Χρειαζόμουν κάτι. Άμεσα και επίμονα. Και επιτακτικά. Και ήταν λίγο θέμα ιατρικό. Και προσωπικό. Και να σου στα ξαφνικά, ένας άγνωστος, ένα παιδί νεαρό (όπως κατάλαβα από το τηλέφωνο) ο οποίος αγωνίζεται για να με βοηθήσει. Χωρίς να έχει καμία ουσιαστική υποχρέωση. Έτσι, από απλή συμπάθεια. Από καθήκον. Από αληθινή υποχρέωση να κάμει την δουλειά του. Και ίσως και κάτι παραπάνω.
Είναι οι μικρές καλοσύνες των ξένων. Η αληθινή ελεημοσύνη, η βοήθεια. Η άδολη αγάπη. Που δεν περιμένει ανταπόδοση. Και βρίσκεται για πάντα εκεί. Και σε καθηλώνει. Και σε συγκινεί. Και σε κάνει να σκέφτεσαι πως το μόνο που χρειάζεσαι σε αυτή τη ζωή είναι αγάπη…
Ευχαριστώ πολύ Γιάννη…
7 σχόλια:
en kati tethkia pou mas kamnoun na men xanoume thn elpida ston anthropo...
... κάτι τέτοια που ακόμα υπάρχουν...
Είδος προς εξαφάνιση. Ελπίζω να μεν χαθεί η καλοσύνη του μέσα στη ρουτίνα και την αγανάκτηση.
Γιατί όμως να πρέπει να χαιρόμαστε για τα αυτονίητα αντί να θυμώνουμε με τα λάθος πράματα; Γιατί να πρέπει να χαιρόμαστε με το σωστό αντί να προσπαθούμε να εξαφανίσουμε το λάθος;
Έννεν κρίμα;
@ postbabylon είναι ωραία να νοιώθεις γενικά πως οι άλλοι νοιάζονται!
:)
@Κουλά μου φαίνεται πως ακόμα υπάρχουν καλοσύνες!
@Defiance κι εγώ το ελπίζω...
@Moonlight τελικά κάποια πράγματα δεν είναι αυτονόητα... έχεις δίκαιο... θα έπρεπε να ήταν...
Δημοσίευση σχολίου