Τους βλέπεις τώρα μέσα από τζάμια θολά, ενός μικρού και ταλαιπωρημένου αυτοκινήτου. Στις έξι η ώρα που έχεις σχολάσει απ’ την δουλειά, μέσα στην θύελλα μίας θάλασσας αυτοκινήτων. Κυνηγημένη από τον ίσκιο σου, με το μυαλό ακόμα δοσμένο στην δουλειά. Εσύ που το μόνο που ήθελες ήταν ένα βιβλίο και μια μικρή πορτοκαλιά, ένα γαλάζιο καλοκαίρι και μία ξύλινη καρέκλα.
Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, πεζοδρόμια για περπάτημα, με φούστες μακρινές και ανέμελες, με βιβλία παραμάσχαλα, με μαλλιά σγουρά και ατίθασα, μακριά από εμάς τα ταγιέρ και τα κομμωτήρια, απελθέτω από εμέ το ποτήριον τούτον. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, με φίλους καρδιακούς, αγόρια άφυλα, καφέδες και φτηνό κρασί στα πεζοδρόμια. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες να τρέχεις με έρωτες μεθυσμένους, με αγάπες της προβληματικής, με αγάπες που ακόμα ταράζουν τον ύπνο σου. Δρόμοι παλιοί και λόγια κοινότυπα, που για σένα εσήμαιναν τα πάντα, μεσάνυχτα στους δρόμους της Λευκωσίας, αμπελοφιλοσοφίες στην παλιά γειτονιά, θυμοί και καμώματα, νάζια και έρωτες, κουβέντες και σχόλια, πολιτικοί δρόμοι, παλιοί που αγάπησες, δρόμοι παλιοί που αγάπησες, αγάπησες πολύ…
Δρόμοι παλιοί που αγάπησες στο δρόμο το καθαριστήριο, μία φούστα, τρία πουκάμισα. Το κασμιρένιο παντελόνι του. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες στο δρόμο για το κομμωτήριο. Βαμμένα από ντροπή τα καστανά μαλλιά σου, κόκκινα, να τα τραβά με θυμό η κομμώτρια να σε τιμωρεί. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, δρόμοι για το μπακάλικο. Ο άρτος ημών ο επιούσιος, με τυρί γαλλικό και καπνιστό χαμ Μοζαμβίκης. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες στο δρόμο για το σπίτι σου. Δεν έχει αυλή και λεμονιές όπως το ονειρεύτηκες. Δρόμοι παλιοί στο μέση το σπίτι σου, ένα φτηνό διαμέρισμα, ένα ντιβάνι στο πάτωμα, μία μικρή και κουρασμένη η κουζίνα σου. Δρόμοι παλιοί να τους κοιτάς απ’ τα παράθυρα, σκοτεινιασμένη η κρεβατοκάμαρα. Δρόμοι παλιοί, να τους κοιτάς από την τηλεόραση, απολαμβάνοντας μαραζωμένη με δάκρυα το λιτό δείπνο σου . Παρέα σου το δελτίο ειδήσεων-εκείνος πάλι θα μείνει αργά στη δουλειά. Δρόμοι παλιοί, μακριά στην τηλεόραση. Κι εσύ να αγναντεύεις αχόρταγα. Τα κλειστά βιβλία σου, τα δετά τετράδια, η πλάνη ιδέα της θάλασσας σειρήνες που σε τυλίγουν. Δρόμοι παλιοί, που δεν διάλεξες. Που δεν επέλεξες να περπατήσεις, που δεν θα πάρεις ποτέ. Που όσο κι αν τους αγάπησες, θα μείνουν πάντα μακριά να τους αγναντεύεις. Τα κλειστά πατζούρια σου, οι ξανθές κουρτίνες, κλείνεις μπροστά στα μάτια σου τη ζωή που απλώνεται στον ορίζοντα. Αύριο μια νέα μέρα ξημερώνει για τους άλλους. Ο ήλιος θα ανατείλει ξανά αλλά δεν είναι για να ζεστάνει εσένα. Εσύ σαν χάντρα κυλάς και πέφτεις στο κομπολόι της δημιουργίας, σε κράτησε στα δάκτυλα του πέτρα πολύτιμη για λίγα λεπτά ο θεός και σε άφησε αργότερα αργότερα να πέφτεις. Δρόμοι παλιοί που αγάπησες, θα κλείσω την κουρτίνα, αυλαία. Καληνύχτα.
8 σχόλια:
! τουλάχιστον η Α... έχει εσένα να γράφεις τόσο ωραίο κείμενο για εκείνην. άλλοι εν έχουν τίποτε και περνούν εντελώς απαρατήρητοι, το κομπολόι πάνω στο οποίο βρίσκονται εν το πιάνει καν ο θεός.
Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που ολόκληρη η ζωή απλώνεται μπροστά σου σαν ένας δρόμος με δύο κατευθύνσεις. Εσύ επιλέγεις τον ασφαλτωμένο δρόμοαλλά έχεις τα μάτια σου συνεχώς στον χωματόδρομο, σίγουρος ότι κάτι έχεις κάνει λάθος.
Ωραίο κείμενο φιλενάδα.
και..
Αξιοθαύμαστη φιλία.
Γεμάτο μελαγχολία το κείμενο σου. Ελπίζω ν'αναπαυθεί η φίλη σου εκεί που πάει.
ίλιγγος η ζωή που μας έρχετε έτσι όπως δεν τη θέλουμε...
μιλάς λες και η ζωή της έχει τελειώσει σε εκείνο το φτηνό διαμέρισμα, γιατί; δεν μπορεί να πάρει ένα καινούριο δρόμο;
Χμμ, ίσως αν γινόταν η μάνα κάποιου άλλου θα έκλεινε χωρίς τόσες πληγές η εποχή της αθωότητας και του ιδανικού, και θα ξεκινούσε η εποχή της προσφοράς;
Με σύγχυσε το κείμενο σου.
Ίσως γιατί ο επιχειρούμενος κυνισμός της πρώτης παραγράφου του σχολίου μου να μην ήταν αρκετός να καλύψει κάποιες σελίδες της δικής μου διήγησης που θεωρούσα κλειστές.
Να φανταστείς, προς το τέλος δεν καταλάβαινα τι διάβαζα!
Το τραγούδι του τίτλου πέρασε ασχολίαστο βλέπω: ένα από τα 5 συγκλονιστικότερα ελληνικά τραγούδια.
το τραγούδι με ενώνει με μια αγαπημένη μου φίλη, όταν πιάσουμε να ξετυλίγουμε αναμνήσεις.
Αγαπημένη μου ωραία Ελένη, δυστυχώς όλοι αγαπήσαμε δρόμους παλιούς αλλά δεν καταφέραμε να τους περπατήσουμε ποτέ μας. Ελπίζω όμως στο δρόμο που περπατούμε τελικά να βρίσκουμε κάποια απλά και βασικά πράγματα (ακόμα και αυτά είναι δύσκολα πολλές φορές) που να μας χαρίζουν κάποιες στιγμές ευτυχίας.
Δημοσίευση σχολίου