Το τέλος των μικρών μας φόβων…

Όταν ήμουνα παιδάκι υπνοβατούσα. Σηκωνόμουν την νύχτα, γύρω στις τρεις το ξημέρωμα και έκοβα βόλτες στο σπίτι. Ακολουθούσα πάντα την ίδια διαδρομή. Πήγαινα από το δωμάτιο μου στην κουζίνα, μετά στο σαλόνι για να επιστρέψω ξανά στην καρέκλα κοντά στο κρεβάτι μου στην οποία μπορούσα να κάτσω ως το πρωί-αν δεν με ανακάλυπταν οι γονείς μου να με βάλουν ήσυχα-ήσυχα στο κρεβάτι μου. Η μάνα μου λέει πως ήταν μία εικόνα λιγότερο χαριτωμένη και περισσότερο τρομακτική. Και πως την τρόμαζε το ανέκφραστο μου πρόσωπο που τριγυρνούσε τις νύχτες στο σπίτι.

«Το μωρό κάτι σοβαρό έχει», έλεγε στον παπά μου και τον κοιτούσε με ανησυχία κουνώντας πάνω κάτω το κεφάλι… Ο προοδευτικός παπάς μου, όμως, που αγαπούσε και πίστευε πάντα την επιστήμη, της έλεγε να μην ανησυχεί. Ακόμα και εκείνη την σχετικά μακρινή (αχέμ) εποχή που ήμουν εγώ πέντε χρονών υπήρχαν μελέτες που έλεγαν πως η παιδική υπνοβασία δεν είναι κάτι τόσο παράξενο, πως συμβαίνει στο 10% των παιδιών και πως περνά σύντομα. «Είναι που έχει μεγάλη φαντασία», της έλεγε ο παπάς μου, «μας το είπε και ο γιατρός». Ωστόσο, η μάνα μου, μου σύγχυζε την φαντασία με τα φαντάσματα δεν πίστευε τον γιατρό και τον παπά μου και μια μέρα αποφάσισε πως έπρεπε να αναλάβει δράση και κοινώς να με αναλάβει η γιαγιά η Δεσποινού!



Η γιαγιά η Δεσποινού ήταν ότι πιο κοντινό σε μάγισσα είχαμε στην περιοχή. Το σπίτι της ήταν λίγο σαν χαλαμάντουρο και στην αυλή της έβοσκαν κότες. Το έζωναν ψηλά αγριόχορτα και είχε και κάτι παράξενα δέντρα σαν αγριομηλιές. Τα αγόρια της εποχής έβαλαν στοίχημα πως τολμούσαν να μπουν στην αυλή, να της κόψουν τα μήλα για να παίξουν δωρεάν ποδοσφαιράκι. Συνήθως έμπαινε αυτός που έχανε το στοίχημα και μετά είχε εφιάλτες για μέρες! Η ίδια φορούσε μαύρα χειμώνα καλοκαίρι και έδινε το κεφάλι της με ένα παράξενο λιλά μαντήλι που της το έφεραν από τον Άγιο τάφο. Επειδή, όπως μου είπε με στόμφο η μάνα μου, ήταν και χατζήνα. «Σπουδαία γενέκα!». Η μάνα μου την σεβόταν και την φοβόταν λιγάκι επειδή ήξερε να λέει τον καφέ καλύτερα από την ίδια και επειδή έφτιαχνε καταπληκτικό γλυκό καρυδάκι. Ήξερε από ασθένειες του πνεύματος και της ψυχής και της γιάτρευε όλες… Σε πρακτικό επίπεδο, η γιαγιά η Δεσποινού ήταν παλιά μαμή, βοηθούσε στις γέννες, ήταν εμπειρική νοσοκόμα και ήξερε να σε ξεμαθκιάζει. Ήξερε επίσης το μαγικό να σου φεύγει το φόβον… Και είναι για αυτό που η μάμα μου αποφάσισε να με πάρει κοντά της… Και φυσικά όλα αυτά μυστικά από τον ορθολογιστή παπά μου ο οποίος θα της απαγόρευε να με μπλέξει με τσαρλατανιές.



Αμ δε! Ένα απόγευμα η μάμα μου με έντυσε με τα καλά μου και μου είπε να πάμε ένα περίπατο στην περιοχή. Μου αγόρασε και παγωτό από την κα Καλλού για να με ξεγελάσει! Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω με παρέσυρε στην γειτονιά της γιαγιάς της Δεσποινούς και με τρόμο κατάλαβα πως θα έπαιρνε στο σπίτι της! «Δεν πάω μέσα!» ούρλιαζα ρίχνοντας κάτω το παγωτό αλλά η μάμα μου με έστησε στα πόδια μου, γονάτισε στον δρόμο και μου είπε σοβαρά πως αν μάθαινε η γειτονιά πως υπνοβατώ δεν θα μπορούσα να βρω στο μέλλον γαμπρό. «Να πάρουμε γαμπρό από την άλλη γειτονιά!», έκλαιγα εγώ. «Δεν γίνετε!», επέμενε η μάμα μου. «Θα το πω του παπά!», την απείλησα. «Αν το πεις του παπά θα σε δέρω!», μου είπε με σαφείς παιδαγωγικές μεθόδους. Με τα πολλά με κουβάλησε μέσα για να γίνει η τελετουργία της απομάκρυνσης του φόβου… και είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ!



Η γιαγιά Δεσποινού, που ήταν ειδοποιημένη για την άφιξη μας από τη δική μου γιαγιά, μας δέχτηκε στην μικρή πίσω αυλή «μακριά που τα μάτια του κόσμου». Εκεί έχασκε μια μικρή φωτιά σε μία αυτοσχέδια εστία και γύρω της υπήρχε μια τσίγκινη λεκάνη με αλάρμη, ένας τσίγκος από αλουμίνιο που κάναμε παλιά της καπήρες και φύλλα ελιάς. Η Δεσποινού έβαλε το αλουμίνιου ανάποδα στην φωτιά και έριξε πάνω την αλάρμη για να σχηματιστούν σχέδια με το άλας. Μέχρι να γίνει το σχήμα με πήρε από το χέρι και κάναμε μαζί τρεις φορές τον γύρο της φωτιάς, ενώ αυτή μουρμούριζε μια αρχαία προσευχή. Μετά με έβαλε να πηδήξω μόνη πάνω από την φωτιά και στη συνέχεια γύρισε τον αμίαντο. Εκεί βρισκόμουν εγώ, ζωγραφισμένη από το αλάτι, στην καρέκλα του δωματίου μου με ορθάνοιχτα μάτια το βράδυ. Τουλάχιστον έτσι μας είπε η Δεσποινού. Η μάμα μου κατένευσε. Η φόβος είχε φύγει από το κορμί μου. Στην συνέχεια δεν θυμάμαι καλά καλά τι έγινε… Φύγαμε και στο κατόπιν μας η Δεσποινού έδειρε πίσω μας το αλμυρό νερό. Τον φόβο μου είπε αργότερα η μάμα μου τον πήρε μαζί της η γης και δεν θα μου επέστρεφε ποτέ.



Την νύχτα η μάμα μου έκανε με τον παπά μου τρικούβερτο καυγά επειδή ο τελευταίος δεν συμφωνούσε με τις θεραπευτικές της μεθόδους. Η μάμα μου έκανε να του μιλήσει δυο μέρες που την αμφισβήτησε. Σε κάθε περίπτωση σταμάτησα να υπνοβατώ από το ίδιο βράδυ. Το κακό κόπηκε μαχαίρι. Το πήρε η γης με το αλμυρό νερό ή το σοκ από τον φόβο που μου προξένησε η Δεσποινού. Συνεχίσω ωστόσο σε αυτή την τρυφερή ηλικία να έχω μικρές διαταραχές στον ύπνο μου.

Αλλά αυτό είναι θέμα μιας άλλης ιστορίας…