«Τhe art of being minimalist»…

Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο «Ζάχαρη στην άκρη», της αγαπημένης μου Ευγενίας Φακίνου όπου οι ήρωες του βιβλίου, κάτι σαραβαλιασμένα και περήφανα γερόντια που βρίσκουν την χαρά της ζωής στα θεραπευτικά λουτρά μίας λουτρόπολης κάθε καλοκαίρι, καλούνται να μεταμφιεστούν για τις χαρές μιας γιορτής. Ψάχνουν λοιπόν στα άδυτα της βίλας που τους φιλοξενεί και ανακαλύπτουν τα πάντα: Το μουστάκι του Τσόρτσιλ, τα σπιρούνια του Μεγαλέξανδρου, τα μήλα των εσπερίδων και άλλα πολλά που δεν τα θυμάμαι… Κάπως έτσι, μα και σαφώς πολύ λιγότερο ποιητικά, ένοιωσα χθες βράδυ όταν δοκιμάσαμε με τον άντρα της ζωής μου να καθαρίσουμε ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ…

Το δωμάτιο είναι το μέρος που χωρίς να το θέλουμε μετατρέψαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια που μετακομίσαμε στο διαμέρισμα, σε αποθήκη. Εκεί μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα. Τα κρυστάλλινα βάζα που μας έκανε δώρο η θεία Τζέιν στον γάμο μας, το κασόνι με τις ασημένιες φωτογράφο-θήκες που μας έφεραν οι φίλες τις πεθεράς μου, τα κακόγουστα κεράκια που μας έκαναν δώρο κάτι γνωστοί τα Χριστούγεννα που μετακομίσαμε, τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και οι μπότες ορειβασίας που αγόρασα το 1997. Υπάρχει επίσης μια μαυρόασπρη τηλεόραση αντίκα-έπιπλο του 1960 (?) που μας δώρισε ο παππούς, το παιδικό μου κρεβάτι και το γραφείο μου που η μάνα που επιμένει πως μπορεί να το θέλω, ο στρατιωτικός ρουχισμός του άντρα μου, οι φανέλες και τα αναμνηστικά καπελάκια των 25 τελευταίων χρόνων που πάει κατασκήνωση με το προσκοπείο, ο παλιός μας υπολογιστής, κάτι αγαλματάκια που φέραμε από την Κούβα και δεν ξέρουμε που να τα βάλουμε και μερικά ίτσι μπίτσι φορεματάκια δικά μου, στα οποία πλέον δεν μπορώ να μπω, πόσο μάλλον να κουμπώσω και να αναπνεύσω φορώντας τα, αλλά που πιστεύω πως πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μου θα’ ναι…



Κοιτάζαμε χτες όλο αυτό το αγαπημένο χάος μην ξέροντας από πού να αρχίσουμε, σκεφτόμενοι τι να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε… Τελικά μπήκαν όλα στην λίστα με τα "είδη αμφισβητούμενης ανάγκης". Ειδικά εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να αποχωριστώ την πατσαβουρία μου που είναι συνδεδεμένη με τόσες πολλές αναμνήσεις. Έστω κι αν διάβαζα σήμερα στην εφημερίδα πως η νέα τάση παγκοσμίως είναι να προσπαθείς να ζεις με λιγότερα. Κοντολογίς «Τhe art of being minimalist»… Να ζεις με τα λίγα, τα πετάξεις τα παλιά, να ελαφρύνεις το σπίτι και την καρδιά σου… Ο νέος μινιμαλισμός είναι λέει φιλοσοφία ζωής και σχετίζεται με την, τι άλλο, οικονομική κρίση που ταλανίζει τους πάντες…



Ίσως να έχουν δίκαιο οι φιλόσοφοι. Οι αναμνήσεις τελικά είναι μέσα στην καρδιά μας. Καλά κρυμμένες… Από αύριο υπόσχομαι στον εαυτό μου να ξαναδώ την λίστα με τα "είδη τα αμφισβητούμενης ανάγκης". Είναι μεγάλο θέμα να μπορείς να απελευθερωθείς από τα υλικά αγαθά. Ελπίζω να τα καταφέρω… Κι αν έχετε ανάγκη από κρυστάλλινα βάζα και κακόγουστα κεριά, α, ναι και φωτογραφο-θήκες, κοπιάστε από το σπίτι μου. Και παρακαλώ να με πείσετε πως δεν θα ξαναγίνω ποτέ 50 κιλά…