Το τραίνο

Η μάνα μού, μου μιλούσε συχνά για το τραίνο. Έτρεχαν λέει μαζί με τα άλλα παιδιά, ξυπόλυτα, κάθε που ήταν να περάσει και το κοίταζαν με μάτια ορθάνοιχτα. Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου τη σκηνή. Ένα τσούρμο παιδάκια παραταγμένα δίπλα από τις ράγες να κοιτάνε με εκείνο τον θαυμασμό που μπορείς να έχεις μόνο όταν είσαι παιδί το μεταλλικό θηρίο να τους πλησιάζει, να τους αγγίζει σχεδόν και τους προσπερνά με θόρυβο. Έβλεπαν το τραίνο με τα άλλα παιδάκια της γειτονιάς. Τουρκόπουλα, Ρωμιοί, εκείνα τα δύσκολα χρόνια λέει όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία. Δεν θα μπορούσαν να έχουν. Εκείνα τα δύσκολα χρόνια τη μόνη σημασία κατείχε η φτώχεια. Παιδάκια πονεμένα, με γονιούς που δούλευαν νύχτα μέρα για να τους ζήσουν, παιδάκια που μεγάλωσαν μόνα στην ανάγκη της ανέχειας, παιδάκια που μεγάλωσαν άλλα παιδάκια, παιδάκια πονεμένα που κράταγαν τα χέρια σφικτά και κάποτε έκλειναν τα μάτια και ονειρεύονταν. Αχ πόσο θα ήθελαν να βρίσκονταν κάποτε μέσα σε αυτό το τραίνο. Σε αυτό το θηρίο που διέσχισε με θόρυβο όλη την Κύπρο και θα μπορούσε να τους πάει κάποτε παντού, σε ένα καλύτερο μέλλον, στο ίδιο το μέλλον, εκεί που υπάρχει κάτω από ένα φωτεινό ήλιο –της Καρπασίας;- ένα όμορφο μέρος γεμάτο αγάπη.

Τα χρόνια περάσαν. Τι τετριμμένο. Και έμειναν εκείνα τα παιδάκι, Τουρκόπουλα, Ρωμιοί, δεν έχει σημασία. Βλέπουν ξανά να περνάει από μπροστά τους το τραίνο. Το βλέπουν να έρχεται, τους πλησιάζει, τους αγγίζει σχεδόν και τους προσπερνά θυμωμένο. Τώρα πλέον κλείνουν σίγουρα τα μάτια. Δεν μπορούν πια να το δουν. Εκείνο το τραίνο, που διασχίζει όλο το νησί δεν μπορεί πλέον να τους πάρει σε εκείνο το καλύτερο μέρος, στο μέλλον, σε εκείνη την γωνιά της Καρπασίας με τον μεγάλο ήλιο. Το τραίνο δεν μπορεί. Κανείς δεν θα επιβιβαστεί. Κανείς δεν θα γνωρίσει τελικά την αγάπη.