Γηρατειά…

Επειδή το διάστημα αυτό κρεβατώθηκα για λίγο καιρό, επειδή στραβό-κοιμήθηκα, επειδή έχω μια μικρή ευαισθησία ένεκα χρόνιας χρήσης υπολογιστή και για δεκάδες φαντάζομαι άλλους λόγους με έπιασε ένα περιποιημένο αυχενικό σύνδρομο και χρειάστηκε να κάμω φυσιοθεραπεία. Δεν είμαι σε φάση για πολλά πολλά… Αλλά θα χρειαστώ 7-8 επισκέψεις για να ξεκλειδώσω τους μυς και να χαλαρώσω τα πονεμένα μου μέλη.

Το φυσιο -θεραπευτήριο που πάω είναι εδώ στην περιοχή μας. Λειτουργεί παράλληλα και ως κέντρο Ανάρρωσης και Αποκατάστασης. Για να περάσεις στον κάτω όροφο που είναι το φυσιοθεραπευτήριο, περνάς από το Αναρρωτήριο. Που είναι ουσιαστικά ένας ευφημισμός για το γηροκομείο που λειτουργεί και είναι γεμάτο από ηλικιωμένους με πολλά προβλήματα κίνησης και άλλων λειτουργιών.
Από την πρώτη φορά που πήγα επιάστηκε η ψυχή μου. Οι γέροι ήταν μόνοι τους καθισμένοι σε καροτσάκια με κουβερτούλες. Τουλάχιστον φαίνονταν περιποιημένοι και καθαροί. Αλλά και απίστευτα λυπημένοι. Μια γριούλα μου φώναξε να μου πει πως της έβαλαν ανάποδα το παντελόνι και πως αν ήταν σπίτι στην κόρη της δεν θα συνέβαινε αυτό. Μια άλλη ψιθύριζε συνέχεια πως την ξέχασαν τα παιδιά της. Οι περισσότεροι κάθονταν εκεί ακίνητοι και κοίταγαν έξω από το παράθυρο. Στην υπηρεσία τους ήταν κάμποσες ξένες κοπέλες, Σρι-Λανκέζες και Φιλιππινέζες, που πάσχιζαν σε αστεία Κυπριακά και σπασμένα Αγγλικά να συνεννοηθούν μαζί τους.



Δεν ξέρω ποια κοινωνία εγκαταλείπει έτσι τα μέλη της που δούλεψαν, πόνεσαν, εργάστηκαν σκληρά και κουράστηκαν. Δεν ξέρω πόση μοναξιά περικλείει το γεροντάκι που κάθεται για ώρες ακίνητο κοιτάζοντας τον δρόμο. Δεν ξέρω ποιοι είμαστε τελικά και για πιο λόγο αφήνουμε στο έλεος του θεού τους ανθρώπους μας… Ξέρω στα σίγουρα πως είδα πολύ ανθρωπιά και συμπόνια στις «μαυρούες» που φρόντιζαν τα γεροντάκια κύριε Κουλία μου. Δεν είδα κανένα άλλο εκεί. Ούτε εσένα, ούτε εμένα, ούτε κανένα.