Μπουρμπουλήθρες αγάπης…

Δεν το πιστεύω πως πάνε τρεις μήνες να γράψω στο μπλογκ! Δεν το πιστεύω πως έχω καν ώρα να γράψω στο μπλογκ! Αγαπητοί μου φίλοι, ο λόγος είναι προφανής! Πήγα πίσω δουλειά… Εξ αυτού και ο χρόνος να ασχοληθώ με κάτι άλλο πέραν των ζουζουνιών. Ξέρω, ξέρω… θα έπρεπε να ασχοληθώ περισσότερο με την δουλειά μου παρά με το δικτυακό μου ημερολόγιο! Αλλά είναι μόλις τρεις μέρες που βγήκα από το κουκούλι της απομόνωση που είχα κλιστεί ακριβώς πριν ένα χρόνο, αφού πέρασα ολόκληρη την εγκυμοσύνη στο σπίτι, μεγάλο μέρος της στο υπνοδωμάτιο, ξαπλωμένη στο κρεβάτι να διαβάζω βιβλία, να βλέπω το ταβάνι και να φιλοσοφώ… και μετά 18 ολόκληρες βδομάδες μαζί με τα διδυμάκια… να τα βλέπω και να μην μπορώ να πιστέψω στο θαύμα… ένας ολόκληρος χρόνος να είμαι εκτός… και τώρα νοιώθω απολύτως χαμένη… Με την δουλειά… με τον κόσμο… με το σύμπαν ολόκληρο… θα ήθελα να βρω λίγο χρόνο να γράψω πιο αναλυτικά για όλα αυτά… αλλά ξαφνικά τίποτε δεν μου φαίνεται τόσο σημαντικό όσο τα ζουζουνάκια… και η αγάπη τους… είναι απερίγραπτο το αίσθημα της αγάπης όταν κρατώ στην αγκαλιά μου τα παιδάκια… είναι απίστευτη η αγάπη που αναβλύζει… μερικές φορές νοιώθω πως η λατρεία μου για αυτά ξεχειλίζει, υλοποιείται, βγάζει μπουρμπουλήθρες γεμάτες αγάπη που σκάζουν στον ουρανό…

Όπως και να έχει… καλά να είμαστε να τα χαιρόμαστε… και τα παιδάκια μας και όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο… Ξύπνησα κιόλας σε ένα χειρότερο νοιώθω τόπο… back to reality, σε μια πραγματικότητα τουλάχιστον σκληρή… πολλά φιλιά σε όλους και καλή μας συνέχειας… σας στέλλω την αγάπη μου… ξεχειλίζει…