With a little help of my friends…

Οι φωτογραφίες που έβαλε στο facebook ένας παλιός καλός συμφοιτητής, φίλος και blogger ο Blackbeard http://macondo-sunsets.blogspot.com/ (δεν ήξερα ότι ήταν αυτός!) στάθηκαν αφορμή να βιώσω κι εγώ μία από τις πιο θαυμαστές εμπειρίες της σημερινής εποχής. Έτσι ξαφνικά, μαζευτήκαμε στο λεγόμενο «κοινωνικό δίκτυο» καμιά δεκαριά παλιοί συμφοιτητές –δεν θα έλεγα για όλους παλιοί φίλοι :P ) και θυμηθήκαμε τα παλιά. Για μένα, που έχω ένα ζήτημα με το θέμα επικοινωνία, η υπόθεση επεκτάθηκε ακόμα πιο βαθιά, με τηλεφωνική συνομιλία μίας ολόκληρης ώρας με ένα πολύ αγαπητό φίλο και συμφοιτητή που ζει στην Αθήνα και με γεύμα χτες με έναν άλλο «δύσκολο» παλιόφιλο που πλέον ζει και εργάζεται στην Κύπρο.

Χάρηκα πολύ που βρέθηκα με αυτούς τους ανθρώπους. Το χάρηκε η ψυχούλα μου. Ίσως επειδή θυμηθήκαμε όλα εκείνα τα παλιά που η περιβόητη «πατέντα του χρόνου» κάνει να φαίνονται όμορφα και γραφικά. Ίσως επειδή είχα αυτές τις μέρες ανάγκη να μιλήσω με κάποιους ανθρώπους που κάποτε –τότε- υπήρξαν πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Ίσως επειδή είναι πάντα ωραίο να συναντάς στη ζωή τέτοιες γλυκές, απρόσμενες εκπλήξεις που σου ζεσταίνουν την καρδιά και γεμίζουν με χαμόγελο τις αναμνήσεις σου. Ήταν σαν να πήραμε ξανά το νήμα που μας ένωνε τόσο γερά τότε με ορισμένους και πιάσαμε να κλώθουμε τα πράγματα από την αρχή! Φευ… δεν ήμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι. Είμαι ένα καλύτερο, ωριμότερο, ομορφότερο (!) και συναρπαστικότερο βέρσιον αυτού που υπήρξα στα 22 μου.

Είμαι μια άλλη εγώ. Και ξέρω φίλε … κυρίως εσύ φίλε Blackbeard… πως κι εσύ είσαι ένας άλλος … Χάρηκα που είδα όλους όσους υπήρξαμε τότε. Και όλα όσα είχαμε εκείνη την εποχή. Αλλά οι φιλίες οικοδομούνται με αίμα δάκρυα και ιδρώτα που λέει και ο Ρουβάς!

Και ενίοτε με λίγη εμπιστοσύνη!