Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Το τραίνο

Η μάνα μού, μου μιλούσε συχνά για το τραίνο. Έτρεχαν λέει μαζί με τα άλλα παιδιά, ξυπόλυτα, κάθε που ήταν να περάσει και το κοίταζαν με μάτια ορθάνοιχτα. Είναι σαν να βλέπω μπροστά μου τη σκηνή. Ένα τσούρμο παιδάκια παραταγμένα δίπλα από τις ράγες να κοιτάνε με εκείνο τον θαυμασμό που μπορείς να έχεις μόνο όταν είσαι παιδί το μεταλλικό θηρίο να τους πλησιάζει, να τους αγγίζει σχεδόν και τους προσπερνά με θόρυβο. Έβλεπαν το τραίνο με τα άλλα παιδάκια της γειτονιάς. Τουρκόπουλα, Ρωμιοί, εκείνα τα δύσκολα χρόνια λέει όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία. Δεν θα μπορούσαν να έχουν. Εκείνα τα δύσκολα χρόνια τη μόνη σημασία κατείχε η φτώχεια. Παιδάκια πονεμένα, με γονιούς που δούλευαν νύχτα μέρα για να τους ζήσουν, παιδάκια που μεγάλωσαν μόνα στην ανάγκη της ανέχειας, παιδάκια που μεγάλωσαν άλλα παιδάκια, παιδάκια πονεμένα που κράταγαν τα χέρια σφικτά και κάποτε έκλειναν τα μάτια και ονειρεύονταν. Αχ πόσο θα ήθελαν να βρίσκονταν κάποτε μέσα σε αυτό το τραίνο. Σε αυτό το θηρίο που διέσχισε με θόρυβο όλη την Κύπρο και θα μπορούσε να τους πάει κάποτε παντού, σε ένα καλύτερο μέλλον, στο ίδιο το μέλλον, εκεί που υπάρχει κάτω από ένα φωτεινό ήλιο –της Καρπασίας;- ένα όμορφο μέρος γεμάτο αγάπη.

Τα χρόνια περάσαν. Τι τετριμμένο. Και έμειναν εκείνα τα παιδάκι, Τουρκόπουλα, Ρωμιοί, δεν έχει σημασία. Βλέπουν ξανά να περνάει από μπροστά τους το τραίνο. Το βλέπουν να έρχεται, τους πλησιάζει, τους αγγίζει σχεδόν και τους προσπερνά θυμωμένο. Τώρα πλέον κλείνουν σίγουρα τα μάτια. Δεν μπορούν πια να το δουν. Εκείνο το τραίνο, που διασχίζει όλο το νησί δεν μπορεί πλέον να τους πάρει σε εκείνο το καλύτερο μέρος, στο μέλλον, σε εκείνη την γωνιά της Καρπασίας με τον μεγάλο ήλιο. Το τραίνο δεν μπορεί. Κανείς δεν θα επιβιβαστεί. Κανείς δεν θα γνωρίσει τελικά την αγάπη.

11 σχόλια:

ρίτσα είπε...

παράξενο
μου θυμίζει ένα βιβλίο που διάβαζα μικρή

λέγεται κοντά στις ράγιες, της λότης πέτροβιτσ ανδρουτσοπούλου

Νάσια είπε...

Εμένα μου θύμισε εκείνο το τραγούδι που λέγαμε παιδιά σε στίχους του Ρίτσου:

"Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη Γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ..."

Μετά μεγαλώσαμε...

astronaftis είπε...

όλοι έχουμε ένα τρένο στο μυαλό μας. θέλουμε να επιβιβαστούμε και να πάμε κάπου καλύτερα (νομίζουμε).εγώ θα αντισταθώ και δε θα ανεβώ...

Ανώνυμος είπε...

Δεν θα ήθελα να χαλάσω την εικόνα, αλλά νομίζω το τραίνο πήγαινε από το Βαρώσι στην Λευκωσία και μετά Μόρφου και Ευρύχου:)
Ομως ναι, αν θέλουμε, πάει και Καρπασία!

postbabylon είπε...

Αν έξερες που με βρίσκει η ανάρτηση σου Χέλεν μου ήταν να καταλάβεις γιατί μου εσήκωσες την τρίχαν μου.

Καλώς την, επεθυμησαμεν σε.

Κασσάνδρα είπε...

Το τρένο βρυχάται ενώ πλησιάζει προς το μέρος μας, ο Χρόνος σαν γνήσιος κακός στροβιλίζει το μουστάκι του χαμογελώντας, και εμείς απλά διαμαρτυρόμαστε επειδή μας έχει δέσει στις ράγες με το λάθος σχοινί.

Ωραία Ελένη είπε...

@Ρίτσα μου ακουγεται ωραίο το βιβλίο... θα προσπαθήσω να το βρω... γενικα στα παιδάκια κάνουν εντύπωση πιστεύω τα τραίνα...

@Νάσια... ας μην μεγαλώσουμε...

@Ποδηλάτη φίλε μου, εσύ θα ακολουθείς με το ποδήλατο... εγώ θέλω το ταξίδι με το τραίνο, όχι για το καλύτερο, αλλά για το διαφορετικό...

@Στροβιλιοτη έχεις δίκαιο φυσικά... αλλά όντως μου χάλασες την εικόνα!! Γκρ! :p

@Postbabylon μου είδα που είσαι... να πιάσεις το τραινάκι στιν Ιστικλάλ και να παεις στον Πύρφο του Γαλατά... κι αν νοιώσεις πως θα κλάψεις να κλάψεις...

@κασσάνδρα μου αγαπημένη.... ποτέ μα ποτέ δεν είναι λάθος το σχοινί...

Κασσάνδρα είπε...

Μα φυσικά το σχοινί δεν είναι λάθος.. Η αντίληψή μας όμως.. Είναι!
Γιατί αντί να βλέπουμε το τρένο.. Βλέπουμε το σχοινί!
Τί χαζοί που είμαστε!

oniropolos είπε...

"erxete to treno, to vlepo ine konta", m leei i mana. To vlepo sta matia tis, de leei psemata. Pou kai pou me kani na to vlepo ki egw, na to akouo, kias min ine orato, kias min kani thorivo, kias xerw pos den tha stamatisi.
Stekome stin prokimea k perimeno ypomonetika. Ayto sfirizi k me prosperna. o ixos tou atsalinou troxou stis rages m ragizi ti psixii, i mana xamogela amixana kai m piani to xeri, me koitazi sta matia k mou leei: "min stenaxoriese pedi m tha erthi to epomeno", kias xeri pos den tha stamatisi.

Σκουλουκούιν είπε...

Ωραία μου Ελένη, εμένα μου άρεσαν πάντα τα τρένα μάλιστα όταν ήμουν μικρή το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ένα τρενάκι που μου είχε φέρει η νονά μου μετά από ειδική παράκληση μια και τα τρένα ήταν συνήθως δώρο για αγοράκια. Γενικά τα τρένα μου αρέσουν, συμβολίζουν ίσως μια μαζική και απρόσωπη φυγή, φεύγεις μαζί με αγνώστους και δεν μπορούν τόσο εύκολα να σε αναγνωρίσουν όπως αν ήσουν με το αυτοκίνητό σου.

Κκουλλάς είπε...

Νοσταλγικό το ποστ σου Ελενάκι. Εγώ μόνο τις ράγες του τρένου έτυχε να δω, με τα σημάδια του χρόνου πάνω τους, ποιες ράγες δηλαδή? Εκεί που τις είδα αφαιρεμένες ήταν. Ουσιαστικά το χώμα είδα όπου ήταν τοποθετημένες παλιά. Το μέταλλο πουλιέται βλέπεις ... όπως και πολλά άλλα