The middle child syndrome…

Όταν η οικογένεια αποκτά το πρώτο της παιδί, αυτό αντιμετωπίζεται περίπου ως βασιλιάς. Είναι το πρώτο, ο αναμφίβολος ηγέτης, ο διάδοχος, ο αναμενόμενος, το παιδί που ονειρεύτηκε η κάθε μητέρα και οραματίστηκε ο κάθε πατέρας. Πάνω σε αυτό το παιδί ο καθένας θα βγάλει τα μυστικά και φανερά του απωθημένα. Θα κάνει τα λάθη του, θα κάνει την αυτοκριτική του. Αλλά σίγουρα αυτό το παιδί θα το αγαπήσει πολύ. Θα το λατρέψει! Θα περιμένει από αυτό πολλά και τελικά θα το κάνει να περιμένει από τον εαυτό του τα ίδια! Εκ των πραγμάτων οι πρωτότοκοι είναι λένε ηγέτες, δημιουργικοί, με μία τάση προς την οικογένεια και τον προστατευτισμό.



Στο δεύτερο παιδί τα πράγματα διαφοροποιούνται. Η άφιξη του δεν αποτελεί κάτι καινούργιο, οι γονείς μάλλον σκέφτονται being there done that, τα πράγματα φαίνονται συνήθως πολύ πιο εύκολα και κανένας δεν περιμένει από αυτό το παιδί να κάνει θαύματα. Δεν έχουν από αυτό μεγάλες προσδοκίες. Ούτε κι αυτό θα περιμένει ποτέ τόσα πολλά από τον εαυτό του. Εκ των πραγμάτων, τα μεσαία παιδιά είναι ανεξάρτητα, αυτόνομα, συγκροτημένα, λιγάκι μοναχικά αλλά μονόχτοτα.



Το τρίτο παιδί αντιμετωπίζεται ξανά ως ένα μικρό θαύμα. Όταν έρχεται αυτό τα δύο πρώτα παιδιά μάλλον παραμεγάλωσαν και οι γονείς θέλουν να έχουν ξανά στην αγκαλιά τους ένα τρυφερό και μικρό πλασματάκι. Ο λεγόμενος Βενιαμήν της οικογένειας είναι ο αγαπημένος όλων, ο χαϊδεμένος, ο κακομαθημένος. Σε αυτόν τα πάντα συγχωρούνται. Τα πάντα αναμένονται. Όλοι περιμένουν από το τρίτο παιδί να κάνει τα πάντα και τίποτε. Και όλοι πάντα το συγχωρούν και τον προσέχουν. Εκ των πραγμάτων το τρίτο παιδί είναι πάντα το πιο κακομαθημένο, περιμένει από τους άλλους να το προσέχουν και δεν γίνεται ποτέ απολύτως ανεξάρτητο.



Όταν τα τρία παιδιά μεγαλώσουν τα πράγματα δεν διαφοροποιούνται δραματικά. Ο μεγάλος θα είναι πάντα ο πρωτότοκος, αυτός στον οποίο η μητέρα νοιώθει να είναι πιο κοντά και από τον οποίο περιμένει τα πάντα. Ο μικρός θα είναι πάντα ο γλυκός και ο χαϊδεμένος. Το κακομαθημένο παιδί που δεν θα αποδεχτεί ποτέ ότι θα μεγαλώσει. Το μεσαίο παιδί θα απομείνει πάντα εκεί, ανεξάρτητο, αυτόνομο και παραμελημένο. Στην σκιά του πρώτου και στην σκόνη του δεύτερου να μεγαλουργεί πολύ περισσότερο από τους άλλους δυό, αλλά πάντα να νοιώθει και να είναι παραγκωνισμένος.



ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ ΜΑΜΑ ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΛΙΓΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΜΙΑ ΜΈΡΑ! ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ, ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ, ΑΥΤΌΝΟΜΟ, ΑΥΤΌΦΩΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΣΜΕΝΟ!!!!