Δεν ξέρω πως το θυμήθηκα τώρα μέσα σε αυτές τις ζέστες, αλά μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων ήταν οι εκδηλώσεις που διοργάνωνε η ΠΕΟ τα Χριστούγεννα για τα παιδιά των φτωχών πλην τίμιων και στιβαρών εργατών που βρίσκονταν στους κλάδους της. Κάθε Θεοφάνια, την ημέρα δηλαδή των Φώτων, μαζευόμαστε πανηγυρικά στην μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων της ΠΕΟ (εκεί που τώρα γίνονται οι γενικές συνελεύσεις του Κόμματος) και παρακολουθούσαμε εντυπωσιασμένοι παντομίμες και μικρά θεατρικά, μασουλώντας το σακουλάκι με τις καραμέλες που μας έδιναν για δώρο. Το highlight της εκδήλωσης, ωστόσο, ήταν οι μικρές αυτοσχέδιες παρουσιάσεις των παιδιών που πήγαιναν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση. Κοινώς ανεβαίναμε στην σκηνή να πούμε ποιήματα και τραγουδάκια για να μας καμαρώσουν οι γονείς που μας έβλεπαν από κάτω.
Τα Χριστούγεννα του 1981-82 θα ήταν θυμάμαι, πήγαμε με την ξαδέλφη μου την Ρίτσα για να συμμετάσχουμε στην εκδήλωση. Με την Ρίτσα ήμασταν κολλητές και αγαπημένες, συμμαθήτριες και αδελφές ψυχές. Δεν θυμάμαι να είχαμε ποτέ μαλώσει για κάτι και όλοι μας έδειχναν σαν πρότυπα παιδικής φιλίας, κάτι σαν την Ελληνοτουρκική ένα πράμα, επειδή όσο ήμασταν διαφορετικές, άλλο τόσο ήμασταν αγαπημένες. Η Ρίτσα ήταν κοντούλα, μελαχρινή και συνεσταλμένη. Εγώ ήμουν πιο νταρντάνα παιδάκι, ανοιχτόχρωμη και εκδηλωτική. Εκείνη την ημέρα, που μας έπαιρνε στην εκδήλωση ο παπάς της ο θείος Σαββάκης, δεν είχαμε προλάβει να πούμε ή μία στην άλλη το ποίημα που θα λέγαμε. Εγώ ήμουν με την εντύπωση πως η Ρίτσα θα έλεγε το «τρέχει ένας λαγός», μεγάλο σουξέ της εποχής μας στο νηπιαγωγείο και το αγαπημένο της τραγούδι. Εγώ με την σειρά μου θα έλεγα το «Βουνό μου Πενταδάκτυλε». Το «Βουνό μου Πενταδάκτυλε» ήταν ένα ποίημα που πραγματικά δεν θυμάμαι ποιος το είχε γράψει και το οποίο το είχαμε βρει σε ένα αναγνωστικό του δημοτικού της αδελφής μου. Το ποίημα το είχα αποστηθίσει (δεν ήξερα να διαβάζω τότε) και το έλεγα σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Κυρίως επειδή τα πέτρινα εκείνα χρόνια του Κυπριακού δημιουργούσε τρομερή εντύπωση στους μεγάλους! Το έλεγα την ώρα που ξυπνούσα, στα διαλείμματα στο νηπιαγωγείο, το απόγευμα στο σπίτι. .Το ίδιο και η Ρίτσα αφού ήμασταν όλη την ημέρα μαζί. Θυμάμαι που κάναμε κούνιες και απαγγέλαμε δυνατά. Τόση εντύπωση μας είχε κάνει. Και δώς του οι μεγάλοι να μας χειροκροτούν. Και δώς του να μας κοιτάζουν δακρυσμένοι… Επειδή ωστόσο εγώ είχα φέρει στην παρέα μας αυτό το ποίημα νόμιζα πως δικαιωματικά μου ανήκει. Και πως η Ρίτσα θα γνώριζε πως είχα κάθε δικαίωμα να το πω στην γιορτή.
Αμ δε! Με τρόμο αντιλήφθηκα καθοδόν μόλις για την εκδήλωση, πως είχε σκοπό να κλέψει την δόξα μου και να απαγγείλει τον Πενταδάκτυλο. Ξαφνικά αρχίσαμε να μαλώνουμε! Η Ρίτσα ήταν ανένδοτη, αλλά εγώ ήμουν πιο ψηλή! Το ποίημα ήταν δικό μου! Δεν είχε κανένα δικαίωμα να το πει! Ο θείος Σαββάκης μάταια προσπαθούσε να μας πείσει να το πούμε μαζί. Το ποίημα ήταν δικό μου. Τελεί. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο για την εκδήλωση με σπρωξιές. Πήγαμε τρεχάτες στα παρασκήνια κοιτάζοντας με μίσος ή μία την άλλη. Ούτε σακουλάκια με καραμέλες προλάβαμε να πάρουμε. Η μόνη μας έγνοια ήταν ο Πενταδάκτυλος! Όταν πλησίαζε η σειρά μας να βγούμε στην σκηνή η καλή και μειλίχια Ρίτσα μου τράβηξε με δύναμη τα κοτσιδάκια! Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και της έριξαν μια σκουντιά στην κοιλιά. Συνήλθε γρήγορα και κλότσησε στο πόδι και ανταπέδωσα άμεσα σπρώχνοντας της πίσω από την κουρτίνα. Πάνω στην ώρα. Είχε έρθει η σειρά μου να βγω. Αναμαλλιασμένη, αναστατωμένη, με μάτια δακρυσμένα από τον πόνο και την προδοσία της Ρίτσας, έδωσα μια ανεπανάληπτη ερμηνεία για τον Πενταδάκτυλο. Ακόμα θυμάμαι το χειροκρότημα του κοινού. Στάθηκαν όρθιοι και συγκινημένοι. «Ιδού, το πεντάχρονο, κατόρθωσε πνιγμένο στην συγκίνηση να μας παρασύρει.» Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν αυτός, αλλά νομίζω ο Αβραάμ Αντωνίου, που έγινε αργότερα ΓΓ της ΠΕΟ έδωσε συγχαρητήρια στον παπά μου. Γνώρισα μεγάλες δόξες.
Όσο για την Ρίτσα… χε χε… Είπε τον λαγό… Και έκανε τρεις μέρες να μου μιλήσει. Αλλά αφού της είχα πει. Το ποίημα ήταν δικό μου. Και επίσης ήμουν και πιο ψηλή.
