Βόλτες…

Κατεβαίνουμε με το αυτοκίνητο κάτω στην πόλη… δεν μας επιτρέπεται να βγούμε εκτός πλέον… είμαστε στην αναμονή… δεν μας πειράζει καθόλου… είμαστε παιδιά αυτής της πόλης… μεγαλώσαμε δίπλα στα συρματοπλέγματα… μεγαλώσαμε δίπλα στην πράσινη γραμμή… η λευκωσία είναι μια πόλη ωραία…. Έχει ιστορία έχει άποψη… έχει ηλικία αλλά αντιστέκεται… είναι η ίδια με τα παιδικά μας χρόνια αλλά κιόλας έχει αλλάξει… η τάφρος είναι γεμάτη αλλοδαπούς που πολεμούν με γέλια και αισιοδοξία να χορτάσουν την φτώχεια τους… η παλιά πόλη έχει ερημώσει… τα παραπάνω σπίτια ερειπωμένα και ετοιμόρροπα, αλλά φιλοξενούν τους κακοπληρωμένους ενοίκους… ζωή και παρακμή στην ίδια σελίδα… φτώχεια και ελπίδα εκεί που πριν 60-70 χρόνια ήταν οι παππούδες μας, βιοπαλαιστές και ετοιμοπόλεμοι για την Ζωή… τι θα λέγατε καημένοι για τα αγγόνια σας? Ερημιά κυπριακή… Δεν βλέπω κανένα περήφανο κυπραίο να παίρνει τα μωρά του για βόλτα κοντά στα «μαυρούθκια» και τις φιλιππινέζες και τις σριλανκέζες… η εγκατάλειψη ενός τόπου αρχίζει πρώτα από την καρδιά… την δική του και την δική μας…
το «πάρκο με τα πουλούθκια», δίπλα στον πάλαι ποτέ ΘΟΚ, αγαπημένος προορισμός για τα κυριακάτικα απογεύματα των παιδικών μου χρόνων, σφύζει από ζωή ενός άλλου πολιτισμού… πόσο πιο εύκολη η ζωή όταν ήμασταν μωρά… η μακαρίου η είσοδος σε ένα άλλο κόσμο… αναρωτιέμαι που ανήκουμε τελικά… κουράστηκα… θέλω να πάω σπίτι μου… έμεινα κλεισμένη πολύ καιρό σπίτι… άρχισα να μην αντέχω τον κόσμο… Πώς το λέει εκείνο το ποίημα? Εκείνο το τραγούδι? Μες το κλειστό δωμάτιο υπάρχουν όλα…Υπάρχεις Εσυ…