Τις προάλλες ήμουν σε μία παρέα φίλων, ανθρώπων καλών και τόσο διαφορετικών μεταξύ τους και σκεφτόμουν πως όλοι τελικά έχουμε ρόλους που τους παίζουμε σε διάφορες φάσεις της ζωής μας, σε διάφορες παρέες σε διαφορετικά περιβάλλοντα, σε διαφορετικούς ανθρώπους. Και πως οι ρόλοι αυτοί μπορεί να είναι και αντιφατικοί… Με τους γονείς μας μπορεί να είμαστε τα κακομαθημένα παιδιά, ενώ στην δουλειά μας οι υπεύθυνοι υπάλληλοι. Με κάποιου φίλους μπορεί να είμαστε οι πλακατζήδες ενώ με κάποιους άλλους οι σοφοί και οι έξυπνοι της παρέας. Με κάποιους να μιλάμε μπόσικα, να λέμε πολλά. Για κάποιους άλλους είμαστε εσωστρεφείς και κλεισμένοι στον εαυτό μας. Μας επηρεάζουν οι άλλοι, επηρεάζουμε κι εμείς αυτούς, δημιουργούμε νέα περιβάλλοντα.
Η μάνα μου, πάντα σοφή, λαλεί μια μεγάλη αλήθεια: Έχουμε τρεις εαυτούς. Αυτόν που βλέπουν οι εκάστοτε άλλοι, αυτό που νομίζουμε εμείς για τον εαυτό μας και αυτό που πραγματικά είμαστε. Διανύω περίοδο εσωστρέφειας. Και σκέφτομαι ποιος είναι ο εαυτός μου, ποια πραγματικά είμαι και εάν εν τέλει αν μου αρέσει αυτό. Τι δείχνει αυτός ο συγκερασμός των «άλλων», του εαυτού και της πραγματικότητας μου? Ποιος είναι ο ρόλος που παίζουμε τελικά όλοι μας? Το σκέφτεστε καθόλου αυτό?
20 σχόλια:
polla endiaferon anarthsh helen!
Symfwnw mazi sou kai me th sofh sou mama h opoia mesa sthn sofia ths eparousiasen sou sxedon mian theoria ths psyxologias.
Exoumen thn eikona pou exoume emeis gia ton eauto mas (self-image), yparxei h eikona pou exoun oi alloi gia mas (public image)kai yparxei akoma kai h eikona pou nomizoume oti exoun oi alloi gia mas (meta-image)
kapou metaksy autvn to triwn en h alithkia lalei h theoria...
Endiaferwn einai oti polla atoma en smioun "parees" h oikogeneia me filous klp gia touton akrivws ton logo!
Πολλά δυνατή ανάρτηση. Παράλληλα, οι τρεις εαυτοί που περιγράφεις έννεν σταθεροί, αλλά μεταλλάσσουνται με τον χρόνο. Με τες γνώσεις που κερδίζεις, τες εμπειρίες και τες αλλαγές που δέχεται ο χαρακτήρας σου. Πριν πέντε χρόνια, είσουν πολλά διαφορετικός άνθρωπος απ'ότι είσαι τωρά. Και σε πέντε χρόνια, θα είσαι άλλος άνθρωπος. "Identity is an illusion, a temporary state. Everyone is searching for it, but it’s only a brief reflection in a very shallow pool of time" είσιεν πει κάποτε η ποιήτρια και συγγραφέας Olivia Dresher.
ίσως να μην πρόκειται για τρεις διαφορετικούς εαυτούς. να είναι διαφορετικές οπτικές γωνίες. πάρε παράδειγμα μια ομπρέλα. αν εστιάσεις στο μπαστούνι είναι κάτι στενόμακρο, αν εστιάσεις στο πάνω μέρος είναι κάτι κυκλικό, αν εστιάσεις στο σύνολο είναι μια ομπρέλα.
Πολύ καλό, Ελένη!
Και συμφωνώ κι εγώ ότι έτσι είναι. Προσωπικά κατάφερα να αντιληφθώ, να εντοπίσω και να διακρίνω τους τρεις εαυτούς μου -ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι όπως το περιγράφεις- μετά από μεγάλο σοκ ή αλλαγή στη ζωή μου. Όταν δηλαδή αναγκάστηκα να αναθεωρήσω ή να εξερευνήσω τα μέσα μου. Ξέρω πολύ καλά τι εικόνα έχουν οι άλλοι για μένα, ξέρω πώς θα ήθελα να δείχνω/είμαι, το τι ακριβώς είμαι... αυτό είναι κάτι που το ψαχνουμε συνεχώς νομίζω.
Κάπως έτσι παίζει τζιαι η ιδέα της ταυτότητας, εθνικής τζιαι μη.
Άνοιξες πολλά ωραίο θέμα Ελένη. Για να δανειστώ μια ελληνική φράση "δεν υπάρχεις", τουλάχιστον όχι μόνιμα. Όπως είπε ο Defiance ό,τι είσαι σήμερα μπορεί να αλλάξει αύριο. Κάτι θα μάθεις, κάτι θα πάθεις, κάτι θα σκεφτείς και θα πρέπει να προσαρμοστείς στις εκάστοτε συνθήκες, άρα να ανα-προσαρμόσεις ένα ή/και περισσότερους από τους εαυτούς σου για να ανταπεξέλθεις.
Εν νομίζω να έχουμε μόνο ένα εαυτό. Εννα ήταν πολλά επικίνδυνο. Πχ εγώ εν θα εμπορούσα να τα φκάλω πέρα στην Κρυοχώρα αν είχα μόνο τον εαυτό με το μαύρο χιούμορ ή την κακομαθημένη κόρη των γονιών μου. Κάπου μέσα μας έχουμε μια μεγάλη δεξαμενή δεξιοτήτων και χαρακτηριστικών που τα φκάλουμε εκουσια ή ακούσια ανάλογα με τις συνθήκες. Έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Μα ο άνθρωπος, Ελένη μου, είναι πολύπλοκη -και μεταβαλλόμενη- ύπαρξη. Δεν είναι μόνο οι εαυτοί που αναφέρεις, είναι και οι ρόλοι που υιοθετούμε ανάλογα με το χώρο, το χρόνο, τις περιστάσεις... Aκόμα και στο εργασιακό περιβάλλον, δεν είσαι πάντα ο ίδιος - προσαρμόζεσαι ανάλογα με τις απαιτήσεις, ειδικότερα σε επαγγέλματα όπως το δικό μου, όπως ξέρεις. Γιατί κακά τα ψέματα, μες την τάξη δεν είμαι πάντα ο "εαυτός" μου. Κι ούτε μπορεί κανείς να πει με σιγουριά πώς τον βλέπουν οι άλλοι, γιατί η οπτική του καθενός, το πώς προσλαμβάνει τη συμπεριφορά του απέναντί του, διαφέρει ανάλογα με το κοινωνικό του υπόβαθρο κλπ κλπ. Μεγάλη κουβέντα άνοιξες! :)
@ποστμπάμπιλον μα είδες η μάμά μου?? Θα της το πω να χαρεί! παλιά εγώ έσμια παρέες και τώρα πλέον για αυτούς τους λόγους δεν το κάνω... είμαι άλλη με άλλους...
@Defiance πολλά ωραίο το παράθεμα σου... συμφωνώ πως μας αλλάζει και ο χρόνος πολύ... είναι μια μεταβλητή στοπεριβάλλον μας κι αυτό... είναι όλα ρευστά τελικά...
@μάνα είναι κι αυτό... από την πτική γωνία που φαίνεται τα πράματα για μας και τους άλλους...
@Aurora μου κι εγώ το ένοιωσα αυτό σε ανύποπτη φάση και με εξέπληξε... ήταν σοκ μεγάλο...και τελικά ακόμα κι αυτό που πιστεύουμε οι άλλοι για μας είναι πολλαπλό, έτσι? ο κάθε ένας άλλο νομίζει...
@Μάριε μου συμφωνώ μαζί σου... είναι ενδιαφέρον να το σκεφτούμε για όλους αυτούς τους ρατσιστές που εκτρέφουμε στην κύπρο... ποιά να είναι η εικόνα που έχουν για τον ευατό τους??
@Αππωμένη μου άρεσε πολύ αυτό το "δεν υπάρχεις"... μένω σε αυτό και ακόμα το σκέφτομαι...
@Φιλενάδα που αγναντεύεις έτσι είναι... νομίζω ειδικά σε δουλειές σαν την δική σου μπορεί και να εφευρίσκεις ταυτότητα για να προφυλάξεις τον εαυτό σου...
Βρε Ελένη μου ειλικρινά με όλα όσα γράφειες για τη μάνα σου πολύ θα'θελα να τη γνωρίσω. Είναι όντως σοφή γυναίκα.
Τώρα γι'αυτό που λες εγώ απαντώ ότι δεν έχουμε 3 εαυτούς αλλά δυνητικά μπορούμε να έχουμε και 1003 ανάλογα με τις καταστάσεις που συναντάμε στη ζωή μας. Αυτή είναι η μεγάλη δύναμη του ανθρώπου, η προσαρμοστικότητα του. Έπειτα όλοι αυτοί οι εαυτοί που προβάλλουμε κρύβουν όλοι κομμάτια απ'τον πραγματικό εαυτό μας.
Πάντως λατρεύω τα θέματα που διαλέγεις γιατί με κάνεις πάντα να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι. Σ'ευχαριστώ! :)
Αν και δεν το εχω τελειως τσεκαρισμενο...Νομιζω οτι..Ενας πρεπει να ειναι ο εαυτος μας...
Απο κει και περα..Λυγιζει, αναλογα με τις περιστασεις...
Και το λεω αυτο γιατι οι οποιες αλλαγες στο κυριο σωμα του εαυτου μας,υποκεινται σε πολυ αυστηρους χρονικους περιορισμους...
ΠΧ...Στη δουλεια μας, πρεπει να ειμαστε, ακριβεις και σιγουροι...Για πραγματα και θεματα...
Αν ΔΕΝ ειμαστε...Μπορουμε να το "υποκριθουμε" για πολυ;;;fanu
συμφωνώ με τους δύο εαυτούς αλλά δεν ξέρω αν έχει κάτι που "πραγματικά" είμαστε. οι κοινωνικές επιστήμες δεν είναι ξεκάθαρες όπως τες φυσικές για να ανακαλύψουν αυτό το κάτι
ενδιαφέρον ποστ όπως και τα σχόλια. κι εγώ το σκέφτομαι αυτό και μάλιστα φοβόμουν ότι κάνω κάτι λάθος... μάλλον όχι όμως.
Αυτό που λες ισχύει και σε μένα. Κάποιες φορές π.χ. δουλειά και με σόι συζύγου, παίρνω ένα ρόλο τελείως άχαρο απλώς και μόνο για να περάσει η ώρα, υπάρχουν όμως και παρέες με τις οποίες νιώθω ωραία για αυτό που είμαι και για αυτά που λέω και που δεν είναι αλλα από αυτά που πραγματικά νιώθω και καταλαμβαίνω ότι είμαι με πραγματικούς φίλους που νοιάζονται για μένα και με αποδέχονται (το ίδιο κι εγώ αυτούς) και επικοινωνώ. Αυτός νομίζω είναι ο πραγματικός μου ευατός.
Φοβερό ποστ και μεγάλες αλήθειες! Το πρόσεξα κι εγώ αυτό που λες και αυτό επίσης που λέει η Postbabylon
Όσον το σκέφτουμαι νομίζω μιλούμεν για τρεις κύκλους σε βέννειον διάγραμμαν. Όσην πιο πολλήν αυτογνωσίαν έσιεις, τόσον πιο κοντά στο να γίνουν ομόκεντροι ένει, τζαι χαρά τζαι ευτυχία σε τούτον που το πετυχχαίνει, αν γίνεται ποττέ δηλαδής.
@Daisycrazy νομίζω θα σου άρεσε η μάμα μου... έχει την σοφία που έχει κάθε έξυπνη λαίκή γυναίκα, μια γυναίκα του λαού... χαίρομαι που προβληματίζεσαι κι εσύ μαζί μου... στο μπλογκ ειλικρινά γράφω πράματα που δεν θα τα έλεγα σε κάποιους φίλους μου... και προβληματίζομαι επίσης πολύ με τα σχόλια...
@Μαχαιρή μου ίσως να είναι σημαντικό να είμαστε "αληθινοί" όπως το λες... αλλά πιστεύω αλληλοεπιδρούμε με πολλά και πολλούς... στο τέλος η ουσία βγαίνει μάλλον στην επιφάνεια...
@Ρίτσα λαλέις όντως να μην είμαστε κάτι πραγματικά? Δεν υπάρχει κάπου βαθιά κρυμμένος ο πραγματικός μας ευατός? αλληλοεπιδρούμε ακόμα και με μας? δεν ξέρω...
@Ουφ νομίζω όλα αυτά τα νοιώθουμε όλοι μας... είναι καλό πάντα να σκέφτεσαι πως τα βιώνουν και άλλοι...
@σκουλουκούιν οι ρόλοι είναι διάφοροι, δεν είναι? της συζύγου, της κόρης, της φίλης? Πιστεύω εκεί που νοιώθουμε πιο άνετα εκεί δεν προσποιούμαστε...
@Πασχαλίνα μου είναι αλήθειες που βιώνουμε όντως όλοι μας...
@Αντώνη είναι νομίζεις μόνο θέμα αυτογνωσίας? Να φέρεις τις τρεις σου εικόνες κοντά? δεν ξέρω... μου αρέσει η ιδέα να έχεις δίκαιο... κάτι τέτοιο νομίζω λέει και πιο πάνω ο φίλος ο μαχαιρής...
Είμαστε πολλά πράγματα. Αν αρχίσεις να βάζεις σε κατηγορίες τους "εαυτούς", τότε θα ανακαλύψεις δεκάδες για τον καθένα. "Ο εαυτός μου στο μπαρ", "Ο εαυτός μου στο οδήγημα", "Ο εαυτός μου απέναντι σε αγνώστους" και πάει λέγοντας... Μεγάλο λούκι. Αυτό που ισχύει είναι ότι αναλόγως περιβάλλοντος, ατόμων, συνθηκών και ψυχολογικής κατάστασης, βγάζουμε κάτι από τα ποικίλα στοιχεία της προσωπικότητάς μας. Πρόβλημα είναι όλα αυτά να μη διακρίνονται από μια μέση συνισταμένη. Εκεί μιλάμε για πρόβλημα πολλαπλής προσωπικότητας. Κατά τα άλλα, υπό "φυσιολογικές" συνθήκες, λίγο πολύ οι ίδιοι είμαστε. Παλιά, πιο μικρή, το ένιωθα πολύ έντονα αυτό το συναίσθημα της μεταβολής χαρακτήρα από περιβάλλον σε περιβάλλον και κυρίως κατά περιόδους έντονων ψυχοσωματικών προβλημάτων... Σήμερα πια, σε γενικές γραμμές νιώθω ότι όπου κι αν βρίσκομαι λειτουργώ πάνω κάτω το ίδιο. π.χ. Όλο μου το περιβάλλον γνωρίζει ότι είμαι ευέξαπτη, ανασφαλής, κοινωνική, πλακατζού, αναλυτική κ.λπ. Απλώς, αναλόγως περιβάλλοντος, η ένταση των συναισθημάτων ή της συμπεριφοράς ανεβοκατεβαίνει. Τα βάζω και με τη διευθύντριά μου και με τη μάνα μου, αλλά στην πρώτη περίπτωση με το γάντι, ενώ στη δεύτερη... γάντι τζιαι πελλάρες! :)
τα σκέφτομαι λέει.... πολύ τα σκέφτομαι! δεν ξέρω όμως αν οι διαφορετικές πτυχές αποτελούν και λιγότερο αληθινά τμήματα του εαυτού μας.... δεν ξέρω, πιστέυω ότι περιέχουμε πολλά πράγματα και πολλά χαρακτηριστικά που όλα αποτελούν ένα σύνολο - απλά σε κάποιες περιστάσεις κάποια τονίζονται περισσότερο και κάποια λιγότερο. xxx
Δημοσίευση σχολίου