It is sooooooo cold at Satiriko theatre…

Τις προάλλες πήγαμε με κάτι φίλους να δούμε την παράσταση «Σωτηρία με λένε» στο νέο κτίριο του Σατιρικού θεάτρου στην Αγλαντζιά. Το έργο αφορούσε την τελευταία νύχτα στην ζωή της Σωτηρίας Μπέλου, λίγο πριν την εγχείριση στην οποία θα υποβαλλόταν για αφαίρεση ενός όγκου από τις φωνητικές τις χορδές. Με αφορμή αυτό το γεγονός η παρεξηγημένη και μεγάλη τραγουδίστρια έκανε αναδρομή στις μεγάλες στιγμές της ζωής της. Είχα ακούσει απίστευτα σχόλια όταν η παράσταση είχε ανεβεί στην Αθήνα με πρωταγωνίστρια την Λήδα Πρωτοψάλτη και ήθελα πολύ να δω πως θα τα κατάφερνε η Κυπριακή εκδοχή να συγκριθεί μαζί της. Πρωταγωνίστρια ήταν η Πόπη Αβραάμ. Καθόλου κακή επιλογή είχαμε σκεφτεί. Ποια άλλη θα έκανε την Μπέλου?

Μεγάλες προσδοκίες είχαμε για το έργο. Και απογοητευτήκαμε οικτρά. Όχι για το ίδιο το έργο. Αλλά για το θέατρο που δεν μας άφησε να παρακολουθήσουμε την παράσταση. Μάλιστα. Το θέατρο. Η παράσταση έλαβε χώρα στον υπόγειο χώρο του θεάτρου… ένα χώρο που μάλλον προορίζεται για χώρο στάθμευσης… ή για αποθήκες… ή δεν ξέρω εγώ για τι… Κι αυτό όταν ο χώρος ολοκληρωθεί… Διότι στην παράσταση ο χώρος έδειχνε πως προφανώς θέλει πολύ δουλειά ακόμη για να είναι χρηστικός. Στο υπόγειο υπήρχαν μπάζα, κρεμασμένοι μουσαμάδες και μερικά κυκλικά τοποθετημένα παγκάκια στο τσιμέντο που είχαν ρόλο πολύ άβολων καθισμάτων. Αλλά το κυριότερο στον χώρο αυτό έκανε κρύο… απίστευτο κρύο… κρύο του θανατά μιλάμε. Τα τελευταία λεπτά του έργου κυριολεκτικά έτρεμα από το κρύο. Σχεδόν βλέπαμε τον χνώτο μας στον αέρα… να σημειώσουμε κιόλας πως σε όλη τη διάρκεια της παράστασης κανένας από τους θεατές δεν αποχωρίστηκε το παλτό, τα γάντια και το φουλάρι του. Με συμπάθεια κοίταζα την Πόπη Αβραάμ που χτυπιόταν-όχι στο σανίδι αλλά στο κρύο τσιμέντο. Και όχι δεν ξέρω αν ήταν καλή η παράσταση… με τέτοιες συνθήκες δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω!