Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Η Αριστερά μου…

Ο τελευταίος ανάμισι χρόνος ήταν δύσκολος αν ήθελες να ονομάζεις τον εαυτό σου αριστερό. Η κακή οικονομία, που κρέμεται πάνω που το κεφάλιν όλων μας, τα γεγονότα στο Μαρί, πολιτικές ηθικές και άλλες ατασθαλίες που πρέπει να είσαι τουλάχιστον χαζός να αγνοήσεις ή και να μειώσεις την σημασία τους. Ναι, το κόμμα που εκπροσωπεί την Αριστερά στην Κύπρο ήρθε στην εξουσία και το ηπιότερο που θα μπορούσαμεν να πούμε είναι πως εν ήταν ακριβώς ότι πιο πετυχημένο και καλό! Διέψευσε πολύ τις προσδοκίες, εμφανίστηκε να είναι κάτι από τα ίδια, ισχυρό κομμάτι μιας παρωχημένης πολιτικής, συντηρητικό και μονόχνοτο. Για κάποιους από μας το μεγάλο μπαμ είχε κιόλας γίνει το 2004- αλλά τέλος πάντων… (Περσινά ξινά σταφύλια… Πολύ ξινισμένα όμως… ακόμα έχω την γεύσην τους στο στόμα μου..)

Εν πάση περιπτώσει που λαλούσιν και στη λατρεμένη μας Βουλή. Τούτα εν τα γεγονότα μπροστά στα μάθκια μας. Η πολιτικοποίηση και η εξαργύρωση (πολιτική και εξουσιαστική) μιας ιδεολογίας που για κάποιους από μας απέχει πολλά που μαρξιστικά τζαι κομματικά μανιφέστα, που εν κάτι διαφορετικό, εν κομμάτι της ύπαρξης μας, στοιχείο της ταυτότητας μας, του τρόπου που μεγαλώσαμε τζαι τούτου που εγίναμεν, τζαι απέχει πολλά που την ταυτότητα του Ακελικού. Εν σημαίνει πως αν προσδιορίζεις τον εαυτό σου αριστερό είσαι ταυτόσημος με έναν κόμμα, με μιαν κατάσταση. Τούτος όμως εν είναι αυτονόητον, σε καμίαν περίπτωση στην Κύπρο. Αλλά φευ! Τούτες οι ταπέλες τζαι οι ταυτοποιήσεις που εν κοινή χώρα στην Κύπρο εν χαζές τζαι τραγικές. Διότι απογυμνώνουν σε που τα βιώματα σου, που σε εκάμαν τούτον που είσαι.

Βασικά, εν ηξέρω αν εξηγούμαι καλά… Θέλω να πω πόσο πολλά με ενοχλεί τούτον το τσουβάλιασμα που γίνεται. Τούτη η περιπαικτική διάθεση αμαν πεις πως είσαι αριστερός. Τούτη η ανικανότητα του άλλου να σε καταλάβει. Λαλείς τζαι ούλοι μας είμαστε μέλοι της ΕΔΟΝ, κυκλοφορούμεν με φανέλες του τζε Γκεβάρα τζαι παιρνούμεν τα βράδια μας μιλώντας για τα κακα που επροξένησεν το Πραξικόπημα στον Τόπο.

Αριστερός γίνεσαι… όταν γεννηθείς σε υποβαθμισμένες συνοικίες, ας πούμε της Λευκωσίας. Περίπου καταδικασμένος να ζήσεις μια ζωή σαν των γονιών σου. Που τζαι τζείνοι, ήταν έξυπνοι τζαι ικανοί πολλά αλλά έδωκεν τους την πουπάνω το Σύστημα. Εν είχαν ευκαιρίες. Καμίαν τζαι ποττέ! Τζαι αν το αμφισβητείς τούτο πραγματικά έζησες τζαι εμαγάλωσες σε μίαν Κύπρο πολλά διαφορετική που τζείνη που εμεγάλωσα εγώ! Τζαι οι γονιοί μου. Βίοι παράλληλοι τζαι άλλοι κόσμοι… Μα εντελώς άλλοι κόσμοι… Πίστεψε με… επειδή εγώ είδα τον κόσμο σου τζαι απέχει πολλά που τον δικό μου!

Σημαίνει η μάνα σου να μεν εμπόρεσεν να τελειώσει ούτε καν το δημοτικό επειδή οι γονιοί της ήρταν οικονομικοί μετανάστες που την Πάφο που εθκίωξαν τον παππού που τα μεταλλεία επειδή ήθελε καλύτερες συνθήκες ζωής. Σημαίνει που το να είχασιν φαί στο τραπέζι ήταν θέμα τζαι ζήτημα που η μάνα σου το μημονεύει ακόμα τζαι σήμερα… σημαίνει ο παπάς σου να δουλεύκει στα εργοστάσιο των παππουτσιών που τα 12 του τζαι να έσιει σήμερα μερική πνευμονική ανεπάρκεια που τις αναθυμιάσεις των γόμων τζαι των τριμμάτων που είχασιν τα δέρματα.

Σημαίνει μετά μιαν οικογένεια με προβλήμματα πολλά οικονομικά τζαι κοινωνικά-διότι η φτώχεια τζαι οι παρέες της εν σε αφήνουν ήσυχο να πνάσεις τζαι να ζήσεις καλά τζαι μόνο στα παραμύθκια εζήσαν κάποιοι φτωχιοί τζαι ευτυχισμένοι… Σημαίνει ένα που τα αδέλφκια σου να μεν εμπορέσε να τελιώσει καν το γυμνάσιο. Σημαίνει ένα σπίτι που εκτίστηκε με κόπο τζαι έμεινεν ατέλειωτο τζαι εσύ εζούσεν μέσα τζαι αντρέπεσουν να καλέσεις τους συμμαθητές σου. Σημαίνει να είσαι 17 χρονών τζαι το μέλλον σου να εν θολόν τζαι ατέρμονο τζαι να ευκαριστείς που εγίνηκεν το πανεπιστήμιο κύπρου τζαι εμπόρεσες εσύ να σπουδάσεις. Σημαίνει πολύ κόπον τζαι ιδρώτα τζαι να βουράς πάντα να φτάσεις τους άλλους, δρωμένος τζαι διαλυμένος στην αφετηρία τους. Την ωραία, την όμορφη. Την Κυπριακή. Σημαίνει μετά δυσκολίες πολλές στην δουλειά. Που εν ηξέρεις κανέναν, που είσαι που οικογένεια που εν μετρά, που φέρεις μαζί σου ταμπού τζαι κατάλοιπα. Ναι φυσικά... Ούλοι οι άλλοι εν άξιοι τζαι επιάναν τες δουλειές αξιοκρατικά... Σημαίνει να λυπάσαι τους φτωχούς ούλου του κόσμου. Να διάς φαϊ στους φτωχούς τους συνταξιούχους της γειτονίας, να ανάφκεις τα καντήλια των γέρων που επέθάναν πρόσφυγες μόνοι τους, να λυπάσαι τους λαθρομετανάστς τζαι να συμπάχεις με τους κατατρεγμένους. Διότι είσαι τζαι εσύ. Όπου τζαι να είσαι σήμερα, ότι έκαμες ότι τζαι να επέτυχες… Τζαι ναι, γίνεσαι πολλά μελό…πάρα πολλά... τζαι μπορεί να ακούεις τζαι πολλά τον Παπακωνσταντίνου. Τζαι ενίοτε να σε πιάνει τζαι να μπαίνεις κοινώς μες τα πετσιά σου, καλή ώρα όπως εγώ σήμερα… να κάμνεις ενδοσκοπήσεις... Γενικά…Τέλος πάντων… για μένα αριστερός εν τούτα ούλα που σημαίνει… τολμώ να πω ότι λαλώ ότι είμαι αριστερή… ρωτήσουν με εν με ρωτούσιν. Τζαι όι, εν αντρέπουμαι… Εν θα μπορούσα ποττέ μου…

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Εν με παίζουν...

Ετσακώθηκα με κάτι φίλες μου… βασικά έκαμα ένα λιγάκι πικροχολέ σχόλιο για τους δασκάλους που παραπονιούνται συνέχεια στο φέισμπουκ καθώς τελειώνουν οι διακοπές τους  («ΑΑΑΑ!!!!ακόμα 24 μέρες και ανοίγουν τα σχολεία!!!!», «Τρεις βδομάδες και πόψε!!!Γιατίιιιιι», «Ακόμα δύο βδομάδες και πάμε πίσω στα βάααααασανα!»)… τέτοιο το νόημα… βασικά είπα «σιγά ρε φίλοι  δάσκαλοι! Κάνετε δύο μήνες το καλοκαίρι διακοπές! Εμείς με το ζόρι δύο βδομάδες»… σχολίασε εν αγνοία μου ένας φίλος μου πως οι δάσκαλοι κάνουν την πιο εύκολη δουλειά του κόσμου και κάνουν και τέσσερεις μήνες διακοπές (με το οποίο δεν συμφωνώ… δεν σχολιάζω τις δυσκολιές που αντιμετωπίζει ο καθένας στην δουλειά του. Σχολιάζω πως είναι προκλητικό να κλαίεις και να οδύρεσαι δημοσίως για την δουλειά σου και ειδικά για έναν που το πιο εύκολα κομμάθκια της…) … με τα πολλά πήραν φωτιά τα σχόλια καθώς εγώ αμέριμνη ετοίμαζα κλαίγοντας τα διδυμάκια για το πανεπιστήμιο (σόρρυ, το νηπειαγωγείο)… όταν η πτωχή πλην τίμια πήγα να μπω στο φέισμπουκ γινόταν ένας μικρός χαμός και κακώς (παραδέχουμαι!!) εσχολίασα σε κάποιους που παρομοίασαν μια  μέρα στο σχολείο όπως μιαν ημέρα στην εντατικήν (I dont think so) ότι εκείνοι διάλεξαν αυτό το επάγγελμα… Προς υπεράσπιση... εσκοτώθηκα να πιάσω τρεις μέρες άδεια να πάρω σχολείο τα μωρά... τζαι ας επαναλάβω πως δεν σχολιάζω την δυσκολίατης δουλειάς  ή οτιδήποτε… τα γέριμα που ελάλεν τζαι  ο παππούς μου! Εσχολίαζα που παραπονιούντασιν  που τους εμείναν τρεις βδομάδες διακοπές και τι μεγάλη εν η συμφορά που πάσιν πίσω σχολείο!! Τέλος πάντων. Μια φίλη μου, δασκάλα, που μένει πλέον εξωτερικόν νευρίασε μαζί μου και τα έχωσε πως δεν είμαι καλή φίλη με βάση το σχόλιο αυτό. Η τύπαινα του εξωτερικού ήρθε προχτές Κύπρο και κανονίζει συναντήσεις με άλλους και εμένα με αφήνουν εκτός! Σήμερα έπιασα μια φίληνα βρεθούμε  και έμαθα πως ήταν στο πάρκο με την φίλη του εξωτερικού και μια άλλη με τα μωρά τους και εμένα δεν με κάλεσαν… νιώθω λίγο σαν πεντάχρονο που το άφηκαν έξω που το παιχνίδι και δεν θέλουν να το παίξουν… είναι η δεύτερη φορά στην -ενήλικη- ζωή μου που δεν με παίζουν και νοιώθω λιγάκι πληγωμένη… Είμαι καλή φίλη… αλήθκεια! Να περαυτολογίζω –αυτόλιβανιστώ λίγο…  αγαπώ τους άλλους, νοιάζομαι, κρατώ επαφή τζαι κάμνω γλυκίσματα στα γενέθλια των μωρών τους (ακόμα τζαι σε φάση που νόμιζα εν θα γίνω ποτττέ μου μάνα!)… τέλος πάντων… είπα να τα γράψω να νιώσω λίον καλύτερα… επίσης αποφάσισα να γράφω γενικά Κυπριακά… άσχετο… δεν είναι πως μου λείπουν οι άνθρωποι ή η αγάπη στην ζωή μου… ευτυχώς εν είμαι πέντε χρονών… αλλά πάλαι λυπάσαι όταν εν σε παίζουν…