Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Άτρωτος…

Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για μένα για λόγους πολλούς. Ας την πούμε μια μέρα ορόσημο. Όπως έχουμε όλοι άλλωστε. Ο κάθε ένας από εμάς… Είναι σημαντική ακριβώς επειδή είναι ένα ορόσημο. Πάντως σκεφτόμουν ότι μέχρι αυτή την ημέρα θα ήθελα να είχα κάνει τόσα πολλά… Να ολοκλήρωνα τις σπουδές μου, να ολοκληρωνόμουν ως άνθρωπος, να έβρισκα τον έρωτα της ζωής μου, να είχα περισσότερη οικονομική άνεση για να κάμω τα πράγματα που αγαπούσα. Σκέφτομαι ότι τα έκανα τελικά όλα αυτά. Στάθηκα άξια πληρωτής στην επένδυση που έκανα στον εαυτό μου. Και μορφώθηκα, και αγαπήθηκα και ταξίδεψα. Πόσα να θέλει τελικά ο άνθρωπος? Τελικά θέλει και άλλα. Ας μην τα πω μικρά και ευτελή, ας τα πως σημαντικά και μεγάλα. Που δεν έχουν να κάμουν τελικά με τα περιττά και απτά αγαθά. Κοιτάζω βαθιά μέσα μου και βλέπω ριζωμένη την αρχέγονη επιθυμία. Και σκέφτομαι: Μήπως τελικά τίποτε άλλο δεν άξιζε αν δεν το έχω αυτό? Μήπως τελικά όλα ξεκίνησαν για να καταλήξω εδώ? Κοιτάζω λοξά πίσω μου ξανά τον παλιό εαυτό μου. Εμένα σε τόσες πολλές και άλλες μορφές. Εμένα παιδί, εμένα έφηβο, εμένα γυναίκα. Νοιώθω την ματιά μου σας αυτούς τους καθρέφτες που πολλαπλασιάζουν τα είδωλα και σκέφτομαι το παρελθόν. Και ύστερα σκέφτομαι το μέλλον. Και λέω: Ελπίζω σε άλλα τόσα χρόνια να είμαι το ίδιο περήφανη. Να είμαι τουλάχιστον ικανοποιημένη. Θέλω να τελειώσω αισιόδοξα: Ελπίζω σε άλλα τόσα χρόνια να είμαι επίσης καλά, να έχω ανθρώπους που αγαπώ γύρω μου, να είμαι ευτυχισμένη.
Ελένη (ως Ελένη)

Δεν υπάρχουν σχόλια: