Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Κυπριακό παράδοξο…

Ελπίζω πως η είδηση πως πέθανε ο Ισμέτ Βαχίτ Γκιουνέι να μην περάσει στα ψηλά των εφημερίδων. Πρόκειται για τον Τουρκοκύπριο καλλιτέχνη που είχε σχεδιάσει την σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σχεδίασε επίσης την κυπριακή λίρα και το έμβλημα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο καλλιτέχνης ζούσε κάπως αποκομμένος στο σπίτι του στην Κερύνεια. Δεν μιλούσε πολύ για την σημαία και τα συναφή. Αν θυμάμαι καλά κάποτε είχε πει σε μια σπάνια συνέντευξη του πως δεν είχε καν τη σημαία στο σπίτι του και πως έβρισκε την όλη υπόθεση μέρος του παράδοξου της Κυπριακής ιστορίας. Είναι τραγικό που ζούμε όλα αυτά τα παράδοξα. Κλείνουν συνέχεια κεφάλαια στο Κυπριακό, κύκλοι ολοκληρώνονται και ακόμα κι εμείς, που γεννηθήκαμε μετά την εισβολή και τον πόλεμο γίναμε μεγάλοι άνθρωποι πια, διαπράττουμε παρόμοια λάθη, ανοίγουμε νέους, παράδοξους κύκλους. Νομίζω αν σταθούμε μια φορά μακριά, αν αντιληφθούμε πόσα παράξενη είναι η ζωή μας μέσα από το πολιτικό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε, θα τρομάξουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τι να πει κανείς… Πάλι καλή που με τόσα που ζούμε είμαστε σχετικά-σχετικά έτσι?- φυσιολογικοί …

Ελένη (ως Ελένη)

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Οι ζωές των άλλων…

Πριν από μερικές μέρες πήρα μια πρόσκληση για τα γενέθλια της κόρης μιας φίλης. Η μικρή θα γίνει 3 χρονών και η περήφανη μαμά θα ετοιμάσει το πάρτι της ζωής της. Της δικής της, της μικρής? Μένει να δούμε όταν πάμε… Αν πάμε… Διάβαζα πριν από μερικές μέρες στα ΝΕΑ ότι ακόμα και οι φίλοι έχουν ημερομηνία λήξεως και πως κρατάνε περίπου επτά χρόνια. Και πως όλα έχουν να κάνουν τελικά με το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι, τις νέες εμπειρίες της ζωής σου ακόμα και τη νέα δουλειά που έχεις επιλέξει. Τρία χρόνια πριν ίσως θα ήμουν αφελής αρκετά να απορρίψω με βδελυγμία αυτό και παρόμοια κείμενα, και θα ορκιζόμουν πως οι δικοί μου φίλοι είναι και θα μείνουν παντοτινοί. Πως το λένε αυτό? Λόγια αφρόνων ή κάτι παρόμοιο… οι φίλοι δεν είναι παντοτινοί. Είναι νησίδες αγάπης και συντροφικότητας που βρέθηκαν σε μια δεδομένη στιγμή κοντά σου και μετά, όταν αυτά που σας ένωναν τέλειωσαν, ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του. Φίλοι από το σχολείο, που νόμιζες πως είχες δημιουργήσει μαζί τους στεγανά, φίλοι από τον στρατό (αν και δεν είχα την εμπειρία J ), φίλοι που βρέθηκαν στον δρόμο σου μια στιγμή και πορεύτηκες μαζί τους. Το θέμα είναι τελικά να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να πορεύεσαι στη ζωή. Και δεν πειράζει αν δεν είναι οι ίδιοι. Διότι θα ξυπνήσεις μια μέρα και θα δεις με αδιαφορία πως το απόγευμα έχει γενέθλια το τρίχρονο της παλιάς φιλενάδας, ενώ εσύ θα κουμπώνεις νωχελικά το λουράκι στα καινούργια κόκκινα 10πόντα και θα κοιτάξεις τα μήνυμα με συμπάθεια. Ίσως και ειρωνεία. Το θέμα είναι να μην το κοιτάξεις με πικρία. (Και να θέλεις να ανταλλάξεις τα 10ποντα με το τρίχρονο…)

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

Προσωπικές οπτασίες…

Χτες ήταν σαν να ζούσα ένα βράδυ απ’ τα παλιά. Ήμασταν θάλασσα μέχρι τις οκτώ το βράδυ. Φάγαμε καρπούζι στην παραλία, παίξαμε ρακέτες και είπαμε ηλίθια αστεία. Κοίταζα τον Παρη μου (τον άντρα μου) και έλιωνα… κοίταζα τους φίλους μου και σκεφτόμουν πόσο είμαι τυχερή… και ύστερα πάλι τον εαυτό μου και έλεγα «έλα, δεν είναι όλα τελικά τόσο άσχημα»… και μετά στο αυτοκίνητο, πριν να αποκοιμηθώ αποχαυνωμένη από τη χαρά (παλιά συνήθεια των 20 μου χρόνων κι αυτή, τότε…) μου έβαλε ο Πάρις μου εκείνο το απίστευτο το τραγούδι των Κατσιμιχαίων με τις προσωπικές οπτασίες… μου ήρθε λίγο να βάλω τα κλάματα… επειδή πέρασα μια τέτοια ωραία μέρα… επειδή άκουγα αυτό το ωραίο τραγούδι που μου θυμίζει τόσα πολλά… και σκεφτόμουν τελικά πως είναι όντως όλα προσωπικές οπτασίες… αλλά τόσο προσωπικές… και τόσο οπτασίες…

Γλυκεία μου αγάπη καληνύχτα…

Ελένη (ως Ελένη)

Αρχίζοντας...

Πω πω... αυτό είναι τελικά πολύ πιο δύσκολο από ότι είχα φανταστεί... ας το αρχίσουμε λοιπόν να δούμε πως θα καταλήξει... το μόνο σίγουρο είναι πως είναι καλοκαίρι, κάνει ζέστη, τα πάντα είναι χαλαρά και θα ευχόμουν, πόσο θα ευχόμουν όλα να ήταν καλύτερα... ας αρχίσουμε λοιπόν...

Ελένη (ως Ελένη)