Οι παλιοί μας φίλοι…

Ο Χάρης μου το Σάββατο έθαψε τον παπά του. Ο Χάρης μου είναι ένας από τους πιο παλιούς και στενούς μου φίλους. Και το Σάββατο αποχαιρέτησε τον παπά του. Ο μακαρίτης ο κύριος Κώστας (ξέρω πως δεν αποκαλούμε «κύριους» πλέον όσους έχουν πεθάνει αλλά για μένα πάντα θα είναι ο κύριος Κώστας), είχε πολλά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια και δυστυχώς το κορμί του δεν άντεξε. Τις μέρες του Πάσχα η οικογένεια του τις πέρασε στο νοσοκομείο. Θλιβερές καταστάσεις. Ο Χάρης δεν ήταν καλά, αναμενόμενο. Μιλήσαμε λίγο αλλά δεν μπορούσα να βοηθήσω. Τι να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Και μετά που ο παπάς του πέθανε δεν μπορούσαμε οι άλλοι να κάνουμε τίποτε. Στην κηδεία του έδωσα μονάχα μια αγκαλιά. Δεν μπορούσα να του πω οτιδήποτε. Έκλαιγα. Ήταν ένα θλιβερό Σαββατοκύριακο.



Ο Χάρης και 4-5 άλλα άτομα αποτελούν τον σκληρό πυρήνα των παιδικών μου φίλων Είμαστε μαζί από μωρά παιδιά. Με την Νάνα είμαστε μαζί από το νηπιαγωγείο. Τους άλλους τους γνώρισα στην Τρίτη δημοτικού. Έκτοτε δεν είναι πως είμαστε ακριβώς αχώριστοι. Σπουδάσαμε σε άλλους τόπους, παντρευτήκαμε, κάποιοι έκαναν παιδιά. Αλλά ποτέ δεν χαθήκαμε. Ο σκληρός πυρήνας της φιλίας μας μένει πάντα εκεί. Από αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορώ να κρυφτώ. Τους γνώρισα και τους αγάπησα πριν δημιουργήσω τα όποια στεγανά δημιουργούμε καθώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε και χάνουμε το πρώτο αγνό κέλυφος της αθωότητας. Είναι κομμάτι του απόλυτα εσωτερικού μου κόσμου. Και το πιο σημαντικό είναι πάντα εδώ όταν τους χρειαστώ. Και η παρουσία τους απρόσμενα με καθησυχάζει. Με ηρεμεί. Ίσως μου θυμίζει το παιδί που υπήρξα κάποτε μέσα μου. Εκείνο το παιδάκι που ήταν πολύ πιο ήσυχο και αισιόδοξο.