Συναισθηματικός εκβιασμός! Ξέρετε τίποτε για το θέμα της δωρεάς αίματος ομφάλιου λώρου?

Τώρα που πιάσαμε κι εμείς σιγά σιγά (πολύ σιγά όμως!) την κατηφόρα την μεγάλη και περιμένουμε να γεννήσουμε σε εφτά περίπου βδομάδες, ερχόμαστε αντιμέτωποι με διάφορα διλήμματα που αφορούν την εγκυμοσύνη και την μέλλουσα εμπειρία μας ως νέοι γονείς. Για την βιομηχανία που έχει στηθεί πίσω από το θέμα «νεογέννητο και ανάγκες» και «εύπιστοι νέοι γονείς της Κύπρου» λέω να γράψω ένα ποστ σύντομα (περιμένω να μου περάσει το σοκ!). Για την ώρα αυτό που μας απασχολεί είναι το θέμα της φύλαξης του αίματος του ομφάλιου λώρου για το οποίο πρέπει να αποφασίσουμε σύντομα.

Πολλά για αυτό το θέμα ομολογώ πως δεν κατέχω. Σημαντικές πληροφορίες μπορεί να βρει κανείς εδώ  (στη σελίδα του Καραϊσκάκιου Ιδρύματος).

Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, το θέμα έχει ως εξής: Το αίμα που παραμένει στον πλακούντα όταν γεννηθεί το μωρό, που παλιά θεωρείτο ως άχρηστο υποπροϊόν της εγκυμοσύνης είναι πλούσιο σε αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε άτομα που πάσχουν από λευχαιμία, δυσλειτουργίες μυελού των οστών ή άλλες ασθένειες. Βασικά αντί να γίνεται μεταμόσχευση μυελού των οστών σε τέτοιες ασθένειες, γίνεται μεταμόσχευση του αίματος αυτού (νοουμένου ότι υπάρχει συμβατότητα) και οι πιθανότητες ανάκαμψης είναι πολύ πιο αυξημένες.
Ας σημειωθεί πως η φύλαξη του αίματος δεν καθίσταται πάντα εφικτή επειδή μπορεί στον πλακούντα να μην υπάρχουν αρκετά αρχέγονα κύτταρα. Φορείς όπως το Καραϊσκάκιο σε ενημερώνουν αν το ζητήσεις. Άλλοι, δεν ξέρω…
Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να υπάρχει νομοθεσία έτσι ώστε να συγκεντρώνεται το αίμα του ομφάλιου λώρου από κάθε γυναίκα που γεννά και ακολούθως να φυλάσσεται σε ειδικό ίδρυμα σε κάθε χώρα. Θα έπρεπε να υπάρχει μια διεθνής δεξαμενή συγκέντρωσης του αίματος σε εθνικό επίπεδο κάθε χώρας, με στόχο να μπορεί να υπάρχει πρόσβαση σε όλους σε περίπτωση ασθενειών, από όλο τον κόσμο. Αυτό που κατάλαβα ότι γίνεται αυτή τη στιγμή είναι πως υπάρχουν διάφοροι φορείς σε κάθε τόπο, καλή ώρα το δικό μας το Καραϊσκάκιο ίδρυμα το οποίο αναλαμβάνει να συγκεντρώσει το αίμα σε περίπτωση που εθελοντικά αποφασίσει ένα ζευγάρι να προβεί στην δωρεά. Το Καραϊσκάκιο είναι ενωμένο με άλλους ανάλογους φορείς και τα δείγματα που κατέχει είναι ανοικτά σε αυτούς. Ανάλογα γίνεται χειρισμός των περιπτώσεων της Κύπρου. Θυμάστε τον μικρό Ανδρέα Βασιλείου που έκανε την μισή Κύπρο να γίνει δότης μυελού των οστών? Η τελευταία επιλογή του Αντρέα ήταν η χρήση ενός μερικώς συμβατού μοσχεύματος από το Δημόσιο Αρχείο του αίματος ομφάλιου λώρους της Νέας Υόρκης. Μία μητέρα είχε δωρίσει το μόσχευμα στο αρχείο αυτό, και ο μικρός Αντρέας είχε την ευκαιρία να κάνει την μεταμόσχευση που έσωσε τελικά τη ζωή του.

Το ζήτημα με το αρχέγονα κύτταρα, τα οποία ας σημειωθεί φυλάσσονται για 20 χρόνια μόνο, είναι πως δεν είναι γενικά πολύ αναπτυγμένο για την ώρα, όλοι ωστόσο υποστηρίζουν πως πρόκειται για την θεραπεία του μέλλοντος. Υποστηρίζουν πως κάποτε θα δώσουν λύσεις σε σοβαρές ασθένειες, όπως η θαλασσαιμία, κάποιες συγγενείς καρδιοπάθειες και δεν ξέρω κι εγώ τι. Το ζήτημα είναι πως αυτές οι θεραπείες είναι ακόμα μακριά. Επίσης το αίμα αυτό δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί (ακόμα και τώρα αν προκύψει ασθένεια) για το άτομο από το οποίο λήφθηκε. Θα χρησιμοποιηθεί για τα αδέλφια ή την οικογένεια του. Κι εδώ προκύπτει ο συναισθηματικός εκβιασμός.
Πέραν του Καραϊσκάκιου, το οποίο εξηγεί πως μπορεί το μόσχευμα να δοθεί στην οικογένεια εάν προκύψει ανάγκη, εκτός κι αν έχει προηγουμένως ζητηθεί και δοθεί σε άτομο που έχει ανάγκη, αφού βρίσκεται στην διεθνή τράπεζα δεδομένων, λειτουργούν ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες φυλάσσουν το αίμα ιδιωτικά για την οικογένεια. Η φύλαξη διαρκεί 20 χρόνια και στοιχίζει κάπου 2000 ευρώ. Οι εταιρείες αυτές με την εμπειρία που είχα ως τώρα, λειτουργούν παρουσιάζοντας αυτή την πραγματικότητα στους γονείς. Ότι δηλαδή είναι πιθανόν κάποιος να νοσήσει στην οικογένεια και τότε θα έχουν τύψεις μία ζωή αν δεν έχουν φυλάξει το μόσχευμα για ιδιωτική χρήση. Το θέμα είναι πως πιέζουν πολύ (με 2-3 που μίλησα πόνταραν απίστευτα στον συναισθηματικό εκβιασμό) χωρίς να είναι σαφείς γνώστες του αντικειμένου και τονίζουν πως ο δισταγμός σου να δώσεις τόσα λεφτά για κάτι που ακούγεται σχετικά αμφίβολο, μπορεί να είναι καταστροφικός διότι η πιθανότητα μίας ασθένειας, όσο απομακρυσμένη κι αν ακούγεται, κρέμεται πάντα ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι σου. Το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν υπάρχει συμβατότητα μεταξύ μελών οικογένειας και αναζητούνται δότες από την διεθνή δεξαμενή δεδομένων δεν πτοεί τις εταιρείες. «Κι αν το δικό σας μόσχευμα ταιριάζει?» σε ρωτούν.
Η δική μου η θέση είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις δίνεις το μόσχευμα σε πρόσβαση για όλο τον κόσμο. Θεωρώ ανήθική την στάση να κρατήσεις ιδιωτικά κάτι που μπορεί να σώσει την ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Επιπλέον, με ενοχλεί αφάνταστα αυτός ο ταξικός διαχωρισμός. Τι γίνεται με τα άτομα που δεν έχουν λεφτά να φυλάξουν το μόσχευμα?
Όπως και να έχει. Όπως ανέφερα και πιο πάνω δεν έχω πολλές γνώσεις για το θέμα. Αν γνωρίζει κάποιος κάτι παραπάνω ή αν πέρασε από ανάλογο δίλημμα θα ήθελα πολύ να ακούσω τι έχει να πει.