Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Κουχου Κούχου και καλή χρονιά!

Το τέλος του χρόνου με βρίσκει αρρωστούλα με γρίπη αλλά ας μην έχουμε παράπονο… Ήταν μια δημιουργική χρονιά-για πολλούς λόγους!! Και δύσκολη και εύκολη αλλά ελπίζω αξέχαστη… Εύχομαι σε όλους τους φίλους που έκανα μέσα από την μπλογκόσφαιρα, χρόνια πολλά και κάθε χαρά για τη νέα χρονιά. Φίλοι μου φέτος ανταλλάξαμε σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα και εικόνες, εσωτερικές και εξωτερικές που τις κρατώ πραγματικά στην καρδιά μου. Ποστμπάμπιλον, Διάσπορε, Γιαγιά Αντιγόνη, Μάριε, Μούνλαιτ, Τρελή Μαργαρίτα, Μαχαιρή και τόσοι άλλοι που δεν τους αναφέρω (έχω και την γρίπη!) σας εύχομαι ότι καλύτερο για τη νέα χρονιά και σας στέλλω την αγάπη μου!!

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Άβυσσος...

Κάποτε νοιώθω να με χωρίζει μια άβυσσος από τους γονείς μου… Από τον παπά μου που ξυπνάει πρωί και στα 70 του συνεχίζει να δουλεύει αγόγγυστα ως βοηθός ταμία σε ένα χλιδάτο σούπερ μάρκετ, βοηθώντας αργόσχολες κυρίες να βάλουν τα ψώνια τους στις σακούλες. Από την μάνα μου που ξυπνάει κάθε πρωί και βάζει τον σταυρό της που έχουμε και σήμερα κάτι να φάμε. Από την ταπεινή καθημερινότητα τους, τα βαριά τους Κυπριακά. Το πρωί «μπουκώνουν» στις εννιά με γάλα, χαλούμι και παξιμαδάκια, ο παπάς μου κουμμουνιστής άνθρωπος, παλιός συνδικαλιστής, καπνίζει κάθε μέρα με το πήλινο καπνιστήρι το σπίτι και μουρμουρίζει ψιθυριστά να προσέχει ο θεός τα εγγόνια και τα παιδιά του.  Φεύγει για την δουλειά με την παλιά του μοτοσικλέτα  και η μάνα μου τον σταυρώνει. Ποτέ του δεν έμαθε να οδηγά. Η μάνα τον καρτερά ουσιαστικά να γυρίσει… Στο μεσοδιάστημα καθαρίζει το σπίτι, μιλάει με τις γειτόνισσες, ψήνει καφέ στον σκουπιδιάρη και στον ταχυδρόμο, μαγειρεύει κολοκάσι, λουβί με τα λάχανα, πουργούρι, η κατσαρόλες της μια ταπεινή και γεμάτη αγκαλιά που είναι ο τρόπος της να δώσει αγάπη. Τα βράδια οι γονείς μου κάθονται κολλητά δίπλα δίπλα στην τηλεόραση. Βλέπουν Κυπριακές σειρές, βλέπουν τις ειδήσεις, μερικές φορές μαλώνουν σαν γεροντάκια. Η μάνα μου φτιάχνει στον παπά μου πάντα ένα τσάι πριν κοιμηθούν. Κοιμούνται πάντα αγκαλιά και ροχαλίζουν ευτυχισμένοι… Ποτέ τους δεν ζήτησαν ποτέ και δεν είχαν… Ίσως να μην ξέρουν πως τα χρειάζονται… Δεν τα χρειάζονται… Εγώ ξυπνώ τα πρωινά και πίνω καφέ φίλτρου. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τις λέξεις που μου λένε. Τρώω μαρμελάδα πορτοκάλι και δημητριακά και φρυγανιές. Έχω χλιδάτη δουλειά, είμαι μια αργόσχολη κυράτσα που μου βάζουν παππούδες τα ψώνια στην τσάντα. Μερικές φορές δεν λέω καλημέρα στους γείτονες μου στην πολυκατοικία. Φτιάχνω γκουρμέ φαγητά. Δεν έχω καπνίσει με ελιά ποτέ στο σπίτι. Πηγαίνω σε δήθεν θέατρα, διαβάζω δήθεν βιβλία… Εγώ πως κατάντησα έτσι… πότε έχασα την ταυτότητα? Πότε σταμάτησα να είμαι κόρη δική τους… Κάποτε νοιώθω να με χωρίζει μια άβυσσος από τους γονείς μου…


Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Misery…

Χτες τσακώθηκα με την μάνα μου… Όχι πως έγινε κάτι σοβαρό… Ήταν στα συνηθισμένα μιζεριασμένα μονοπάτια μας και με νευρίασε, με άγχωσε και δεν ήθελα καθόλου να της μιλώ…


Μεγάλωσα σε μία μίζερη οικογένεια… Όχι τόσο με την έννοια της φτώχειας, παρά το ότι, πάντα παρούσα αυτή, ενέτεινε το αίσθημα της μιζέριας της οικογένειας… Ήμασταν πάντα μια οικογένεια λυπημένη… Όπως σε όλους μας έτυχαν στη ζωή πολλά και διάφορα… Όπως πρόσεξα ωστόσο μεγαλώνοντας, οι άλλοι δεν τα δέχτηκαν σαν μία θεία δίκη, ως γεγονός αναπόφευκτό, ως την αναμφισβήτητη κατάληξη μίας ζωής που δεν είχε άλλη διέξοδο…

Για όλα φταίει φυσικά η μάνα μου. Μια αντιφατική μορφή μητριαρχίας με σθένος και δύναμη εκεί που χρειάζεται, με άγχος και κρίσεις υστερίας εκεί ακριβώς που δεν χρειαζόταν. Ξέρω πως δεν είναι ούτε σοφό αλλά κυρίως ούτε δίκαιο να τα βάζω μαζί της. Η μάνα μου μεγάλωσε δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Εκεί που άλλα κορίτσια της ηλικίας της χαίρονταν την ζωή και τα παιδικά τους χρόνια, η μάνα μου άλλαζε πόλεις, άλλαζε σχολεία, προσπαθούσε στα δέκα της να κάμει την μάνα σε δύο νήπια που κρέμονταν από την φούστα της καθώς η γιαγιά και ο παππούς μου εργάζονταν από το χάραμα του φου ως τη δύση του ήλιου στα μεταλλεία ή στους δρόμους του Παρασκευαϊδη. Μεγάλωσε με το πένθος δύο αδελφών μεγαλύτερων της που δεν γνώριζε, ο ένας να πεθαίνει από πολιομυελίτιδα και ο άλλος βρέφος μάλλον από την αμέλεια μιας γειτόνισσας που αναγκαστικά τον πρόσεχε… Δεν τα κατάφερε καν να τελειώσει το δημοτικό λόγω των πολλών μετακινήσεων, αυτή μια γυναίκα τόσο έξυπνη, κάτι που το φέρει βαρέως, κάτι για το οποίο ντρέπεται… Βγήκε στην βιοπάλη από τα 13 της, εργάστηκε ως εργάτρια σε εργοστάσιο, ως καθαρίστρια, ως βοηθός σε νηπιαγωγείο. Αναγκάστηκε νωρίς να κάτσει σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά της καθώς δεν είχε καθόλου βοήθεια από τη μάνα της ενώ οικονομικά με τον πατέρα μου τα έφερναν δύσκολα…



Το θέμα δεν είναι πως η μάνα μου έχει τα χίλια δίκαια να πιστεύει πόσο άδικη είναι η ζωή, πως είναι εύκολες, αναπόφευκτες και τρομερές οι ανατροπές… Πως τα δύσκολα έρχονται πολύ πιο εύκολα από τα εύκολα… Το θέμα είναι πως πέρασε σε μας, τα τρία της παιδιά, αυτή τη στάση ζωής… Μια τάση να ανησυχούμε πάντα… και για τα πάντα… Να σκεφτόμαστε πάντα το απολύτως χειρότερο… Να πιστεύουμε πως το κακό καραδοκεί στην γωνία. Να είμαστε απαισιόδοξοι… Να μην πιστεύουμε στην καλή μας τύχη, να αναζητούμε πάντα με επιφύλαξη τις παγίδες τις στιγμές της χαράς… Τα καλό είναι πως και οι τρεις παντρευτήκαμε αισιόδοξους ανθρώπους. Άτομα με καλή προοπτική για το τι μπορεί να συμβεί στην ζωή… Άτομα που δεν καταλαβαίνουν πολύ καλά τα βάθη στα οποία πέφτουμε όταν μας πιάνουν οι μαύρες μας, αλλά που κάνουν ότι μπορούν για να μας λευκάνουν την ημέρα… Πάλεψα πολύ για να ξορκίσω την μιζέρια, την αυτό-λύπηση, το αίσθημα της απελπισίας… Το ποστ αυτό αποδυκνύει πως δεν τα κατάφερα και πολύ καλά… Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού είμαι λιγάκι η μάνα μου. Καραδοκώ στις γωνιές να αμφισβητήσω αν είμαι, και γιατί είμαι ευτυχισμένη… Μίζερη…

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Τα μικρά πράσινα ανθρωπάκια…

Μου αρέσει η επιστημονική φαντασία… είναι ένα από τα ένοχα μου μυστικά… Στην εφηβεία μου κατασπάρασσα βιβλία για ταξίδια στον χρόνο, διαστημικές Οδύσσειες , επαναστάσεις ρομπότ και αποικίες στο διάστημα! Ότι δηλαδή μπορούσα να βρω μεταφρασμένο στα ελληνικά την εποχή προ του ίντερνετ (είπαμε! Εγώ ήμουν έφηβη την δεκαετία του 1990 που το ίντερνετ το είχαν μόνο οι στρατιωτικοί!). Θυμάμαι διάβαζα μετά μανίας τους «κλασσικούς», Ισσακ Ασίμοφ, Άρθουρ Κλαρκ, και τον Χ. Τζ Γουέλς. Οι οποίοι και άνοιγαν έναν κόσμο μαγικό αλλά συνάμα τόσο πραγματικό στα μάτια μου. Αργότερα ανακάλυψα και τον Φίλιπ Ντικ ο οποίος είναι ένας πραγματικός Θεός της επιστημονικής φαντασίας –οι κακές και μη γλώσσες λένε φυσικά πως όντως πλησίαζε τον Θεό με όλα αυτά που κατέβαζε για να γράψει αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Το θέμα είναι πως για μένα όλα αυτά εμπεριείχαν μια δόση αλήθειας και πως ακόμα με έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Πιστεύω ας πούμε στην ύπαρξη ζωής κάπου στο διάστημα. Πιστεύω πως δεν είμαστε μόνοι στο σύμπαν. Πιστεύω κι άλλα, ωστόσο, δεν τα γράφω μήπως με πάρουν κάποιοι με τις πέτρες… Ο λόγος που τα θυμήθηκα όλα αυτά έχει να κάνει με μια ανακοίνωση της NASA η οποία απόψε στις 9 το βράδυ (ώρα Κύπρου) θα έχει συνέντευξη Τύπου με την οποία θα ανακοινωθεί "ένα μεγάλης σημασίας εύρημα για την έρευνα για εξωγήινη ζωή». Σύμφωνα με την ανακοίνωση πρόκειται «για ένα εύρημα αστροβιολογίας που θα επηρεάσει την έρευνα για ενδείξεις εξωγήινης ζωής». Το ενδιαφέρον είναι πολύ μεγάλο κυρίως επειδή οι επιστήμονες που θα συμμετάσχουν στην συνέντευξη είναι βιολόγοι και ειδικοί που ασχολούνται με την δυνατότηα ύπαρξης ζωής σε άλλα αστρικά συστήματα...



Τι λέτε να έχει γίνει? Επικοινώνησαν επιτέλους μαζί μας τα πράσινα ανθρωπάκια? Υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες? Υπάρχει κάπου κάπως εξωγήινη ζωή? Θα το μάθουμε απόψε! Ως τότε μου αρέσει να σκέφτομαι τους μεγάλους κυρίους της εφηβείας μου να κουνούν το κεφάλι κοροϊδευτικά και να σκέφτονται από εκεί ψηλά: «Εγώ το είχα πει!»…