Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Αποχωρισμός…




Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή με βλέμμα θα ήθελα κενό. Κοιτάζω το γραφείο μου. Κοιτάζω τον αγαπημένο γκρινιάρη συνάδελφο με τον οποίο μοιράζομαι το γραφείο τα τελευταία πέντε χρόνια. Κοιτάζω την δουλειά που μαζεύεται, κοιτάζω έξω από το παράθυρο την θέα που βλέπω τόσα χρόνια και μένει αναλλοίωτη. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τα παιδάκια μου. Είναι καλά τώρα? Τους λείπω? Έχουν καταλάβει πως είμαι τα πρωινά μακριά τους? Θα έχει επιπτώσεις αυτή η απουσία μου στην σχέση μας, στην ανάπτυξη τους, στον τρόπο που θέλω να μεγαλώσουν? Θα έπρεπε να βρίσκομαι αυτή την στιγμή εκεί?


Νοιώθω πολύ δύσκολα που αναγκάστηκα βίαια νοιώθω να βγω έξω από το σπίτι και μακριά από τα μωράκια που με έχουν αυτή τη στιγμή τόση πολύ ανάγκη, για να δουλέψω. Νοιώθω πως ζω έναν δεύτερο αποχωρισμό, όπως τότε που τα είχα γεννήσει. Είναι οι δύσκολες οι επιλογές που καλείσαι να πάρεις, ειδικότερα αν δεν έχεις άλλες επιλογές. Ευλογημένο Κυπριακό κράτος που τηρείς το ελάχιστό από τις δεσμεύσεις σου απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που διαθέτεις τον ελάχιστό δυνατό χρόνο για παραμονή της μητέρας με το παιδί της, ειδικότερα στους πρώτους κρίσιμους μήνες της ζωής του, που δεν διαθέτεις την υποδομή τουλάχιστον φροντίδας βρεφών, βρεφοκομεία, νοσοκομεία για την φροντίδα των μωρών αφού η μητέρα αναγκάζεται να βγει στον κόσμο να δουλέψεις. Σκληρό και απάνθρωπο απέναντι στα βρέφη πρωτίστως και στις μητέρες γενικά. Τι καλά που η υπουργός εργασίας είναι και γυναίκα –ακούς κυρία Σωτηρούλα μου?? Ευτυχώς εγώ συγκαταλέγομαι ανάμεσα στους τυχερούς που έχουν μια δυνατή μάνα στο πλευρό τους που ανάλαβε τα παιδάκια τα πρωινά μαζί με τον πατέρα μου, εργάζομαι ως το μεσημέρι και δεν δουλεύω τα απογεύματα και βράδια. Σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα…

Αλλά τον βιώνω δύσκολα αυτόν τον αποχωρισμό. Μερικές φορές ο πόνος είναι σχεδόν σωματικός. Δεν περίμενα πως θα ένιωθα τόσο… κομμένη στα … τρία… Μου λείπουμε πολύ τα παιδάκια…

8 σχόλια:

Moonlight είπε...

Δεν θα έχει επιπτώσεις μετά, τόσες μάνες μια χαρά τα καταφέρνουν....
Εμένα πιο πολύ με προβληματίζει αυτό που λες μετά, ότι δεν υπάρχει πρόνοια για το θέμα από το κράτος....

Εγώ που είμαι 25 και είμαι η "μεγάλη" κόρη και η μάνα μου είναι ήδη 60.....τι θα κάνω που δεν θα έχω μάνα δυνατή, ικανή και υγειή, να στέκεται δίπλα μου και να βοηθά ΑΝ ποτέ γίνω μαμά;

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαι στη θέση σου, ξέρω από τις φίλες μου όμως ότι είναι πολύ δύσκολο αυτό το στάδιο... Πέρα από το θέμα της απουσίας ουσιαστικής κρατικής πρόνοιας για αυτό το θέμα, εκ των πραγμάτων, αυτή την κατάσταση θα την ξαναβιώσεις... Όταν θα πάνε σχολείο, όταν θα βγουν για πρώτη φορά έξω, όταν θα φύγουν για σπουδές κ.λπ. Φυσικά, τώρα είναι πιο δύσκολο, γιατί είναι η πρώτη φορά που το ζεις και φυσικά γιατί είναι πολύ μικρά για να είσαι σε θέση να γνωρίζεις το πώς το αντιλαμβάνονται… Δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα σε παρηγορήσει, εσύ θα το ανακαλύψεις, αλλά ένα πράγμα μπορώ να σου πω με σιγουριά: μόνο καλό θα τους κάνεις με το να τα εμπιστεύεσαι και σε άλλους ανθρώπους (και ευτυχώς που υπάρχουν) και με το να «ξεκολλάς» και λίγο από πάνω τους… είναι πιο υγιές και λιγότερο τραυματικό από άλλες ακραίες υπερπροστατευτικές καταστάσεις… Κατά τα άλλα, όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει… κουράγιο…

DaisyCrazy είπε...

Σε σκανδιναβικές χώρες πέρνουν 46 βδομάδες οι γυναίκες και 2 βδομάδες οι άντρες, υποχρεωτικά! Εμείς εδώ 18 ψωροβδομάδες τι να σου κάνουν; Και μιλώ φυσικά για πληρωμένες βδομάδες. Γιατι θεωρητικά μπορείς να πάρεις και χωρίς να πληρώνεσαι αλλά ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Ελάχιστοι.

Εδώ και στην Ελλάδα που έχει τόσα οικονομικά προβλήματα μια φίλη μου νοσοκόμα ήταν 1 χρόνο με το παιδάκι της με μισές απολαβές. Κάτι είναι κι αυτό και μακάρι να το'χαμε επιλογή κι εμείς.

Πάντως Ελένη μου είσαι όντως τυχερή που έχεις τους δικούς σου που θέλουν και μπορούν να στα προσέχουν. Αλλιώς πως εμπιστεύεσαι ένα άγνωστο άτομο όση πείρα και να'χει να σου προσέχει το παιδί σου; Είναι δύσκολα τα πράγματα στην Κύπρο δυστυχώς και τα κίνητρα για να γίνεις μάνα ανύπαρκτα κακά τα ψέματα.

Τα αισθήματα σου είναι εντελώς φυσιολογικά - λένε ότι οι ενοχές πάνε χέρι με χέρι με τη μητρότητα :)
Αφού τελειώνεις το μεσημέρι και είσαι μαζί τους όλες τις υπόλοιπες ώρες είσαι απ'τις τυχερές.

Πολλά φιλάκια!!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Είναι δύσκολες οι ώρες του αποχωρισμού..
Ευτυχώς που υπάρχουν οι παπούδες!

Πιστεύω στην ουσιαστική επικοινωνία από μια μάνα τρελαμένη που μένοντας μέσα στο σπίτι θα έρθει η στιγμή της απόγνωσης.. του θυμού..
Είναι αρχή κοριτσάκι μου και όλα φαίνονται βουνό...

Πάντα νοιώθουμε ενοχές..
Ακόμα και στα εξήντα.. βρίσκω λάθη μου.....

μαχαιρης είπε...

Βεβαιως και υπαρχουν επιπτωσεις...Φιλη μου...
Το ενστικτο της μανας..Σε προειδοποιει..!!
Οπως θα σε προειδοποιησει και παλι...Οταν θα ερθει ο χρονος του σχολειου..Των σπουδων...
Κυριως...
Οταν οργισμενοι εφηβοι...
Αγνωστοι σου...
Θα "αλωνιζουν" εν αγνοια σου...
Και συ εκπληκτη..Θα αναλογιζεσαι...Απο που "πηραν" τους χαρακτηρες αυτους..!!
ΟΜΩΣ...
Και τι να κανεις;;
Αν σου ηταν δυνατο...Ας εκανες κι αλλοιως...!!

Ωραία Ελένη είπε...

Αχ φίλοι μου σας ευχαριστώ πολύ για τα λόγια παρηγοριάς!

@Moonlight κι εγώ όταν ήμουν 25 η μάνα μου ήταν 60! Τώρα είμαι 35 και είναι 70... Αλλά τα καταφέρνει καλά μαζί με τον παπά μου... πρόνοια δεν υπάρχει για βασικά ζητήματα...από το κράτος... θα έπρεπε να μας αφήνουν με τα μωρά ως 6 μηνών! Στο μεταξύ εγώ με τα δίδυμα δεν έχω κανένα επιπλέον δικαίωμα σε τίποτε! Ούτε παραπάνω μέρες μητρότητας ούτε ώρες για θηλασμό... άσε...

@Κορίνα μου ασφαλώς και έχεςι δίκαιο σε αυτά που λες... απλά είναι πολύ δύσκολος ο αποχωρισμός σε τόσο μικρή ηλικία... ήθλεα λίγο παραπάνω χρόνο...

Ωραία Ελένη είπε...

@Τρελή μου Μαργαρίτα έτσι έχουν νομίζω τα πράματα… Μου άρεσε αυτό που έγραψες, πως οι ενοχές πάνε χέρι με χέρι με τη μητρότητα. Είναι δύσκολο να χεοραφετηθείς εσύ τελικά από τα παιδιά παρά αυτά από σένα…

@Αγαπημένη γιαγιά Αντιγόνη, είναι παρήγορο να σε ακούω να τα λες αυτά… Είναι όντως ένα βουνό αυτά που βλέπω μπροστά μου, αλλά ευτυχώς δεν το ανεβαίνω μόνη… είναι μαζί ο άντρας μου και οι γονείς μου…

@Αγαπητέ μου μαχαιρή, σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες… έχεις κι εσύ δίκαιο… δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς…

κι αγνάντευε... είπε...

Ελένη μου, και 6 μήνες που λες είναι λίγοι!! Εντωμεταξύ διάβασα ότι από τον 8ο μήνα τα πιάνει έντονος φόβος/άγχος αποχωρισμού από τη μαμά, οπότε καλύτερα σε πιο μικρή ηλικία να τα αφήνεις. Είναι αλήθεια πάντως, τώρα που η μπουμπού μου είναι πιο μεγάλη με αποζητά πολύ πιο έντονα παρά όταν ήταν βρεφάκι. Για να δούμε πώς θα τα πάμε κι εμείς με την επιστροφή στην εργασία...