Ήθελα να γράψω εδώ και μέρες για το βιβλιοπωλείο της Ναντίν στα κατεχόμενα. Πήγαν και το έκαψαν κάτι ηλίθιοι και όλοι είναι σίγουροι πως το έκαναν για λόγους εκδίκησης και να δείξουν ποιος κάνει πλέον κουμάντο με την αλλαγή στη λεγόμενη «εξουσία». Μετά ήρθε στην επιφάνεια όλο αυτό το θέμα με τους πέντε αγνοούμενους και το πώς φαίνεται πως τους σκότωσαν εν ψυχρό Τούρκοι ατάκτοι για να εκδικηθούν για τις δικοινοτικές ταραχές. Και ταράχτηκα πολύ. Σε αντίθεση με την κραταιά άποψη που θέλει εμένα και τους ομοίους μου να είμαστε τουρκόφιλοι και ενδοτικοί και οτιδήποτε άλλο σκεφτεί το κεφάλακι του κάθε ετοιμοπόλεμου που χωρίζει τα αρνιά και τα ερίφια κρατόντας για τον εαυτό του τον τίτλο του καλού…
Σκέφτομαι πόσο φρικτό θα είναι για τους γονείς αυτών των πέντε ανθρώπων, για τους δικούς τους ανθρώπους, να ακούνε πλέον όλα αυτά τα φρικτά και τα απάνθρωπα. Ους πυροβόλησαν και τους έθαψαν με την μπουλντόζα. Και όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν υπόνοιες ότι το περιβόητο κράτος γνώριζε. Υπήρχαν δηλαδή κάποιοι που ήξεραν θετικά πως αυτοί οι πέντε είχαν σκοτωθεί και δεν είχαν ειδοποιήσει του συγγενείς τους πως δεν ήταν αγνοούμενοι. Απλά και μόνο για να αυξηθεί ο αριθμός των αγνοουμένων. Εμένα περισσότερο από όλα με έχει ενοχλήσει αυτό. Με έχει εξοργίσει. Αυτή η αντιμετώπιση. Του ανθρώπου, της οικογένειας, των ατόμων, ως μονάδες αμελητέες, είναι πέραν κάθε αντίληψης. Η συνειδητοποίηση μας ως πολίτες , η ανάγκη για δράση και κινητοποίηση, έρχεται πρώτα μέσα από τα δικά μας τα εγκλήματα. Η Τουρκία ας ακολουθήσει αργότερα.
