Τα φτωχά πλάσματα του Θεού...

Στην γειτονιά μου την παλιά που λέει και το τραγούδι, ζουν πολλοί μετανάστες… Η περιοχή μας, είναι δίπλα στην πράσινη γραμμή. Όταν έγινε ο πόλεμος πέσαμε σε δυσμένεια, οι τιμές των ακινήτων έπεσαν. Τα σπίτια και τα ενοίκια είναι φτηνά. Για αυτό τα προτιμούν κυρίως οικογένειες μεταναστών, που οικονομικά ίσως είναι σε καλύτερη φάση από όλους αυτούς τους αθλιότερους που ζουν στα διαλυμένα σπίτια της παλιάς Λευκωσίας.




Παράνομοι ή νόμιμοι είναι οι μετανάστες? Δεν ξέρουμε - και η μάνα μου, που πάντα καταφέρνει να φιλέψει και να επικοινωνήσει με όλο τον κόσμο, δεν ενδιαφέρεται και δεν το συζητά. Έζησε η ίδια στο πετσί της την φτώχια. Τεσσάρων χρονών «μετανάστευσε» η ίδια και η οικογένεια της από ένα χωριό της Πάφου στην Λευκωσία. Είχε κλίσει το μεταλλείο που δούλευε ο παππούς μου στην Πόλη. Και η ανεργία τους οδήγησε αναπόφευκτα στην Πρωτεύουσα. Η μάνα μου έχει πολλά να πει για τον τρόπο που τους χειρίστηκαν οι Λευκωσιάτες… Για τα άθλια σπίτια στα οποία διέμεναν. Για τις επισκευές που χρειάζονταν και οι σπιτονοικοκύρηδες δεν τις έκαναν ποτέ. Για την εχθρότητα στο σχολείο, την αδιαφορία των δασκάλων και τις κοροϊδίες επειδή «μιλούν αλλιώτικα τα παφιτούθκια». Για την κοινωνική απομόνωση επειδή ήταν ξένοι. Για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο παππούς από άλλους εργαζομένους επειδή ήρτε να τους πιάσει την δουλειά. Πέρασαν πολλά. Και τα θυμάται όλα. Είναι μάλλον για αυτό που πίνει καφέ με τις Αιγύπτιες γειτόνισσες, δίνει συμβουλές στην Σάρα την Ρουμάνα να βάζει νεσεστέ στο σύγκαμα του μωρού, μοιράζει στις Ρωσοπόντιες βαζάκια με γλυκό κυδώνι. Για τη μάνα μου, που υπήρξε ένα φτωχό παιδί του Θεού, όλοι πάνω στη γη είναι φτωχά πλάσματα του Θεού. Που έχουν ανάγκη για να δουλέψουν και να ζήσουν.