Λάθος αποφάσεις

Ο παπάς μου αποφάσισε πριν από λίγες μέρες να συνταξιοδοτηθεί. Είναι πια 70 χρονών, παίρνει την σύνταξη του, έχει κουραστεί να δουλεύει από 13 χρονών παιδί. Όπως το έθεσε η μάνα μου, «Ήρτε η ώρα και για τον παπά να πνάσει».

Ο παπάς μου δούλευε από παιδί σε εργοστάσια που κατασκεύαζαν παπούτσια. Ήταν από τους παλιούς, τους παραδοσιακούς του «κόφτες». Χρησιμοποιούσε δηλαδή ειδικές μεταλλικές φόρμες για να κόβει σε σχέδια το δέρμα για τα παπούτσια. Η δουλειά αυτή ήθελε σταθερό χέρι, καλή γνώση των δερμάτων, επίγνωση της φόρμουλας του παπουτσιού που θα κατασκευαζόταν. Ο παπάς μου ήταν πολύ καλός. Την τέχνη του αυτή, του την είχε διδάξει ο παππούς ο Κώστας ο Ψαράς. Ο παππούς αυτός, ένας λεβεντάνθρωπος 190, με μεγάλη καρδιά και χόμπι το ψάρεμα, ήταν αυτός που μύησε τον παπά μου και στα συνδικαλιστικά, και στα κομμουνιστικά και στα Ακελικά -αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Ο παπάς μου αγαπούσε πολύ τον Κώστα τον Ψαρά και έλεγε πάντα πως είναι ευτύχημα που ο παππούς αυτός δεν έφτασε την μεγάλη καταστροφή του κλάδου, το κλείσιμο των εργοστασίων, το ξεπούλημα της βιομηχανίας υπόδησης στην Κύπρο, το κλείσιμο σημαντικών εργοστασίων, όπως το Άριστον, ή η Κυπριακή εταιρεία.

Ο παπάς μου δυστυχώς δεν στάθηκε τόσο τυχερός και στα 55 του έμελε να βρεθεί χωρίς δουλειά. Πιστεύω πως αυτή ήταν μία από τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής των γονιών μου, επειδή ο δυνατός, ήρεμος και σταθερός παπά μου, που συνήθως στηρίζει και καλμάρει την αγχωτική μου μάμα, βρέθηκε μετέωρος, ένοιωθε άχρηστος και λιγοστός. Δυστυχώς ο συνδικαλιστικός κόσμος δεν βρέθηκε τότε καθόλου δίπλα του -είτε επειδή δεν μπορούσε, είτε επειδή δεν προσπάθησε αρκετά να τον βοηθήσει. Θυμάμαι πως ο παπάς μου έχασε τότε, πέραν από την αξιοπρέπεια που του έδινε πάντα η δουλειά του, λιγάκι και την πίστη του στους άλλους ανθρώπους. Αλλά ευτυχώς αυτά πέρασαν. Ο παπάς μου μετά από επίπονη περίοδο αβεβαιότητας και αγωνίας, που κράτησε σχεδόν δύο δύσκολα χρόνια, βρήκε μια δουλειά βοηθού ταμεία σε μία από τις μεγάλες υπεραγορές της Λευκωσίας. Δουλειά απλή και αξιοπρεπή, που τον βοήθησε πολύ να συνέλθει. Είναι αυτή τη δουλειά που έχει 12 χρόνια τώρα και αυτήν που σκέφτεται να εγκαταλείψει.

«Και γιατί θέλεις να σταματήσεις να δουλεύεις?», τον ρώτησα χθες εγώ καθώς πίναμε το καφεδάκι μας στην αυλή του πατρικού μου. «Κουράστηκα λιγάκι», μου είπε. «Θέλω να περνώ παραπάνω χρόνο με την μάμα σου». Τον κοίταξα με αγάπη και κούνησα με αμφιβολία με το κεφάλι μου. Παραπάνω χρόνος με την μάμα μου. Χμ! Του είπα να μην πάρει βιαστικές αποφάσεις, να πάρει δοκιμαστικά άδεια από την δουλειά. 1-2 βδομάδες να κάτσει σπίτι και να δει. Με κοίταξε με αμφιβολία. «Λαλείς?»
Λαλώ, παπά μου, λαλώ. Διότι ξέροντας την μάμα, αν κάτσεις σπίτι θα λαλήσεις εσύ…