Άβυσσος...

Κάποτε νοιώθω να με χωρίζει μια άβυσσος από τους γονείς μου… Από τον παπά μου που ξυπνάει πρωί και στα 70 του συνεχίζει να δουλεύει αγόγγυστα ως βοηθός ταμία σε ένα χλιδάτο σούπερ μάρκετ, βοηθώντας αργόσχολες κυρίες να βάλουν τα ψώνια τους στις σακούλες. Από την μάνα μου που ξυπνάει κάθε πρωί και βάζει τον σταυρό της που έχουμε και σήμερα κάτι να φάμε. Από την ταπεινή καθημερινότητα τους, τα βαριά τους Κυπριακά. Το πρωί «μπουκώνουν» στις εννιά με γάλα, χαλούμι και παξιμαδάκια, ο παπάς μου κουμμουνιστής άνθρωπος, παλιός συνδικαλιστής, καπνίζει κάθε μέρα με το πήλινο καπνιστήρι το σπίτι και μουρμουρίζει ψιθυριστά να προσέχει ο θεός τα εγγόνια και τα παιδιά του.  Φεύγει για την δουλειά με την παλιά του μοτοσικλέτα  και η μάνα μου τον σταυρώνει. Ποτέ του δεν έμαθε να οδηγά. Η μάνα τον καρτερά ουσιαστικά να γυρίσει… Στο μεσοδιάστημα καθαρίζει το σπίτι, μιλάει με τις γειτόνισσες, ψήνει καφέ στον σκουπιδιάρη και στον ταχυδρόμο, μαγειρεύει κολοκάσι, λουβί με τα λάχανα, πουργούρι, η κατσαρόλες της μια ταπεινή και γεμάτη αγκαλιά που είναι ο τρόπος της να δώσει αγάπη. Τα βράδια οι γονείς μου κάθονται κολλητά δίπλα δίπλα στην τηλεόραση. Βλέπουν Κυπριακές σειρές, βλέπουν τις ειδήσεις, μερικές φορές μαλώνουν σαν γεροντάκια. Η μάνα μου φτιάχνει στον παπά μου πάντα ένα τσάι πριν κοιμηθούν. Κοιμούνται πάντα αγκαλιά και ροχαλίζουν ευτυχισμένοι… Ποτέ τους δεν ζήτησαν ποτέ και δεν είχαν… Ίσως να μην ξέρουν πως τα χρειάζονται… Δεν τα χρειάζονται… Εγώ ξυπνώ τα πρωινά και πίνω καφέ φίλτρου. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τις λέξεις που μου λένε. Τρώω μαρμελάδα πορτοκάλι και δημητριακά και φρυγανιές. Έχω χλιδάτη δουλειά, είμαι μια αργόσχολη κυράτσα που μου βάζουν παππούδες τα ψώνια στην τσάντα. Μερικές φορές δεν λέω καλημέρα στους γείτονες μου στην πολυκατοικία. Φτιάχνω γκουρμέ φαγητά. Δεν έχω καπνίσει με ελιά ποτέ στο σπίτι. Πηγαίνω σε δήθεν θέατρα, διαβάζω δήθεν βιβλία… Εγώ πως κατάντησα έτσι… πότε έχασα την ταυτότητα? Πότε σταμάτησα να είμαι κόρη δική τους… Κάποτε νοιώθω να με χωρίζει μια άβυσσος από τους γονείς μου…