Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Άβυσσος...

Κάποτε νοιώθω να με χωρίζει μια άβυσσος από τους γονείς μου… Από τον παπά μου που ξυπνάει πρωί και στα 70 του συνεχίζει να δουλεύει αγόγγυστα ως βοηθός ταμία σε ένα χλιδάτο σούπερ μάρκετ, βοηθώντας αργόσχολες κυρίες να βάλουν τα ψώνια τους στις σακούλες. Από την μάνα μου που ξυπνάει κάθε πρωί και βάζει τον σταυρό της που έχουμε και σήμερα κάτι να φάμε. Από την ταπεινή καθημερινότητα τους, τα βαριά τους Κυπριακά. Το πρωί «μπουκώνουν» στις εννιά με γάλα, χαλούμι και παξιμαδάκια, ο παπάς μου κουμμουνιστής άνθρωπος, παλιός συνδικαλιστής, καπνίζει κάθε μέρα με το πήλινο καπνιστήρι το σπίτι και μουρμουρίζει ψιθυριστά να προσέχει ο θεός τα εγγόνια και τα παιδιά του.  Φεύγει για την δουλειά με την παλιά του μοτοσικλέτα  και η μάνα μου τον σταυρώνει. Ποτέ του δεν έμαθε να οδηγά. Η μάνα τον καρτερά ουσιαστικά να γυρίσει… Στο μεσοδιάστημα καθαρίζει το σπίτι, μιλάει με τις γειτόνισσες, ψήνει καφέ στον σκουπιδιάρη και στον ταχυδρόμο, μαγειρεύει κολοκάσι, λουβί με τα λάχανα, πουργούρι, η κατσαρόλες της μια ταπεινή και γεμάτη αγκαλιά που είναι ο τρόπος της να δώσει αγάπη. Τα βράδια οι γονείς μου κάθονται κολλητά δίπλα δίπλα στην τηλεόραση. Βλέπουν Κυπριακές σειρές, βλέπουν τις ειδήσεις, μερικές φορές μαλώνουν σαν γεροντάκια. Η μάνα μου φτιάχνει στον παπά μου πάντα ένα τσάι πριν κοιμηθούν. Κοιμούνται πάντα αγκαλιά και ροχαλίζουν ευτυχισμένοι… Ποτέ τους δεν ζήτησαν ποτέ και δεν είχαν… Ίσως να μην ξέρουν πως τα χρειάζονται… Δεν τα χρειάζονται… Εγώ ξυπνώ τα πρωινά και πίνω καφέ φίλτρου. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τις λέξεις που μου λένε. Τρώω μαρμελάδα πορτοκάλι και δημητριακά και φρυγανιές. Έχω χλιδάτη δουλειά, είμαι μια αργόσχολη κυράτσα που μου βάζουν παππούδες τα ψώνια στην τσάντα. Μερικές φορές δεν λέω καλημέρα στους γείτονες μου στην πολυκατοικία. Φτιάχνω γκουρμέ φαγητά. Δεν έχω καπνίσει με ελιά ποτέ στο σπίτι. Πηγαίνω σε δήθεν θέατρα, διαβάζω δήθεν βιβλία… Εγώ πως κατάντησα έτσι… πότε έχασα την ταυτότητα? Πότε σταμάτησα να είμαι κόρη δική τους… Κάποτε νοιώθω να με χωρίζει μια άβυσσος από τους γονείς μου…


15 σχόλια:

Νάσια είπε...

"Ποτέ τους δεν ζήτησαν, ποτέ και δεν είχαν"... 'Ισως εκεί να κρύβεται το μυστικό.

Ωραίο κείμενο. Και κάτι λέει για το πνεύμα των ημερών, που το χάσαμε...

Καλές γιορτές.

Ωραία Ελένη είπε...

Νάσια γεια σου... ίσως αυτό να είναι ένα μεγάλο μυστικό που εμείς σήμερα αγνοούμε...

Diasporos είπε...

Στην κύπρο λόγω των τεράστιων κοινωνικών αλλαγών που τον πόλεμο τζιαι δά (άλματα κάθε 5 χρόνια απίστευτα!) έτσι χάσμα έχουμε ούλλοι κόρη με τους γονιούς μας. Η 'πραγματική' μας διαφορά εν 4 γενεές, όι μιά. Όσο σκέφτουμαι πως ο παπάς μου εμεγάλωσε χωρίς παπούτσια, ηλεκτρισμό, αυτοκίνητα, παλαβώννω.

Τζι οι ενοχές μας εν μέρος τούντου χάσματος.

Εν παράδεισος να μέν ξέρεις το υποσυνείδητο σου, να αγνοάς τες επιθυμίες σου. Τζι εμείς, εφκήκαμε που τον παράδεισο.

Το θέμα έναι πώς να κάμουμε νέα ταυτότητα κυπριακή.

κι αγνάντευε... είπε...

Ελένη μου, μα αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν είμαστε ίδιοι με τους γονείς μας, δεν σκεφτόμαστε το ίδιο, δε μιλούμε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε ταυτότητα! Αντίθετα, έχουμε τη δική μας ταυτότητα - ελπίζω δηλαδή ο καθένας μας να μπορεί να αναγνωρίσει ποιος είναι και πού βαδίζει, διαφοροποιούμενος από την οικογένειά του - ή και σε σχέση μαζί της. Εξάλλου, είμαι σίγουρη ότι αναγνωρίζεις πως είσαι αυτή που είσαι εξαιτίας κυρίως του τρόπου που σε μεγάλωσαν οι γονείς σου. Και εννοείται πως αργόσχολη κυράτσα ΔΕΝ είσαι!
Με τους γονείς μου με χωρίζει όχι πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας, γιατί παντρεύτηκαν μικροί. Όμως, πολλές φορές διαπιστώνω ένα τεράστιο χάσμα στον τρόπο που σκέφτονται. Πόσο μάλλον αν οι γονείς από τα παιδιά έχουν περισσότερη διαφορά στα χρόνια και μεγάλωσαν και κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες.
Αναγνωρίζω σε αυτή σου την ανάρτηση την κατήφεια και τη μιζέρια την οποία περιέγραψες στην προηγούμενη! Άτε να σε δω!!

μαχαιρης είπε...

Λοιπον...Νομιζω...Οτι καμμια διαφορα..Κανενα χαος, δεν σε χωριζει απο τους γονεις σου...
Δεν αλλαζει ο ανθρωπος, αν αλλαξει η διατροφη του, η γλωσσα του, το ντυσιμο του, η δουλεια του...
Αλλαζει, οταν αλλαξει η ψυχη του...
Η κατευθυνση του...Η φιλοσοφια ζωης του...
Οταν θελημενα πειθεται στο λαθος για να μη χασει...
Οτα αναγνωριζει διαφορες στους ανθρωπους, απο τη γεννα τους...
Οταν δεν νοιωθει, και δεν συναισθανεται...

DaisyCrazy είπε...

όμορφη ζωή κάνουν οι γονείς σου. τους ζηλεύω. απλά κι απέριττα χωρίς πολλά θέλω να τους βασανίζουν.
τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται όπως την περιγράφεις.

απ'τους γονείς μας χωρίζει μια άβυσσος όπως λες γιατί εκείνοι μεγάλωσαν με πολύ διαφορετικά βιώματα και μυαλά. λογικό είναι και κάνει την επικοινωνία καμιά φορά να είναι είδος πολυτελείας :)

φιλιά Ελενάκι μου!

Mana είπε...

den me afini to computer na grafo ellinika eleos.
pou les akomi ke avissos na se horizi me tous gonis sou, ti simasia ehi? i gonis ine gonis den ine i kolliti mas. allos ine o rolos tous ke allou idous shesi anaptissete mazi tous. agapi, empistosini, sigouria. iparhoun diafores as tes na iparhoun. pezi rolo sto poso tous agapas i se agapoun?

postbabylon είπε...

geia sou Helen mou me tes euaisthisies sou!Monon oti anagnwrizeis aisthita tes diafores ennen toson megalo to xasma telika!
Tziai tha symfwnisw me ton Diasporon.

Moonlight είπε...

Ήταν να πω κάτι αλλά βλέπω ότι είπεν το η ποστ πριν που εμένα: μόνο που αναγνωρίζεις τούτα τα χαρακτηριστικά σου μικραίνεις το χάσμα.
Τζαι το θέμα έννεν να μεν ικανοποιάς κάτι που νοιώθεις πως θέλεις, ακόμα και αν είναι αχρείαστο ουσιαστικά. Το θέμα είναι να μην νοιώθεις μίζερος επειδή δεν μπορείς να έχεις κάτι που είναι ουσιαστικά αχρείαστο, ή να μην είσαι ευγνώμων για όσα (αχρείαστα και μη) έχεις. Και δεν μου φαίνεσαι για τέθκιον πλάσμαν.
Καλά μας Χριστούγεννα.

Σκουλουκούιν είπε...

Ωραία μου Ελένη, η δική μας γενιά ήταν τυχερή αφού μεγάλωσε σε χίλιες δυο ανέσεις που εξασφάλιζαν με δικές τους στερήσεις οι γονείς μας καθώς και πολλά ερεθίσματα. Αυτό σίγουρα δε μας κάνει πιο ευτυχισμένους σε τελική ανάλυση, ίσως πιο άπληστοι να γινόμαστε στο τέλος και να μην ξέρουμε τι θέλουμε. Είναι σημαντικό όμως στο τέλος να ξεχωρίζουμε ποια είναι ουσιαστικά και ποια όχι και να επενδύουμε σε αυτά. Μην ανησυχείς όμως είσαι στο σωστό δρόμο και για κάποιο άγνωστο λόγο πιστεύω ότι τα γκουρμέ φαγητά που κάνεις είναι τέλεια.

Okyalos είπε...

Τα είπες όλα.

Ωραία Ελένη είπε...

@Διάσπορε μου έχεις δίκαιο ότι εχάσαμε κάπου τον παράδεισο... και πως πρέπει να τον έβρουμε... Είναι ανακουφιστικό να ξέρω πως δεν είμαι η μόνη με αυτό το τεράστιο χάσμα...

@Φιλενάδα δεν είναι μιζέρια... είναι περισσότερο λύπη για την έλελιψη επικοινωνίας... και λίγο ενοχές αν φταίω κι εγώ...

@Μαχαιρή μου πάντα έχεις μια ψήφο εμπιστοσύνης... η ίδια η βάση υπάρχει... απλά πιστεύω άλλαξαν πολλά στην επιφάνεια...

Ωραία Ελένη είπε...

@Daisy crazy τελικα ίσως η πιο απλή ζωή και αντίληψη των πραγμάτων κρύβει μια σοφία που εμεις δεν την καταλαβαίνουμε...

@Ποστμπάμπιλον μου η αναγνώριση των διαφορών είναι ίσως η αρχή... το θέμα είναι πως να τις καλύψουμε...

@Μοονλάιτ ευχαριστώ... νομίζω ψάχνω την χαμένη αθωότητα της παιδικής μου ηλικίας...

@Σκουλουκούιν θα ξάψω να βρω τα ουσιαστικά... ευχαριστώ!

@Οκύαλε... τελικά όλοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες...

Okyalos είπε...

Η ουσια κρυβεται στην τεραστια διαφορά μεταξυ της ζωης της δικής μας και των γονιων μας.
Ο παπας με το διπλοκαμπινο πληρωνει τις δοσεις του γιου για το Χ5.
Η μανα στο συνοικισμό πληρωνει τις δοσεις για την πισινα της κορης.
Η κορη θελει να της παιρνει τα μωρα στο φρονιστηριο ο πατερας της αλλα ντρεπεται το διπλοκαμπινο του.

κι αγνάντευε... είπε...

Οκύαλε, τούτα που περιγράφεις πράγματι συμβαίνουν. Όμως, διαφωνώ ότι αποτελούν τον κανόνα. Πολλοί από μας προσπαθούν από μόνοι τους να σταθούν στα πόδια τους, να φτιάξουν τη ζωή τους. Μένουν μακριά από την επιφάνεια. Είναι πολύ ισοπεδωτικό να παρουσιάζονται έτσι τα πράγματα.