Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

The discrete charm of the bourgeoisie…





Επειδή μεγάλωσα σε μία περιοχή που ήταν γνωστή και ως «μικρή Μόσχα», δεν γνώριζα όταν ήμουνα μικρή πως υπήρχαν άνθρωποι διαφορετικοί από την οικογένεια, τους συγγενείς και την γειτονιά μου. Δεν γνώριζα πως τα καλοκαίρια υπήρχαν παιδιά στην ηλικία μου που δεν δούλευαν αλλά αντίθετα πήγαιναν κατασκηνώσεις ή και πολυήμερες διακοπές με τον μπαμπά και την μαμά τους. Για να καταλάβετε δεν ήξερα καν πως υπήρχε ένα μέρος που λεγόταν Πρωταράς! Μαζί με τους φίλους μου αλητεύαμε στα χωράφια της γειτονιάς, χαζεύαμε αγόρια κορίτσια στο σφαιριστήριο και η μεγάλη μας έξοδος της Κυριακής ήταν στην θάλασσα του Μακένζι που ήταν μια γραφική παραλιακή παραγκούπολη… Με κάτι ανεκδιήγητα εστιατόρια με τσίγκους, τραπέζια ξύλινα, που έμοιαζαν με εκείνα τα τεράστια ξύλινα καρούλια για τα σύρματα που χρησιμοποιούσε τότε η CYTA. Το φθινόπωρο που άνοιγε το σχολείο δεν κάναμε φασαρία για καινούργια παπούτσια και μάρκες… Και επειδή όταν ήμουν εγώ γυμνάσιο οι υπολογιστές και γενικά οι ηλεκτρονικές συσκευές ήταν πράματα πανάκριβα και ήδη πολυτελείας, κανένας δεν ζητούσε τίποτε που να έφερνε τους γονείς του στην δύσκολη θέση να του πει «δεν μπορώ». Γενικά ήμασταν ένα προάστιο λιγάκι της παρακμής, λιγάκι της θολούρας, λιγάκι εκτός πραγματικότητας… Μέχρι που ήρθε στη ζωή μας ο Θάνος!!



Ο Θάνος ήταν από άλλο πλανήτη. Ειλικρινά! Καταρχήν ήταν μοναχογιός. Μοναχοπαίδι! Δεν είχε αδέλφια! Αυτό ήταν από μόνο του εκπληκτικό! Μετά οι γονείς του ήταν καθηγητές στο σχολείο μας! Δεν ήταν εργάτες σε εργοστάσιο, μηχανικοί αυτοκινήτων, καθαρίστριες, χτίστες, υδραυλικοί. Καθηγητές! Π΄ήγανε πανεπιστήμιο! Ζήσανε και σε άλλη χώρα! Και μετά είχε ένα τέλειο μεγάλο σπίτι… με γρασίδι… και είχε και δικό του δωμάτιο… και τελεία παιχνίδια και βιβλία και την πιο τέλεια συλλογή κόμικς του τότε (γνωστού μας) κόσμου….



Αλλά το πιο σημαντικό ο Θάνος ήταν το πιο καταδεκτικό παιδί του κόσμου… Ήρθε σε ένα κόσμο στον οποίο μπορούσε άνετα να γίνει βασιλιάς και αυτός δεν ήθελε τίποτε άλλο από του να γίνει υπήκοος. Παιδί μοναχικό, χωρίς αδέλφια, διψούσε να κάνει φίλους! Διψούσε να μοιραστεί τα παιχνίδια του. Διψούσε να μοιραστεί ακόμα και την αγάπη των γονιών του. Οι οποίοι γονείς, μποέμ και άνετοι τύποι, το διασκέδαζαν αφάνταστα με όλη αυτή την πιτσικαρία που μαζευόταν σπίτι τους… Οι γονείς του Θάνου μας τάιζαν, μας μάθαιναν πράγματα, μας έδιναν σχεδόν όσα και στο παιδί τους και μας έμαθαν πως υπήρχε ένα παράθυρο στον έξω κόσμο. Ειλικρινά. Ο Θάνος και οι γονείς του μας έδειξαν τότε πως είναι να έχεις επιλογές και στα κατοπινά χρόνια της ζωής μας, στάθηκαν δίπλα μας σαν φίλοι αληθινοί που μας καθοδήγησαν σε ένα καλύτερο αύριο… Κυρίως επειδή ήταν άνθρωποι απλοί και καταδεκτικοί… και επειδή μας έδειξαν πως υπάρχει και κάτι καλό να προσμένεις από την αστική τάξη…

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

The middle child syndrome…


Όταν η οικογένεια αποκτά το πρώτο της παιδί, αυτό αντιμετωπίζεται περίπου ως βασιλιάς. Είναι το πρώτο, ο αναμφίβολος ηγέτης, ο διάδοχος, ο αναμενόμενος, το παιδί που ονειρεύτηκε η κάθε μητέρα και οραματίστηκε ο κάθε πατέρας. Πάνω σε αυτό το παιδί ο καθένας θα βγάλει τα μυστικά και φανερά του απωθημένα. Θα κάνει τα λάθη του, θα κάνει την αυτοκριτική του. Αλλά σίγουρα αυτό το παιδί θα το αγαπήσει πολύ. Θα το λατρέψει! Θα περιμένει από αυτό πολλά και τελικά θα το κάνει να περιμένει από τον εαυτό του τα ίδια! Εκ των πραγμάτων οι πρωτότοκοι είναι λένε ηγέτες, δημιουργικοί, με μία τάση προς την οικογένεια και τον προστατευτισμό.



Στο δεύτερο παιδί τα πράγματα διαφοροποιούνται. Η άφιξη του δεν αποτελεί κάτι καινούργιο, οι γονείς μάλλον σκέφτονται being there done that, τα πράγματα φαίνονται συνήθως πολύ πιο εύκολα και κανένας δεν περιμένει από αυτό το παιδί να κάνει θαύματα. Δεν έχουν από αυτό μεγάλες προσδοκίες. Ούτε κι αυτό θα περιμένει ποτέ τόσα πολλά από τον εαυτό του. Εκ των πραγμάτων, τα μεσαία παιδιά είναι ανεξάρτητα, αυτόνομα, συγκροτημένα, λιγάκι μοναχικά αλλά μονόχτοτα.



Το τρίτο παιδί αντιμετωπίζεται ξανά ως ένα μικρό θαύμα. Όταν έρχεται αυτό τα δύο πρώτα παιδιά μάλλον παραμεγάλωσαν και οι γονείς θέλουν να έχουν ξανά στην αγκαλιά τους ένα τρυφερό και μικρό πλασματάκι. Ο λεγόμενος Βενιαμήν της οικογένειας είναι ο αγαπημένος όλων, ο χαϊδεμένος, ο κακομαθημένος. Σε αυτόν τα πάντα συγχωρούνται. Τα πάντα αναμένονται. Όλοι περιμένουν από το τρίτο παιδί να κάνει τα πάντα και τίποτε. Και όλοι πάντα το συγχωρούν και τον προσέχουν. Εκ των πραγμάτων το τρίτο παιδί είναι πάντα το πιο κακομαθημένο, περιμένει από τους άλλους να το προσέχουν και δεν γίνεται ποτέ απολύτως ανεξάρτητο.



Όταν τα τρία παιδιά μεγαλώσουν τα πράγματα δεν διαφοροποιούνται δραματικά. Ο μεγάλος θα είναι πάντα ο πρωτότοκος, αυτός στον οποίο η μητέρα νοιώθει να είναι πιο κοντά και από τον οποίο περιμένει τα πάντα. Ο μικρός θα είναι πάντα ο γλυκός και ο χαϊδεμένος. Το κακομαθημένο παιδί που δεν θα αποδεχτεί ποτέ ότι θα μεγαλώσει. Το μεσαίο παιδί θα απομείνει πάντα εκεί, ανεξάρτητο, αυτόνομο και παραμελημένο. Στην σκιά του πρώτου και στην σκόνη του δεύτερου να μεγαλουργεί πολύ περισσότερο από τους άλλους δυό, αλλά πάντα να νοιώθει και να είναι παραγκωνισμένος.



ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ ΜΑΜΑ ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΛΙΓΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΜΙΑ ΜΈΡΑ! ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ, ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ, ΑΥΤΌΝΟΜΟ, ΑΥΤΌΦΩΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΣΜΕΝΟ!!!!

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Love...






Όταν η θεία Λαζαρού, φερέλπις νεαρή (κανείς δεν ήξερε για την μέγαιρα που θα εξελισσόταν τότε) δεχόταν τα προξένια για τον άντρα που θα παντρευτεί, την προσευχή της κέντρισε ο γλυκός θείος Τάκης. Σαφώς, δεν ήταν πλούσιους, δεν ήταν πολύ όμορφος, δεν είχε σπουδαία καταγωγή ή δουλειά. Αλλά είχε κάτι το θλιμμένο και νοσταλγικό, σαν εκείνες τις θολές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, που δεν σου κάνει καρδιά να τις πετάξεις. Η θεία η Λαζαρού, είχε πει αμέσως τότε το ναι και ο θείος Τάκης κατάφερε να κερδίσει την νύφη εις πείσμα πολύ καλύτερων και ψηλότερων υποψηφίων. Και εις πείσμα των καιρών αποδείχθηκε για την θεία Λαζαρού το λαχείο που προέβλεψε. Ο καημένος. Δεν ήξερε τι νύφη του έλαχε. Φαρμακόγλωση και γλωσσού, ηπαρμένη και αχόρταγη στα υλικά αγαθά, η θεία άρχισε να ψήνει το ψάρι στα χείλη του Τάκη από τα πρώτα χρόνια του βίου τους και συνέχισε να του τα ψήνει μέχρι πρόσφατα. Στην πορεία απόχτησαν και δύο παιδιά που πήραν από τον θείο Τάκη μόνο εκείνη την νοσταλγική ασπρόμαυρη γλυκάδα στην θωριά, και όλα τα άλλα από την μεγαιροσύνη της θείας. Τα παιδιά μεγάλωσαν, το ένα έφυγε, παντρεύτηκε, η κόρη έμεινε εκεί αμανάτι στον θείο να του μαυρίζει την ψυχή με την μάνα της. Εκείνος, όμως, ακλόνητο σπαθί, πάντα εκεί, πάντα γλυκός και γεμάτος υπομονή, κοντά στα όσα του έταξε η μοίρα. Τις προάλλες, παραμονή πρωτοχρονιάς τον είδα έξω από το σπίτι της θείας να καπνίζει με χαμόγελο το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας. Σταμάτησα να του μιλήσω καθοδόν προς την μάνα μου και μου είπε ψιθυριστά τα Χρόνια Πολλά. Μου είπε πως η θεία και η εξαδέλφη κοιμούνται τον ύπνο των Μακαρίων και πως θα έμενε να κοιτάζει το φεγγάρι όπως θα έφευγε η χρονιά. Πριν προλάβω καν να τον ρωτήσω, μου είπε πως σαν σήμερα συμπληρώνονται 40 χρόνια με την θεία μου. «Δεν ξέρω πως την βλέπεις εσύ, πως την βλέπουν οι άλλοι. Για μένα η θεία σου είναι πάντα εκείνο το κοριτσάκι στο σκαμνί που παράβλεψε τους πάντες για να με διαλέξει». Τον άφησα και έφυγα. Και ήταν έτσι σαν μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένας έφηβος, ερωτευμένος στα τόσα εξήντα, μια γλυκιά υπόδειξη, πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πως ο έρωτας, ο έρωτας, είτε τον βλέπεις είτε όχι, βρίσκεται πάντα εκεί…

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Myopia





Η Αλίκη του πρώτου σταμάτησε να αγοράζει σωρηδόν τα υγρά των φακών επαφής. Ο Κωστάκης του τρίτου με κοιτάζει με νόημα χωρίς τα γυαλιά του. Ολόκληρη η πολυκατοικία δείχνει να μην αντιμετωπίζει πλέον κανένα πρόβλημα με τα μάτια της. Το ίδιο και οι συνάδελφοι στη δουλειά. Τι στο καλό? Είμαι η μοναδική Κυπραία που απέμεινε να έχει μυωπία?



Την μυωπία μου την αγαπώ. Την απέκτησα στα 12 και μαζί της πορεύομαι στα υψηλά δώματα της διανόησης έκτοτε! Μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνα και αυτή. Μορφωνόμουν εγώ, μορφωνόταν κι αυτή. Μαζί περάσαμε πολλά. Τα πρώτα γυαλιά με τον φρικτό κοκάλινο σκελετό στα τέλη της δεκαετίας του 80. Τις πρώτες απόπειρες φακών επαφής στα 15. Την τεράστια προσπάθεια εκμάθησης τοποθέτησης μάσκαρα, σκιών και συναφών υλικών κοινωνικής μεταμόρφωσης που κατέληξαν σε κλαμένα κόκκινα μάτια. Την έκπληξη των αμέτρητων ( ΕΙΠΑΜΕ! ΕΊΜΑΙ Η ΩΡΑΊΑ ΕΛΕΝΗ :P ) ερωτικών και λοιπών συνοδών που έβλεπαν την Va va voum (μετά που έμαθα να βάζω eye liner) γκόμενα να μεταμορφώνεται στο pathetic κοριτσάκι με τα σπίρτα που φοράει γυαλιά.



Η μυωπία μου είναι απαραίτητο κομμάτι της προσωπικότητας μου. Και όπως κι αυτή, είναι μεγάλη και πληθωρική! Το να βάλω τα γυαλιά μου είναι το πρώτο πράγμα που κάνω το πρωί και το τελευταίο το βράδυ. Οι φακοί επαφής με τους οποίους κυκλοφορώ εκτός σπιτιού στοιχείο απαραίτητο της εμφάνισης μου. Όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό ελέγχω στη τσάντα μου: Γυαλιά, φακοί, διαβατήριο, εισιτήριο, λεφτά. Με αυτή τη σειρά.



Τα τελευταία χρόνια η ιδέα της εγχείρισης για θεραπεία της μυωπίας παίζει έντονα στο μυαλό μου. Αλλά δεν νομίζω ποτέ να την κάνω. Η μυωπία μου είναι ένα από τα στοιχεία μου, είμαι εγώ. Στις τρεις τα ξημερώματα να κουτουλώ στους τοίχους, ένα θολό τοπίο ανάμεσα στον εαυτό μου και στους άλλους, ένα σύννεφο, μία απόσταση. Η μυωπία μου είναι η κοινωνική και εσωτερική μου απομόνωση. Στο κάτω-κάτω πάντα μπορώ να βλέπω υπέροχα με τα μάτια της καρδιάς.

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

The beautiful women of my life…





Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο τρέξιμο και στην απελπισία. Τυχαία συνάντηση με την Ηρώ. «Πές μου τα όλα. Είμαι δίπλα σου, ξέρεις, αντέχω». Η Ηρώ είναι ένας βράχος. Με κάποιο μαγικό τρόπο στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου πάντα την συναντώ. Τις προηγούμενες μέρες η Άννα. «Φιλενάδα. Έχεις δικαίωμα να νοιώθεις άσχημα. Έχεις δικαίωμα να θρηνήσεις στις χαμένες ευκαιρίες! Νοιώσε! Τέντωσε τον εαυτό σου. Αφήσου! Θα μαζέψεις έτσι δυνάμεις!»… Τους τελευταίους έξι μήνες η Σοφία! Τηλέφωνα στις 11 το βράδυ. Ενέσεις τα μεσάνυχτα. «Όλα θα σου πάνε καλά! Εγώ είμαι εδώ! Είμαι δίπλα σου». Τον περασμένο χρόνο η Ειρήνη και η Ήβη. Παρόμοιες εμπειρίες. Φωνές έγνοιας και συμπαράστασης. Υπομονή στις αγωνίες και στους παραλογισμούς. Μαζί η Λίζα και η Μαρία. Αγάπη! Και θετική σκέψη! Και αποκούμπι να γελάσουμε μαζί στις δυσκολίες. Τα τελευταία χρόνια η Αντρούλα! Μεγαλύτερη, ωριμότερη. Μια υπέροχη φίλη, ένας δυνατός και όμορφος άνθρωπος! Όλη μου τη ζωή η μάνα μου. Τελευταία πατώ ολόκληρη πάνω της! Ποιος μίλησε για δύσκολη χρονιά? Υπήρξα τόσο ευλογημένη που είχα αυτές τις γυναίκες δίπλα μου… Καλή χρονιά! Ω, είμαι σίγουρη θα είναι υπέροχη!!!