«Η ηλικία των 33 η πιο ευτυχισμένη στη ζωή του ανθρώπου»
Νομίζω πρέπει να σταματήσω να διαβάζω εφημερίδες! Και αν μην λαμβάνω υπόψη τις έρευνες που δημοσιεύουν. Η τελευταία που διάβασα σήμερα στο ΒΗΜΑ αναφέρει πως «Η ηλικία των 33 η πιο ευτυχισμένη στη ζωή του ανθρώπου»! Σύμφωνα με την έρευνα στην ηλικία αυτή το άτομο αποτινάσει την ξέφρενη συμπεριφορά που είχε ως άγριο νιάτο χωρίς να έχει κουραστεί από την ίδια την ζωή. Στην ηλικία αυτή το άτομο έχει σπουδάσει, είναι χαρούμενο που έχει βρει δουλειά, έχει δημιουργήσει οικογένεια, έχει βιώσει την χαρά της γέννησης ενός παιδιού χωρίς να έχει κουραστεί ή να έχει μπουχτίσει από όλα αυτά.
Ενδιαφέρον. Εγώ που σε τέσσερεις μήνες κλείνω αισίως τα 37 (μην ανησυχείτε, όλοι μου λένε πως δεν μου φαίνεται!) προφανώς ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένη πριν τέσσερα χρόνια. Μπούρδες…
Είναι παράξενη ωστόσο η ζωή. Το σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό. Στις σπάνιες στιγμές της γαλήνης, την μοναξιάς πλέον, της σιωπής που την πεθύμησα λιγάκι… σκέφτομαι… Είμαι ευτυχισμένη? Και τελικά τι είναι η ευτυχία? Μήπως οι μικρές εκείνες στιγμές που νιώθεις πως θα σπάσει η καρδιά σου από αγάπη? Η γαλήνη της αγκαλιάς της αγάπης σου. Τα παιδικά μου τα κεφαλάκια… Το κράτημα από τα χεράκια τους, το πνεύμα της εμπιστοσύνης. Ή τα πιο κοινά. Που μου φτιάχνεις το σάντουιτς μου το πρωί. Που μου έφερες ένα ποτήρι κρασί στο δείπνο. Που είσαι δυνατός και με αγαπάς. Οι φίλοι που τελικά είναι εκεί με τα δικές του υπαρξιακές αγωνίες… Ο χρόνος που περνά… Αδυσώπητος… και ξαφνικά θα γίνεις 37! Η ρουτινιάρικη ζωή, τα πλυντήρια, το μαγείρεμα, το σπίτι, τα ρούχα, εσύ ως γυναίκα, οι δίαιτες και πάλι… τα βιβλία, οι ταινίες σου, η μουσική… Αυτά που έκανες, που έζησες, που έσφαλες… αυτά που δεν θα προλάβεις… αυτά που κάνεις…
Πότε είσαι ευτυχισμένος τελικά?
Νομίζω πρέπει να σταματήσω να διαβάζω εφημερίδες! Και αν μην λαμβάνω υπόψη τις έρευνες που δημοσιεύουν. Η τελευταία που διάβασα σήμερα στο ΒΗΜΑ αναφέρει πως «Η ηλικία των 33 η πιο ευτυχισμένη στη ζωή του ανθρώπου»! Σύμφωνα με την έρευνα στην ηλικία αυτή το άτομο αποτινάσει την ξέφρενη συμπεριφορά που είχε ως άγριο νιάτο χωρίς να έχει κουραστεί από την ίδια την ζωή. Στην ηλικία αυτή το άτομο έχει σπουδάσει, είναι χαρούμενο που έχει βρει δουλειά, έχει δημιουργήσει οικογένεια, έχει βιώσει την χαρά της γέννησης ενός παιδιού χωρίς να έχει κουραστεί ή να έχει μπουχτίσει από όλα αυτά.
Ενδιαφέρον. Εγώ που σε τέσσερεις μήνες κλείνω αισίως τα 37 (μην ανησυχείτε, όλοι μου λένε πως δεν μου φαίνεται!) προφανώς ήμουν πολύ πιο ευτυχισμένη πριν τέσσερα χρόνια. Μπούρδες…
Είναι παράξενη ωστόσο η ζωή. Το σκέφτομαι πολύ τον τελευταίο καιρό. Στις σπάνιες στιγμές της γαλήνης, την μοναξιάς πλέον, της σιωπής που την πεθύμησα λιγάκι… σκέφτομαι… Είμαι ευτυχισμένη? Και τελικά τι είναι η ευτυχία? Μήπως οι μικρές εκείνες στιγμές που νιώθεις πως θα σπάσει η καρδιά σου από αγάπη? Η γαλήνη της αγκαλιάς της αγάπης σου. Τα παιδικά μου τα κεφαλάκια… Το κράτημα από τα χεράκια τους, το πνεύμα της εμπιστοσύνης. Ή τα πιο κοινά. Που μου φτιάχνεις το σάντουιτς μου το πρωί. Που μου έφερες ένα ποτήρι κρασί στο δείπνο. Που είσαι δυνατός και με αγαπάς. Οι φίλοι που τελικά είναι εκεί με τα δικές του υπαρξιακές αγωνίες… Ο χρόνος που περνά… Αδυσώπητος… και ξαφνικά θα γίνεις 37! Η ρουτινιάρικη ζωή, τα πλυντήρια, το μαγείρεμα, το σπίτι, τα ρούχα, εσύ ως γυναίκα, οι δίαιτες και πάλι… τα βιβλία, οι ταινίες σου, η μουσική… Αυτά που έκανες, που έζησες, που έσφαλες… αυτά που δεν θα προλάβεις… αυτά που κάνεις…
Πότε είσαι ευτυχισμένος τελικά?
