Ο Λευτέρης προχτές κτύπησε την πόρτα της μάμας μου, έδωσε μέσα στο σπίτι με φούρια και την αγκάλιασε. Η μάμα μου φοβήθηκε λίγο επειδή η ανάσα του μύριζε κονιάκ και ήταν 10 μόλις το πρωί και ήταν σπίτι μόνη της, αλλά τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Ο Λευτέρης της έσφιξε στην αγκαλιά του σφιχτά και άρχισε να κλαίει. Της είπε πως δεν αντέχει άλλο τη ζωή του και δεν ξέρει που να πάει. Η μάμα τον έκατσε στον καναπέ, του έδωσε καφέ και κουλουράκια και τον άφησε να τα πει να ξεθυμάνει.
Ο Λευτέρης είναι 40 χρονών και έχει μια ζωή καταστραμμένη. Το σπίτι του είναι πίσω από το πατρικό μου, η αυλή του φάτσα φάτσα με την αυλή της μάνας μου. Μας χώριζε ένας φράκτης κι έτσι βλέπαμε πάντα τις δυστυχίες της ζωής του. Ο παπάς του ο κύριος Γιώργης ήταν αλκοολικός. Ένας άγριος άνθρωπος που έπινε και χτυπούσε. Έπινε και χτυπούσε. Τα πέντε του παιδιά, τέσσερεις κόρες και ένα γιό και την γυναίκα του. Το θυμάμαι σαν όνειρο. Τότε δεν υπήρχε φράκτης να χωρίζει τα σπίτια, μας χώριζε ένα λεπτό τέλι και τα βλέπαμε όλα. Τον κύριο Γιώργη να αρχίζει στην αρχή τις φωνές. Να του φταίνε τα πάντα, ψάχνοντας αφορμή να ξεθυμάνει. Να σηκώνεται και να βγάλει την δερμάτινη ζώνη με την μπούκλα. Και να κατευθύνεται σχεδόν πάντα στον Λευτέρη. Πολλές φορές της έτρωγε μαζί και η κυρία Ελενού. Έμπαινε μπροστά να σώσει τον γιό της. Αλλά ήταν πολύ εύκολο θύμα. Ο Γιώργης ξεμπέρδευε γρήγορα. Και ξεσπούσε πάντα πάνω στον Λευτέρη. Θυμάμαι σαν όνειρο τους γονείς μου να τηλεφωνούν στην αστυνομία. Τον παπά μου και τον θείο μου να ορμούν να σώσουν τον μικρό. Αλλά πάντα αυτός που σωζόταν ήταν ο Γιώργης. Η αστυνομία ερχόταν και έβρισκε την Ελενού μέσα στα αίματα να τον κρατεί αγκαλιά. Ο Λευτέρης ήταν στο πλάι της τυραννισμένος. Η Ελενού ποτέ δεν απάγγειλε κατηγορίες και τσακωνόταν με την γειτονιά που ανακατευόταν στα του σπιτιού της. Το γραφείο ευημερίας δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Μιλάμε για τις αρχές του 1980. Τα πράγματα στην Κύπρο για περιπτώσεις οικογενειακής βίας ήταν πολύ σκοτεινά. Και αυτό το σκοτάδι ήταν η ζωή του Λευτέρη.
Ο Λευτέρης στο σχολείο δεν έμπαινε στην τάξη. ‘Ήταν έξω στην αυλή και κυνηγούσε πεταλούδες. Με τα άλλα τα παιδιά δεν είχε πολλά πολλά. Κανένας δεν ήθελε τον προβληματικό κοντά του. Σιγά σιγά άρχισε να γίνεται εχθρικός, απροσάρμοστος. Σιγά σιγά άρχισε κι αυτός να δέρνει. Έδερνε τους συμμαθητές του, έδερνε τα παιδιά της γειτονιάς. Μια μέρα έδειρε και την δασκάλα του. Στο σπίτι ο πατέρας του συνέχισε να τον δέρνει. Στο γυμνάσιο ο Λευτέρης πήγε πολύ λίγο. Ουσιαστικά στο δημοτικό δεν έμαθε και κάτι να μπορεί να συνεχίσει. Κυνηγούσε πεταλούδες και έμεινε αναλφάβητος. Βρήκε δουλειά στα 13. Σαν όλες τις ιστορίες κλισέ έμπλεξε με κακές παρέες. Και πήγε νωρίς φυλακή. Κάπου εδώ ο Γιώργης σταμάτησε να τον χτυπά. Πέθανε από κίρρωση του ήπατος. Ο Λευτέρης συνέχισε την πορεία τους. Στα 18 του πρόλαβε να παντρευτεί από προξενιά μια μεγαλοκοπέλα κάπως παράξενη, λίγο χαζούλα. Έκανε μαζί της τρία παιδιά. Στο μεσοδιάστημα πήγε φυλακή. Από τότε μπαίνει βγαίνει, πίνει κονιάκ σαν τον Γιώργη. Προχτές το πρωί ξύπνησε, ήπιε το κονιάκ του και άρχισε να δέρνει τον μεγάλο του γιό. Έδειρε μετά και την μεγαλοκοπέλα. Ο Λευτέρης βγήκε έφυγε από το σπίτι. Ήρθε στην παλιά του γειτονιά. Χτύπησε την πόρτα της μάνας μου και της ζήτησε όπως τότε, να προσπαθήσει να τον γλιτώσει.
9 σχόλια:
Εν αληθινή η ιστορία σου;
Εμέις είχαμε διάφορυς ενοικιαστές, διάφορες περίεργες καταστάσεις.
Τζαι άτε να γίνουνται τούτα το 80. Σήμερα που εν 10, γιατί; Γιατί φοούνται τόσον οι γεναίτζες να κάμουν μιάν καταγγελίαν; Όι πως εν τούτο που φταίει. Εν ούλλη η κωλοκοινωνία μας που φταίει...
Ο Λευτέρης εν σάν τον Κωστή μου που του έγραψα την ιστορία του. Άτε κόρη έκαμες με να κλάψω πρωί ξημέρωμα.
Moonlight: Η ιστορία δυστυχώς είναι αληθινή. Τον θυμάμαι τον Λευτέρη και τον συναντώ κάποτε που πάω στην μάμα μου. Η ενδο-οικογενειακή βία είναι ένας φάβλος κύκλος που δεν ξέρεις πως να τον εξηγήσεις. Να φανταστείς η Ελενού πάει κάθε Σάββατο στον τάφο του Γιωργή και τον φροντίζει. Τόσο ξύλο, αν όχι σε αυτή, στο παιδί της, και ακόμα τον αγαπά...
@Διάσπορε μου, είχα διαβάσει τον Κωστή σου. Την ιστορία αυτή την έγραψα κάτω μετά από όλα εκείνα τα σχόλια που γράφτηκαν στο μπλογκ του φίλου του Κυπρολέωντα. Ήθελα κάτι να πω για το θέμα γονείς.
:(
δύσκολα να ξεφύγεις από αυτό τον κύκλο. ποιος να κάνει την υπερπροσπάθεια όταν αυτοί που έπρεπε να την κάνουν σου κάνουν κακό;
κι άντε και βρεθεί κάποιος προσωρινά. τα μόνιμα είναι που σου μένουν
@Αλήθεια αυτό ρίτσα μου... ειδικά στις ψυχές των παιδιών...
Δυστυχώς Ελενίτσα μου περιστατικά κακοποίησης βρίσκονται δίπλα μας, γύρω μας, και μεις δεν τα παίρνουμε χαμπάρι - πολλές φορές οι οικογένειες στην Κύπρο είναι ντυμένες με ωραίο περιτύλιγμα, αλλά ποιος ξέρει τι συμβαίνει όταν κλείσει πίσω μας η πόρτα... Και ακόμα χειρότερη κακοποιηση είναι η ψυχολογική, η συναισθηματική - η βρισιά, η αδιαφορία, η υποτίμηση... Σε τρομοκρατεί, σε διαλύει.
Welcome back! :)
Η βία γεννά βία και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. αν μεγαλώνοντας έζησε τη βία, τη βία ξέρει να δείξει στα παιδιά του. αν τα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη την αγάπη θα δείξουν μετά στα δικά τους.
Ελένη μου, η βία είναι μια προσωπική ανάγκη για τους καταπιεσμένους.. Δεν είναι στρατηγική που έχει διαμορφωθεί συνειδητά. Είναι η βαθιά, ενστικτώδης έκφραση ενός ανθρώπου που του αρνήθηκε η ατομικότητα, η αγάπη, η συντροφικότητα, η παιδικότητα.
Το μόνο που μπορεί πλέον να κάνει είναι να το παλέψει, μέσα του όμως, και όχι με τα χέρια.
@Φιλενάδα που αγναντεύεις έχεις δίκαιο σε αυτό. Πιστεύω κι εγώ πως η ψυχολογική και λεκτική καταπίεση είναι εξίσου σοβαρές!
@Μάνα η βία πραγματικά γεννά βία και είναι όπως μάθεις. Δυστυχώς μερικές φορές τα παιδιά μαθαίνουν πως το φυσιολογικό δεν είναι η αγάπη...
@Κασσάνδρα είναι ωραίο αυτό που λες. Ωστόσο, πιστεύω πως δεν έχουν όλοι τα μέσα να πολεμησουν τους δαίμονες τους...
Δημοσίευση σχολίου