Γηρατειά…

Επειδή το διάστημα αυτό κρεβατώθηκα για λίγο καιρό, επειδή στραβό-κοιμήθηκα, επειδή έχω μια μικρή ευαισθησία ένεκα χρόνιας χρήσης υπολογιστή και για δεκάδες φαντάζομαι άλλους λόγους με έπιασε ένα περιποιημένο αυχενικό σύνδρομο και χρειάστηκε να κάμω φυσιοθεραπεία. Δεν είμαι σε φάση για πολλά πολλά… Αλλά θα χρειαστώ 7-8 επισκέψεις για να ξεκλειδώσω τους μυς και να χαλαρώσω τα πονεμένα μου μέλη.

Το φυσιο -θεραπευτήριο που πάω είναι εδώ στην περιοχή μας. Λειτουργεί παράλληλα και ως κέντρο Ανάρρωσης και Αποκατάστασης. Για να περάσεις στον κάτω όροφο που είναι το φυσιοθεραπευτήριο, περνάς από το Αναρρωτήριο. Που είναι ουσιαστικά ένας ευφημισμός για το γηροκομείο που λειτουργεί και είναι γεμάτο από ηλικιωμένους με πολλά προβλήματα κίνησης και άλλων λειτουργιών.
Από την πρώτη φορά που πήγα επιάστηκε η ψυχή μου. Οι γέροι ήταν μόνοι τους καθισμένοι σε καροτσάκια με κουβερτούλες. Τουλάχιστον φαίνονταν περιποιημένοι και καθαροί. Αλλά και απίστευτα λυπημένοι. Μια γριούλα μου φώναξε να μου πει πως της έβαλαν ανάποδα το παντελόνι και πως αν ήταν σπίτι στην κόρη της δεν θα συνέβαινε αυτό. Μια άλλη ψιθύριζε συνέχεια πως την ξέχασαν τα παιδιά της. Οι περισσότεροι κάθονταν εκεί ακίνητοι και κοίταγαν έξω από το παράθυρο. Στην υπηρεσία τους ήταν κάμποσες ξένες κοπέλες, Σρι-Λανκέζες και Φιλιππινέζες, που πάσχιζαν σε αστεία Κυπριακά και σπασμένα Αγγλικά να συνεννοηθούν μαζί τους.



Δεν ξέρω ποια κοινωνία εγκαταλείπει έτσι τα μέλη της που δούλεψαν, πόνεσαν, εργάστηκαν σκληρά και κουράστηκαν. Δεν ξέρω πόση μοναξιά περικλείει το γεροντάκι που κάθεται για ώρες ακίνητο κοιτάζοντας τον δρόμο. Δεν ξέρω ποιοι είμαστε τελικά και για πιο λόγο αφήνουμε στο έλεος του θεού τους ανθρώπους μας… Ξέρω στα σίγουρα πως είδα πολύ ανθρωπιά και συμπόνια στις «μαυρούες» που φρόντιζαν τα γεροντάκια κύριε Κουλία μου. Δεν είδα κανένα άλλο εκεί. Ούτε εσένα, ούτε εμένα, ούτε κανένα.

Blogging: Τα υπέρ και τα κατά…

Ευχαριστώ κι εγώ την Ποστμπάπυλον που μου έκανε την πάσα και γράφω κι εγώ τα δικά μου που μάλλον μοιάζουν με των άλλων…
Τα υπέρ…
1. Μου αρέσει που έχω ένα χώρο ελεύθερο να εκφράζω τις σκέψεις μου. Ανώνυμα και απλά. Να γράφω τους προβληματισμούς μου και να λέω αυτά που με απασχολούν… Μου αρέσει που κάποιος άλλος είναι εκεί και ακούει και κουνά το κεφάλι και λέει «έτσι θα το σκεφτόμουν κι εγώ» ή πάλε, «Τι λαλεί τούτη?»

2. Είναι πολύ θετική η ανταλλαγή σχολίων και μηνυμάτων για κάτι που είτε έγραψα εγώ είτε έγραψε κάποιος άλλος. Στην Μπλογκόσφαιρα βρήκα ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι παρόμοιες θέσεις και εμπειρίες. Μαθαίνω πράματα. Ακούω θέματα που δεν είχα σκεφτεί. Σε κάποιο βαθμό αυτό έχει αντικαταστήσει πολλούς φίλους που έχουν πνιγεί μέσα στην καθημερινότητα και με έχουν νοητικά «εγκαταλείψει».

3. Ποσκολιούμαι. Είναι ένα ωραίο καφενείο και επειδή αυτό τον καιρό έχω πολύ ελεύθερο χρόνο μου αρέσει να μπαίνω να δω τι κάνουν οι διαδικτιακοί μου φίλοι. Να κόψουμε τις κουβέντες μας και να γελάσουμε.

4. Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω που είναι σαν εμένα. Οι σκέψεις μου, οι απόψεις μου, είναι κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου. Λες και μπορούμε να αλλάξουμε κάτι.

5. Η δυνατότητα κινητοποίησης. Είσαι ένας μπλόγκερ και μπορείς να συμμετάσχεις σε μια εκστρατεία να αλλάξεις όντως κάτι.

Τα κατά…

1. Με νευριάζει που υπάρχουν όλοι αυτοί που έχουν τα μπλογκς ως αφετηρία για να εκφράσουν τα ρατσιστικά, δηλητηριώδη πολιτικά και χολωμένα του σχέδια. Η ασυδοσία που υπάρχει είναι επικίνδυνη. Με ενοχλεί που κρύβονται.

2. Με ενοχλεί που εγώ μπορεί να βγάλω σε ένα ποστ τα σώψυχα μου και να έρθει ένας άσχετος που δεν με ξέρει και δεν αντιλαμβάνεται να μου κάνει «εκ των έξω» κριτική. Τι λες γιέ μου? Μερικές φορές ξεχνάς πως όλα όσα γράφεις είναι στην διάθεση όλων να πουν το μακρύ τους και το κοντό τους.

3. Η πιθανότητα κάποιος μπλόγκερ να είναι γνωστός μου, άτομο που δουλέψαμε μαζί, τσακωθήκαμε, αντιπαθιόμαστε. Και τώρα που το υποψιάζομαι είπα ήδη πολλά πράματα που δεν θα ήθελα να ξέρει για μένα.

4. Ο χρόνος που σπαταλάς. Η ανάγκη να σχολιάσεις άλλους για να δόσεις το παρόν σου. Η ανάγκη να κάνεις σχόλια σε αυτούς που έκαναν σχόλια σε σένα…

5. Το γεγονός ότι μερικές φορές δεν έχεις κάτι να γράψεις και πρέπει να το κάνεις…

Λοιπόν, στέλλω την πάσα στην Ρίτσα, το Σκουλουκούιν, στην Daisy Crazy, στην Aurora και Korina, στην moonlight και στην Αχάπαρη. Θέλω πολύ να δω τι θα πέιτε…

Money money money money money

Ο μήνας έχει όχι 13 που λέει και το τραγούδι αλλά 26 και με τρόμο παρατηρώ πως τα λεφτά από τον μισθό μου δεν μπήκαν στην τράπεζα. «Νωρίς είναι ακόμα», μου λέει ο άντρας μου. Νωρίς ξε-νωρίς γλυκέ μου το θέμα είναι πως για άλλον ένα μήνα είμαστε κοινώς πατησμένοι…

Δεν ξέρω αν αυτή είναι η κατάρα της καλομαθημένης γενιάς μας, εμάς των 30something που μεγαλώσαμε στα πούπουλα και αντίθετα με τους γονείς μας η έννοια της αποταμίευσης μας είναι άγνωστη, αλλά όλοι σχεδόν οι φίλοι μας ομολογούν πως με δυσκολία βγάζουν τον μήνα. Γύρω στις 20 του μηνός αρχίζουν οι πρώτες ανησυχίες και στις 25 με 27 αγωνιούμε να μπουν τα λεφτά στον λογαριασμό μας για να αρχίσουμε να ζούμε… Το καταλαβαίνεις πως όλοι έχουμε δυσκολίες… Αποφεύγουμε να βγούμε έξω για φαί… Αποφεύγουμε γενικά να κάνουμε οτιδήποτε εμπεριέχει τον κίνδυνο να ξοδέψουμε κάτι… Καθόμαστε σπίτι και περιμένουμε τις μέρες να περάσουν… για να έρθουν τα λεφτά στα χεράκια μας…



Το θέμα είναι πως δεν μιλάμε για χαμηλόμισθούς υπαλλήλους… Έχουμε οι περισσότεροι καλές δουλειές, είμαστε απόφοιτοι Πανεπιστημίου, με διπλώματα, αμειβόμαστε καλά. Πολύ καλύτερα από τους πατεράδες μας… Από τις μανάδες μας που δέχονταν διαταγές από τον καθένα για πενταροδεκάρες… Απλώς για κάποιο λόγο αυτά δεν φτάνουν…



Καθόμαστε με τον άντρα της ζωής μου να κάνουμε ένα τιμολόγιο για το κόστος της ζωής μας… τα βάζουμε κάτω και βλέπουμε πως είμαστε άνθρωποι απλοί. Ένα διαμερισμάτακι έχουμε και σε αυτό πάνε τα 2/3 του μισθού του ενός για το δάνειο. Σκέφτου να είχαμε τις σπιταρόνες που έχουν οι άλλοι…Χρωστούμε και 2 αυτοκίνητα. Πιστέψτε με, σεμνά και ταπεινά. Έχεις επιλογή να μην έχεις αυτοκίνητο στην Κύπρο?? Θέλουμε λεφτά για τρόφιμα, για λογαριασμούς νερού, ρεύματος, τηλεφώνου… Γκρινιάζω πως είμαι γλωσσού και πως πληρώνω πολλά για κινητό. Γκρινιάζει για την καλωδιακή τηλεόραση που ίσως να μην την έχουμε και τόση ανάγκη… Ευτυχώς δεν κατηγορούμε ο ένας τον άλλο. Γυρεύουμε συγχώρεση. Για τις μικρές μας αδυναμίες. Σκεφτόμαστε πως βγαίνουμε μάλλον πολύ έξω. Πάμε 2 φορές την βδομάδα για φαί. Μα η μία είναι μάλλον για σουβλάκια. Φταίμε εμείς που τα σεφταλιά μπορούν πλέον να μπουν στο Χρηματιστήριο έτσι όπως πωλούνται? Πάμε και κανένα θέατρο μέσα στον μήνα. Πάμε και σινεμά. Τα τελευταία δύο χρόνια είχαμε και κάτι προβληματάκια και δώσαμε πολλά και σε γιατρούς… Σπουδαίο το σύστημα Υγείας στην Κύπρο! Να μην σου τύχει… Ας είναι καλά ωστόσο οι άνθρωποι, μας βοήθησαν. Κάναμε κι εμείς ότι μπορούμε για την ανακαίνιση σε κάτι κλινικές και χημεία πάντως. Πληρώνουμε τόκο στις πιστωτικές. Αγοράζουμε ενίοτε βιβλία. Μας αρέσουν. Ευτυχώς δεν είμαστε πολύ των ρούχων. Ωστόσο, χρειάζεται να είμαστε ντυμένοι τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Βάζουμε τα πράματα κάτω… συζητούμε… Δεν είμαστε παράλογοι… Θέλουμε να ζούμε καλά. Να μην είναι η ζωή μας μεροδούλι μεροφάι, να μην είναι μόνο σπίτι δουλειά… Αλλά τα πράματα είναι δύσκολα…



Δεν ξέρω αν φταίει η κρίση αν φταίει η εποχή μας… δεν ξέρω αν τα βγάζετε εσείς πέρα… Δεν ξέρω αν τελικά γίναμε όλοι πολύ υλιστές… Ίσως φταίει που ζούμε στην Κύπρο. Μία από τις πιο ακριβές χώρες στον κόσμο! Ίσως φταίει πάλι που το χαρούμενο πάρτι της μεσαίας τάξης τελειώνει. Τα κεφάλια μέσα λοιπόν. Το χάσμα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους μεγαλώνει. Ο πλούτος συσσωρεύεται σε αυτούς που ήδη τον έχουν και οι υπόλοιποι καλά κάνουμε να κάτσουμε στο σπιτάκι μας…

Οι ρόλοι της ζωής μας…

Τις προάλλες ήμουν σε μία παρέα φίλων, ανθρώπων καλών και τόσο διαφορετικών μεταξύ τους και σκεφτόμουν πως όλοι τελικά έχουμε ρόλους που τους παίζουμε σε διάφορες φάσεις της ζωής μας, σε διάφορες παρέες σε διαφορετικά περιβάλλοντα, σε διαφορετικούς ανθρώπους. Και πως οι ρόλοι αυτοί μπορεί να είναι και αντιφατικοί… Με τους γονείς μας μπορεί να είμαστε τα κακομαθημένα παιδιά, ενώ στην δουλειά μας οι υπεύθυνοι υπάλληλοι. Με κάποιου φίλους μπορεί να είμαστε οι πλακατζήδες ενώ με κάποιους άλλους οι σοφοί και οι έξυπνοι της παρέας. Με κάποιους να μιλάμε μπόσικα, να λέμε πολλά. Για κάποιους άλλους είμαστε εσωστρεφείς και κλεισμένοι στον εαυτό μας. Μας επηρεάζουν οι άλλοι, επηρεάζουμε κι εμείς αυτούς, δημιουργούμε νέα περιβάλλοντα.

Η μάνα μου, πάντα σοφή, λαλεί μια μεγάλη αλήθεια: Έχουμε τρεις εαυτούς. Αυτόν που βλέπουν οι εκάστοτε άλλοι, αυτό που νομίζουμε εμείς για τον εαυτό μας και αυτό που πραγματικά είμαστε. Διανύω περίοδο εσωστρέφειας. Και σκέφτομαι ποιος είναι ο εαυτός μου, ποια πραγματικά είμαι και εάν εν τέλει αν μου αρέσει αυτό. Τι δείχνει αυτός ο συγκερασμός των «άλλων», του εαυτού και της πραγματικότητας μου? Ποιος είναι ο ρόλος που παίζουμε τελικά όλοι μας? Το σκέφτεστε καθόλου αυτό?

Η Παχυσαρκία των φτωχών…

Κάποτε το να είσαι παχύς ήταν σημάδι πλούτου και ευημερίας. Η κατανάλωση κρέατος και ζάχαρης προνόμιο όσων είχαν λεφτά ενώ αντίθετα τα όσπρια, τα λαχανικά και τα φρούτα, τα δημητριακά ολικής αλέσεως ήταν το φαγητό των φτωχών. Εξ αυτού οι φτωχοί -όταν δηλαδή τα έβρισκαν και αυτά τα λίγα να φάνε- ήταν πολύ πιο υγιείς. Υπάρχουν μάλιστα πολλές ασθένειες που είχαν χαρακτηριστεί ως οι ασθένειες των πλουσίων και σχετίζονται με την διατροφή- όπως είναι η συγκέντρωση ουρικού οξέος στις αρθρώσεις, η λεγόμενη «ποδάγρα» ή «ασθένεια των βασιλιάδων» που σχετίζεται με την υπερβολική κατανάλωση κόκκινου κρέατος και λιπαρών. Για να μην μιλήσουμε για την χοληστερόλη.

Τα πράματα, κλασσικά, έχουν αλλάξει στην εποχή μας όπου η υγιεινή διατροφή, το φίτνεςς και τα βιολογικά προϊόντα έχουν γίνει της μόδας και εξ αυτού οι τιμές των μέχρι πρότινος «τροφών των φτωχών», έχουν φτάσει στα ύψη. Σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα, σε έρευνα που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό «Τhe Lancet», η ανθυγιεινή διατροφή και η έλλειψη σωματικής δραστηριότητας αυξάνονται ταχύτατα με αποτέλεσμα ακόμα και στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως είναι οι Ινδίες ή το Μεξικό να υπάρχει αύξηση 20% της παχυσαρκίας τα τελευταία χρόνια. Φυσικά, η κατάσταση είναι σαφώς πιο τραγική στις βιομηχανικές χώρες, όπου τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα τρέφονται με σκουπίδια των φαστφουντάδικων που στοιχίζουν ελάχιστα ή με φτηνούς υδατάνθρακες, σοκολάτες και μπισκότα που βρίσκουν στα φτηνά σούπερ μάρκετ – τα μόνα που τους επιτρέπει το πενιχρό τους εισόδημα να αγοράσουν. Επίσης οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η τηλεόραση που αποτελεί την μόνη τους διασκέδαση, η έλλειψη χώρων πρασίνου, οδηγεί τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα σε καθιστική ζωή, σε παντελή έλλειψη άσκησης, στην παχυσαρκία.



Στην Κύπρο πάλι, οι εικόνες που βλέπουμε είναι κάπως αντιφατικές. Έχω πολλές φίλες δασκάλες που μου λένε πως το πιο λεπτό άτομα στην Γ Δημοτικού που διδάσκουν είναι οι ίδιες! Εμείς εδώ πέρα, είμαστε φαίνεται ένα βήμα πίσω και θεωρούμε πως το πάχος, η ζάχαρη και οι σοκολάτες είναι σημάδι πλούτου και καλής ζωής. Τα παιδιά σήμερα δεν τρώνε λαχανικά ούτε όσπρια. Και καταλήγουν στην εύκολη λύση του έτοιμου φαγητού. Στον αντίποδα, ξέρω αρκετούς νεόπλουτους και δήθεν στην ηλικία μου, που καταναλώνουν βιολογικά προϊόντα από όλα αυτά τα σνομπ και πανάκριβα καταστήματα που ξεφύτρωσαν τελευταία και μας πουλούν μούρη –και τις φακές προς 7 ευρώ το κιλό!



Δεν είναι θλιβερό που η τροφή μας, και έτσι όπως έχουν εξελιχθεί όλα σε σχέση με αυτήν, είναι ένα ακόμα σημάδι της κοινωνικής κατάστασης που επικρατεί σε κάθε χώρα?

Τα φτωχά πλάσματα του Θεού...

Στην γειτονιά μου την παλιά που λέει και το τραγούδι, ζουν πολλοί μετανάστες… Η περιοχή μας, είναι δίπλα στην πράσινη γραμμή. Όταν έγινε ο πόλεμος πέσαμε σε δυσμένεια, οι τιμές των ακινήτων έπεσαν. Τα σπίτια και τα ενοίκια είναι φτηνά. Για αυτό τα προτιμούν κυρίως οικογένειες μεταναστών, που οικονομικά ίσως είναι σε καλύτερη φάση από όλους αυτούς τους αθλιότερους που ζουν στα διαλυμένα σπίτια της παλιάς Λευκωσίας.




Παράνομοι ή νόμιμοι είναι οι μετανάστες? Δεν ξέρουμε - και η μάνα μου, που πάντα καταφέρνει να φιλέψει και να επικοινωνήσει με όλο τον κόσμο, δεν ενδιαφέρεται και δεν το συζητά. Έζησε η ίδια στο πετσί της την φτώχια. Τεσσάρων χρονών «μετανάστευσε» η ίδια και η οικογένεια της από ένα χωριό της Πάφου στην Λευκωσία. Είχε κλίσει το μεταλλείο που δούλευε ο παππούς μου στην Πόλη. Και η ανεργία τους οδήγησε αναπόφευκτα στην Πρωτεύουσα. Η μάνα μου έχει πολλά να πει για τον τρόπο που τους χειρίστηκαν οι Λευκωσιάτες… Για τα άθλια σπίτια στα οποία διέμεναν. Για τις επισκευές που χρειάζονταν και οι σπιτονοικοκύρηδες δεν τις έκαναν ποτέ. Για την εχθρότητα στο σχολείο, την αδιαφορία των δασκάλων και τις κοροϊδίες επειδή «μιλούν αλλιώτικα τα παφιτούθκια». Για την κοινωνική απομόνωση επειδή ήταν ξένοι. Για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο παππούς από άλλους εργαζομένους επειδή ήρτε να τους πιάσει την δουλειά. Πέρασαν πολλά. Και τα θυμάται όλα. Είναι μάλλον για αυτό που πίνει καφέ με τις Αιγύπτιες γειτόνισσες, δίνει συμβουλές στην Σάρα την Ρουμάνα να βάζει νεσεστέ στο σύγκαμα του μωρού, μοιράζει στις Ρωσοπόντιες βαζάκια με γλυκό κυδώνι. Για τη μάνα μου, που υπήρξε ένα φτωχό παιδί του Θεού, όλοι πάνω στη γη είναι φτωχά πλάσματα του Θεού. Που έχουν ανάγκη για να δουλέψουν και να ζήσουν.

«Τhe art of being minimalist»…

Υπάρχει μια σκηνή στο βιβλίο «Ζάχαρη στην άκρη», της αγαπημένης μου Ευγενίας Φακίνου όπου οι ήρωες του βιβλίου, κάτι σαραβαλιασμένα και περήφανα γερόντια που βρίσκουν την χαρά της ζωής στα θεραπευτικά λουτρά μίας λουτρόπολης κάθε καλοκαίρι, καλούνται να μεταμφιεστούν για τις χαρές μιας γιορτής. Ψάχνουν λοιπόν στα άδυτα της βίλας που τους φιλοξενεί και ανακαλύπτουν τα πάντα: Το μουστάκι του Τσόρτσιλ, τα σπιρούνια του Μεγαλέξανδρου, τα μήλα των εσπερίδων και άλλα πολλά που δεν τα θυμάμαι… Κάπως έτσι, μα και σαφώς πολύ λιγότερο ποιητικά, ένοιωσα χθες βράδυ όταν δοκιμάσαμε με τον άντρα της ζωής μου να καθαρίσουμε ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ…

Το δωμάτιο είναι το μέρος που χωρίς να το θέλουμε μετατρέψαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια που μετακομίσαμε στο διαμέρισμα, σε αποθήκη. Εκεί μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα. Τα κρυστάλλινα βάζα που μας έκανε δώρο η θεία Τζέιν στον γάμο μας, το κασόνι με τις ασημένιες φωτογράφο-θήκες που μας έφεραν οι φίλες τις πεθεράς μου, τα κακόγουστα κεράκια που μας έκαναν δώρο κάτι γνωστοί τα Χριστούγεννα που μετακομίσαμε, τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια και οι μπότες ορειβασίας που αγόρασα το 1997. Υπάρχει επίσης μια μαυρόασπρη τηλεόραση αντίκα-έπιπλο του 1960 (?) που μας δώρισε ο παππούς, το παιδικό μου κρεβάτι και το γραφείο μου που η μάνα που επιμένει πως μπορεί να το θέλω, ο στρατιωτικός ρουχισμός του άντρα μου, οι φανέλες και τα αναμνηστικά καπελάκια των 25 τελευταίων χρόνων που πάει κατασκήνωση με το προσκοπείο, ο παλιός μας υπολογιστής, κάτι αγαλματάκια που φέραμε από την Κούβα και δεν ξέρουμε που να τα βάλουμε και μερικά ίτσι μπίτσι φορεματάκια δικά μου, στα οποία πλέον δεν μπορώ να μπω, πόσο μάλλον να κουμπώσω και να αναπνεύσω φορώντας τα, αλλά που πιστεύω πως πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μου θα’ ναι…



Κοιτάζαμε χτες όλο αυτό το αγαπημένο χάος μην ξέροντας από πού να αρχίσουμε, σκεφτόμενοι τι να κρατήσουμε και τι να πετάξουμε… Τελικά μπήκαν όλα στην λίστα με τα "είδη αμφισβητούμενης ανάγκης". Ειδικά εγώ δεν ξέρω αν μπορώ να αποχωριστώ την πατσαβουρία μου που είναι συνδεδεμένη με τόσες πολλές αναμνήσεις. Έστω κι αν διάβαζα σήμερα στην εφημερίδα πως η νέα τάση παγκοσμίως είναι να προσπαθείς να ζεις με λιγότερα. Κοντολογίς «Τhe art of being minimalist»… Να ζεις με τα λίγα, τα πετάξεις τα παλιά, να ελαφρύνεις το σπίτι και την καρδιά σου… Ο νέος μινιμαλισμός είναι λέει φιλοσοφία ζωής και σχετίζεται με την, τι άλλο, οικονομική κρίση που ταλανίζει τους πάντες…



Ίσως να έχουν δίκαιο οι φιλόσοφοι. Οι αναμνήσεις τελικά είναι μέσα στην καρδιά μας. Καλά κρυμμένες… Από αύριο υπόσχομαι στον εαυτό μου να ξαναδώ την λίστα με τα "είδη τα αμφισβητούμενης ανάγκης". Είναι μεγάλο θέμα να μπορείς να απελευθερωθείς από τα υλικά αγαθά. Ελπίζω να τα καταφέρω… Κι αν έχετε ανάγκη από κρυστάλλινα βάζα και κακόγουστα κεριά, α, ναι και φωτογραφο-θήκες, κοπιάστε από το σπίτι μου. Και παρακαλώ να με πείσετε πως δεν θα ξαναγίνω ποτέ 50 κιλά…

Οι νεό-φτωχοί…

Διάβαζα σήμερα στα ΝΕΑ για ένα άστεγο στην Αθήνα ο οποίος διαμελίστηκε από απορριμματοφόρο του Δήμου! Ο άστεγος είχε βρει καταφύγιο σε κάδο σκουπιδιών και την ώρα της αποκομιδής των σκουπιδιών, απορριμματοφόρο του Δήμου άδειασε το περιεχόμενο του κάδου στο φορτηγό, στο οποίο βρισκόταν ο άτυχος άνθρωπος… Ως αποτέλεσμα ο άστεγος βρήκε ακαριαίο θάνατο. Το σώμα του διαμελίστηκε από τις δαγκάνες του μηχανήματος.

Στη συνεχεία παρακολουθούσα μια συζήτηση στην ΕΡΤ τώρα το πρωί στην οποία μιλούσε μία κοινωνιολόγος και έδινε στοιχεία για τη τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τόσοι πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό λόγο της κρίσης… Έλεγε η κοινωνιολόγος πόσο πολύ έχουν αυξηθεί οι άστεγοι στην Αθήνα και πόσο η ζωή κάποιων ανθρώπων άλλαξε από τη μια μέρα στην άλλη. Άνθρωποι με κανονικές δουλειές, με αυτοκίνητο, με σπίτι, άτομα με αξιοπρεπή ζωή, αναγκάσθηκαν μέσα σε μία νύχτα να χάσουν τα πάντα επειδή έχασαν την δουλειά τους. Ειδικά για κάποιους νεότερους, όπου δεν υπάρχει ο κοινωνικός ιστός της οικογένειας να τους βοηθήσει και να τους κάνει να σταθούν στα πόδια τους, η κατάσταση είναι πραγματικά τραγική. Οι άνθρωποι αυτοί, οι «νεόφτωχοι», όπως τους ονόμασε η κοινωνιολόγος, βρίσκουν καταφύγιο στους δρόμους, ζούνε τώρα από τα επιδόματα, είναι επιρρεπείς στο να αρχίσουν την χρήση ουσιών και αλκοόλ, είναι εύκολα θύματα εγκληματικών ενεργειών, είναι εύκολο μέσα στην απελπισία τους να καταλήξουν οι ίδιοι στο έγκλημα.



Στην αντίπερα όχθη, σε ένα άλλο κανάλι, μια ξανθιά μπίμπο, με θήκες στα δόντια και ψεύτικα βυζιά, (μια Ελεονόρα Μελέτη?) έκανε ρεπορτάζ για το αν είναι έγκυος άλλη ξανθιά πρωινατζού, σχολίαζε τους καυγάδες που ξεσπούν στα ριάλιτι μαγειρικής και πόσο χαρούμενη είναι η (ζάπλουτη) Μενεγάκη που πήρε διαζύγιο… Και σκεφτόμουν πως είναι απίστευτη και τόσο αντιφατική και τραγική χώρα η Ελλάδα και πως δυστυχώς πάμε πρόσω ολοταχώς, στα ίδια βήματα, ακολουθώντας τα χνάρια της…