Ο Σαββάκης μας, πρέπει να πω, είναι σε καλύτερη φάση από τον πατέρα του και αδελφό μου. Απλώς μουρμουρά και δηλώνει στο facebook μέσω τηλεφώνου (τα ξέρω αυτά επειδή είμαι η cool θεία και με έκανε φίλη του!) ότι περνά την χειρότερη περίοδο της ζωής του! Καλέ μου, τα χειρότερα πάντοτε έπονται! Ο Σαββάκης δεν το ξέρει ακόμα αλλά θα το μάθει σύντομα πως η ζωή είναι δύσκολη και είναι γεμάτη αγώνες και φασαρίες.
Θυμάμαι όταν ο δικός μου αδελφός πήγε στρατό και αναπόφευκτα κάνω την σύγκριση. Με περνά οκτώ χρόνια και ήμουν πάντα η μικρή του αδελφούλα, με προστάτευε πολύ και με αγαπούσε. Εμείς μεγαλώσαμε με μεγάλες δυσκολίες. Την εποχή που έφυγε να πάει στον στρατό ήταν πολύ δίπλα μου και τον χρειαζόμουν. Η φυγή του τότε μου κόστισε πολύ. Κάναμε 40 τόσες μέρες να τον δούμε και όταν ήρθε πίσω είχε γίνει διαφορετικός. Αλλιώτικος. Είχε γίνει ένα αντράκι. Είχα χάσει τον αδελφούλη. Τον σκεφτόμουν πάντα τον στρατό, αυτή την φυγή προς τον ανδρισμό και το άγνωστο, αυτό που είχαν πολλοί άντρες της ζωής μου, τα αγόρια μου, οι συμμαθητές μου, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου. Θα είναι σήμερα αλλιώτικος ο μικρός Σαββάκης? Θα έχει αλλάξει? Θα έχει ανδρωθεί? Ή μήπως η εποχή μας δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες παρεμβάσεις. Μισο-ελπίζω σήμερα το βράδυ να ξαναδώ το αγοράκι μας. Από την άλλη ελπίζω να έχει λιγάκι μεγαλώσει. Είναι δύσκολο να βλέπεις την ενηλικίωση. Ρωτήστε και τον αδελφό μου! Συνεχίζει να χάνει κιλά και την ψυχραιμία του. Θητεία ξανά μανά. Όλα πάλι από την αρχή…
13 σχόλια:
δεν πιστεύω ότι σε κάνει περισσότερο άντρα ο στρατός, έτσι κι αλλοιώς εκεί μέσα συναναστρέφεσαι κυρίως 17χρονους και 18χρονους σαν εσένα. είναι όμως μια ηλικία δύσκολη, μεταβατική που η ωριμότητα θα ερχόταν ούτως ή άλλως.
@φαντάζομαι εσύ που έκανες στρατό θα ξέρεις καλλύτερα... Αλλά νομίζω η δική μας η γενιά και η παλιότερη είχε άλλες εμπειρίες με αυτό το θέμα. Εσένα έπαθε παπατράκ ο παπάς σου επειδή θα πήγαινες στρατό? Σε εβορούσαν οι δικοί σου να σου φέρουν κεφταδάκια?
σωστό αυτό που λες, τότε ήταν διαφορετικά. αυτά είναι λεπτομέρειες όμως, η ουσία είναι η στέρηση ελευθερίας των νέων και η υποχρεωτική θητεία.
Άλλαξεν ο στρατός που τότε ως σήμερα. Εν έσιει τη σκληραγωγία που είσιε κάποτε. Τωρά απλώς τρων τα χρόνια τους να υπακούουν γελοίες εντολές και να ποσκολιούνται. Καλή Λευτεριά στο Σαβάκη σου.
Συμφωνώ με τον Ποδηλάτη. Έννεν ενηλικίωση, εν συστηματοποιημένο bullying...
Σίουρα ενηλικίωση έννενι. Ο ένας με λιότερο νου που τον άλλο τζιμέσα. Παλιοί τζαι νέοι.
Είχα μια θεία εγώ που όταν επήεν ο γιός της στρατό κάθε τρεις τζαι λίο άρκεφκε (σαν να ακούεις ράδιο) τα στρατευμένα νιάτα μας δεν θα τρων σούβλαν σήμερα. Να κάνουμεν μιαν πρόποσην για τα στρατευμένα νιάτα μας. Τα στρατευμένα νιάτα μας τωρά ποιός τα σκέφτεται; 2 χρόνια δεν έκαμεν έναν έλεος!
Εμένα ο σκούλουκος μου (ο άντρας μου) όταν επίεν στρατό έχασε τις πρώτες 15 μέρες, 9 κιλά και όταν τον είδε η πεθερά σκουλούκα εν τον εκατάλαβεν. Κατακρίβειαν σκέφτομαι να τον ξαναστείλω στρατό να χάσει βάρος. Πάντως λυπούμε τους άντρες που παν στρατό, αν και δε ξέρω πως είναι αφού δεν πήγα, να έχεις τον κάθε κομπλεξικό να σου κάνει τον μάγκα. Ελπίζω ο ξαδερφούλης σου να περάσει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
Ελπίζω κάποτε ο στρατός να καταργηθεί... ή τουλάχιστον να μην είναι υποχρεωτικός
@Νυχτερινέ ποδηλάτη συμφωνώ πως είναι στέρηση της ελευθερίας των νέων... τελικά ίσως δεν προσφέρει σε κανέναν τίποτα έτσι όπως είναι τα πράματα τώρα...
@Defiance τα πράματα έχουν αλλάξει...αναπόφευκτα η κοινωνία και οι συνθήκες άλλαξαν κια τον στρατό μέσα και έξω...
@ μαυρογέννη φίλε μου, η άποψη σου αυτή φαίνεται καθαρά και στο μπλογκ σου... από άλλους φίλους έπιασα όμως να γεννιέται κι ένα αίσθημα συντροφικότητας που εμείς ως γυναίκες δεν το έχουμε ζήσει... ήταν όλα τόσο κακά?
@Moonlight μήπως είμαστε συγγενείς? είναι σαν να ακούω τι λέει η μάμα μου για το εγγόνι της!!
@Σκουλουκούιν μου αν ο στρατός αδυνάτιζε τότε ο κοινός παχουλός μας γνωστός θα ήταν οδοντογλυφίδα!! Άφησε τον Σκούλουκον ήσυχον!!
@ Πασχαλίνα μαζί σου. Να καταργηθεί... ελπίζω στο μέλλον αχρείαστος να ναι...
Εν ειξερω ινταλως εν ο στρατος τωρα αλλα στο τζιαιρο μου εκαμε μου καλο. Που ανωριμο κοπελλουρουι εκαμαν με να καμω πραματα τζιαι να πιστεψω στον εαυτο μου. Τα τροχαδκια στην κκελλε του αδρωπου στην παφο.... ποττε εν επιστευκα οτι εννα τα εκαταφερνα. Τα βαρελλακια τζιαι τα ερπης μεσα στα αγκαθκια. Να μπορεσεις να εσιης τον νου σου μεσα στον παραλογισμο τζιαι να εισαι κουλ.... Για 2 χρονια εδωσα οτι εμπορουσα τζιαι εδωσαν μου πισω. Εμαθα να χειριζουμε αποθηκες, εδωσαν μου να χειριζουμε υλικο, ηρτα σε επαφη με τεχνολογια, εδωσαν μου χειριζουμε ατομα. Ο στρατος ηταν καλο πραμα για μενα τζιαι ελπιζω τζιαι αλλοι να ειχαν τις εμπειριες μου. Που ετελειωσα το στρατο ειχα μεσα μου αυτοπεποιθηση να φαω τον κοσμο ουλλο. Που επεια ημουν ενα φοητσιασμενο κοπελλουρουι που εν ειχα εμπιστοσυνη του εαυτου μου.
Αν καμω γυιο εστω τζιαι αν δεν εσιη στρατο εννα πιερωσω να καμει στρατιωτικη εκπαιδευση. Στην αμερικη εσιη.
Τελικά ο καθένας με βάση τις εμπειρίες του κρίνει ανάλογα... και ο άντρας μου μάλλον μαζί σου συμφωνεί... νομίζω τα παιδιά αυτ΄λης της εποχής είναι πολλά διαφορετικά από εμάς κια βιώνουν διαφορετικά και τις εμπειρίες...
o stratos den diamorfoni xaraktires. apla s dini mia koutalia perissotero zwis
Δημοσίευση σχολίου