Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Misery…

Χτες τσακώθηκα με την μάνα μου… Όχι πως έγινε κάτι σοβαρό… Ήταν στα συνηθισμένα μιζεριασμένα μονοπάτια μας και με νευρίασε, με άγχωσε και δεν ήθελα καθόλου να της μιλώ…


Μεγάλωσα σε μία μίζερη οικογένεια… Όχι τόσο με την έννοια της φτώχειας, παρά το ότι, πάντα παρούσα αυτή, ενέτεινε το αίσθημα της μιζέριας της οικογένειας… Ήμασταν πάντα μια οικογένεια λυπημένη… Όπως σε όλους μας έτυχαν στη ζωή πολλά και διάφορα… Όπως πρόσεξα ωστόσο μεγαλώνοντας, οι άλλοι δεν τα δέχτηκαν σαν μία θεία δίκη, ως γεγονός αναπόφευκτό, ως την αναμφισβήτητη κατάληξη μίας ζωής που δεν είχε άλλη διέξοδο…

Για όλα φταίει φυσικά η μάνα μου. Μια αντιφατική μορφή μητριαρχίας με σθένος και δύναμη εκεί που χρειάζεται, με άγχος και κρίσεις υστερίας εκεί ακριβώς που δεν χρειαζόταν. Ξέρω πως δεν είναι ούτε σοφό αλλά κυρίως ούτε δίκαιο να τα βάζω μαζί της. Η μάνα μου μεγάλωσε δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Εκεί που άλλα κορίτσια της ηλικίας της χαίρονταν την ζωή και τα παιδικά τους χρόνια, η μάνα μου άλλαζε πόλεις, άλλαζε σχολεία, προσπαθούσε στα δέκα της να κάμει την μάνα σε δύο νήπια που κρέμονταν από την φούστα της καθώς η γιαγιά και ο παππούς μου εργάζονταν από το χάραμα του φου ως τη δύση του ήλιου στα μεταλλεία ή στους δρόμους του Παρασκευαϊδη. Μεγάλωσε με το πένθος δύο αδελφών μεγαλύτερων της που δεν γνώριζε, ο ένας να πεθαίνει από πολιομυελίτιδα και ο άλλος βρέφος μάλλον από την αμέλεια μιας γειτόνισσας που αναγκαστικά τον πρόσεχε… Δεν τα κατάφερε καν να τελειώσει το δημοτικό λόγω των πολλών μετακινήσεων, αυτή μια γυναίκα τόσο έξυπνη, κάτι που το φέρει βαρέως, κάτι για το οποίο ντρέπεται… Βγήκε στην βιοπάλη από τα 13 της, εργάστηκε ως εργάτρια σε εργοστάσιο, ως καθαρίστρια, ως βοηθός σε νηπιαγωγείο. Αναγκάστηκε νωρίς να κάτσει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά της καθώς δεν είχε καθόλου βοήθεια από τη μάνα της ενώ οικονομικά με τον πατέρα μου τα έφερναν δύσκολα…



Το θέμα δεν είναι πως η μάνα μου έχει τα χίλια δίκαια να πιστεύει πόσο άδικη είναι η ζωή, πως είναι εύκολες, αναπόφευκτες και τρομερές οι ανατροπές… Πως τα δύσκολα έρχονται πολύ πιο εύκολα από τα εύκολα… Το θέμα είναι πως πέρασε σε μας, τα τρία της παιδιά, αυτή τη στάση ζωής… Μια τάση να ανησυχούμε πάντα… και για τα πάντα… Να σκεφτόμαστε πάντα το απολύτως χειρότερο… Να πιστεύουμε πως το κακό καραδοκεί στην γωνία. Να είμαστε απαισιόδοξοι… Να μην πιστεύουμε στην καλή μας τύχη, να αναζητούμε πάντα με επιφύλαξη τις παγίδες τις στιγμές της χαράς… Τα καλό είναι πως και οι τρεις παντρευτήκαμε αισιόδοξους ανθρώπους. Άτομα με καλή προοπτική για το τι μπορεί να συμβεί στην ζωή… Άτομα που δεν καταλαβαίνουν πολύ καλά τα βάθη στα οποία πέφτουμε όταν μας πιάνουν οι μαύρες μας, αλλά που κάνουν ότι μπορούν για να μας λευκάνουν την ημέρα… Πάλεψα πολύ για να ξορκίσω την μιζέρια, την αυτό-λύπηση, το αίσθημα της απελπισίας… Το ποστ αυτό αποδυκνύει πως δεν τα κατάφερα και πολύ καλά… Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού είμαι λιγάκι η μάνα μου. Καραδοκώ στις γωνιές να αμφισβητήσω αν είμαι, και γιατί είμαι ευτυχισμένη… Μίζερη…

20 σχόλια:

Pasxalina είπε...

Μόνο το θάρρος που δίνεις πάντα στους άλλους και η αισιοδοξία που τους εκπέμπεις αποδεικνύει ότι μια χαρά τα κατάφερες.

Ξέρεις, το πιο δύσκολο πράγμα σε μας τις γυναίκες είναι το να αποδεχτούμε και να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε η μάνα μας (αλλά και για την ίδια τη μάνα να το δεχτεί) και να τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή εκεί που πρέπει όσο κι αν τη λατρεύουμε.

Φιλάκια πολλά και να μην ανησυχείς για τον καυγά...μπόρα είναι και θα περάσει. :)

ρίτσα είπε...

την ξέρω αυτή τη μιζέρια. την έχει περισσότερο ο πατέρας μου εμένα.

δε νομίζω πως μπορούμε να τους ρίξουμε ευθύνες. κοίτα όμως που σε έκανε αρκετά ε΄ξυπνη για να πάρεις ένα αισιόδοξο άντρα....

Defiance είπε...

Ορισμένες φορές ακόμα και η ίδια η απαισιοδοξία μπορεί να εν όπλο, και για κάποιους εν βασικό όπλο στον αγώνα της ζωής. Μπορεί να φαίνεται μίζερο να σκέφτεσαι πάντα τα σιειρότερα, αλλά έτσι προετοιμάζεσαι και καλύπτεις τα νώτα σου για την σιειρότερη περίπτωση που θα έβρεις. Όπως είπες και εσύ όμως, αν στηριχτείς αποκλειστικά στην απαισιοδοξία χάνεις τες χαρές της ζωής. Σιέρουμαι που ήβρετε άνθρωπους να εν δίπλα σας που σας συμπληρώνουν: αισιόδοξους. Καθόλου τυχαίο.

postbabylon είπε...

Oulloi exoume katitis pou thn mana mas, theloume en theloumen.
Apla nomizw polla simantiko eni na siniditopoiisoumen oti exoume diki mas oikogenia pleon (esto tzi'annen mono 1 sintrofos) tziai mporoume na kamoumen dikes mas paradoseis tziai staseis pros thn zwh.

Tziai gw teinw llion pros to moirolatrikon kata kairous, pale me thn filiki prosfora ths manas mou:-D Nomizw en tziai llion tou politismou mas theman (vlepe post-colonialism, post-invasion post pooulla)

Men mou agxwnesai Helen mou!

Μάνα είπε...

Κοπέλα, όλοι βρίσκουμε λόγους να μαλλώνουμε με τις μανάδες μας, όπως έβρισκαν και οι μανάδες μας λόγους να μαλλώνουν με τις δικές τους, όπως εβρισκαν και εκείνες. Και πάει και πάει και πάει το θέμα.

είναι αδιάκοπος ο αγώνας να μην τους μοιάσουμε. είναι επίσης χαμένος, στο τέλος θα τους μοιάσουμε. μπορεί και όχι στο τέλος, κάπου στη μέση ή στην αρχή.

χαμογέλα και μην το σκέφτεσαι. αγάπη να υπάρχει.

Σκουλουκούιν είπε...

Οι γονείς μας, όπως και όλοι γύρω μας, είναι αυτοί που είναι. Και φυσικά τους αποδεχόμαστε, ειδικά όταν είναι πρόσωπα που αγαπούμε. Είναι σημαντικό όμως να υπάρχει μια κριτική στάση όπως αυτήν που έχεις εδώ, και να γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να αλλάξουμε όσα δε μας αρέσουν και να μην τα εφαρμόσουμε στη δική μας ζωή τουλάχιστον. Προσπάθα όσο μπορείς να είναι αισιόδοξη και να παίρνεις θετική ενέργεια από αισιόδοξα άτομα. Μια ζωή έχουμε, στο τέλος ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, γιατί να σκεφτόμαστε αρνητικά στην πορεία;

DaisyCrazy είπε...

Έχοντας μεγαλώσει με μια μάνα αγχωμένη, υστερική και σε κάποιες φάσεις με κατάθλιψη (τώρα το έμαθα ότι αυτό είχε, τότε ούτε που να το φανταστώ) μπορώ καλά να σε καταλάβω. Αναπόφευκτα κάποια πράγματα στα μεταφέρει θέλοντας και μη. Ειδικά αυτό που στις χαρές πάντα έχω το άγχος ότι όπου να'ναι θα'ρθει το κακό το'χω πολύ έντονο δυστυχώς.
Αυτό που προσπαθώ είναι να εξαναγκάζω τον εαυτό μου ό,τι γίνει να δει και την θετική πλευρά. Γιατί την αρνητική τη βλέπει αβιάστα που λένε :)
Η μάνα σου είναι γλυκός άνθρωπος αλλά και δύσκολος. Είναι μέρος του ποια είναι όλα τα δύσκολα βιώματα της. Και το ίδιο ισχύει και για τη δική μου.
Τώρα στην ηλικία που έφτασαν δεν αλλάζουν. Όσο περισσότερο το συνειδητοποιήσουμε αυτό και το αποδεχτούμε τόσο το καλύτερο για μας :)
Φιλιά Ελένη μου!

Ωραία Ελένη είπε...

@Pashalina μου νομίζω πως άγγιξες το ευαίσθητο σημείο!! Νομίζω πως στο πίσω μέρος του μυαλού μου φοβάμαι να μην γίνω η μάνα μου...

@Ρίτσα έχεις δίκαιο... ήταν έξυπνη η κίνηση για αισιόδοξο άντρα... πραγματικά βοηθά... :)

@Defiance είναι καλά να είσαι πάντα προετοιμασμένος για το χειρότερο... είσαι έτοιμος για όλα... το πρόβλημα είναι πως επειδή πάντα καρτεράς το χειρότερο δεν είσαι σε θέση να εκτιμήσεις το καλύτερο... δεν μπορείς ψυχολογικά να το δεχτείς!!

Ωραία Ελένη είπε...

@Ποστμπάμπιλον μου προσπαθώ να μην αγχώνομαι-και στην κατάσταση μου ;) Αλλά μερικές φορές νευριάζω επειδή σκέφτομαι πως ενώ το έχω κάνει αυτό που λες-μια νέα οικογένεια με μια νέα στάση ζωής, ολότελα δική μου!- έρχεται το παρλεθόν -και δη η μάνα μου!-και με βρίσκει στο κούτελο... φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να ξεφύγω ποτέ! αυτό ομολογώ με ανησυχεί...

@Μάνα το θέμα είναι πως συνειδητά θα πρέπει να μας μεταδείδουν την ελπίδα για κάτι καλύτερο... όχι για κάτι χειρότερο...

Ωραία Ελένη είπε...

@ Σκουλουκούιν συμφωνώ με αυτά που λες... δυσκολεύομαι όμως να αποδεχτώ κάποια πράματα... δυσκολευόμαι πολύ...

@μαργαρίτα μου ίσως να παίζει και το θέμα ελαφριά κατάθλιψη...δεν το ψάξαμε καθόλου... η λέξη αποδοχή είναι το κλειδί... απλά κάποτε ισχύει και κάποτε όχι...

κι αγνάντευε... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
κι αγνάντευε... είπε...

Ελένηηηηηηηη θα σε μαλώσω! Τι είναι αυτά που λες καλέ; Δεν είσαι ούτε μίζερη ούτε απαισιόδοξη! Έχεις κερδίσει με το σπαθί σου το δικαίωμα να είσαι ευτυχισμένη, θετική, χαμογελαστή και αισιόδοξη - χαλάρωσε και απόλαυσέ το! Σε κάθε επίθεση απαισιοδοξίας που δέχεσαι, να σκας ένα χαμόγελο και να λες μεγαλόφωνα "εγώ ΔΕΝ θα σκέφτομαι έτσι"! Όσο για τους καβγάδες, εεε, βρες μια μάνα που δεν τσακώνεται με την κόρη της, έστω και για τον πιο ασήμαντο λόγο.
Φιλιάααα αισιοδοξίας και θετικής διάθεσης! :)

Moonlight είπε...

Το καλό είναι ότι αναγνωρίζεις το ελάττωμα αυτό και στη μάνα σου αλλά και σε σένα. Κι εγώ με τη μάνα μου ζω αυτό το πράμα, και μάλιστα πολλές φορές αντιλαμβάνομαι πως δεν υπάρχει λόγος να έχει αυτή τη συμπεριφορά. Ίσως να φταίει και ο πατέρας μου, αλλά μαζί θα έπρεπε να τα είχαν βρει τόσα χρόνια, να βρουν μια ισορροπία οι δυό τους. Ευτυχώς όμως καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει λόγος που συμπεριφέρεται έτσι κλπ.
Ίσως ακολουθήσει κι ένα ποστ από μένα για το θέμα κάποτε, είναι κάτι που σκέφτομαι συχνά.
Πιστεύω πως η ισορροπία θα νικήσει και μέσα σου, και στη ζωή σου στην οικογένεια σου πάντως!

Pelloplasman είπε...

Wraia mou Eleni se katalavainw apolyta. Egw megalwsa me mia mana ligo san thn dikia sou....apaisiodoxi kai panta on edge...na anhsyxa. Prepei na pw episis oti eimai monaxokori kai taftoxronws i mana mou me latrevei kai ekane ta panta na eimai eftyxismeni- dioti o pateras mou itane paralytos kai mas koitaze tous dyo. Den mas voitha katholou pou prepei na tis anevasoume aftes afou emeis i idies den noiwthoume kai poly up.

Ena prama wmos ektalava- ki akoma den eimai kan zevgarwmeni i pantremeni.. ematha oti ws enilikes efthinomaste gia tin antilipsi mas kai tin simperifora mas kai ofeiloume oso diskolo kai na einai se sigrisi me allous pou eixan aisiodxous goneis, na prospathoume oso perissotero na allaxouume to tropo pou vleboume ton kosmo...

Thelw na pisteuw oti oso ki an prospathisi i mana mou na me katevasei..an eimai alithina up den tha ta katafarei, pernei askisi afto...prepei na to kaneis arketes fores gia na arxizei na petyxh, san ola sth zwi.

Kai teleutaia tha ithela na pw oti oles to zoume afto em tis manades mas..mono aftes pou exoun to kefali xwsmeno mesa sta sinnefa einai panta sth trelli xara.

μαχαιρης είπε...

Λιγη ανοχη και κατανοηση...
Ενδεχομενως και μια καλη κουβεντα...
Παρα τις οποιες διαφωνιες...
Δειχνει στο γονιο...Την αγαπη του παιδιου του...
Τοτε κι αυτος, θα τα ξεχασει ολα...
Εξ αλλου οι ξεροκεφαλοι γεροι, δεν μπορουν να αλλαξουνε πολλα πραγματα πια...
Υ Γ
Ευχαριστω για το μαιηλ σου και το ενδιαφερον σου...
Τις καλυτερες ευχες μου...
Μαιηλ...Δεν μπορω να σου στειλω...
Δεν το στελνει...

Ουφ! είπε...

ένα κείμενο που θα μπορούσα να είχα γράψει κι εγώ, ειδικά τις τελευταίες μέρες... είμαι στη φάση που προσπαθώ να μαζέψω όσα αντιπαθώ στη μάνα μου και να τα διώξω από τον εαυτό μου...

δυστυχώς μας επηρεάζουν.

Ωραία Ελένη είπε...

@Φιλεναδα που αγναντευεις ευχαριστώ για την θετική ενέργεια! Τελικά είναι χαρακτηριστικό να μαλΏνουν οι μανάδες με τις κόρες!!

@Moonlight ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης!! Θα περιμένω να δω τι έχεις να πεις κι εσύ με βάση τις δικές σου εμπειρίες!!

Ωραία Ελένη είπε...

@Pelloplasma και η δίκη σου μάνα φαίνεται να πέρασε δύσκολα άρα είναι δύσκολο να είναι αισιόδοξη... το καταλάβω αυτό... Απλά δεν μπορώ κάθε φορά να βλέπω αυτή την κατήφεια και την θλίψη που νοιώθω πως μπαίνει και μέσα στη δική μα ςτη ζωή... ίσως θέλει παραπάνω κατανόηση εκ μέρους μας... ίσως ήρθε η ώρα εκείνες να προσπαθήσουν περισσότερο...

@Μαχαιρή μου πάνω σε αυτό θα ακολουθήσω την συμβουλή σου... Θα προσπαθήσω να καταλάβω παραπάνω και να είμαι πιο ανεκτική... δεν ξέρω αν μπορώ... θα το προσπαθήσω...

@Ουφ τελικά μου κάνει εντύπωση που οι μανάδες όλων μας έχουν αυτή τη στάση ζωής, μα ςτην έχουν περάσει και μας έχει αυτό τρομάξει! Δεν είναι παράξενο? Λες να φταίνε τελικά τα κοινά βιώματα που είχαν? Σε γενικότερο επίπεδο εννοώ, στην Κύπρο και στην εποχή τους?? Πάντως εγώ κατάλαβα πως όσο και να προσπαθούμε δεν μπορούμε να "αποτινάξουμε" από πάνω μα ςτην μάνα μας...

Ουφ! είπε...

σίγουρα φταίνε τα κοινά βιώματα που είχαν. και η αδυναμία τους να μας προστατέψουν από αυτά, γιατί ένα παιδάκι δεν χρειάζετε να ξέρει τι πέρασαν οι γονείς του, με κάθε λεπτομέρεια! αυτό καμιά φορά με κάνει να νοιώθω σαν σφουγγάρι που τα έχει απορροφήσει όλα με αποτέλεσμα όπως είπες κι εσύ να μη μπορώ να αποτινάξω κάποια στοιχεία από πάνω μου!

Ωραία Ελένη είπε...

Αγαπητή μου ουφ! Συμφωνώ τόσο πολύ με αυτό που λες... όλες αυτές τις λεπτομέρειες... που δεν χρειάζεται ποτέ να της ξέραμε... ας είναι... νοιώθω πολύ μπερδεμένη αυτό τον καιρό... με τους γονείς μου... εξ αυτού και η σχετική νέα ανάρτηση...