Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

«Τhe art of being minimalist»…

Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο «Ζάχαρη στην άκρη», της αγαπημένης μου Ευγενίας Φακίνου όπου οι ήρωες του βιβλίου, κάτι σαραβαλιασμένα και περήφανα γερόντια που βρίσκουν την χαρά της ζωής στα θεραπευτικά λουτρά μίας λουτρόπολης κάθε καλοκαίρι, καλούνται να μεταμφιεστούν για τις χαρές μιας γιορτής. Ψάχνουν λοιπόν στα άδυτα της βίλας που τους φιλοξενεί και ανακαλύπτουν τα πάντα: Το μουστάκι του Τσόρτσιλ, τα σπιρούνια του Μεγαλέξανδρου, τα μήλα των εσπερίδων και άλλα πολλά που δεν τα θυμάμαι… Κάπως έτσι, μα και σαφώς πολύ λιγότερο ποιητικά, ένοιωσα χθες βράδυ όταν δοκιμάσαμε με τον άντρα της ζωής μου να καθαρίσουμε ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ…



Το δωμάτιο είναι το μέρος που χωρίς να το θέλουμε μετατρέψαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια που μετακομίσαμε στο διαμέρισμα, σε αποθήκη. Εκεί μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα. Τα κρυστάλλινα βάζα που μας έκανε δώρο η θεία Τζέιν στον γάμο μας, το κασόνι με τις ασημένιες φωτογράφο-θήκες που μας έφεραν οι φίλες τις πεθεράς μου, τα κακόγουστα κεράκια που μας έκαναν δώρο κάτι γνωστοί τα Χριστούγεννα που μετακομίσαμε, τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και οι μπότες ορειβασίας που αγόρασα το 1997. Υπάρχει επίσης μια μαυρόασπρη τηλεόραση αντίκα-έπιπλο του 1960 (?) που μας δώρισε ο παππούς, το παιδικό μου κρεβάτι και το γραφείο μου που η μάνα που επιμένει πως μπορεί να το θέλω, ο στρατιωτικός ρουχισμός του άντρα μου, οι φανέλες και τα αναμνηστικά καπελάκια των 25 τελευταίων χρόνων που πάει κατασκήνωση με το προσκοπείο, ο παλιός μας υπολογιστής, κάτι αγαλματάκια που φέραμε από την Κούβα και δεν ξέρουμε που να τα βάλουμε και μερικά ίτσι μπίτσι φορεματάκια δικά μου, στα οποία πλέον δεν μπορώ να μπω, πόσο μάλλον να κουμπώσω και να αναπνεύσω φορώντας τα, αλλά που πιστεύω πως πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μου θα’ ναι…



Κοιτάζαμε χτες όλο αυτό το αγαπημένο χάος μην ξέροντας από πού να αρχίσουμε, σκεφτόμενοι τι να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε… Τελικά μπήκαν όλα στην λίστα με τα "είδη αμφισβητούμενης ανάγκης". Ειδικά εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να αποχωριστώ την πατσαβουρία μου που είναι συνδεδεμένη με τόσες πολλές αναμνήσεις. Έστω κι αν διάβαζα σήμερα στην εφημερίδα πως η νέα τάση παγκοσμίως είναι να προσπαθείς να ζεις με λιγότερα. Κοντολογίς «Τhe art of being minimalist»… Να ζεις με τα λίγα, τα πετάξεις τα παλιά, να ελαφρύνεις το σπίτι και την καρδιά σου… Ο νέος μινιμαλισμός είναι λέει φιλοσοφία ζωής και σχετίζεται με την, τι άλλο, οικονομική κρίση που ταλανίζει τους πάντες…



Ίσως να έχουν δίκαιο οι φιλόσοφοι. Οι αναμνήσεις τελικά είναι μέσα στην καρδιά μας. Καλά κρυμμένες… Από αύριο υπόσχομαι στον εαυτό μου να ξαναδώ την λίστα με τα "είδη τα αμφισβητούμενης ανάγκης". Είναι μεγάλο θέμα να μπορείς να απελευθερωθείς από τα υλικά αγαθά. Ελπίζω να τα καταφέρω… Κι αν έχετε ανάγκη από κρυστάλλινα βάζα και κακόγουστα κεριά, α, ναι και φωτογραφο-θήκες, κοπιάστε από το σπίτι μου. Και παρακαλώ να με πείσετε πως δεν θα ξαναγίνω ποτέ 50 κιλά…

17 σχόλια:

astronaftis είπε...

ωραίο κείμενο. όλοι μας ερχόμαστε συχνά μπροστά σε τέτοια διλήμματα.

Κκουλλάς είπε...

:-)
Ωραίο. Έκανε παρόμοι ποστ πιο παλιά η Μάνα αν δε με κερατώνει η μνήμη μου που λένε και κάποιοι συνμπλόγκερς.
Δύσκολες αποφάσεις όντως.
Κοίτα αν θες να βοηθήσω δε θα έλεγα όχι στην μαυρόασπρη Τν , χεχεχε

Defiance είπε...

Και εμείς έχουμε ένα παρόμοιο δωμάτιο-αποθήκη γεμάτο "είδη αμφισβητούμενης ανάγκης". Τελευταία όμως ανακάλυψα μιαν γεναίκα (ναι, Κυπραία) που ψάχνει τα σκουπίδια της γειτονιάς για πράματα που μπορεί να τα χρησιμοποιήσει. Εν νεκατώνει, εν κάμνει ακαταστασίες, απλά ψάχνει η φτωσιή για πράματα που μπορεί να χρειαστεί και αρκετές φορές χτυπά την πόρτα και ρωτά αν χρειαζούμαστε κάτι που είδε "πετάμενο" στον κήπο. Κάθε εβδομάδα περιμένει την και κάτι που την αποθήκη "πετάμενο" στον κήπο...

Κκουλλάς είπε...

Μπράβο ρε Defiance.
Είσαι καλός Κλέφτης τελικά, σαν τον Robin Hood !

Defiance είπε...

Εξαρτάται, αν η Μάνα αφήκει στο γραφείο της αφύλακτες σοκολατούες και τζελλούθκια, να'σαι σίουρος ότι θα τα κλέψω για προσωπικό ώφελος :P

Blackbeard είπε...

Η σύζυγος επερίπαιζεν με γιατί είχα μια παλιάν επένδυση που το στρατό (ρώτα τον σύζυγο τι εστί επένδυση) που δεν την επέτασσα τζιαι εφόρουν την σαν πυτζάμα, παρόλο που είχεν παραπάνω τρύπες παρά ύφασμαν...δε τζιαι τι έγραψεν ο φίλος ο Αντώνης δαμαί http://patosmetrypav.blogspot.com/2010/10/blog-post_24.html

κι αγνάντευε... είπε...

Δεν μπορείς να φανταστείς τι πέταξα στη μετακόμιση! Τελικά ήταν πιο εύκολο απ' ό,τι νόμιζα. Από κάποια φάση και μετά, γίνεσαι αναγκαστικά πρακτικός τύπος, και αφήνεις τους συναισθηματισμούς στην άκρη. Άντε, τον χρειάζεσαι τον έξτρα χώρο - τι να τα κάνεις καλέ τα ντεμοντέ κηροπήγια;;!!! :)

μαχαιρης είπε...

Eγω παλι...
Δεν μπορω, γαμωτο...
Πολλες φορες εχω προσπαθησει, αληθινα...
Αλλα δυστυχως, δεν μπορω...
Πρεπει μαλλον να "πηγαινει" με την ηλικια...
Δυστυχως...

Ουφ! είπε...

δεν σε βλέπω να αναφέρεις και την τηλεόραση έπιπλο και μάλλον θα πρέπει να παλέψω με τον Κκουλά για να την αποκτήσω... :-)

ωραίος ο μινιμαλισμός αλλά προσωπικά λατρεύω την αίσθηση της ανακάλυψης κάθε φορά που ψαχουλεύω σε τέτοια δωμάτια... μη τα πετάξεις, φτιάξε το δωμάτιο αλλιώς έτσι ώστε να υπάρχει χώρος και για αυτά... δοκίμασε τις λύσεις αποθήκευσης του ικεα ή κάτι τέτοιο... και είπαμε, τη τηλεόραση ευχαρίστως στην απελευθερώνω :-)

Moonlight είπε...

Εγώ είμαι μέσα για κρυστάλλινα βάζα και κυρίως φωτογραφοθήκες γιατί θέλω να τεσ πςτάξω τες παραπάνω που έχουμε. Αφού επιμένουν να βάλλουν φωτογραφίες, ας τες βάλλουν σε καμιά φωτογραφοθήκη που να τερκάζει με το υπόλοιπο σπίτι! :p

Mana είπε...

έγραψα σχόλιο χτες και τώρα δεν το βλέπω... α δεν πάω καλά.

Ωραία Ελένη είπε...

Αγαπητοί μου φίλοι..η Η τηλεόραση του παππού είναι στα ήδη ΑΠΟΛΥΤΗΣ ανάγκης σύμφωνα με τον σύζυγο μου. Λυπάμαι πολύ Κκουλά και Ουφ!

Ωραία Ελένη είπε...

@Νυχτερινέ ποδηλάτη είναι τα διλήμματα της ηλικίας λαλείς? Μαζέψαμε ήδη πάρα πολλά΄;)

@ΚΚουλά μου όλοι νομίζω ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοια δωμάτια... Θα ψάξω να δω τι είχε γράψει τότε η Μάνα...η τηλεόραση... είπαμε... :)

@Defiance αυτά που εμείς θεωρούμε σκουπίδια μπορεί να είναι είδη πρώτης ανάγκγς για κάποιους άλλους ανθρώπους... Θα προσπαθήσω να μάθω αν υπάρχουν κάποιες οργανώσεις να δώσω διάφορα πράματα... αν και δεν νομίζω οι φωτογραφοθήκες να είναι πολύ χρήσιμες... Α για τα γλυκούθκια ντροπή σου! Μου το κάνει και εμένα μία συνάδελφος και πάνω στην ανάγκη μου να φάω κάτι γλυκό βρίσκω λεηλατημένο το συρτάρι!

Ωραία Ελένη είπε...

@Μάριε μου τρομερό αυτό που έγραψε ο Αντώνης... Και το τραγούδι του ντύλαν... δεν το ήξερα... Νομίζω θέλεις δύναμη να πετάξεις πράματα... οι αναμνήσεις δεν είναι εξαρτημένές από τα πράματα και τα αντικείμενα, αλλά πάλε...

@Φιλενάδα που αγναντεύεις έχεις δίκαιο... θέλουμε το δωμάτιο ;) Μόνο και μόνο για αυτό θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα τα καθαρίσω όλα...

@Ουφ δοκιμάσαμε πολλά αλλά ειλικρινά είναι πολλά τα άχρηστα αντικείμενα... Μου αρέσει αυτό που λες... η αίσθηση των αναμνήσεων... αλλά είναι δύσκολο να κρατάς τόσα πράματα... και θέλουμε τα δωμάτια...Α, η τηλεόραση είπαμε... Μην φάμε και ξύλο.... χε χε χε...

Ωραία Ελένη είπε...

@Μαχαιρή συμφωνώ απόλυτα είναι η ηλικία... κι εγώ δυσκολεύομαι... πάρα πολύ... αλλά είμαι αποφασισμένη αυτή τη φορά...

@Η Moonlight μα είναι πολύ μπανάλ τα βάζα... ξέρεις... εκείνα με τα φρικτά σκαλίσματα... κόπιασε πάντωσ!!

@Μάνα ίσως να είναι το μπλογκ μου που κάνει νάζια... Πάντως να μην αφήνεις τους συναδέλφους σου να σου κλέβουν τα γλυκούθκια από την δουλειά!! :)

DaisyCrazy είπε...

Α Ελένη μου πάρτο όπως θες αλλά εγώ τα δώρα τα κάνω ανακύκλωση. Κάτι κηροπήγια και τέτοια τα ξανατυλίγω και τα δίνω παρακάτω. Ελπίζω μόνο να μην επιστρέψουν κάποτε στα δικά μου χέρια :)))))

Όλοι έχουμε ένα τέτοιο δωμάτιο νομίζω. Για μένα είναι το καλύτερο μου να το καθαρίζω και να πετάω τα άχρηστα. Δεν αργεί και πολύ να ξαναγεμίσει έτσι κι αλλιώς.

Μ'αρέσει η νέα τάση αλλά πάντα μου άρεσε το ξεφόρτωμα!

Σκουλουκούιν είπε...

Εγώ πάλι ψάχνω για τίποτε πίνακες της Frida Kahlo αν σου βρέθουνται...