακαλώ…

Κώστας ΜΌΝΤΗΣ

Κι εμείς αναποφάσιστο και αμφίρροπο
κατάρτι καϊκού σε τρικυμία
που λέει να δείξει αυτό το άστρο και μετανοιώνει
και δείχνει το άλλο και μετανοιώνει
και επανέρχεται στο πρώτο και το ξαναπαρατά
Και επανέρχεται στο δεύτερο και το ξαναπαρατά
κι "άραγε τα ενδιάμεσα?"
Κι "Όχι αυτά"
και τεντώνεται
να δίξει πέρα την κίνηση
και τεντώνεται να δείξει πέρα
απ' όσο του επιτρέπει η τρικυμία...

Κύπρια Ειδώλια
Λευκωσία 1980

Το κεμπάμ του Μεγαλέξανδρου… (Ισκεντερ κεμπαπ)

Εσφαλμένα θεωρείται ως άνωθεν… Πως πρόκειται δηλαδή για το αγαπημένο πιάτο του Μεγαλέξανδρου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία σπεσιαλιτέ που ανακάλυψε ο Οσκεντέρ Ουστά, ένας μάστρος του Κεμπάμ από την Προύσα, ο οποίος ακόμα διαθέτει το εν λόγω μαγαζί στην πόλη του και το δουλεύουν τα παιδιά του.
Εμένα ωστόσο μου γεμίζει το μυαλό ο Μακεδόνας να κάθεται αγέρωχος και μόνος τσιμπώντας λιγάκι Ισκεντέρ πίνοντας κρασί και αναλογιζόμενος την μοναξιά. Κι επειδή σήμερα νοιώθω κι εγώ λιγάκι μόνη… θα συνεχίσω να μαγειρεύω μέχρι να μου περάσει…
Σήμερα μαγειρεύουμε Ισκεντέρ για έξι άτομα επειδή θα καλέσουμε και τέσσερεις φίλους.
Πήραμε από χτες 1.5 κιλό αρνί το οποίο κόψαμε σε λεπτές λωρίδες και το μαρινάραμε όλη τη νύχτα στο χυμό τριών μεγάλων κρεμμυδιών τα οποία πολτοποιήσαμε στο μούλτι. Προσθέσαμε 4-5 κουταλιές ελαιόλαδο, αλάτι, μπάχαρι και μαύρο πιπέρι. Αφήνουμε για τουλάχιστον 12 ώρες. Ο χυμός του κρεμμυδιού θα μας μαλακώσει το αρνί.
Σήμερα θα ψήσουμε το αρνί στην λαμαρίνα του φούρνου. Θα στραγγίξουμε λίγο από το ζουμί της μαινάδας και θα το προσθέσουμε ανάλογα να μην μας καεί το φαί. Θα το ψήσουμε μισή ώρα σε μέτρια θερμοκρασία (στους 170) προσέχοντας να μας μείνει μαλακό.
Παράλληλα θα φτιάξουμε σάλτσα τομάτα. Θα πάρουμε είτε 2 κουτάκια τοματάκια ψιλοκομμένα, είτε 5-6 τομάτες φρέσκιες. Οπωσδήποτε 2 σκελίδες σκόρδο. Καυτερή πιπερίτσα προαιρετικά. Αλάτι και πιπέρι. Και λίγη ζάχαρη. Θα ψήσουμε τις τομάτες τριμμένες μαζί με ελαιόλαδο να γίνει μία σάλτσα ωραία και πηκτή.
Θα χρειαστούμε επίσης 1- 2 κεσέδες γιαούρτι και αραβικές πίτες για το σερβίρισμα που γίνετε ως ακολούθως:
Θα κόψουμε τις πίτες στα τέσσερα και θα τις ψήσουμε. Θα τις απλώσουμε σε μία μεγάλη πιατέλα. Πάνω από τις πίτες βάζουμε το γιαούρτι. Προσθέτουμε το αρνί και από πάνω την σάλτσα τομάτας. Διακοσμούμε με φρέσκο δυόσμο.
Τι θα σερβίρουμε άλλο? Εγώ γενικά δεν κάνω πατάτες τηγανιτές διότι δεν αντέχω τις τηγανίλες… Θα κάνουμε μάλλον μία ωραία σαλάτα (τομάτα αγγούρι κρεμμύδι πιπεριές και κρεμμύδι) και διάφορα παραδοσιακά για αρχή (χούμους, τζατζίκι, σαλάτα εσμέ)… Γλυκό κιουνεφέ από συνταγή του Παρλιάρου… http://www.megatv.com/glykesalximies/page.asp?catid=15523&subid=2&pubrelid=1832726

Πιάσαμε Λαβράκι…

Όταν είμαι λυπημένη μαγειρεύω… Μου αρέσει επίσης να διαβάζω βιβλία που έχουν ερωτική σχέση με την μαγειρική. Το τελευταίο μαγειρο-ερωτικό βιβλίο που διάβασα ήταν το «Ο τελευταίος κινέζος σεφ» της Νικόλ Μόουνς που αναφέρεται σε μία χήρα αμερικανίδα που πάει στο Πεκίνο για να διερευνήσει μία αγωγή περί πατρότητας που κατέθεσαν ενάντια στο νεκρό άντρα της και εκεί μαγεύεται από τον κινέζο σεφ Σαμ Λιανγκ που την μυεί στην κινέζικη μαγειρική, στην φιλία και στην αγάπη… Διαβάστε το…

Σήμερα μαγείρεψα λαβράκι στο φούρνο με μυρωδικά. Πήρα ένα μεγάλο λαβράκι 1.5 κιλά, το έπλυνα καλά, το στέγνωσα και το έβαλα στην πάντα να περιμένει. Έκανα μια πάστα με 5 κουταλιές ελαιόλαδο, τον χυμό ενός λεμονιού, την φλούδα του λεμονιού τριμμένη στο ψιλό του τρίφτη, 1 κουταλιά θυμάρι, 1 κουταλάκι και κάτι χοντρό φυσικό θαλασσινό αλάτι που αγόρασα στην Κω, φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Έκοψα επίσης ένα μεγάλο λεμόνι σε ροδέλες. Άλειψα με τα χέρια μου το λαβράκι με την πάστα, μέσα και έξω. Άνοιξα ένα μεγάλο κομμάτι ασημόχαρτο και άπλωσα από πάνω του χαρτί ψησίματος. Έβαλα στο χαρτί 3 ροδέλες λεμόνι, άπλωσα το λαβράκι πάνω τους. Έβαλα μέσα στην κοιλιά του ψαριού ροδέλες λεμόνι καθώς και πάνω στην πλάτη του. Περιέλουσα με το μείγμα της πάστας που έμεινε και έκλεισα το πακέτο. Το έψησα σε προθερμασμένο φούρνο για 45 λεπτά. Στους 200 βαθμούς. Το φάγαμε με σαλάτα κραμπί-τομάτα λεμόνι… Ήταν πολύ εύγεστο, ελαφρύ και αρωματικό.

Για επιδόρπιο φάγαμε σύκα ποσαρισμένα σε κουμανταρία και κανέλα για 3 ώρες. Έβαλα και 1.5 κουταλιά καστανή ζάχαρη. Τα έβαλα στο τηγάνι με την μαρίναρα τους για κανένα 20λεπτο να ζεσταθούν καλά και να καραμελώσει λιγάκι το κρασί. Σερβίραμε με παγωτό βανίλια Ηράκλης.

Με βλέπω στην κουζίνα όλη την βδομάδα… Φτάνει να μην ρίχνω δάκρυα στο φαγητό σαν την Τίτα (βλέπε Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα της Λάουρα Εσκιβέλ) και να δηλητηριάζω τον κόσμο…

Elections...

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

"Για τη ζωή"

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα

Δε θα'χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

Ναζιμ Χικμέτ

The good old days…

Χτες είδα ένα φίλο που είχα να δω από καιρό… Δηλαδή θα έχουν περάσει και 7 χρόνια. Η τελευταία φορά που τον είδαμε ήταν όταν είχε έρθει πανικόβλητος στο σπίτι μου να με ρωτήσει γιατί η γυναίκα της ζωής τους, και καλύτερη μου φίλη, τον άφησε στα κρύα του λουτρού για έναν άλλο άντρα.

Καημένε μου φίλε. Με αναγκάσατε να πάρω θέση τότε και δυστυχώς στάθηκα στο πλευρό της φίλης μου, όσο κι αν στο βάθος δεν ήμουν σίγουρη για το πιο ήταν το σωστό. Επτά χρόνια μετά, όλοι μας μεγάλοι και αλλιώτικοι, παντρεύτηκες, έκαμες ένα παιδάκι, φαίνεσαι ευτυχισμένος!

Αλλά γιατί η νέα σου σύζυγος μου θυμίζει τόσο τη φίλη μου? Γιατί δεν με ρώτησες τι κάνει εκείνη?