Ο «Τρελός» Παπάς που μας βάφτισε…

Η σχέση της οικογένειας μου με την θρησκεία είναι λιγάκι επιλεκτική. Η γιαγιά μου, ήταν λιγάκι σαν την Λωξάντρα: Μάλωνε με τους αγίους όταν δεν της τα έφερναν δεξιά στη ζωή. Ο μπαμπάς μου, με την συγχυσμένη ακελο-κομμουνιστική ιδεολογία κοιτάζει πάντα τον κλήρο με καχυποψία. Η μάνα μου, πρακτική και καπάτσα σε όλα της, θυμήθηκε την εκκλησία τώρα που μπήκε στην ηλικία για να τα έχει καλά στον άλλο κόσμο. Κι εμείς, τα παιδιά, τα εγγόνια τα ξαδέλφια, κοιτάζαμε πάντα τα Θεία από μακριά.

Την καχυποψία, τις εμμονές και τα ζητήματα που είχαμε με την εκκλησία, κατάφερνε ωστόσο πάντα να μας τα διαλύει ο καλός ιερέας της περιοχής μας. Ο Παπά Γιωρκής. Ο «τρελός» Παπάς της ενορίας μας. Ήταν ένας άνθρωπος απλός, με απίστευτο και απύθμενο χιούμορ, που κατάφερνε πάντα να φέρνει να φέρνει το καλύτερο του κάθε ανθρώπου προς τα έξω. Ήταν έξυπνος, μορφωμένος και προσιτός και αν δεν είχε πάντα την μεγάλη θεολογική απάντηση στις ερωτήσεις μας, είχε πάντα μια αλήθεια και ένα καλαμπούρι να μας πει για τη ζωή. Θυμάμαι πολλές ασύνδετες εικόνες του να με συντροφεύουν σε κρίσιμες στιγμές της ζωής μου και της οικογένειας μου. Την κουβέντα του «Ο άνθρωπος κόρη μου έχει στη ζωή του πάθη και όσο πιο εύκολα το αποδεχτείς αυτό τόσο πιο εύκολα θα δεχτείς τον εαυτό σου». Το χάδι στον ώμο της μάνας μου, όταν πέθανε ο παππούς και τα λόγια «ησύχασε, ξέρεις το. Τα σκανδαλώδη ανέκδοτα του στο νεκροταφείο λίγο πριν κάνει τα τρισάγια και η δικαιολογία του πως και οι πεθαμένοι έχουν δικαίωμα στο χιούμορ! Οι μυστικές αγαθοεργίες του, τα ξενύχτια του να βοηθήσει ανθρώπους που είχαν πραγματικά ανάγκη, η απόλυτη αφοσίωση στον άνθρωπο. Ένα παράδειγμα ιερέα που σου αποκαθιστά την εικόνα σου στον Κλήρο, στα Θεία, την Εκκλησία, τον Θεό και τον Άνθρωπο.



Ο τρελός μας ο παπάς, που βάφτισε εμένα και όλους σχεδόν τους παιδικούς φίλους μου, χαρίζοντας μας ελπίζω κάτι από την απίθανη ανεμελιά που τον συντρόφευε μέχρι τα 77 του χρόνια, εγκατέλειψε πριν τρεις μέρες τα εγκόσμια και πήγε να συναντήσει τον Ήλιο. Λόγοι προσωπικοί, ιατρικοί και άλλοι, που σίγουρα θα τους καταλάβαινε εμπόδισε εμένα και κάποια άλλα από τα παιδιά του να του απευθύνουν ένα τελευταίο αντίο. Θα ήθελα να τον αποχαιρετήσω από εδώ. Είναι ωραία τα κοινότυπά. Και θα το πω: Αν Υπάρχει Παράδεισος μας βλέπει από εκεί ψηλά, πειράζει τα αγγελάκια και χαχανίζει. Αντίο….