Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Γηρατειά…

Επειδή το διάστημα αυτό κρεβατώθηκα για λίγο καιρό, επειδή στραβό-κοιμήθηκα, επειδή έχω μια μικρή ευαισθησία ένεκα χρόνιας χρήσης υπολογιστή και για δεκάδες φαντάζομαι άλλους λόγους με έπιασε ένα περιποιημένο αυχενικό σύνδρομο και χρειάστηκε να κάμω φυσιοθεραπεία. Δεν είμαι σε φάση για πολλά πολλά… Αλλά θα χρειαστώ 7-8 επισκέψεις για να ξεκλειδώσω τους μυς και να χαλαρώσω τα πονεμένα μου μέλη.


Το φυσιο -θεραπευτήριο που πάω είναι εδώ στην περιοχή μας. Λειτουργεί παράλληλα και ως κέντρο Ανάρρωσης και Αποκατάστασης. Για να περάσεις στον κάτω όροφο που είναι το φυσιοθεραπευτήριο, περνάς από το Αναρρωτήριο. Που είναι ουσιαστικά ένας ευφημισμός για το γηροκομείο που λειτουργεί και είναι γεμάτο από ηλικιωμένους με πολλά προβλήματα κίνησης και άλλων λειτουργιών.
Από την πρώτη φορά που πήγα επιάστηκε η ψυχή μου. Οι γέροι ήταν μόνοι τους καθισμένοι σε καροτσάκια με κουβερτούλες. Τουλάχιστον φαίνονταν περιποιημένοι και καθαροί. Αλλά και απίστευτα λυπημένοι. Μια γριούλα μου φώναξε να μου πει πως της έβαλαν ανάποδα το παντελόνι και πως αν ήταν σπίτι στην κόρη της δεν θα συνέβαινε αυτό. Μια άλλη ψιθύριζε συνέχεια πως την ξέχασαν τα παιδιά της. Οι περισσότεροι κάθονταν εκεί ακίνητοι και κοίταγαν έξω από το παράθυρο. Στην υπηρεσία τους ήταν κάμποσες ξένες κοπέλες, Σρι-Λανκέζες και Φιλιππινέζες, που πάσχιζαν σε αστεία Κυπριακά και σπασμένα Αγγλικά να συνεννοηθούν μαζί τους.



Δεν ξέρω ποια κοινωνία εγκαταλείπει έτσι τα μέλη της που δούλεψαν, πόνεσαν, εργάστηκαν σκληρά και κουράστηκαν. Δεν ξέρω πόση μοναξιά περικλείει το γεροντάκι που κάθεται για ώρες ακίνητο κοιτάζοντας τον δρόμο. Δεν ξέρω ποιοι είμαστε τελικά και για πιο λόγο αφήνουμε στο έλεος του θεού τους ανθρώπους μας… Ξέρω στα σίγουρα πως είδα πολύ ανθρωπιά και συμπόνια στις «μαυρούες» που φρόντιζαν τα γεροντάκια κύριε Κουλία μου. Δεν είδα κανένα άλλο εκεί. Ούτε εσένα, ούτε εμένα, ούτε κανένα.

13 σχόλια:

postbabylon είπε...

Ox Helen mou...
annheis theman tziai eimai tziai korh ksenitemenh:-(

H teleutaia paragrafos aresen mou idiaitera

Ωραία Ελένη είπε...

Έπρεπε να δεις πως ήταν τα γερούθκια ρε συ... μέσα στην εγκατάλειψη... αφού ένιωσα χάλι και τρομερά εγωίστρια... με μόνη παρέα τους ξένους... όλους αυτούς που ο κάθε κουλίας κατηγορεί με έτσι τρόπο...

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Ax, τι πληγές ανοίγεις!!!
Παντού τα ίδια.. θλιβερά...πονεμένα..

Μάνα είπε...

και το λέω στις κολλητές πρέπει να κανονισούμε να πάμε στο ίδιο γηροκομείο να κάνουμε παρέα. με το αλτσχάιμερ που θα μας χτυπήσει μια χαρά είμαστε.

σοβαρά τώρα. η κοινωνία δεν είχε ποτέ ανθρώπινο πρόσωπο, η οκογένεια όμως; γίνεται να βάζεις τους δικούς σου σε γηροκομείο και να μην πηγαίνεις να τους δεις; άσε και έχω άχτι κάτι θείους που δεν πάτησαν ποτέ να δουν τη γιαγιά μου. η μάνα μου που δεν ήταν καν κόρη της ήταν σχεδόν εκεί κάθε μέρα και τα παιδιά της δεν πήγαιναν. εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν το σκέφτομαι.

DaisyCrazy είπε...

Ξεχνάμε Ελένη μου ότι κάποια μέρα κι εμείς κάπου εκεί θα καταλήξουμε. Είμαστε νέοι τώρα και νομίζουμε ότι έχουμε κοτσιανιάσει τη νεότητα για την αιωνιότητα.

Ανώνυμος είπε...

Ναι αλλά πως θα γινόταν αλλιώς; Ίσως να μπορούσαν να είχαν ένα καλύτερο περιβάλλον, κάποιες δραστηριότητες κλπ. Όμως τα γερατειά είναι γερατειά. Ούτε θα μπορούσαν να γιατρέψουν τα προβλήματα των ανθρώπων που είδες μάλλον.

Γιατί να υποθέτουμε πως η ζωη θα έπρεπε να είναι γεματη μόνο με χαρές και ευτυχία;

Moonlight είπε...

Και κάμνουμεν το πολλά στην Κύπρο....
Φταίει η κοινωνία, φταίει το κράτος, φταίμε όλοι....

Αφού τους έχουμε που τους έχουμε σε γεροκομεία, τόσο δύσκολο μας ένι να πάμεν να τους δούμεν, να τους φροντίσουμεν λίο;

Αλλά τι να πεις; Δαμέ έχει εγγονές 20-25 χρονών που η γιαγιά μινήσκει δίπλα τους τζαι λαλούν πως δεν τους μπορούν τους γέρους, δεν την θέλουν τη γιαγιά, γιατί βρομεί. Τα δώρα της όμως θέλουν τα μια χαρά κάθε λίο.....

μαχαιρης είπε...

Kαποτε...Ο πατερας μου...Εφερε στο σπιτι μας ενα καινουριο μαχαιρι...
Ομορφο...γυαλιστερο, κοφτερο...με μια ωραια σκαλιστη λαβη...
Το αγορασε ειπε, για να κοβει στο τραπεζι των γιορτων τη γαλοπουλα...
Η το αρνι...Αναλογα...Ηθελε ενα καλο εργαλειο, που να ειναι και ωραιο στο τραπεζι...
Η μανα το εβαζε, θυμαμαι, στο πρωτο συρταρι του μπουφε...Μονο του...Τυλιγμενο με πανια, για να μη χαλναει, και για να μη κοπει καποιος...
Αλλα τα χρονια περναγαν...
Και θολωσε το μαχαιρι...
Κι απο τα ακονισματα, γεμισε γρατζουνιες και φαγωθηκε...
Ετσι..Σιγα σιγα..επηγε στην κουζινα
για τα ψητα κοτοπουλα...
Και μετα...Στο αποθηκακι..Για να ξελεπιαζουμε τα ψαρια, και να κοβουμε τα κοτσια...
Ειχανε φτιαχτει, καλυτερα μαχαιρια,
ανοξειδωτα...Με ομορφες μεταλλικες λαβες, που κοβανε ακουραστα, οτι θελαμε...
Υστερα...Απο το παλιο μαχαιρι...
Μια μικρη λαμιτσα ειχε μεινει...
Κι αυτη ητονε σκουριασμενη και κοντη...
Με την κουβεντα που εκανες, ΕΛΕΝΗ..
Επηγα και το βρηκα...
Ητανε μεσα στο καλαθι για τα χορτα..Εκει το εβαλε η γυναικα μου,
για να το εχει προχειρο, οταν πηγαινει για χορτα στο βουνο...
Αχρηστο πια...Αχρειαστο...
Εσηκωσα μια πετρα της αυλης και το βαλα...Τιμης ενεκεν...
Μου θυμισε την οικογενεια μου...
Και ποσο "αναλωθηκε" για τη δικη μας την ευκολια...
και αναρωτηθηκα...Ποια θεση θα υπηρχε και για μενα...
Οταν ερθει η ωρα...

Ωραία Ελένη είπε...

@Γιαγιά αντιγόνη δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα... παντού...

@Μάνα είναι θλιβερή η εγκατάλειψη... Πάντως πρόσεξα στις οικογένειες πάντα υπάρχει κάποιος φιλότιμος που κάνει τα αυτονόητα...

@daisy crazy αυτό ακριβώς σκεφτόμουν... αστεία αστεία να δούμε εμείς πού και πως θα καταλήξουμε...

Ωραία Ελένη είπε...

@Στροβιλιότη δεν είπαμε να είναι η ζωή μόνο χαρά και ευτυχία... σίγουρα σε κάποια φάση σε αφήνει το κορμί σου... αλλά πάλε φαίνονταν όλοι τόσο μόνοι και εγκαταλειμένοι...

@moonligh κι εγώ πιστεύω πως ως κοινωνία δεν εκτιμούμε και δεν δίνουμε στην γηραιότερους την θέση που τους ταιριάζει...

Ωραία Ελένη είπε...

@Πω πω ρερ μαχαιρή... τώρα τι να σου πω.... ανατρίχιασα και συγκινήθηκα... μακάρι να είναι όμορφο και το δικό μας στίγμα στον κόσμο... σαν του πατέρα σου που φαίνεται σου άφησε πολύ αγάπη...

meril είπε...

Τα γηρατειά καλή μου είναι μια οδύνη από μόνα τους όλα τα άλλα-το γηροκομείο, τα παιδιά που δεν έρχονται,η μοναξιά-είναι τα συμπαρομαρτούτα
Και δύσκολα απαλύνει το συναίσθημα.
Πρέπει να είσαι πολύ φιλοσοφημένο ΄'ατομο ή με πολλή στήριξη για να βαδίσεις την πτώση σου με αξιοπρέπεια

Ωραία Ελένη είπε...

@Meril έτσι είναι όπως τα λες... μια σκληρή και άδικη περίοδος...