First times…

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ταξίδεψα με τραίνο… εκείνη την απίστευτη αίσθηση να περνάς σαν ένας μικρός σίφουνας μέσα από τα βουνά και τις χώρες… θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφτηκα μία άλλη χώρα… Η συνειδητοποίηση πως έσπασες τα δεσμά που σε κρατούσαν εγκλωβισμένο στο σπίτι σου… θυμάμαι την πρώτη φορά που σε ερωτεύτηκα… εκείνη την αίσθηση πως θα μπορούσα να πεθάνω αυτή τη στιγμή για σένα… θυμάμαι την πρώτη φορά που έμεινα μόνη… εκείνη η απίστευτη αίσθηση ανεξαρτησίας και μοναξιάς… θυμάμαι την πρώτη φορά που απέτυχα σε διαγώνισμα… θυμάμαι την πρώτη φορά που με απέρριψαν… θυμάμαι την πρώτη φορά που τσακώθηκα με την καλύτερη μου φίλη… θυμάμαι χίλια πράγματα.. θυμάμαι χιλιάδες πρώτες φορές… θυμάμαι να λυπάμαι, να χαίρομαι, να πέφτω να σηκώνομαι… θυμάμαι….

Αυτές τις μέρες διανύω μία δύσκολη πρώτη φορά. Θέλω να πιστεύω πως θα είναι η τελευταία. Θέλω να πιστεύω πως θα το παλέψω αυτό με αξιοπρέπεια και δύναμη και με επιτυχία. Θέλω να ακούω την μάνα μου που λέει πως ο κόσμος όλος έχει προβλήματα και πως υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα από τα δικά μας. Προβλήματα υγείας, προβλήματα απώλειας ανθρώπων και αγαθών, προβλήματα ψυχικής υγείας και άλλα πολλά… Θέλω να είμαι καλά… Θέλω να πιστεύω πως είμαι ένας βετεράνος της πρώτης φοράς… Θέλω να πιστέψω πως θα πετύχω!

They can kill you so many times…

Διαφωνούσα κάθετα σε πολλά σημεία με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Αλλά σε κανένα δεν αξίζει αυτό που του συνέβηκε. Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει, αλλά μπορείς να σκοτώσεις κάποιον πολλές φορές. Και τα σενάρια που ακούμε συνεχώς όλες αυτές τις μέρες, είτε από τον Τύπο, είτε σε απλές κοινωνικές συναναστροφές, τίποτε δεν κάνουν άλλο, παρά να σκοτώνουν τον Τάσσο ξανά και ξανά, λίγο-λίγο…

OPEK, the Turkish Cypriots and a special perception of democracy

Χθες το βράδυ βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα κομμάτι αυτού που κάποιοι θα ήθελαν να ονομάσουν κυπριακή διανόηση και πιστέψτε με, θέλω να βάλω τα κλάματα. Και να κλαίω για ώρες! Και που να πάρει, μόλις είχα συνέλθει από τα τραγικά και είχα μία θετικότερη αντιμετώπιση για τη ζωή. Φευ!

Λοιπόν, πήγα να παρακολουθήσω μία παρουσίαση βιβλίου που διοργάνωσε η ΟΠΕΚ (Ο Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας) στην αίθουσα εκδηλώσεων της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας στην Λεωφόρο Μακαρίου στη Λευκωσία. Η παρουσίαση αφορούσε στο νέο βιβλίο του Niyazi Kızılyürek με τίτλο «Οι Τουρκοκύπριοι, η Τουρκία και το Κυπριακό». Το βιβλίο θα παρουσίαζε η Κωνσταντίνα Ζάνου και στην εκδήλωση θα μιλούσαν επίσης ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Στέφανος Στεφάνου και ο Εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗΣΥ, Χάρης Γεωργιάδης.

Η εκδήλωση άρχισε ολίγον τι στραβά διότι την ώρα της μετάβασης στο κτίριο που θα γινόταν έβρεχε απίστευτα. Χώρος στάθμευσης στην ευρύτερη περιοχή δεν υπήρχε και μόνη διέξοδος το μεγάλο πάργινγκ απέναντι από το Ζήνα Πάλας. Η δίωρη συμμετοχή μου στην εκδήλωση μου στοίχισε 2.83 Ε ακριβώς. Για να έρθουμε και στα λόγια του φίλτατου Κκουλά!

Οι παρεμβάσεις των Στεφάνου και Γεωργιάδη ήταν αρκετά κατατοπιστικές με τον δεύτερο να κερδίζει κάπως στα σημεία. Αυτό το παιδί έχει χιούμορ και είναι έξυπνος. Μου αρέσει. Η παρουσίαση της Ζάνου ήταν άψογη! Ειλικρινά. Την παρακολουθώ ενίοτε αυτή την κοπέλα μέσω της αρθρογραφίας της στον Τύπο. Είναι πανέξυπνη, είναι καταρτισμένη, και έχει ένα λόγο σαφώς ακαδημαϊκό μεν, καθαρό και ευθύ δε που την κάνει την ίδια στιγμή έγκυρη και κατανοητή. Μου άρεσε πάρα πολύ! Μπράβο της!

Και μετά άρχισε το παναϊριν! Βασικά η συζήτηση άνοιξε για το κοινό και (ένεκα κατά τη γνώμη μου κακού συντονισμού εκ μέρους της συντονίστριας της συζήτησης που άφηνε τον καθέναν να κάνει τον κέφι του) εκεί πήρε τον λόγο ο κάθε πονεμένος!

Ο κ. Είμαισημαντικίδογλου, που όπως μας είπε είναι εκπαιδευτικός/μελετητής/ιστορικός/ερευνητής/συγγραφέας/και ολίγον Τουρκολόγος, έκρινε σκόπιμο να κάνει 10λεπτη παρέμβαση για να μας επιδείξει τις γνώσεις του. Ο άλλος κ. Είμαιπονεμένογλου, μας μίλησε άλλα τόσα λεπτά για τα προσωπικά του βιώματα στο βαρώσι και τις θέσεις του για τη λύση του Κυπριακού. Με τη σειρά τους, άλλοι τόσοι έπαιρναν τον λόγο για να μας αναλύσουν τις δικές τους απόψεις και θέσεις και να μας πασάρουν στην προσπάθεια και ένα μίνι βιογραφικό! Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του για την Τουρκία, αναφέροντας τον Κεμαλισμό, το Ισλάμ και κατηφορίζοντας ενίοτε σκόρπια στην Τουρκοϊσλαμική σύνθεση.

Απόψεις εκτός θέματος, εκτός πραγματικότητας, εκτός πολιτικής στάσης… Εκτός εκτός εκτός! Από τις να τις πως 10 ερωτήσεις που άκουσα, μόνο η μία είχε άμεση σχέση με το βιβλίο. Ή άμεση και ουσιαστική σχέση με το θέμα. Και ήταν μία εκδήλωση για παρουσίαση του βιβλίου. Και για την θέση των τουρκοκύπριων στο Κυπριακό, την σχέση τους με την Τουρκία, την ιστορική και πολιτική τους διαδρομή. Πράγματα που είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με αυτά, πρέπει να τα ακούσουμε για να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε άποψη! Και μετά να την μετουσιώσουμε σε δημιουργική σκέψη.

Κρίμα… Κρίμα το βιβλίο και ο κόπος αυτού που το έγραψε… δεν υπάρχουν μάτια να διαβάσουν και αυτιά να δουν? Ελπίζω να κάνω λάθος και αυτοί που σκέφτονται επιλέγουν να μένουν σιωπηλοί….

Home sweet home…

Ένεκα παράδοσης της κατηραμένης διατριβής (για την οποία τελικά πήραμε ένα εξάμηνο παράταση να διορθώσουμε τις παραλείψεις ένεκα των γνωστών καταστάσεων που μας διέλυσαν την ψυχολογία) έμεινα σπίτι τρεις ολόκληρες βδομάδες. Είναι η πρώτη φορά που έκατσα σπίτι για τόσες μέρες μετά από τόσο καιρό και ειλικρινά το απόλαυσα…



Το πρωί ξυπνούσα στις 8 και με τα μαλλιά ανάκατα, χωρίς ίχνος μείκ άπ (όχι πως το χρειάζομαι! Hello είμαι η ωραία Ελένη :P) και φορώντας τις παλιές ξεχειλωμένες μου φόρμες και τις παντούφλες αρκουδάκια έτρωγα πρωινό παρακολουθώντας Πρωινή Μελέτη. Κατά τις 9 άρχιζα δουλειά… Στις 12.30 ετοίμαζα κάτι ελαφρύ για φαγητό και έτρωγα στη 1 κάνοντας ένα δίωρο διάλειμμα… απόγευμα διάβασμα, γυμναστική και μπανάκι ντυσιματάκι επειδή έρχεται και ο σύζυγος σπίτι και δεν κάνει να μας βλέπει σε κατάσταση αποσύνθεσης! Τα βράδια βγαίναμε έξω για κανένα ποτό για κανένα σινεμά… Στο μεσοδιάστημα έκανα και το ταξιδάκι τέσσερις μέρες συνέδριο στην Πίζα… Τί ωραία….απόλαυσα το σπίτι μου, έβγαλα πολύ δουλειά και γενικά ηρέμησα!

Και αύριο, όλα αυτά τελειώνουν! Ξύπνημα στις 6! Ντύσιμο, βάψιμο, ψηλά τακούνια και πρωινό άχαρο πάνω από τον υπολογιστή… Προσωπείο κοινωνικής αποδοχής! Ευγενικά χαμόγελα και υποταγή στο εργασιακό πεπρωμένο! Ούφου!!!!



Ελπίζω τουλάχιστον να μπω στα βαθιά αμέσως μόλις πάω

life goes on!!!

Ήμουν σε ένα τέλειο απίθανο συνέδριο στην πανέμορφη μαγική ονειρεμένη Πίζα! Είδα παλιούς φίλους, μάζεψα κάμποση γνώση, έφαγα και ήπια πολύ και καλά! Πέρασα απίθανα από κάθε άποψη!


Κυρίως βρήκα χρόνο να σκεφτώ, να κάνω την ανασκόπηση μου κι αν θέλεις και την αυτοκριτική μου...

Κατάλαβα πως ήταν μία χρονιά που αυτομαστίγωνα τον εαυτό μου, που ζήτησα από μένα το απίθανο και που έκανα το χειροτέρο: Έβαλα γύρω μου χιλιάδους τοίχους και χάθηκα ψυχικά από πολλούς και από εμένα...

Ήρθα πίσω γεμάτη ζωή σκέψεις και όνειρα και κυρίως κατάλαβα πως η ζωή συνεχίζεται! Δεν πρόκειτια να αφήσω ξανά τον Κυπριακό μικρόκοσμο να κλέψει τα όνειρα μου! Δεν θα αφήσω τίποτα να ακυρώσει τα όνειρα μου! Έκανα πολλά για να φτάσω εδώ και δεν θα αφήσω τίποτε να μπει στον δρόμο μου. Κυρίως τον ίδιο τον εαυτό μου!

Αυτό το ποστ θα το αφήσω εδώ για να θυμάμαι πως μπορεί να είμαι: Κι αυτό είναι ένας άνθρωπος γεμάτος όρεξη, ζωή και όνειρα!! Θα το κρατήσω αυτό στην καρδιά μου!

Santa Claus is not a communist!

Τα Χριστούγεννα του 1985 ήταν τα Χριστούγεννα που η οικογένεια μου δεν θέλει και πολύ να θυμάται. Λες και ήμασταν ταινία, κακόπαικτη, μαυρόασπρη και μελαγχολική ήμασταν βουτηγμένοι μέχρι τα αυτιά στα οικονομικά βάρη. Ο παπάς μου ήταν από τις αρχές του Νοέμβρη σε απεργία για την άρνηση των εργοδοτών να αυξήσουν τα ούτως ή άλλως μικρά μεροκάματα. Η μάμα μου δεν δούλευε αφού την είχαν σταματήσει από το μικρό νηπιαγωγείο που ημιαπασχολείτο. Τα λεφτά ήταν λίγα, οι ανάγκες πολλές, το ίδιο και η μελαγχολία. Την θυμάμαι να πέφτει και να κατακάθεται πάνω στο σπιτάκι μας σαν μια ενοχλητική και επίμονη πούδρα. Πουθενά δεν φαινόταν λίγη χαρά.

Για να μας προετοιμάσει για το (αναπόφευκτο) ενδεχόμενο να περάσουμε τα Χριστούγεννα λιτά, πολύ λιτά, ο παπάς μας είχε καλέσει στην κουζίνα λίγες μέρες πριν τις γιορτές για να μας πει τα καθέκαστα. «Το και το. Κάνω απεργία, δεν έχουμε λεφτά, μην περιμένετε φέτος πολλά-πολλά. Κάνουμε ένα αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό να σκέφτεστε και να θυμάσαι πως τα Χριστούγεννα δεν είναι τα δώρα και τα λεφτά». Αυτά είπε ο πατέρας μου και ξαφνικά, γυρίζοντας προς εμένα, το νεαρότερο μέλος της οικογένειας, πρόσθεσε πως ίσως ο Άγιος Βασίλης να μην ερχόταν στο σπίτι μας φέτος.

Το θυμάμαι σαν σήμερα! Τα μάτια των υπολοίπων τριών μελών της οικογένειας στράφηκαν πάνω μου να με κοιτάζουν με θλίψη. Ο μεγάλος μου αδελφός κάτι πήγε να πει για ένα μικρό δωράκι που δεν θα ήταν καθόλου κόπος για την μικρή, η αδελφή μου το ίδιο, μα η μάμα μου κοίταξε σταθερά τον πατέρα μου και κατάλαβε πως έπρεπε να πάρουμε όλο το μήνυμα! Ήταν η περίοδος των πολύ ισχνών αγελάδων… Άλλωστε, δεν ήμουνα πια και τόσο μικρή. Τα μάτια μου, όμως, πρέπει να είχαν γίνει τεράστια για αυτό ο παπάς μου ανέλαβε να μας εξηγήσει πως ο Άγιος Βασίλης δεν θα ερχόταν φέτος επειδή δεν ήταν κομμουνιστής! Χρησιμοποιώντας ένα μείγμα της δικής του προσωπικής κομμουνιστικής αντίληψης, της ακελικής φιλοσοφίας της εποχής, του πάθους που τον πλημμύριζε για την απεργία και των νουθεσιών του εκπροσώπου της ΠΕΟ στον απεργιακό αγώνα ο παπάς μου, μου ανέλυσε κατατοπιστικά την θεωρεία του για τον μη κομμουνιστή Άη Βασίλη!

Συνοπτικά, ο Άγιος αυτός είχε παραστρατήσει. Ενώ είχε ξεκινήσει με τρόπο θεμιτό, θέλοντας να μοιράσει δίκαια τα χρυσαφικά των χωρικών, που έδωσαν την περιουσία τους για να σωθεί η πόλη τους από τους εχθρούς (ο παπάς μου δεν θυμόταν και πολλές λεπτομέρειες), έγινε σταδιακά και με το πέρασμα του χρόνου υποχείριος στις βιομηχανίες παιχνιδιών, στους Αμερικάνους και στην Coca Cola (είχαν μόλις αρχίσει οι γνωστές θεαματικές χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις). Τώρα πια έπαιρνε δώρα στα πλούσια παιδιά και το έκανε ζήτημα αν δεν είχε το σπίτι καμινάδα. Είχε παχύνει, είχε αφήσει άσπρα γένια, φορούσε γελοία στολή και το μόνο που τον έσωζε ήταν που ήταν κόκκινη. Ο παπάς μου λέγοντας τα αυτά νευρίασε. Χτύπησε θυμωμένα το χέρι του στο τραπέζι! Είπε πως αυτός ο Άη Βασίλης δεν θα περάσει… Ούτε από την γειτονιά, ούτε από το σπίτι μας! Οι άλλοι τρεις τον κοίταξαν με το ίδιο πάθος. Ναι. Δεν θα περάσει! Ο Άη βασίλης δεν είναι κομμουνιστής. Τί να πεις... Ήμασταν μία οικογένεια επιρρεπής στην προπαγάνδα…

Περάσαμε εκείνα τα Χριστούγεννα πραγματικά λιτά. Φτωχικά και μετρημένα. Για την ιστορία θα είχαμε ακόμα ένα μήνα στερήσεων. Η απεργία του παπά τέλειωσε με σχετική επιτυχία στις αρχές του Φλεβάρη. Η πρωτοχρονιά για μένα ήταν η πιο δύσκολη. Την περάσαμε μπροστά από την τηλεόραση παίζοντας μονόπολη (η μάμα δεν άφησε τον παπά να μας πετάξει το καπιταλιστικό παιχνίδι) και εγώ είχα βάλει το γενναίο μου πρόσωπο. Το πρωί, όταν μπήκε από το παράθυρο μου φως, άνοιξα με πραγματική λύπη τα μάτια μου. Αλλά η έκπληξη ήταν εκεί! Και ήταν μία έκπληξη επί τέσσερα. Δίπλα από το μαξιλάρι μου ήταν τυλιγμένη μία μικρή μολυβοθήκη. Κάτω από το κρεβάτι μου μία κασετίνα. Δίπλα από τις παντούφλες μου ένα αυτοκινητάκι και μέσα στο ερμάρι με τα ρούχα μου μία κούκλα. Και τέσσερεις μικρές, διαφορετικές κάρτες. Με τον γραφικό χαρακτήρα του αδελφού, της αδελφής του παπά και της μάμας μου. Γεμάτες δικαιολογίες από ένα Άγιο Βασίλη που δεν είχε πολλά λεφτά φέτος αλλά δεν μπορούσε να μην μου χαρίσει ένα δωράκι. Στο πρόγευμα οι τέσσερις ένοχοι κοίταζαν ο ένας τον άλλο αδιάφορα. Κι εγώ από εκείνη την ημέρα, έπαψα πια να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Την ίδια στιγμή, άρχισα να πιστεύω πολύ στην οικογένεια.

Clock around the world…

Την Δευτέρα πρέπει να παραδώσω κάτι, την διατριβή μου. Οι αντοχές μου είναι μειωμένες. Το άγχος μου στα ύψη. Τις νύχτες παθαίνω κάτι σαν μέση αϋπνία. Ενώ δηλαδή κοιμάμαι κανονικά το βράδυ ξυπνώ γύρω στις τρεις το πρωί και δεν μπορώ να κοιμηθώ… δεν είναι ότι σκέφτομαι συνειδητά τα όποια προβλήματα εκείνη την ώρα.. αλλά το υποσυνείδητο φαίνεται χτυπά τα δικά του παλαμάκια και με φέρνει στην πραγματικότητα…

εκείνες στις ώρες βρήκα ένα παράξενο τρόπο να παρηγορώ τον εαυτό μου. Κοιτάζω στο κινητό μου τηλέφωνο να δω τι άλλες ώρες κάνει στον κόσμο… Το Λονδίνο είναι δύο ώρες πίσω… Το Λος Άντζελες 10 ώρες μακριά. Δεν ξέρω γιατί αλλά βρίσκω παρήγορο να βλέπω τις ώρες του κόσμου. Πού έχει ήδη ξημερώσει… πού είναι ακόμα χτες… πως εδώ είναι για κάποιους άλλους αύριο… το βρίσκω παρήγορο να βλέπω πως κυλά η ζωή… κι έτσι σε λίγο πάλι αποκοιμιέμαι…

καληνύχτα σας…

Thanks giving…

Μερικές φορές χρειάζεται κάποιος να μας υπενθυμίσει για πόσα πράγματα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες…

Είμαι υγιής.

Είμαι με τον έρωτα της ζωής μου.

Έχω μία απίθανη οικογένεια που με αγαπά.

Κατάφερα να πάω Πανεπιστήμιο και να βρω μία πολύ καλή δουλειά

Οι συνάδελφοι στο γραφείο είναι και φίλοι μου.

Έχω αρκετούς σημαντικούς φίλους στη ζωή μου.

Έχω και τα για μένα αυτονόητα, για κάποιους άλλους απλησίαστα: Μία στέγη πάνω από το κεφάλι μου, ρούχα ζεστά και καθαρά, καθαρό τρεχούμενο νερό, ζεστό και πολύ φαϊ.

Τελικά δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι ευτυχισμένος… Θα μπορούσα αυτές τις μέρες να ήμουν στην Αμερική και να ήμουν γαλαπούλα…

Diet is a die with a t...

Muffin Top

Δεν υπήρξα ποτέ μου λεπτή. Από την άλλη δεν υπήρξα ποτέ μου χοντρή. Ισορροπούσα πάντοτε στην λεπτή κόψη του ξυραφιού αυτού που θα μπορούσε να αποκαλέσει κάποιος «γυναίκα με καμπύλες». Τους τελευταίους δύο μήνες, πάνε αυτά, περάσανε. Η πλάστιγγα έγειρε, βάρυνε η ζυγαριά και όπως μου είπε χτες ο μπαμπάς μου, έγινα ολίγον τι ζουρτουλούδα…

Τι να πεις…. Οι συναπτές και μέχρι τώρα αποτυχημένες θεραπείες υπογονιμότητας, που αυξάνουν δυστυχώς την όρεξη και χαμηλώνουν επίσης δυστυχώς τον αυτοέλεγχο στο θέμα κατανάλωσης σοκολάτας, το αυξημένο άγχος και μία φυσική ροπή προς το ωραίο φαί, δεν έχουν με έχουν βοηθήσει καθόλου στο να μπω στο αγαπημένο μου τζιν. Όχι πως το έχω δηλαδή δοκιμάσει. Βρίσκεται εκεί στην ντουλάπα, να με κοιτάζει δήθεν αδιάφορα, υπεροπτικά, να μου γνέφει συνωμοτικά: «Για κόπιασε! Νομίζεις πως μπορείς να με δοκιμάσεις?».

Δεν θα το τολμήσω! Όχι ακόμα τουλάχιστον. Έχω κάνει μία μυστική συμφωνία με τον εαυτό μου να μπω σε αυτό το τζίν και παράλληλα να του μπω στο μάτι. Για την ώρα, όμως, παραμένω αμέτοχος θεατής και «φορέας» άλλων, λιγότερο μεν κολακευτικών παντελονιών στην θέαση, περισσότερο δε άνετων στο θέμα «παίρνω αναπνοή». Και μακριά από το αποκρουστικό muffin effect… Παραδείγματα του οποίου βλέπετε στην φωτογραφία. Από σήμερα, και όχι από αύριο (λέτε εδώ να βρίσκεται το μυστικό?) άρχισα ξανά σωστή διατροφή, ξεκινώ ξανά το γυμναστήριο που διακόπηκε για λόγους ιατρικούς και ευελπιστώ να πάω πίσω στον ζουμερό αλλά υγιή εαυτό μου. Το θέμα είναι να αντέξω αυτές τις 3 πρώτες μέρες όπου θα με πιάσει η εξάρτηση από τη ζάχαρη και δη τις σοκολάτες. Όμως, μπορώ να το αντέξω.

Αυτό είναι ένα στοίχημα για να βγω από τη μιζέρια και τα ίχνη κατάθλιψης με τα οποία φλερτάρω ανοικτά την τελευταία βδομάδα. Έτσι είναι και πάλι η ζωή. Βάζουμε στόχους, ανακτούμε τον έλεγχο, κάνουμε βήματα και γινόμαστε, με το ζόρι άμα λάχει, πολύ αισιόδοξοι! Έτσι είναι η ζωή! Τα καλύτερα είναι στην γωνιά και μας περιμένουν ή κρύβονται στο ντουλάπι να μας γνέψουν πως αξίζει να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια για να βάλουμε το αγαπημένο εκείνο τζιν, την παλιά καλή διάθεση, το χαμόγελο, την αγάπη, την αισιοδοξία.

Shopping therapy…

Στην τελική σε κάνει να μοιάζει ομορφότερος και νοιώθεις καλύτερα!

London Bridge is falling down…

Το είπαμε ξανά. Οι μικροί και ασήμαντοι άνθρωποι (sic) θυμούνται πάντα τις μικρές στιγμές στα μεγάλα γεγονότα του κόσμου τους. Εγώ θυμάμαι ακριβώς τι έκανα όταν έπεφτε το τείχος του Βερολίνου. Ήμουν μπροστά από την τηλεόραση και έτρωγα κεφτεδάκια.

Είχε προηγηθεί η πτώση πολλών τειχών μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Κυριολεκτικά. Η μεγάλη που αδελφή αρραβωνιάστηκε, έμεινε με συναπτές διαδικασίες έγκυος (fertility does not run in the family) και όλα τα σχέδια των φτωχών αλλά πραγματικά τίμιων γονιών μου ανατράπηκαν στη στιγμή. Μετακομίσαμε πάραυτα όλοι μαζί σε ένα μεγαλύτερο σπίτι, προγραμματίζοντας ένας σεμνό και διακριτικό γάμο, περιμένοντας το νέο μωρό να γεννηθεί, ενώ το πατρικό μας σπίτι έπεσε μαχόμενο στα δόντια της μπουλντόζας: Κοντολογίς κατεδαφίσαμε το πατρικό για να μπορέσουμε να κτίσουμε ένα μεγαλύτερο σπίτι για την αδελφή μου και ένα μικρότερο σπίτι για την υπόλοιπη οικογένεια, με πρόνοια φυσικά να κτίσω κι εγώ στον επόμενο όροφο το φτωχικό μου όταν με το καλό θα καλοπαντρευτώ. Ναι, σε κάποια θέματα είμαστε μία παραδοσιακή Κυπριακή φάτνη. Σε κάποια άλλα απέχουμε και απείχαμε μακράν από τα πλούσια ελέη των υπόλοιπων Κυπρίων.

Όπως και πολλά άλλα πράγματα που πήρα στραβά, βαθιά και κατάκαρδα στη ζωή μου, το γκρέμισμα εκείνου του σπιτιού μου στοίχισε απέραντα τότε, λες και είχαν γκρεμίσει μαζί του ολάκαιρη την παιδική ζωή μου. Ίσως και αυτό να έγινε τότε. Ως το μικρότερο, το «απρογραμμάτιστο», το παράξενο παιδί, κανείς δεν σκέφτηκε τότε να ρωτήσει την γνώμη μου για το γκρέμισα του κόσμου μου. Έτσι βρέθηκα εκείνον τον Νοέμβριο του ‘89 μακριά από το παιδικό μου δωμάτιο, μακριά από τις γωνιές του σπιτιού μου, μακριά από τον όμορφο κήπο μου. Μακριά από το τι ήξερα τότε πως ήταν η ζωή.

Την θλίψη μου δεν συμμεριζόταν κανένας. Η μάνα μου είχε βάλει τον πρακτικισμό της πάνω από το συναίσθημα, η αδελφή μου στον έβδομο ουρανό, περίμενε μωρό. Ο νέος γαμβρός βίωνε τη σύγχυση της νέας του πραγματικότητας και ο αδελφός μου ζούσε την ζωή ενός άλλου στον στρατό. Μόνο ο πατέρας μου φαινόταν μαζεμένος στον κόσμο του τότε. Λες και βίωνε μια θλίψη παρόμοια ακριβώς με τη δική μου.

Στην πραγματικότητα για τον πατέρα μου τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Είχε γκρεμιστεί και εκείνου ο κόσμος του. Από τα 12 του δούλευε εργάτης στα εργοστάσια. Στα 15 του ήταν συνδικαλιστής. Έκανε απεργίες, έφαγε και ξύλο, διεκδίκησε λιγάκι δικαιοσύνη στη ζωή. Τι είναι αυτό που σε κάνει τελικά κομμουνιστή? Οι συνθήκες της ζωής? Η αναζήτηση στην ζωή της αγάπης? Η ανάγκη για έναν καλύτερο κόσμο? Ποτέ μου δεν μπόρεσα να τον ρωτήσω. Είναι κάποιες ερωτήσεις που δεν χρειάζεται ποτέ να ειπωθούν και δεν έχει καμία σημασία η απάντηση. Για τον πατέρα μου, όπως και για χιλιάδες άλλους αγνούς ιδεαλιστές, όλα όσα έγιναν την προηγούμενη και εκείνη τη χρονιά ήταν το γκρέμισμα του κόσμου τους. Ενός σωστού ή λάθος κόσμου, εκείνη τη στιγμή δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Και η πτώση του τείχους του Βερολίνου ήταν το αποκορύφωμα. Η τελεία στα λεγόμενα «ατυχή» γεγονότα. Το κερασάκι στο παγωτό της ιδεολογίας του που έλιωνε. Και που το μυαλό του, δύσκολα μπορούσε να συλλάβει στα γιατί.

Την νύχτα που βλέπαμε το τείχος του Βερολίνου να καταρρέει και την χαρά εκείνων των ανθρώπων να ρέει στα πρόσωπα τους, καθόμασταν μαζί με τον μπαμπά μου και τρώγαμε κεφτεδάκια στην τηλεόραση. Και δακρύζαμε και οι δυο σκυμμένοι ο καθείς πάνω από το δικό του πιάτο. Επειδή είχε καταρρεύσει ο κόσμος μας. «Ξέρω μωρό μου, ξέρω το», μου είχε πει εκείνο το βράδυ ο μπαμπάς μου, χαϊδεύοντας μου το κεφάλι και σκουπίζοντας τα μάτια του, κλείνοντας παράλληλα ένα κεφάλαιο στη ζωή και των δύο μας μαζί με την τηλεόραση.

Soldier of fortune

Αύριο θα πάω στη μάνα μου το μεσημέρι. Θα με κοιτάξει με στόμα αυστηρό. Θα τραβήξω τα φρύδια ψηλά. Θα αναμετρηθούμε σιωπηλά για δευτερόλεπτα ή ώρες. Αν νικήσω το βλέμμα της (δεν τα καταφέρνω πάντα), θα τραβήξει θυμωμένα για την κουζίνα. Θα μου ψήσει τον καφέ χωρίς ζάχαρη. Αυτό που γίνει είναι πικρό. Θα περιμένει θυμωμένα για να τον πιω. Μετά θα γυρίζει το φλιτζανάκι στο πιάτο, θα το στεγνώσει και θα κοιτάξει στον ήλιο. Θα με ρωτήσει ξανά σιωπηλά, αμέτοχη. "μπορώ να το σταματήσω τώρα αν θέλεις". Είμαι ανένδοτη. Πρέπει να μάθω. Θα κοιτάξει ξανά τον ήλιο. Όπως κάθε μάντισσα δίνει με φειδώ τα μυστικά της. Αλλά ελπίζω να μπορέσει επιτέλους να μου πει. Εκείνες τις ώρες δεν θα είναι η μάνα μου αλλά κάποια μυστική συμφωνία με τις μακρινές γιαγιάδες στο υπερπέραν. Χρειάζομαι όλη τη βοήθεια που μπορώ να βρω. Το Σάββατο είναι για μένα μια μεγάλη μέρα. τελειώνει ένας ακόμα κύκλος. Επικαλούμαι όσες θεότητες μπορώ να βρω... Αγάπη... Ελένη...

A working class hero is something to be

(John Lenon)

As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be,
A working class hero is something to be.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.

If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.

Hello Mr T! (The hair cut…)

Η μπούκλα είχε αρχίσει πλέον να πέφτει στο μάτι. Τα μαλλιά άγγιζαν επικίνδυνα τον γιακά. Η χαίτη ανέμιζε υπερβολικά ανέμελα για έναν άνθρωπο που δεν δέχτηκε ποτέ στη ζωή του να βάλει τζιν παντελόνι και ζιβάγκο φανελάκι. Ο μπαμπάς μου είναι λιγάκι σαν τον σύζυγο μου. Διαθέτει μία μοναδική, δική του κομψότητα. Έπρεπε να βρει κάποιον παρπέρη να κόψει τα μαλλιά του.

Η επιλογή ήταν δύσκολη και πήρε δύο ολόκληρους μήνες, στο μεσοδιάστημα των οποίων προσπάθησε απεγνωσμένα να πείσει ξανά τον κ. Κ να επιστρέψει στα ψαλίδια του. Φρούδες ελπίδες… Ο κύβος ερίφθη όταν ο μπαμπάς μου είδε τον κ. Κ να καθαρίζει μελιτζάνες με την συμβία του για να φτιάξουν ιμάμ μπαϊλντί. Είχε βρει ένα καινούργιο χόμπι, το μαγείρεμα. Και ο μπαμπάς μου κατάλαβε επιτέλους πως έχει χάσει την μάχη.

Ο νέος παρπέρης πληροί όλες τις προϋποθέσεις του μπαμπά μου. Είναι 45άρης, άρα δεν θα αφυπηρετήσει σύντομα, είναι σχετικά φτηνός μόνο 6 ευρώ το κούρεμα. Είναι επίσης καθαρός, μένει κοντά στη γειτονιά, η μάνα μου ξέρει τη γυναίκα του (αλοίμονο!) και κυρίως είναι Ομονοιάτης… Ουδείς αναντικατάστατος κ. Κ. Ακούς εκεί να φτιάχνει ιμάμ μπαϊλντί!

Την πρώτη επίσημη του κουρέματος, πετάχτηκα στους γονείς μου να δω τον μπαμπά ο οποίος τουλάχιστον δεν φαινόταν πολύ απογοητευμένος. «Μα είναι ακριβώς τα ίδια», του είπα… Μούγκρισε ευχαριστημένος και είπε πως ο κ. Τ δεν είναι τελικά πολύ άσχημος. Θα χρειαστεί ωστόσο καιρό να τον εμπιστευτεί. Όταν γύρισα να φύγω έπιασε να καθαρίσει αγκινάρες για τη μαμά μου. «Τι? Η αγκινάρα αν δεν καθαριστεί σωστά δεν πετυχαίνουν τα γεμιστά!», απάντησε στο κοροϊδευτικό μου βλέμμα. Στο κάτω κάτω καλύτερος είναι ο κ. Κ? Τουλάχιστον ο μπαμπάς μου μπορεί να συνδυάσει κάλλιστα καριέρα και οικογένεια!

My little world...

Μερικές φορές δεν έχω ανάγκη κανένα και τίποτα... Είμαι ευχαριστημένη κλεισμένη μέσα στον όμορφο μικρό μου κόσμο... τελικά δεν έχει κανείς ανάγκη από πολλά... μονάχα από αγάπη-φτάνει όμως αυτή να είναι μπόλικη... Και εσένα κοντά μου... Δεν μπορώ ποτέ να υπάρχω χωρίς εσένα κοντά μου...

With a little help of my friends…

Οι φωτογραφίες που έβαλε στο facebook ένας παλιός καλός συμφοιτητής, φίλος και blogger ο Blackbeard http://macondo-sunsets.blogspot.com/ (δεν ήξερα ότι ήταν αυτός!) στάθηκαν αφορμή να βιώσω κι εγώ μία από τις πιο θαυμαστές εμπειρίες της σημερινής εποχής. Έτσι ξαφνικά, μαζευτήκαμε στο λεγόμενο «κοινωνικό δίκτυο» καμιά δεκαριά παλιοί συμφοιτητές –δεν θα έλεγα για όλους παλιοί φίλοι :P ) και θυμηθήκαμε τα παλιά. Για μένα, που έχω ένα ζήτημα με το θέμα επικοινωνία, η υπόθεση επεκτάθηκε ακόμα πιο βαθιά, με τηλεφωνική συνομιλία μίας ολόκληρης ώρας με ένα πολύ αγαπητό φίλο και συμφοιτητή που ζει στην Αθήνα και με γεύμα χτες με έναν άλλο «δύσκολο» παλιόφιλο που πλέον ζει και εργάζεται στην Κύπρο.

Χάρηκα πολύ που βρέθηκα με αυτούς τους ανθρώπους. Το χάρηκε η ψυχούλα μου. Ίσως επειδή θυμηθήκαμε όλα εκείνα τα παλιά που η περιβόητη «πατέντα του χρόνου» κάνει να φαίνονται όμορφα και γραφικά. Ίσως επειδή είχα αυτές τις μέρες ανάγκη να μιλήσω με κάποιους ανθρώπους που κάποτε –τότε- υπήρξαν πολύ σημαντικοί στη ζωή μου. Ίσως επειδή είναι πάντα ωραίο να συναντάς στη ζωή τέτοιες γλυκές, απρόσμενες εκπλήξεις που σου ζεσταίνουν την καρδιά και γεμίζουν με χαμόγελο τις αναμνήσεις σου. Ήταν σαν να πήραμε ξανά το νήμα που μας ένωνε τόσο γερά τότε με ορισμένους και πιάσαμε να κλώθουμε τα πράγματα από την αρχή! Φευ… δεν ήμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι. Είμαι ένα καλύτερο, ωριμότερο, ομορφότερο (!) και συναρπαστικότερο βέρσιον αυτού που υπήρξα στα 22 μου.

Είμαι μια άλλη εγώ. Και ξέρω φίλε … κυρίως εσύ φίλε Blackbeard… πως κι εσύ είσαι ένας άλλος … Χάρηκα που είδα όλους όσους υπήρξαμε τότε. Και όλα όσα είχαμε εκείνη την εποχή. Αλλά οι φιλίες οικοδομούνται με αίμα δάκρυα και ιδρώτα που λέει και ο Ρουβάς!

Και ενίοτε με λίγη εμπιστοσύνη!

Dirty pictures…

Το Σάββατο πήγαμε με τον Πάρη στην έκθεση που διοργάνωνε ένας πολύ μικρός εκθεσιακός χώρος στη Λευκωσία, η Apotheke που βρίσκεται κοντά στην εκκλησία της Φανερωμένης. Επρόκειτο για μία πολύ μικρή συλλογή φωτογραφιών από το Portfolio X, φωτογραφίες σαδομαζοχιστικού χαρακτήρα του Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, ο οποίος ήταν ένας πολύ χαρισματικός γκέι φωτογράφος που είναι γνωστός τόσο για την θεματολογία των φωτογραφιών του (γυμνοί άντρες, σαδομαζοχισμός, λουλούδια) όσο και για την κλασική τεχνοτροπία που χρησιμοποιούσε για να αποτυπώσει τα θέματα του. Περισσότερα για τον φωτογράφο, ο οποίος απεβίωσε στα 40 του το 1989 επειδή ήταν φορέας του ιού του Aids εδώ… (http://www.mapplethorpe.org/biography/ )

Οι φωτογραφίες της έκθεσης ήταν όλες και όλες δέκα, μαυρό-ασπρες και αποτελούσαν οι περισσότερες αυτοπροσωπογραφίες του φωτογράφου σε σεξουαλικές στάσεις. Παράλληλα, προβαλλόταν η ταινία Un chant dΆ amour, (Ένα ερωτικό τραγούδι), του Ζαν Ζενέ, του Γάλλου λογοτέχνη, ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή που χρονολογείται στο 1950. Πρόκειται για μία ταινία 26 λεπτών που καταγράφει τις φαντασιώσεις ενός φύλακα καθώς παρακολουθεί τους φυλακισμένους να προβαίνουν σε ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές πράξεις. Το έργο ήταν απαγορευμένο για χρόνια.

Υποτίθεται πως η έκθεση αυτή ήταν πολύ σημαντική. Επτά από τις φωτογραφίες της Έκθεσης, είχαν εκτεθεί το 1990 στο Cincinnati Contemporary Arts Center των ΗΠΑ και είχε προκληθεί τεράστιο σκάνδαλο επειδή οι συντηρητικοούρες της πόλης ήταν αντίθετοι με την παρουσίαση των φωτογραφιών και προσπάθησαν να καταδικάσουν τον διευθυντή του Κέντρου για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Το θέμα έγινε ταινία το 2000 η με τίτλο «Dirty Pictures».

Πήγαμε να δούμε την Έκθεση επειδή πολύ λίγα σημαντικά εικαστικά και πολιτιστικά γεγονότα συμβαίνουν σε αυτή την πόλη, επειδή είναι ένας σπουδαίος και τραγικός φωτογράφος και επειδή κάποτε είχαμε ένα φίλο που οι σεξουαλικές του προτιμήσεις τον οδήγησαν να επιλέξει τελικά την αυτοκτονία. Δεν μπορώ να φανταστώ τον αγώνα που περνά ένας άνθρωπος όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο θέμα, ούτε ισχυρίζομαι πως η επίσκεψη μου στην έκθεση συνέβαλε και οποιονδήποτε τρόπο στα δικαιώματα των γκέι ανθρώπων στην Λευκωσία. Αλλά συμπαθώ γενικότερα τους ανθρώπους που προσπαθούν να επιβιώσουν στα δύσκολα και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και αυτό που είναι. Όπως και να έχει…

Ενστάσεις για την Έκθεση: Δεν είχα ξαναπάει στο χώρο την Apotheke που είναι αποθήκη όνομα και πράμα! Ένας πολύ μικρός χώρος που φαίνεται να ενοικιάστηκε για πολιτιστικά σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης, δίπλα από τα φυλάκια και την πράσινη γραμμή. Αυτό είναι από μόνο του πάρα πολύ θετικό! Ωστόσο, ο χώρος θέλει πολύ δουλειά να γίνει εκθεσιακός. Αντιλαμβάνομαι την έλλειψη χρημάτων και επιχορηγήσεων, αλλά θέλει ένα γερό βάψιμο, θέλει κάποιον να καθαρίσει τα ζωύφια που έπεφταν πάνω μας όσο παρακολουθούσαμε την ταινία, θέλει γενικά μία καλή αναδιάρθρωση. Ίσως όλα αυτά να εντάσσονται στο θέμα «τέχνη» και οι υπερβολικά κουλτουριάρηδες συμπολίτες μου να μην ενοχλούνται από αυτό που είδαμε, αλλά ο χώρος εκείνος αποτελούσε λιγάκι προσβολή για τη δουλειά ενός τέτοιου καλλιτέχνη!

Δεν υπήρχε επίσης κάποιο υλικό για τις φωτογραφίες, την ταινία και τον φωτογράφο. Ότι ξέραμε ήταν από την ανακοίνωση την Έκθεσης στον Τύπο. Αυτό ήταν πολύ φτωχό και δεν βοηθούσε αυτούς που πήγαν να δουν την έκθεση να αντιληφθούν το νόημα και την τέχνη του φωτογράφου όπως και την σπαραχτική αγωνία της ταινίας… Δηλαδή ήταν ημιτελής η προσπάθεια να δείξουν στον κόσμο αυτές τις φωτογραφίες και να ευαισθητοποιούν για τους διωγμούς στους οποίους υπόκειται η τέχνη, ειδικότερα όταν έχει να κάμει με σεξουαλικά θέματα και δη θέματα ομοφυλοφιλίας.

Την ώρα που ήμασταν εμείς είδαμε την Δήμαρχο της πόλης να κατευθύνεται στην εκκλησία για να δώσει τα συγχαρητήρια της σε ένα ακόμα ζευγάρι που κάλεσε 3000 άτομα να γιορτάσουν το γεγονός της ένωσης τους. Η κα Δήμαρχος δεν επισκέφτηκε την έκθεση αργότερα και από ότι ακούσαμε, δεν την επισκέφτηκε καθόλου…

Μοιάζει με μαθητική έκθεση όλο αυτό που γράφω… Απλά ήθελα να πω ότι ήταν κάτι σημαντικό που τα γεγονότα το υποβίβασαν λιγάκι και δεν πέρασε προς τα έξω κάποιο σπουδαίο μήνυμα. Και αυτή η έκθεση είχε μηνύματα να περάσει, για την τέχνη, για τους ομοφυλόφιλους, για την ίδια την Λευκωσία και τις αντιλήψεις των ανθρώπων της.

Spelling mistakes…

Δεν θα ισχυριστώ ότι είμαι ο άνθρωπος που κάνει τα λιγότερα λάθη στην ορθογραφία, αλλά θεωρώ πώς να όταν έχεις εστιατόριο στον Πρωταρά, που το άνοιξες πρόσφατα και θέλεις να πουλήσεις και –Ιταλική- κουλτούρα κουζίνας, δεν θα ήταν άσχημα να κοίταζες λιγάκι την ορθογραφία στο μενού σου. Επειδή το κατεψυγμένο δεν γράφεται κατεψηγμένο, ούτε το Γιαπωνέζικο Γιαπονέζικο…. Και επίσης δέχεσαι με λιγότερο υφάκι τέτοιου είδους παρατηρήσεις... Ειδικά όταν το φαί σου είναι καλό! Και θέλεις να δώσεις τις σωστές εντυπώσεις...

Dilemmas…

Τι είναι αυτό που σε κάνει να πάρεις την σωστή απόφαση? Τι είναι αυτό που σε καθοδηγεί να μην κάνεις λάθη? Είναι το ένστικτο ο βασικός οδηγός σου ή μήπως είναι τα πρακτικά δεδομένα? Μπορείς να κλίσεις τα μάτια και να κάνεις αυτό που νοιώθεις πως είναι σωστό ή πρέπει να βάλεις την λογική να πάρει τις αποφάσεις. Να πιστέψω στο ένστικτο μου? Να πιστέψω στην λογική μου? Είναι το ένστικτο το καμουφλάρισμα του αισθηματισμού μου? Είναι η λογική το καμουφλάρισμα των φόβων μου? Απάντησε μου σε παρακαλώ…

Κώστας ΜΌΝΤΗΣ

Κι εμείς αναποφάσιστο και αμφίρροπο
κατάρτι καϊκού σε τρικυμία
που λέει να δείξει αυτό το άστρο και μετανοιώνει
και δείχνει το άλλο και μετανοιώνει
και επανέρχεται στο πρώτο και το ξαναπαρατά
Και επανέρχεται στο δεύτερο και το ξαναπαρατά
κι "άραγε τα ενδιάμεσα?"
Κι "Όχι αυτά"
και τεντώνεται
να δίξει πέρα την κίνηση
και τεντώνεται να δείξει πέρα
απ' όσο του επιτρέπει η τρικυμία...

Κύπρια Ειδώλια
Λευκωσία 1980

Το κεμπάμ του Μεγαλέξανδρου… (Ισκεντερ κεμπαπ)

Εσφαλμένα θεωρείται ως άνωθεν… Πως πρόκειται δηλαδή για το αγαπημένο πιάτο του Μεγαλέξανδρου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία σπεσιαλιτέ που ανακάλυψε ο Οσκεντέρ Ουστά, ένας μάστρος του Κεμπάμ από την Προύσα, ο οποίος ακόμα διαθέτει το εν λόγω μαγαζί στην πόλη του και το δουλεύουν τα παιδιά του.
Εμένα ωστόσο μου γεμίζει το μυαλό ο Μακεδόνας να κάθεται αγέρωχος και μόνος τσιμπώντας λιγάκι Ισκεντέρ πίνοντας κρασί και αναλογιζόμενος την μοναξιά. Κι επειδή σήμερα νοιώθω κι εγώ λιγάκι μόνη… θα συνεχίσω να μαγειρεύω μέχρι να μου περάσει…
Σήμερα μαγειρεύουμε Ισκεντέρ για έξι άτομα επειδή θα καλέσουμε και τέσσερεις φίλους.
Πήραμε από χτες 1.5 κιλό αρνί το οποίο κόψαμε σε λεπτές λωρίδες και το μαρινάραμε όλη τη νύχτα στο χυμό τριών μεγάλων κρεμμυδιών τα οποία πολτοποιήσαμε στο μούλτι. Προσθέσαμε 4-5 κουταλιές ελαιόλαδο, αλάτι, μπάχαρι και μαύρο πιπέρι. Αφήνουμε για τουλάχιστον 12 ώρες. Ο χυμός του κρεμμυδιού θα μας μαλακώσει το αρνί.
Σήμερα θα ψήσουμε το αρνί στην λαμαρίνα του φούρνου. Θα στραγγίξουμε λίγο από το ζουμί της μαινάδας και θα το προσθέσουμε ανάλογα να μην μας καεί το φαί. Θα το ψήσουμε μισή ώρα σε μέτρια θερμοκρασία (στους 170) προσέχοντας να μας μείνει μαλακό.
Παράλληλα θα φτιάξουμε σάλτσα τομάτα. Θα πάρουμε είτε 2 κουτάκια τοματάκια ψιλοκομμένα, είτε 5-6 τομάτες φρέσκιες. Οπωσδήποτε 2 σκελίδες σκόρδο. Καυτερή πιπερίτσα προαιρετικά. Αλάτι και πιπέρι. Και λίγη ζάχαρη. Θα ψήσουμε τις τομάτες τριμμένες μαζί με ελαιόλαδο να γίνει μία σάλτσα ωραία και πηκτή.
Θα χρειαστούμε επίσης 1- 2 κεσέδες γιαούρτι και αραβικές πίτες για το σερβίρισμα που γίνετε ως ακολούθως:
Θα κόψουμε τις πίτες στα τέσσερα και θα τις ψήσουμε. Θα τις απλώσουμε σε μία μεγάλη πιατέλα. Πάνω από τις πίτες βάζουμε το γιαούρτι. Προσθέτουμε το αρνί και από πάνω την σάλτσα τομάτας. Διακοσμούμε με φρέσκο δυόσμο.
Τι θα σερβίρουμε άλλο? Εγώ γενικά δεν κάνω πατάτες τηγανιτές διότι δεν αντέχω τις τηγανίλες… Θα κάνουμε μάλλον μία ωραία σαλάτα (τομάτα αγγούρι κρεμμύδι πιπεριές και κρεμμύδι) και διάφορα παραδοσιακά για αρχή (χούμους, τζατζίκι, σαλάτα εσμέ)… Γλυκό κιουνεφέ από συνταγή του Παρλιάρου… http://www.megatv.com/glykesalximies/page.asp?catid=15523&subid=2&pubrelid=1832726

Πιάσαμε Λαβράκι…

Όταν είμαι λυπημένη μαγειρεύω… Μου αρέσει επίσης να διαβάζω βιβλία που έχουν ερωτική σχέση με την μαγειρική. Το τελευταίο μαγειρο-ερωτικό βιβλίο που διάβασα ήταν το «Ο τελευταίος κινέζος σεφ» της Νικόλ Μόουνς που αναφέρεται σε μία χήρα αμερικανίδα που πάει στο Πεκίνο για να διερευνήσει μία αγωγή περί πατρότητας που κατέθεσαν ενάντια στο νεκρό άντρα της και εκεί μαγεύεται από τον κινέζο σεφ Σαμ Λιανγκ που την μυεί στην κινέζικη μαγειρική, στην φιλία και στην αγάπη… Διαβάστε το…

Σήμερα μαγείρεψα λαβράκι στο φούρνο με μυρωδικά. Πήρα ένα μεγάλο λαβράκι 1.5 κιλά, το έπλυνα καλά, το στέγνωσα και το έβαλα στην πάντα να περιμένει. Έκανα μια πάστα με 5 κουταλιές ελαιόλαδο, τον χυμό ενός λεμονιού, την φλούδα του λεμονιού τριμμένη στο ψιλό του τρίφτη, 1 κουταλιά θυμάρι, 1 κουταλάκι και κάτι χοντρό φυσικό θαλασσινό αλάτι που αγόρασα στην Κω, φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Έκοψα επίσης ένα μεγάλο λεμόνι σε ροδέλες. Άλειψα με τα χέρια μου το λαβράκι με την πάστα, μέσα και έξω. Άνοιξα ένα μεγάλο κομμάτι ασημόχαρτο και άπλωσα από πάνω του χαρτί ψησίματος. Έβαλα στο χαρτί 3 ροδέλες λεμόνι, άπλωσα το λαβράκι πάνω τους. Έβαλα μέσα στην κοιλιά του ψαριού ροδέλες λεμόνι καθώς και πάνω στην πλάτη του. Περιέλουσα με το μείγμα της πάστας που έμεινε και έκλεισα το πακέτο. Το έψησα σε προθερμασμένο φούρνο για 45 λεπτά. Στους 200 βαθμούς. Το φάγαμε με σαλάτα κραμπί-τομάτα λεμόνι… Ήταν πολύ εύγεστο, ελαφρύ και αρωματικό.

Για επιδόρπιο φάγαμε σύκα ποσαρισμένα σε κουμανταρία και κανέλα για 3 ώρες. Έβαλα και 1.5 κουταλιά καστανή ζάχαρη. Τα έβαλα στο τηγάνι με την μαρίναρα τους για κανένα 20λεπτο να ζεσταθούν καλά και να καραμελώσει λιγάκι το κρασί. Σερβίραμε με παγωτό βανίλια Ηράκλης.

Με βλέπω στην κουζίνα όλη την βδομάδα… Φτάνει να μην ρίχνω δάκρυα στο φαγητό σαν την Τίτα (βλέπε Σαν νερό για ζεστή σοκολάτα της Λάουρα Εσκιβέλ) και να δηλητηριάζω τον κόσμο…

Elections...

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

"Για τη ζωή"

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα

Δε θα'χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

Ναζιμ Χικμέτ

The good old days…

Χτες είδα ένα φίλο που είχα να δω από καιρό… Δηλαδή θα έχουν περάσει και 7 χρόνια. Η τελευταία φορά που τον είδαμε ήταν όταν είχε έρθει πανικόβλητος στο σπίτι μου να με ρωτήσει γιατί η γυναίκα της ζωής τους, και καλύτερη μου φίλη, τον άφησε στα κρύα του λουτρού για έναν άλλο άντρα.

Καημένε μου φίλε. Με αναγκάσατε να πάρω θέση τότε και δυστυχώς στάθηκα στο πλευρό της φίλης μου, όσο κι αν στο βάθος δεν ήμουν σίγουρη για το πιο ήταν το σωστό. Επτά χρόνια μετά, όλοι μας μεγάλοι και αλλιώτικοι, παντρεύτηκες, έκαμες ένα παιδάκι, φαίνεσαι ευτυχισμένος!

Αλλά γιατί η νέα σου σύζυγος μου θυμίζει τόσο τη φίλη μου? Γιατί δεν με ρώτησες τι κάνει εκείνη?

Here comes the bride…

Αγαπητή Αντρούλα. Που έχεις το γραφείο σου στον δεύτερο όροφο, που μιλήσαμε πέντε φορές τα τελευταία τέσσερα χρόνια, που νόμιζα πως σε λένε Βασιλική, που δεν ήξερα αν είσαι παντρεμένη και δεν με ενδιέφερε να είχες παιδιά. Γιατί νομίζεις πως με ενδιαφέρει που παντρεύεις στις 26 Οκτωβρίου την μοναχοκόρη σου? Και γιατί εσύ και οι άλλοι έξι, άνω των 55 ετών συνάδελφοι, θεωρείται πως περίπου θα κάνουμε bonding, αν συμμετέχω στους γάμους του κανακάρη και της θυγατέρας σας, αντίστοιχα αφιερώνοντας τουλάχιστον 30 Ευρώ στον καθένα?

Έλεος πια!! Γιατί πρέπει να καλείτε 2500 άτομα στον κάθε γάμο???? Γιατί πρέπει να κάνω κάθε Φθινόπωρο συλλογή από τουλάχιστον 15 προσκλητήρια γάμου?? Και γιατί στο βάθος βάθος νοιώθω υποχρεωμένη, νοιώθω τύχεις και ντρέπομαι με την –σοφή- απόφαση μου, να μην συμμετέχω σε γάμους αγνώστων??

My friends and neighbors…

Η κ Μαρούλα, η πιο κοντινή γειτόνισσα στο πατρικό μου, είχε ξενυχτήσει μαζί με την μάμα μου την γιαγιά μου. Η άλλη γειτόνισσα, η κ Αντρούλα, είχε έρθει να με καπνίσει στον γάμο μου και έλαμπε λες και πάντρευε δική της κόρη. Ο κ. Τάκης πήρε απίστευτες φορές την πρωτοβουλία να μας φτιάξει τα υδραυλικά (δεν του περνούν αυτά τα πράματα του παπά μου) και η κ Γιασεμιά, στέλνει πάντα στην μάνα μου γεμιστά και γλυκό καρυδάκι.

Όλα αυτή η γειτονιά, στα σπλάχνα της οποίας μεγάλωσα, συνιστούσε πάντα μια αγκαλιά, μία ζεστή κοινότητα από ανθρώπους που τους έριξε ίσως η μοίρα να ζούνε στον ίδιο τόπο μαζί, αλλά που κατάφεραν να γίνουν φίλοι, πες αδέλφια, και να σταθούν ο ένας δίπλα από τον άλλο σε όλες τις μορφές της ζωής. Γλένταγαν στους γάμους, έκλαιγαν στις κηδείες, έπαιζαν τάβλι τα μακριά απογεύματα του Αυγούστου και έπιναν καφέ τα θλιβερά Σεπτεμβριανά δειλινά. Κλάδευαν τα δέντρα, μπόλιαζαν τις λεμονιές, μοιράζονταν τσιγάρα και αναμνήσεις από τα αγροτικά παιδικά τους χρόνια.

Ίσως αυτό να ήταν που τους ένωνε τελικά. Ότι μεγάλωσαν όλοι σε μικρά αρχαία χωριά, όπου η έννοια της κοινότητας και της αλληλεγγύης ήταν στοιχεία που τα έφεραν στο αίμα τους.

Αυτά σκέφτομαι όποτε μου τελειώνουν τα λεμόνια, ή χρειάζομαι απεγνωσμένα ένα κρεμμύδι ή ένα σκορδάκι να τελειώσω το φαΐ. Μπορεί να φταίει που ζούμε σε διαμέρισμα, αλλά πέντε χρόνια τώρα μόνο μια φορά ήπιαμε ένα καφέ με τον Πέτρο, μόνο μια νύχτα τα καταφέραμε να φάμε ένα σουβλάκι με τον Χάρη. Άνθρωπο που αναπνέουν δίπλα μας, νύκτα και μέρα, που μας χωρίζει μονάχα ένας τοίχος… Πώς και δεν τα καταφέραμε να γίνουμε φίλοι? Πώς και δεν καταφέραμε να ανοίξουμε μια φορά τις καρδιές μας?

In laws…

Όταν παντρεύεσαι τον άνθρωπο των ονείρων σου, δεν αντιλαμβάνεσαι ότι έρχεται στη ζωή σου κουβαλώντας όπως λένε και οι Εγγλέζοι, αποσκευές. Κουβαλά μαζί του την μάνα του, τον πατέρα, τα αδέλφια και τη γιαγιά του οι οποίοι κουβαλούν μαζί τους μία σπιτική κουλτούρα τόσο διαφορετική από τη δική σου που σου παίρνει χρόνια να ξεπεράσεις το σοκ. Οι πολιτισμικές διαφορές ξεκινούν από το ότι μαγειρεύει η πεθερά σου τα ρεβίθια όχι με σπανάκι αλλά με σέλινο (μα με σέλινο????), βάζει στην μπάμια λεμόνι και όχι ξύδι (μα λεμόνι?????) και καταλήγουν ότι ψηφίζουν ΔΗΣΥ και υποστηρίζουν το ΑΠΟΕΛ ενώ εσύ μεγάλωσες ασφαλώς στις χιονισμένες Σιβηρικές Άλπεις και αν όχι την Ομόνοια, υποστηρίζεις φανατικά την Νέα Σαλαμίνα.

Κλασσικά κατοικούν στον Στρόβολο, άντε να έχουν καινούργιο τρίπατο σπίτι στην Λακατάμεια, ενώ εσύ μεγάλωσες Καϊμακλί και Παλλουριώτισα, μην σου πω και σε προσφυγικό συνοικισμό. Η πεθερά και ο πεθερός σου θα σπούδασαν στον Λονδίνο και στην Γαλλία, ενώ ο πατέρας σου είναι χτίστης και κάνει σουβλάκια τα Σάββατα, ενώ η μάνα σου έμαθε ράψιμο μικρή και τα απογεύματα λέει στις γειτόνισσες τον καφέ.

Υπάρχει ασφαλώς ένα χάσμα ανάμεσα στις δύο οικογένειες, το οποίο καλούνται τα δύο ερωτευμένα παιδιά να καλύψουν με την μεγάλη αγάπη τους. Διότι κάτι οι μοντέρνοι καιροί, κάτι η καταραμένη παγκοσμιοποίηση, κάτι οι κοινές παρέες και εμπειρίες, εκμηδενίζουν τις πολιτισμικές διαφορές στο ζευγάρι, που τείνει να είναι πραγματικά ευτυχισμένο, αγνοώντας την θητεία αυτής στην ΕΔΟΝ και την θητεία αυτού ως πρόσκοπος.

Οι συμπέθεροι, ωστόσο, ίσως ποτέ δεν βρουν την χρυσή τομή. Η μάνα σου θα κοιτάζει με φρίκη τα ροζ σοσονάκια της συμπεθέρας (60 χρονών γυναίκα!!) και η πεθερά σου θα πάθει δύο μίνι εγκεφαλικά στην προσπάθεια της μάνας σου να της πει τον καφέ. ΟΙ μεν θα γιορτάζουν με πάθος την 1η και οι άλλοι την 28η Οκτωβρίου. Στο τέλος της ημέρας όλοι θα ζήσουν καλά και εμείς ελπίζω πολύ καλύτερα.

Υπάρχει μία παράξενη λέξη που το περιγράφει όλο αυτό. Και λέγεται οικογένεια.

Smile…

Είναι η αισιοδοξία θέμα γονιαδιακό? Είναι η ικανότητα να νοιώθεις χαρά θέμα περιβάλλοντος? Γεννιόμαστε αισιόδοξοι ή γινόμαστε χαρούμενοι στην πορεία? Είναι το περιβάλλον και οι καλές συνθήκες ζωής ο απαράβατος κανόνας για να γίνει κάποιος χαρούμενος? Είναι η αισιοδοξία χωμένη τόσο βαθιά στο κρυφό μας DNA που δεν μπορεί να την ξεκολλήσει κανένας και τίποτα? Μπορώ να είμαι αισιόδοξη? Μπορείς να έχεις γεννηθείς χαρούμενος? Απάντησε μου σε παρακαλώ…

Goodbye Mr K…

Ο παρπέρης του παπά μου αφυπηρέτησε. Τέλειωσε. Πήρε σύνταξη. Κρέμασε τα ψαλίδια και τα ξυράφια του και αποφάσισε να μείνει σπιτάκι του να εκτρέφει καναρίνια. Ο δε παπάς μου, και σύσσωμο το αρσενικό συγγενολόι του δοξασμένου Λευκωσιάτικου προαστίου που μένει η οικογένεια μου, έχουν μείνει απαρηγόρητοι. Η απώλεια του κυρίου Κ. είναι μεγάλη. Και η αντικατάσταση του είναι αδύνατη. Ο κύριος Κ. ήταν ο πρώτος κουρέας που εμπιστεύτηκε ο παπάς μου να τον ξυρίσει. Ήταν ο κουρέας που τον χτένισε (!!) στον γάμο του. Κιμπάρης και αρχοντάνθρωπος, μπήκε και κουμπάρος. Έβαλε μάλιστα ξημέρωμα πέντε ολόκληρες λίρες -για τις οποίες ακόμα οι γονείς μου τον μνημονεύουν με θαυμασμό. Ήταν ο άνθρωπος που ο λιγόλογος και πράος παπάς μου εμπιστευόταν τα προβλήματα. Μαζί αναζητούσαν λύσεις. Μαζί έκλαιγαν όταν έχανε το πρωτάθλημα η Ομόνοια. Ο κύριος Κ .ήταν ένας ψυχολόγος, ένας φίλος, ένας σύντροφος, ένας σοφός που πάνω από τα ψαλίδια του είχε πάντα να πει μια καλή κουβέντα και ένα λόγο ζυγισμένο και σοφό.

Και τώρα πάει να αναθρέφει καναρίνια?

Οι θείοι μου έδειξαν σιγά σιγά να συνηθίζουν την ιδέα και άρχισαν να αναζητούν τον αντικαταστάτη. Ξαφνικά η οικογένεια δείχνει να φρεσκαρίστηκε, οι θείοι μου νέωσαν μετά τις νέες κομμώσεις των επίδοξων παρπέρηδων που δοκίμασαν-μεγάλη αλλαγή από το πανομοιότυπο κούρεμα του κυρίου Κ. Μεταξύ μας, ήταν καλύτερος συμβουλάτορας παρά παρπέρης. Ο παπάς μου, όμως παραμένει ανένδοτος. Πιστεύει πως ο κύριος Κ. θα το μετανιώσει και θα γυρίσει πίσω στα ψαλίδια και τα ξουράφια του. Μέχρι να γίνει αυτό αρνείται να προβεί σε οποιαδήποτε προδοσία, παραμένει καρτερικά και διπλώνει την μπούκλα πίσω από το αυτί του. Σε αυτό τον αγώνα θα κερδίσει τελικά η υπομονή του παπά μου, η αγάπη για τα καναρίνια, η ανάγκη του κυρίου Κ. να ξεκουραστεί ή το ψαλίδι της μάνας μου, που την βλέπω να πλησιάζει απειλητικά πίσω από την νεοαποκτηθείσα κόμη του παπά μου?

Happy Beginnings…Η Γεωργία και ο Μουράτ…

Την Γεωργία την γνώρισα ως την αδελφή ενός φίλου. Με τον Μουράτ πάλι κάναμε παρέα στα δημοσιογραφικά σαλόνια. Είναι οι τελευταίοι άνθρωποι στον κόσμο που θα πίστευα ποτέ πως θα κατέληγαν μαζί. Πόσο κουράγιο στα αλήθεια χρειάστηκε για να φανταστούν και οι ίδιοι τον εαυτό τους έτσι? Ποτέ δεν θα τους ρωτήσω. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που διαλέγουν να ζούνε με την πλάτη στο τοίχο, αν είναι να τη ζήσουν αυτή τη ζωή τους μαζί. Μου αρέσει να γίνομαι κοινότυπη και να φαντάζομαι κοινές πατρίδες και αγάπες τυλιγμένες στο ροζ μπαλόνι ενός ειρηνικού ουρανού. Να ζήσετε…

Life's little luxuries...

1. Η στιγμή που ανοίγω και μυρίζομαι ένα νέο αγαπημένο βιβλίο.
2. Παγωτό μαστίχα φουντούκι από το Pahit ice.
3. Καλοκαίρι δίπλα από τη θάλασσα.
4. Ηλιοβασίλεμα στον "παράδεισο".
5. Βράδυ για σουβλάκια και χαζομάρες με τους φίλους μου.
6. Τα γεμιστά της μάμας μου.
7. Αγκαλιά και αγάπη από τα ανιψάκια μου.
8. Η έκφραση του αγαπημένου ατόμου όταν ανοίγει το δώρο του.
9. Κυριακή πρωί στο σπίτι με της Κυριακάτικες εφημερίδες.
10. Εσύ!

Περί εγκλημάτων...

Ήθελα να γράψω εδώ και μέρες για το βιβλιοπωλείο της Ναντίν στα κατεχόμενα. Πήγαν και το έκαψαν κάτι ηλίθιοι και όλοι είναι σίγουροι πως το έκαναν για λόγους εκδίκησης και να δείξουν ποιος κάνει πλέον κουμάντο με την αλλαγή στη λεγόμενη «εξουσία». Μετά ήρθε στην επιφάνεια όλο αυτό το θέμα με τους πέντε αγνοούμενους και το πώς φαίνεται πως τους σκότωσαν εν ψυχρό Τούρκοι ατάκτοι για να εκδικηθούν για τις δικοινοτικές ταραχές. Και ταράχτηκα πολύ. Σε αντίθεση με την κραταιά άποψη που θέλει εμένα και τους ομοίους μου να είμαστε τουρκόφιλοι και ενδοτικοί και οτιδήποτε άλλο σκεφτεί το κεφάλακι του κάθε ετοιμοπόλεμου που χωρίζει τα αρνιά και τα ερίφια κρατόντας για τον εαυτό του τον τίτλο του καλού…

Σκέφτομαι πόσο φρικτό θα είναι για τους γονείς αυτών των πέντε ανθρώπων, για τους δικούς τους ανθρώπους, να ακούνε πλέον όλα αυτά τα φρικτά και τα απάνθρωπα. Ους πυροβόλησαν και τους έθαψαν με την μπουλντόζα. Και όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν υπόνοιες ότι το περιβόητο κράτος γνώριζε. Υπήρχαν δηλαδή κάποιοι που ήξεραν θετικά πως αυτοί οι πέντε είχαν σκοτωθεί και δεν είχαν ειδοποιήσει του συγγενείς τους πως δεν ήταν αγνοούμενοι. Απλά και μόνο για να αυξηθεί ο αριθμός των αγνοουμένων. Εμένα περισσότερο από όλα με έχει ενοχλήσει αυτό. Με έχει εξοργίσει. Αυτή η αντιμετώπιση. Του ανθρώπου, της οικογένειας, των ατόμων, ως μονάδες αμελητέες, είναι πέραν κάθε αντίληψης. Η συνειδητοποίηση μας ως πολίτες , η ανάγκη για δράση και κινητοποίηση, έρχεται πρώτα μέσα από τα δικά μας τα εγκλήματα. Η Τουρκία ας ακολουθήσει αργότερα.

Ο κακός ο λύκος

Είμαι ο κακός ο λύκος
Τρομάζω τα παιδικά όνειρα των παιδιών
Και κρύβομαι ενίοτε μέσα σε σκοτεινές ντουλάπες
Κάτω από το μικρό σου κρεββάτι
Θα είμαι πάντα στο σκοτεινό δωμάτιο
Των παιδικών σου χρόνων
Καραδοκώντας στο σκοτάδι
Για να σε φάω…

Από κοντά μου πέρασαν
Και γλίτωσαν
Εφτά μικρά κατσικάκια
Τρία γουρουνάκια,
(το ένα σοφό κι έξυπνο η αλήθεια)
Μια γιαγιά και μία μικρή με κόκκινο σκουφάκι
(Που γύρναγε αμέριμνη στο δάσος
Ξάχνοντας για μπελάδες)

Ομολογώ ότι νικήθηκα από όλους
Κατά κράτος
Και τριγυρίζω νηστικός και νικημένος
Σε αιώνια παραμυθία
Δεν ήτανε δικό μου το καλό τέλος

Κανένας δεν έψαξε ποτέ το δίκαιο το νικημένου
Την πίκρα της αποτυχίας
Δεν ένοιωσε το όπλο του κυνηγού
Την πείνα του θηρίου
Την φύση του λύκου


Είμαι ο κακός ο λύκος
Τρομάζω τα παιδικά όνειρα των παιδιών
Και κρύβομαι ενίοτε μέσα σε σκοτεινές ντουλάπες
Και κάτω από το μικρό σου κρεββάτι
Θα είμαι πάντα στο σκοτεινό δωμάτιο
Των παιδικών σου χρόνων
Καραδοκώντας στο σκοτάδι
Για να πεθάνω…

Μικρές στιγμές μεγάλων ανθρώπων…

Οι γονείς μου, όπως όλοι οι άνθρωποι άλλωστε, έχουν αυτή την τάση να θυμούνται ακριβώς τι έκαναν τις μεγάλες στιγμές της ζωής τους. Καλή ώρα την ημέρα του πραξικοπήματος. Η μάμα μου λέει ήταν στην αυλή και καθάριζε μπάμιες, (αλλά γενικά έτσι είναι η μάνα μου, σηκώνεται στις 5 το πρωί ανεξαρτήτως πραξικοπήματος ή όχι) ενώ η μπαμπάς μου κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Όταν χτύπησαν οι σειρήνες να ανακοινώσουν το κακό έτρεξαν και οι δυο να δουν τι θα κάνουν με τα δύο παιδιά τους (την αδελφή και τον αδελφό μου-εγώ ακόμη δεν υπήρχα καν στο προσκήνιο) και έμειναν να τα κοιτάζουν με αγωνία. Η μάμα μου λέει πέρασαν μερικές κρίσιμες ώρες κοιτάζοντας τα παιδιά μέχρι που θυμήθηκε τις μπάμιες και έτρεξε στην αυλή να συνεχίσει μηχανικά το καθάρισμα (ως γνωστόν οι μπάμιες πρέπει να καθαριστούν άμεσα και να μπουν σε νερό με ξύδι) ακούγοντας με σπαραγμό ραδιόφωνο, ενώ ο μπαμπάς μου έντυνε τα αδέλφια μου προσπαθώντας να τους εξηγήσει παράλληλα τα ανεξήγητα. Όταν ο Μακάριος έπεσε νεκρός (σύμφωνα με την αχώνευτη κατά τη μάμα μου εκφωνήτρια του ΡΙΚ) η θεία μου η Λαζαρού έβαλε φωνή μεγάλη και έπεσε από το σκαλί της εξόπορτας. Η μάνα μου παράτησε τις μπάμιες να τρέξει να την συνεφέρει ενώ τα αδέλφια μου στρίγκλιζαν πως μαζί με τον Μακάριο πέθανε και η θεία η Λαζαρού. Κατά τους γονείς μου, παρέμειναν σιωπηλοί και ανέκφραστοι μέχρι αργά το απόγευμα όπου έμαθαν με ανακούφιση ότι 1) ο Μακάριος δεν ήταν νεκρός (ούτε η θεία η Λαζαρού, την γλίτωσε με ένα καρούμπαλο και ένα μώλωπα στο κεφάλι) και 2) με ανησυχία ότι μυριάδες συγγενών θα αναγκάζονταν να διανυκτερεύσουν σπίτι μας επειδή είχε αποκοπεί η διέλευσης προς τα χωριά τους. «Ήρθε ο θείος ο Αντρίκος, η θεία η Δέσποινα, ο παππούς ο Σωτήρης, η εξαδέλφη η Κούλα, η κουνιάδα του θειου του τατά σου και τα πεθερικά της θείας της Λαζαρούς (η οποία είχε προσφάτως αρραβωνιαστεί με τον Άγιο θείο Τάκη-αλλά αυτή είναι η ιστορία ενός άλλου ποστ).» Και όλοι αυτοί πέραν του που θα κοιμόντουσαν στρωματσάδα ήθελαν κιόλας φαϊ. Η μάνα μου επιστράτευσε τις μπάμιες, έσφαξε μια κότα που τις έδωσε η γειτόνισσα, τηγάνισε ένα κασόνι πατάτες και άνοιξε μια φίζα με χαλούμια που την είχε ακριβοπληρώσει από μια συγγένισσα της στην Πάφο. Ο μπαμπάς αγόρασε 4 καρβέλια ψωμί και για τρεις μέρες έτρωγαν και έπιναν, μνημόσυνο στη δημοκρατία. Όλα αυτά έγιναν την Δευτέρα και μέχρι την Παρασκευή που έφυγαν όλοι η μάνα μου είχε ρέψει από την κούραση… Το Σάββατο το πρωί η μάνα μου ξύπνησε αμέριμνη για να αντικρίσει από το παράθυρο τους Τούρκους αλεξιπτωτιστές: «Ξύπνα και θα έχουμε εισβολή!», είπε στον πατέρα μου, με ένα τόνο διφορούμενο και μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστο περί της σημασίας του. Τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ γνωστά και μάλλον κοινά για όλους. Η μάνα μου αναζήτησε καταφύγιο για τα παιδιά και ο πατέρας μου πήγε στην Κερύνεια για να πολεμήσει. Όλα αυτά μου τα έλεγε σήμερα η μάνα μου, την ώρα του μεσημεριανού φαγητού-που ήταν καλή ώρα μπάμιες. «Μπάμιες καθάριζα και εκείνο το πρωί που πήγαν οι τρισκατάρατοι να σκοτώσουν τον Μακάριο!», μου είπε από την πρώτη μπουκιά με στόμφο και ξεκίνησε να μου διηγείται τα καθέκαστα. «Και καλά ρε μάμα, τόσο κακό εσύ θυμάσαι κυρίως τις μπάμιες?»την ρώτησα μισοθυμωμένη. «Όχι», μου απάντησε με ύφος θιγμένο. «Θυμάμαι εκείνη τη φίζα με τα χαλούμια. Δώδεκα, ακούεις? Δώδεκα σελίνια είχα δώκει στην Μαρουλού και δεν αξιώθηκα να φάω κουτσί!»


Ελένη (ως Ελένη)

Άτρωτος…

Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για μένα για λόγους πολλούς. Ας την πούμε μια μέρα ορόσημο. Όπως έχουμε όλοι άλλωστε. Ο κάθε ένας από εμάς… Είναι σημαντική ακριβώς επειδή είναι ένα ορόσημο. Πάντως σκεφτόμουν ότι μέχρι αυτή την ημέρα θα ήθελα να είχα κάνει τόσα πολλά… Να ολοκλήρωνα τις σπουδές μου, να ολοκληρωνόμουν ως άνθρωπος, να έβρισκα τον έρωτα της ζωής μου, να είχα περισσότερη οικονομική άνεση για να κάμω τα πράγματα που αγαπούσα. Σκέφτομαι ότι τα έκανα τελικά όλα αυτά. Στάθηκα άξια πληρωτής στην επένδυση που έκανα στον εαυτό μου. Και μορφώθηκα, και αγαπήθηκα και ταξίδεψα. Πόσα να θέλει τελικά ο άνθρωπος? Τελικά θέλει και άλλα. Ας μην τα πω μικρά και ευτελή, ας τα πως σημαντικά και μεγάλα. Που δεν έχουν να κάμουν τελικά με τα περιττά και απτά αγαθά. Κοιτάζω βαθιά μέσα μου και βλέπω ριζωμένη την αρχέγονη επιθυμία. Και σκέφτομαι: Μήπως τελικά τίποτε άλλο δεν άξιζε αν δεν το έχω αυτό? Μήπως τελικά όλα ξεκίνησαν για να καταλήξω εδώ? Κοιτάζω λοξά πίσω μου ξανά τον παλιό εαυτό μου. Εμένα σε τόσες πολλές και άλλες μορφές. Εμένα παιδί, εμένα έφηβο, εμένα γυναίκα. Νοιώθω την ματιά μου σας αυτούς τους καθρέφτες που πολλαπλασιάζουν τα είδωλα και σκέφτομαι το παρελθόν. Και ύστερα σκέφτομαι το μέλλον. Και λέω: Ελπίζω σε άλλα τόσα χρόνια να είμαι το ίδιο περήφανη. Να είμαι τουλάχιστον ικανοποιημένη. Θέλω να τελειώσω αισιόδοξα: Ελπίζω σε άλλα τόσα χρόνια να είμαι επίσης καλά, να έχω ανθρώπους που αγαπώ γύρω μου, να είμαι ευτυχισμένη.
Ελένη (ως Ελένη)

Ιούλιος...

Ξέχασα πριν να το πω...

Μας ήρθε και ο ο Ιούλιος...

Καλό μήνα...

Ελένη (Ως Ωραία)

Κυπριακό παράδοξο…

Ελπίζω πως η είδηση πως πέθανε ο Ισμέτ Βαχίτ Γκιουνέι να μην περάσει στα ψηλά των εφημερίδων. Πρόκειται για τον Τουρκοκύπριο καλλιτέχνη που είχε σχεδιάσει την σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σχεδίασε επίσης την κυπριακή λίρα και το έμβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο καλλιτέχνης ζούσε κάπως αποκομμένος στο σπίτι του στην Κερύνεια. Δεν μιλούσε πολύ για την σημαία και τα συναφή. Αν θυμάμαι καλά κάποτε είχε πει σε μια σπάνια συνέντευξη του πως δεν είχε καν τη σημαία στο σπίτι του και πως έβρισκε την όλη υπόθεση μέρος του παράδοξου της Κυπριακής ιστορίας. Είναι τραγικό που ζούμε όλα αυτά τα παράδοξα. Κλείνουν συνέχεια κεφάλαια στο Κυπριακό, κύκλοι ολοκληρώνονται και ακόμα κι εμείς, που γεννηθήκαμε μετά την εισβολή και τον πόλεμο γίναμε μεγάλοι άνθρωποι πια, διαπράττουμε παρόμοια λάθη, ανοίγουμε νέους, παράδοξους κύκλους. Νομίζω αν σταθούμε μια φορά μακριά, αν αντιληφθούμε πόσα παράξενη είναι η ζωή μας μέσα από το πολιτικό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε, θα τρομάξουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι να πει κανείς… Πάλι καλή που με τόσα που ζούμε είμαστε σχετικά-σχετικά έτσι?- φυσιολογικοί …

Ελένη (ως Ελένη)

Οι ζωές των άλλων…

Πριν από μερικές μέρες πήρα μια πρόσκληση για τα γενέθλια της κόρης μιας φίλης. Η μικρή θα γίνει 3 χρονών και η περήφανη μαμά θα ετοιμάσει το πάρτι της ζωής της. Της δικής της, της μικρής? Μένει να δούμε όταν πάμε… Αν πάμε… Διάβαζα πριν από μερικές μέρες στα ΝΕΑ ότι ακόμα και οι φίλοι έχουν ημερομηνία λήξεως και πως κρατάνε περίπου επτά χρόνια. Και πως όλα έχουν να κάνουν τελικά με το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι, τις νέες εμπειρίες της ζωής σου ακόμα και τη νέα δουλειά που έχεις επιλέξει. Τρία χρόνια πριν ίσως θα ήμουν αφελής αρκετά να απορρίψω με βδελυγμία αυτό και παρόμοια κείμενα, και θα ορκιζόμουν πως οι δικοί μου φίλοι είναι και θα μείνουν παντοτινοί. Πως το λένε αυτό? Λόγια αφρόνων ή κάτι παρόμοιο… οι φίλοι δεν είναι παντοτινοί. Είναι νησίδες αγάπης και συντροφικότητας που βρέθηκαν σε μια δεδομένη στιγμή κοντά σου και μετά, όταν αυτά που σας ένωναν τέλειωσαν, ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του. Φίλοι από το σχολείο, που νόμιζες πως είχες δημιουργήσει μαζί τους στεγανά, φίλοι από τον στρατό (αν και δεν είχα την εμπειρία J ), φίλοι που βρέθηκαν στον δρόμο σου μια στιγμή και πορεύτηκες μαζί τους. Το θέμα είναι τελικά να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να πορεύεσαι στη ζωή. Και δεν πειράζει αν δεν είναι οι ίδιοι. Διότι θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα δεις με αδιαφορία πως το απόγευμα έχει γενέθλια το τρίχρονο της παλιάς φιλενάδας, ενώ εσύ θα κουμπώνεις νωχελικά το λουράκι στα καινούργια κόκκινα 10πόντα και θα κοιτάξεις τα μήνυμα με συμπάθεια. Ίσως και ειρωνεία. Το θέμα είναι να μην το κοιτάξεις με πικρία. (Και να θέλεις να ανταλλάξεις τα 10ποντα με το τρίχρονο…)

Προσωπικές οπτασίες…

Χτες ήταν σαν να ζούσα ένα βράδυ απ’ τα παλιά. Ήμασταν θάλασσα μέχρι τις οκτώ το βράδυ. Φάγαμε καρπούζι στην παραλία, παίξαμε ρακέτες και είπαμε ηλίθια αστεία. Κοίταζα τον Παρη μου (τον άντρα μου) και έλιωνα… κοίταζα τους φίλους μου και σκεφτόμουν πόσο είμαι τυχερή… και ύστερα πάλι τον εαυτό μου και έλεγα «έλα, δεν είναι όλα τελικά τόσο άσχημα»… και μετά στο αυτοκίνητο, πριν να αποκοιμηθώ αποχαυνωμένη από τη χαρά (παλιά συνήθεια των 20 μου χρόνων κι αυτή, τότε…) μου έβαλε ο Πάρις μου εκείνο το απίστευτο το τραγούδι των Κατσιμιχαίων με τις προσωπικές οπτασίες… μου ήρθε λίγο να βάλω τα κλάματα… επειδή πέρασα μια τέτοια ωραία μέρα… επειδή άκουγα αυτό το ωραίο τραγούδι που μου θυμίζει τόσα πολλά… και σκεφτόμουν τελικά πως είναι όντως όλα προσωπικές οπτασίες… αλλά τόσο προσωπικές… και τόσο οπτασίες…

Γλυκεία μου αγάπη καληνύχτα…

Ελένη (ως Ελένη)

Αρχίζοντας...

Πω πω... αυτό είναι τελικά πολύ πιο δύσκολο από ότι είχα φανταστεί... ας το αρχίσουμε λοιπόν να δούμε πως θα καταλήξει... το μόνο σίγουρο είναι πως είναι καλοκαίρι, κάνει ζέστη, τα πάντα είναι χαλαρά και θα ευχόμουν, πόσο θα ευχόμουν όλα να ήταν καλύτερα... ας αρχίσουμε λοιπόν...

Ελένη (ως Ελένη)