Εν έχω κανένα πρόβλημα με τις επιλογές που κάνει ο καθένας. Πως λειτουργεί το σπίτι του. Πως μεγαλώνει τα παιδιά του –αν έχει- πως βιώνει τον γάμο του και τον άντρα του. Αλλά οι περισσότερες φίλες μου ξεκίνησαν με καλύτερη υποσχετική. Αλήθεια. Πριν 10 χρόνια, στα 25 μας, δεν υπολόγιζα πως η Άννα θα παντρευόταν έναν τεμπελχανά ο οποίος εργάζεται πολύ λιγότερες ώρες και πολύ λιγότερο σκληρά από την ίδια αλλά δεν κουνά το χέρι του να κάμει μια δουλειά μέσα στο σπίτι. Δεν θα περίμενα πως η Νατάσσα θα περνούσε, μόνη αυτή, τα απογεύματα της, ως κλώνος ταξιτζή και κουβαλά τις κόρες τις σε ιδιαίτερα μαθήματα και ωδεία. Η Γεωργία αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά της και δουλεύει με μερική απασχόληση για να μεγαλώσει τους γιους τους. Η Ζωή δείχνει να τα έχει παίξει προσπαθώντας να συνδυάσει οικογένεια, ένα νέο σπίτι και καριέρα. Οι σύζυγοι αυτών, που επίσης είχαν ξεκινήσει με καλύτερη υποσχετική, διαβάζουν τις εφημερίδες τους στη βεράντα, βγαίνουν ανελλιπώς τις Παρασκευές με τους φίλους τους, πάνε γυμναστήριο, παίζουν πλέι στέισιον τα απογεύματα και ενίοτε συνοδεύουν τα παιδιά σε παιδικά γενέθλια. Είναι οι περισσότεροι πιο ενημερωμένοι από τις φίλες μου για την πολιτική, για την διεθνή επικαιρότητα. Είναι ξεκούραστοι, ευχάριστοι, καλοί συζητές... Είναι πιο χαρούμενοι και πιο ενεργοποιημένοι.
Τελικά ίσως έχω πρόβλημα με τις επιλογές των άλλων. Με ενοχλεί που οι φίλες μου έγιναν η Μαίρη Παναγιωταρά. Φιλενάδες, υπάρχουν βιβλία να διαβαστούν, ταινίες και βόλτες στον κόσμο, ομορφιά και αγάπη… Υπάρχουν επιλογές!
16 σχόλια:
Οι μισές μου φίλες ανήκουν στην κατηγορία που περιγράφεις και ομολογώ ότι και τα δικά μου συναισθήματα είναι ανάμικτα. Από τη μια τις αγαπώ και χαίρομαι για την οικογένεια που έχουν φτιάξει, από την άλλη με εκνευρίζει η δομή της σχέσης τους (όπως την περιγράφεις) όπως επίσης και το γεγονός ότι χάνονται, όχι μόνο από τη δική μου ζωή, αλλά και γενικώς, από τις ίδιες.
Το θέμα είναι καθαρά κοινωνικό κατά τη γνώμη μου. Κι εγώ είμαι σε σχέση εδώ και χρόνια, αλλά δεν έχω ακόμη χάσει τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχω ακόμη παιδιά. Κάπου εκεί μπαίνει η διαχωριστική γραμμή, πιστεύω, κι αρχίζουν τα προβλήματα με τους συντρόφους τους. Πάλι όμως εξαρτάται και από τις ίδιες και τις γραμμές που εκείνες θα τραβήξουν. Τι να πω. Πραγματικά μαραζώνω όπως κι εσύ, αλλά δεν έχουμε επιλογή. Το έχω πάρει απόφαση εδώ και χρόνια ότι κάποιοι άνθρωποι (άντρες-γυναίκες) δεν πρόκειται ποτέ να αποκλίνουν από τις "πατροπαράδοτες αξίες". Μίζερο; Μάλλον.
Κάποιοι άνθρωποι απλά ζουν την ζωή που τους θέλει η κοινωνία (τζιαι η μάνα τους) να ζουν, τζιαι δυστυχώς χάννουνται στην πορεία. Ούλλοι κάμνουμεν συμβιβασμούς, αλλά να μεν ξιχάννουμεν ποιοί είμαστεν κατά βάθος...
το θέμα είναι αν πραγματικά έχουν επιλογή να κάνουν κάτι άλλο ή αν αυτή η επιλογή είναι μόνο στη θεωρία. γιατί αν οι σύζυγοι τους δεν φακκούν πενιά, η επιλογή τους είναι να θυσιάσουν τα έξω τους, την καριέρα τους, τα θέλω τους, τα βιβλία που θα διαβάσουν, τις βόλτες που θα κάνουν για να προσφέρουν στα παιδιά τους όχι μόνο αυτά θα ήθελαν οι ιδίες, αλλά και αυτά που νιώθουν ότι δεν παίρνουν από τον πατέρα τους.
αν ο άλλος θα πάει γυμναστήριο για παράδειγμα, αντί την κόρη του στο φροντιστήριο ή μάνα τι θα κάνει; θα πάει για καφέ και θα κάνει η συζήτηση ή θα τα αφήσει όλα και θα κάνει τη θυσία;
Από τη στιγμή που κάνεις παιδί με τον άλλο και συμβιώνετε, κατ' εμένα έχετε ακριβώς τις ίδιες υποχρεώσεις. Δεν μπορώ να το καταλάβω ο ένας να χαλαρώνει και να πηγαίνει γυμναστήρια και η άλλη να γίνεται η υστερική σύζυγος διότι δεν έχει λεπτό να ξαποστάσει.
Τι σημαίνει δηλαδή; Πάμε πίσω-πίσω αντί μπροστά-μπροστά; Ευτυχώς η μία φίλη μου που έκανε παιδί, δεν έχει αλλάξει καθόλου μα καθόλου. Αυτή και ο άντρας της έχουν τις ίδιες ευθύνες, να μην σου πω ότι αυτός έχει περισσότερες αφού είναι ο άντρας! (πού ξανακούστηκε η γυναίκα να έχει περισσότερες ευθύνες...)
Συγνώμη Έλεν αλλά τέτοια ακούω και εκνευρίζομαι. Κι εγώ θα είχα πρόβλημα με τις επιλογές των άλλων.
Έχω και εγώ γνωστές ή φίλες που εν Παναγιωταρέες. Στην αρχή εστεναχωρκούμουν, μετά ενευρίαζα.
Τωρά αποδέχτηκα ότι ήταν και είναι επιλογή τους. Ήταν και είναι επιλογή τους να παντρευτούν τον Χ άνθρωπο, να κάνουν παιδιά μαζί του.
Εν νομίζω οι άντρες των φίλων μου να ήταν οι τέλειοι σύντροφοι που κάμνουν δουλειές και μοιράζουνται ευθύνες και ξαφνικά την μέρα που εγίναν γονείς να αναισθητοποιηθήκαν.
Εν οι φίλες μου που τους εθκιαλέξαν, εν τους τους επέβαλε κανένας. Άρα ενεν άμοιρες ευθυνών
Ωραία μου Ελένη, συμφωνώ με όσα λες και τα βρίσκω λυπηρά. Κι εγώ διαπιστώνω αυτό το πράγμα και είναι άδικο. Στο όνομα της αγάπης, της οικογένειας και της ομαλής συμβίωσης οι γυναίκες κάνουν πολλές υποχωρήσεις. Στο τέλος της μέρας όμως πρέπει κάποια να σκεφτεί και τον εαυτό της σαν άτομο, πρέπει να κρατήσει κάτι και για την ίδια. Είναι όμως δύσκολο να πεις σε μια φίλη σου κάτι τέτοιο γιατί μπορεί να παρεξηγηθείς ότι μπαίνεις ανάμεσα στη σχέση του ζευγαριού. Κι εμένα μου λείπουν οι φίλες μου με την έννοια που περιγράφεις. Που καταλήγουμε όμως; Πουθενά. Καθε ένας κάνει τις επιλογές του και προχωρά...
Eλενη μου σορρυ αλλα η βασική επιλογή των φίλων σου είναι αποτυχημένη: η επιλογή του συζύγου. Οταν δεν τις βοηθά ο άντρας τους και απλώνει ζάμπα που λεμε κυπριακά λογικό είναι αναγκαστικά εκείνες να γίνουν μαίρη παναγιωταρά για κρατήσουν την οικογένεια και να μεγαλώσουν παιδιά.
Φυσικά δεν φταίνε μόνο οι άντρες, είναι και πως θα τους συμπεριφερθει η γυναίκα απ'την αρχή. Αν την περίοδο που είναι μες τα μέλια παίζουν τις δουλες για να εντυπωσιασουν όταν μετά τα περιμενουν όλα οι άντρες ποιος να τους αδικήσει;
Τώρα έστρωσαν το κρεβάτι τους και θα κοιμηθούν.
Είναι απογοητευτικό οπως λες να καταντήσουν έτσι αλλά τι να κάνουμε; Υπομονη!
@Αππωμένη συμφωνώ απόλυτα!
με τον Μοτορτζή είμαστε σχετικά καλά στο θέμα δουλειών ίσως όχι 50 50 αλλά όχι πολύ μακριά. σε παιδικά γενέθλια πάντως δεν πάει, βαριέται τις άλλες μανάδες.
τα πάντα είναι θέμα επιλογής και στο τέλος της ημέρας ζούμε με τις επιλογές μας. αν ο Μοτορτζής όμως δεν ήταν αυτός που περίμενα, δεν θα άφηνα αυτή την επιλογή να έχει επιπτώσεις στα μωρά μου.
το βρήκα τι ακριβώς θέλω να πω. οι επιλογές μας σταματούν εκεί που γεννιούνται τα παιδια μας, χε χε. θέλεις τόσο πολύ να έχουν το καλύτερο που δεν σε νοιάζει να γίνεις θυσία για να το έχουν.
θέλω να πιστεύω ότι κρατώ ισορροπίες. στο βαθμό που μπορώ κάνω πράγματα για μένα.
αλλά στο τέλος της ημέρας καμιά ταινία, καμιά βόλτα και καμιά ομορφιά δεν συγκρίνεται με την αγκαλιά των μωρών σου. μπορεί να ακούγεται αναχρονιστικό, μη φεμνιστικό ο,τι θέλετε πείτε το. να μιλώ για μένα. δεν τις αλλάζω με τίποτε τις τρελλάρες τις κόρες μου.
επειδή όμως μου άρεσε η συζήτηση, να πω και κάτι άλλο που μου ήρθε τώρα στο νου. ίσως αυτό που σε ενοχλεί Ελένη να είναι το γεγονός ότι αναγκάστηκαν να γίνουν Μαίρη Παναγιωταρά και όχι επειδή το έκαμαν με τη θέλησή τους. επειδή συμβαίνει με μια φίλη μου σε καταλαβαίνω πως νιώθεις. αλλά πάλι η ίδια όταν της το λέω, απαντά πως είναι επιλογή της... τι να πω.
Μάνα, ναι αλλά γιατί να μεν είναι τζαι για τους πατεράδες το ίδιο; Να κάμνουν τζαι τζίνοι την επιλογή να γίνουν θυσία για τα μωρά τους γιατί καμία ταινία δεν συγκρίνεται με την αγκαλιά των μωρών του;
Γιατί σχεδόν πάντα εν οι γυναίκες που κάμνουν την υποχώρηση; Τζαι μετά κατηγορούν τες τζίολας: υστερικές, απεριποίητες, γράφουν τες φίλες τους επειδή ήβραν ποσκόλιο τον άντρα/τα κοπελλούθκια/τες αλλες μανάδες....
Φίλοι και φίλες το βρίσκω τρομερό που όλοι μας έχουν παραδείγματα ανάλογα να σκεφτούμε για φίλους μας και κοντινούς μας ανθρώπους. Αυτό που με ενοχλέι εμένα είναι πως έχει αποδειχτεί πως όταν μπαίνεις σε μία νέα φάση της ζωής σου, δηλαδή παντρεύεσαι, αποφασίζεις να ζήσεις με κάποιον άλλο, κάνεις παιδιά, αναγκαστικά μεν θα κάνεις εκπτώσεις και συμβιβασμούς, αλλά τελικά όλα αυτά καταλήγουν να τα κάνουν τελικά οι γυναίκες! Οι άντρες συνεχίζουν να ζουν μακάρια τη ζωή τους! και δεν ξέρω που οφείλεται αυτό. Στην ανεκτικότητα των γυναικών? Στις λάθος επιλογές συντρόφων που κάνουμε? Στην επιθυμία να "κρύφεις" όπως λέμε στην Κύπρο για να περάσεις?
Ελενη μου ήθελα να σου πω μπράβο για την επιλογή των θεμάτων σου. Με κάνουν και προβληματίζομαι και πολύ μ'αρεσει αυτό. Παραλειψα να το αναφέρω πριν και ήθελα να στο πω :)
Eλένη επίτρεψε μου να μη συμφωνήσω. Τα πράματα δεν είναι όπως το συμπέρασμα που καταλήγεις. Εκείνο που μπορώ να υποθέσω απλά είναι ότι οι φίλες σου εδώκαν πάνω σε περιπτώσεις. Το πως και γιατί δεν ξέρω ! Το μόνο σίγουρο είναι ότι ΔΕΝ είναι έτσι γενικά.
Και αυτό ισχύει και για τα δύο φύλα. Είναι και γυναίκες που αράζουν κι άμα σκεφτείτε θα βρείτε κι από αυτές.
Απλά δεν μπορεί να γενικεύεται η διαπίστωση όπως πολλές μπλόγκερς έχουν κάνει εδώ.
@DaisyCrazy σε ευχαριστώ! Νομίζω όλα αυτά μας προβληματίζουν όλους!
@ ΚΚουλά μου δεν είναι δυνατόν οιδικές μου φίλες και οι φίλες των άλλων κοριτσιών να έπεσαν όλες σε περιπτώσεις! Εγώ όλα αυτά που περιγράφω δεν τα γράφω με ελαφριά τη καρδία! Είναι πράματα που τα βιώνω και μου προκαλούν λύοη. Περίμενα περισσότερα από τους άντρες της ηλικίας μου. Προσωπικά καμοία από τις γυναίκες που ξέρω δεν "αράζει". Ειλικρινά σου το λέω...
Mα το πιστεύω ότι μιλάτε ειλικρινά. Μήπως όμως κάποιες υπερέβαλαν λίγο? Για τη γενίκευση μιλώ που από προσωπική αντίληψη δεν τα βλέπω να είναι έτσι τα πράγματα, δηλαδή ο άντρας ρέκλας και η γυναίκα δούλα. Όχι. Στον δικό μου περίγυρο είναι ανάμεικτες καταστάσεις. Άλλα ζευγάρια μοιράζονται ευθύνες κλπ , τα περισσότερα, και κάποια άλλα δεν έχουν ισορροπία με το βάρος προς τη γυναίκα. Και είναι και οι , οκ, εξαιρέσεις που οι ευθύνες και τα καθήκοντα πέφτουν πιο πολύ στον άντρα.
Ελένη μου, μπας και οι φιλενάδες σου θέλουν να έχουν τον έλεγχο σε όλα; Δηλαδή, δεν εμπιστεύονται τον άντρα τους να αναλάβει ευθύνες μέσα στο σπίτι ή με τα παιδιά; Έχω κι εγώ δύο τέτοιες φιλενάδες, της μίας ο άντρας δουλεύει πάρα πολλές ώρες, άρα οι ευθύνες πέφτουν πάνω της. Της άλλης, είναι καλομαθημένος - και η ίδια φταίει γι' αυτό. Ξέρεις την παροιμία "ο νούρος του σιύλλου εν ισιώνει" ή "όπως έστρωσες θα κοιμηθείς". Με δύο παιδιά τρέχει και δε φτάνει...
Εμείς ως ζεύγος προς το παρόν τα βρίσκουμε, μη σου πω ότι κάνει και περισσότερα ο σύζυγος από μένα, γιατί βέβαια είναι πολύ πιο χαλαρός όσον αφορά τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Ελπίζω η ισορροπία να διατηρηθεί με το παιδί... Από μας (τις γυναίκες) εξαρτάται, δε νομίζεις;
Δημοσίευση σχολίου