Πάει καιρός να γράψω εδώ. Δεν έχω χρόνο. Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ, πόσο μάλλον να σκεφτώ τις σκέψεις των άλλων, να συντάξω την σκέψη, να την γράψω, να την μεταφέρω. Τα παιδάκια γενικά μας απορροφούν. Απορροφούν τον χρόνο μας, την ενέργεια μας, αλλά και τα άγχη και τις λύπες και τις πίκρες μας. Τα παιδάκια μας. Η Χαρά μας. Που είχα παλέψει τόσο για να την αποκτήσω. Που είχα βάλει την ζωή μου στην παύση. Τα είχα βάλει όλα στο περίμενε. Τώρα που ήρθε αυτή η ευλογία, και πέραν από την κούραση και τις χαρούμενες ευθύνες, είναι ξαφνικά σαν να ξυπνώ και να με ανακαλύπτω ξανά. Είμαι λιγάκι πιο χοντρή, λιγάκι πιο μεγάλη, λιγάκι πιο σοφή και λιγάκι λιγότερο αθώα. Και λιγάκι πιο υποψιασμένη για την ζωή. Δεν περνάς από την υπογονιμότητα χωρίς να χάσεις κομματάκια από τον εαυτό σου. Ξανασυνθέτω λοιπόν το παζλ και ψάχνομαι. Και τώρα πως? Και γιατί? Και πως θα συνεχίσουμε με τα όνειρα? Κι αν έχουν τα όνειρα αλλάξει. Κι αν έχουν αλλάξει έχουνε γίνει τι? Και ποια είναι τελικά τα νέα θέλω? Επειδή δεν τελειώνει η ζωή μου εδώ. Είχα κι έχω άλλα όνειρα εγώ… Κι έχω κι άλλα να αποκτήσω… Απλά πρέπει λιγάκι να με συνηθίσω. Αυτόν τον άλλο εαυτό. Αυτό το οποίο έχω γίνει. Που δεν είναι απαραίτητα κακό. Δεν είναι καθόλου κακό. Απλώς είναι ένα διαφορετικό εγώ. Επιμένω. Λιγότερο αθώο από πριν.
6 σχόλια:
Άτε, σιγά σιγά ριστάρτ τότε!
Χαιρετισμούς!
:-)
σε περιμένουμε!
Για τη Χαρά και ειδικά τέτοια χαρά αξίζει να μπει σε αναμονή οτιδήποτε άλλο γιατί απλά δεν είναι εξίσου σημαντικό βρε Ελένη μου :)
Φιλάκια γλυκά!!
Κράτα καλά φιλενάδα. Δυστυχώς η ζωή μας αφήνει σημάδια, ότι περνούμε μας αφήνει κάτι και αλλάζουμε. Σημασία έχει να μη χάσουμε την ουσία αυτού που είμαστε, και την ουσία της ζωής.
Οι νεες προτερειοτητες θα επαναπροσδιορισουν τις παλιες, στα νεα δεδομενα.
Αχ βρε Ελένη μου... είναι αυτό που λέω κι εγώ σε όσους με ρωτούν πώς νιώθω με το μωρό: είμαι εγώ, αλλά είμαι μία άλλη. Με πιάνεις, το ξέρω! Κι εγώ χάθηκα, σκέψουν ότι διαβάζω την ανάρτησή σου μετά απο ένα μήνα!!
Δημοσίευση σχολίου