The discrete charm of the bourgeoisie…

Επειδή μεγάλωσα σε μία περιοχή που ήταν γνωστή και ως «μικρή Μόσχα», δεν γνώριζα όταν ήμουνα μικρή πως υπήρχαν άνθρωποι διαφορετικοί από την οικογένεια, τους συγγενείς και την γειτονιά μου. Δεν γνώριζα πως τα καλοκαίρια υπήρχαν παιδιά στην ηλικία μου που δεν δούλευαν αλλά αντίθετα πήγαιναν κατασκηνώσεις ή και πολυήμερες διακοπές με τον μπαμπά και την μαμά τους. Για να καταλάβετε δεν ήξερα καν πως υπήρχε ένα μέρος που λεγόταν Πρωταράς! Μαζί με τους φίλους μου αλητεύαμε στα χωράφια της γειτονιάς, χαζεύαμε αγόρια κορίτσια στο σφαιριστήριο και η μεγάλη μας έξοδος της Κυριακής ήταν στην θάλασσα του Μακένζι που ήταν μια γραφική παραλιακή παραγκούπολη… Με κάτι ανεκδιήγητα εστιατόρια με τσίγκους, τραπέζια ξύλινα, που έμοιαζαν με εκείνα τα τεράστια ξύλινα καρούλια για τα σύρματα που χρησιμοποιούσε τότε η CYTA. Το φθινόπωρο που άνοιγε το σχολείο δεν κάναμε φασαρία για καινούργια παπούτσια και μάρκες… Και επειδή όταν ήμουν εγώ γυμνάσιο οι υπολογιστές και γενικά οι ηλεκτρονικές συσκευές ήταν πράματα πανάκριβα και ήδη πολυτελείας, κανένας δεν ζητούσε τίποτε που να έφερνε τους γονείς του στην δύσκολη θέση να του πει «δεν μπορώ». Γενικά ήμασταν ένα προάστιο λιγάκι της παρακμής, λιγάκι της θολούρας, λιγάκι εκτός πραγματικότητας… Μέχρι που ήρθε στη ζωή μας ο Θάνος!!



Ο Θάνος ήταν από άλλο πλανήτη. Ειλικρινά! Καταρχήν ήταν μοναχογιός. Μοναχοπαίδι! Δεν είχε αδέλφια! Αυτό ήταν από μόνο του εκπληκτικό! Μετά οι γονείς του ήταν καθηγητές στο σχολείο μας! Δεν ήταν εργάτες σε εργοστάσιο, μηχανικοί αυτοκινήτων, καθαρίστριες, χτίστες, υδραυλικοί. Καθηγητές! Π΄ήγανε πανεπιστήμιο! Ζήσανε και σε άλλη χώρα! Και μετά είχε ένα τέλειο μεγάλο σπίτι… με γρασίδι… και είχε και δικό του δωμάτιο… και τελεία παιχνίδια και βιβλία και την πιο τέλεια συλλογή κόμικς του τότε (γνωστού μας) κόσμου….



Αλλά το πιο σημαντικό ο Θάνος ήταν το πιο καταδεκτικό παιδί του κόσμου… Ήρθε σε ένα κόσμο στον οποίο μπορούσε άνετα να γίνει βασιλιάς και αυτός δεν ήθελε τίποτε άλλο από του να γίνει υπήκοος. Παιδί μοναχικό, χωρίς αδέλφια, διψούσε να κάνει φίλους! Διψούσε να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Διψούσε να μοιραστεί ακόμα και την αγάπη των γονιών του. Οι οποίοι γονείς, μποέμ και άνετοι τύποι, το διασκέδαζαν αφάνταστα με όλη αυτή την πιτσικαρία που μαζευόταν σπίτι τους… Οι γονείς του Θάνου μας τάιζαν, μας μάθαιναν πράγματα, μας έδιναν σχεδόν όσα και στο παιδί τους και μας έμαθαν πως υπήρχε ένα παράθυρο στον έξω κόσμο. Ειλικρινά. Ο Θάνος και οι γονείς του μας έδειξαν τότε πως είναι να έχεις επιλογές και στα κατοπινά χρόνια της ζωής μας, στάθηκαν δίπλα μας σαν φίλοι αληθινοί που μας καθοδήγησαν σε ένα καλύτερο αύριο… Κυρίως επειδή ήταν άνθρωποι απλοί και καταδεκτικοί… και επειδή μας έδειξαν πως υπάρχει και κάτι καλό να προσμένεις από την αστική τάξη…