Misery…

Χτες τσακώθηκα με την μάνα μου… Όχι πως έγινε κάτι σοβαρό… Ήταν στα συνηθισμένα μιζεριασμένα μονοπάτια μας και με νευρίασε, με άγχωσε και δεν ήθελα καθόλου να της μιλώ…

Μεγάλωσα σε μία μίζερη οικογένεια… Όχι τόσο με την έννοια της φτώχειας, παρά το ότι, πάντα παρούσα αυτή, ενέτεινε το αίσθημα της μιζέριας της οικογένειας… Ήμασταν πάντα μια οικογένεια λυπημένη… Όπως σε όλους μας έτυχαν στη ζωή πολλά και διάφορα… Όπως πρόσεξα ωστόσο μεγαλώνοντας, οι άλλοι δεν τα δέχτηκαν σαν μία θεία δίκη, ως γεγονός αναπόφευκτό, ως την αναμφισβήτητη κατάληξη μίας ζωής που δεν είχε άλλη διέξοδο…

Για όλα φταίει φυσικά η μάνα μου. Μια αντιφατική μορφή μητριαρχίας με σθένος και δύναμη εκεί που χρειάζεται, με άγχος και κρίσεις υστερίας εκεί ακριβώς που δεν χρειαζόταν. Ξέρω πως δεν είναι ούτε σοφό αλλά κυρίως ούτε δίκαιο να τα βάζω μαζί της. Η μάνα μου μεγάλωσε δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Εκεί που άλλα κορίτσια της ηλικίας της χαίρονταν την ζωή και τα παιδικά τους χρόνια, η μάνα μου άλλαζε πόλεις, άλλαζε σχολεία, προσπαθούσε στα δέκα της να κάμει την μάνα σε δύο νήπια που κρέμονταν από την φούστα της καθώς η γιαγιά και ο παππούς μου εργάζονταν από το χάραμα του φου ως τη δύση του ήλιου στα μεταλλεία ή στους δρόμους του Παρασκευαϊδη. Μεγάλωσε με το πένθος δύο αδελφών μεγαλύτερων της που δεν γνώριζε, ο ένας να πεθαίνει από πολιομυελίτιδα και ο άλλος βρέφος μάλλον από την αμέλεια μιας γειτόνισσας που αναγκαστικά τον πρόσεχε… Δεν τα κατάφερε καν να τελειώσει το δημοτικό λόγω των πολλών μετακινήσεων, αυτή μια γυναίκα τόσο έξυπνη, κάτι που το φέρει βαρέως, κάτι για το οποίο ντρέπεται… Βγήκε στην βιοπάλη από τα 13 της, εργάστηκε ως εργάτρια σε εργοστάσιο, ως καθαρίστρια, ως βοηθός σε νηπιαγωγείο. Αναγκάστηκε νωρίς να κάτσει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά της καθώς δεν είχε καθόλου βοήθεια από τη μάνα της ενώ οικονομικά με τον πατέρα μου τα έφερναν δύσκολα…



Το θέμα δεν είναι πως η μάνα μου έχει τα χίλια δίκαια να πιστεύει πόσο άδικη είναι η ζωή, πως είναι εύκολες, αναπόφευκτες και τρομερές οι ανατροπές… Πως τα δύσκολα έρχονται πολύ πιο εύκολα από τα εύκολα… Το θέμα είναι πως πέρασε σε μας, τα τρία της παιδιά, αυτή τη στάση ζωής… Μια τάση να ανησυχούμε πάντα… και για τα πάντα… Να σκεφτόμαστε πάντα το απολύτως χειρότερο… Να πιστεύουμε πως το κακό καραδοκεί στην γωνία. Να είμαστε απαισιόδοξοι… Να μην πιστεύουμε στην καλή μας τύχη, να αναζητούμε πάντα με επιφύλαξη τις παγίδες τις στιγμές της χαράς… Τα καλό είναι πως και οι τρεις παντρευτήκαμε αισιόδοξους ανθρώπους. Άτομα με καλή προοπτική για το τι μπορεί να συμβεί στην ζωή… Άτομα που δεν καταλαβαίνουν πολύ καλά τα βάθη στα οποία πέφτουμε όταν μας πιάνουν οι μαύρες μας, αλλά που κάνουν ότι μπορούν για να μας λευκάνουν την ημέρα… Πάλεψα πολύ για να ξορκίσω την μιζέρια, την αυτό-λύπηση, το αίσθημα της απελπισίας… Το ποστ αυτό αποδυκνύει πως δεν τα κατάφερα και πολύ καλά… Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού είμαι λιγάκι η μάνα μου. Καραδοκώ στις γωνιές να αμφισβητήσω αν είμαι, και γιατί είμαι ευτυχισμένη… Μίζερη…