Τα γαστριμαργικά ανάλεκτα του κυρίου SCHOTT

Τι είναι το «βάπτισμα» του κρασιού? Ποιες ήταν οι τελευταίες γαστρονομικές επιθυμίες διάσημων θανατοποινιτών? Τι είναι η διχόνοια της πουτίγκας? Ποια ήταν η δίαιτα του Γκάντι? Ποια είναι τα φαγώσιμα άνθη και τι είναι το σύνδρομο του κινέζικου εστιατορίου?



Σε αυτά και άλλα πολλά άχρηστα και γοητευτικά ερωτήματα απαντά το καταπληκτικό βιβλιαράκι του Ben Schott «Τα γαστριμαργικά ανάλεκτα του κυρίου SCHOTT», Εκδόσεις Κασταλία, 2007,ο οποίος πριν από μερικά χρόνια είχε ταράξει τον κόσμο των εκδόσεων με τα γενικά του Ανάλεκτα, γεμάτα επίσης άχρηστα ερωτήματα για την ομορφιά του κόσμου.



Το βιβλιαράκι αυτό μου το σύστησε μια φίλη που εκτιμώ και ομολογώ πως ξετρελάθηκα! Αν σας αρέσει το φαΐ με τρόπο πιο ας πούμε ουσιαστικό σας το συστήνω ανεπιφύλακτα και επειδή κυκλοφορεί σε σπουδαίο δέσιμο και πολύ πολυτελές χαρτί αποτελεί και ωραίο δωράκι για φίλους που θέλουν να εντρυφήσουν στην μαγεία του φαγητού και να μάθουν ένα σωρό άχρηστες και γοητευτικές λεπτομέρειες για την γαστρονομία. Είναι ένα βιβλιαράκι χλιδής, που σίγουρα θα μπορούσατε να ζήσετε χωρίς αυτό. Αλλά δεν είναι όλες αυτές οι μικρές απολαύσεις που κάνουν τη ζωή μας πιο νόστιμη? Είναι σαν ένα μικρό ζουμερό και τέλειο σοκολατάκι που δεν το χρειάζεστε πραγματικά αλλά η ζωή μοιάζει καλύτερη μετά από αυτό…

Ο ηγέτης…

Τις προάλλες χάλασε το πλυντήριο μας… Έκανε ένα ηρωικό πο-σφίξιμο των ρούχων, άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό και αμόλησε μια γενναία δόση νερού στο πάτωμα. Ψάξαμε αμέσως για επιδιορθωτή! Είμαστε σε μια φάση περίεργη στο σπίτι, δεν έχουμε την πολυτέλεια για χαλασμένα πλυντήρια και νερά στα δάπεδα. Ο κύριος Δώρος Σ, που μας συνέστησε θερμά ένας φίλος, ήλθε αμέσως να μας βοηθήσει. Έτυχε εκείνο το πρωί να είμαι σπίτι και τα βολέψαμε άμεσα. Καλή του ώρα και στιγμή.

Ο κύριος Δώρος Σ. κατέφτασε στον προορισμό του στις 8:36 ακριβώς και κοίταξε το πλυντήριο με σοβαρότητα χειρούργου. Όταν του εξήγησα τι ακριβώς συνέβη έκανε διάγνωση πως φταίνε τα ρουλεμά! Στη συνέχεια κάθισε στο πάτωμα και άρχισε χειρουργείο. Του πήρε μισή ώρα να βρει την βλάβη και να κάνει αξιολόγηση του προβλήματος και της τιμής: «Φταίνε όντως τα ρουλεμά. Και θα σας στοιχίσει 100 Ευρώ!» Μετά με κοίταξε με εκείνο το ύφος που υποδήλωνε πως θα ήταν καλή ιδέα να του έκανα καφέ και προχωρήσαμε στην κουζίνα της αποκάλυψης.



Επειδή στην πραγματικότητα είμαι κόρη της μάνας μου και παρά τα φαινόμενα και τις διακηρύξεις μου ψήνω καλό καφέ με παχύ καϊμάκι, έβαλα στον κύριο Δώρο και ένα γενναίο κομμάτι γλυκό κυδώνι (η εποχή τους, να το δοκιμάσετε!) και κάθισα μαζί του στο τραπέζι της κουζίνας να αναλύσουμε την φύση των πλυντηρίων. Ο κύριος Δώρος ωστόσο είχε άλλα σχέδια! Προφανώς, ετοιμάζετε πυρετωδώς να διεκδικήσει την θέση του Προέδρου του Συνδέσμου Γονέων του Δημοτικού Σχολείου του γιού του και θεώρησε καλό να πιάσει τον κουμπάρο τον Παυλή να εξηγηθεί. Αφήνοντας με σύξυλη, απέναντι του στο τραπέζι, να κοιτάζω με αμηχανία το ποτήρι μου, καταπιάστηκε με τον Παυλή για μισή ώρα με όλα όσα θα έπρεπε να γίνουν για να γίνει ο επόμενος πρόεδρος. Ανέλυσε την δράση του στα προηγούμενα χρόνια, ως απλό μέλος της συμβουλίου, τις ικανότητες και τις τεχνικές του, τις αθόρυβες δωρεές του και την παραχώρηση μια ολοκαίνουργιας τηλεόρασης για τον λαχνό των Χριστουγέννων. Έλεγε και έλεγε ο κύριος Δώρος στον κουμπάρο τον Παυλή και ένοιωθα πως τα έλεγε να τα ακούσω εγώ. Πως δεν είναι ένας απλός επιδιορθωτής πλυντηρίων! Είναι ένας μέλλοντας Πρόεδρος! Με δράση και συνεισφορά!



Τον άκουγα και σκεφτόμουν διάφορά. Τι κάνει τους ανθρώπους να ψάχνουν για κάτι αλλιώτικο? Να θέλουν να γίνουν κάτι διαφορετικό. Να θέλουν την επιβεβαίωση στα μάτια μιας ξένης. Τι τους κάνει να γίνουν ηγέτες? Τι είναι αυτό που κινεί τα νήματα στη ζωή? Υπήρξα στη ζωή μου κι εγώ Δώρος. Ψάχνοντας επιβεβαίωση στα μάτια κάποιων ξένων, προσπαθώντας να γίνω κάτι διαφορετικό. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, κι εγώ και ο κύριος Δώρος, ίσως και ο κουμπάρος ο Παυλής, είναι πως το αλλιώτικο δεν σημαίνει πάντα καλύτερο. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε όπως τους άλλους. Άφησα τον κύριο Δώρο να συνεχίσει την προεκλογική εκστρατεία του και αποσύρθηκα στο υπνοδωμάτιο μου… Δύο ώρες αργότερα μου παρέδωσε το πλυντήριο ολοκαίνουργιο και πήρε την επιταγή με τα 100 Ευρώ. «Είσαι ο καλύτερος επιδιορθωτής πλυντηρίων που γνώρισα ποτέ μου!», του είπα με θέρμη και με κοίταξε παράξενα. Ίσως να περίμενε να πω καλή επιτυχία για την εκλογή του Προέδρου.

Ο «Τρελός» Παπάς που μας βάφτισε…

Η σχέση της οικογένειας μου με την θρησκεία είναι λιγάκι επιλεκτική. Η γιαγιά μου, ήταν λιγάκι σαν την Λωξάντρα: Μάλωνε με τους αγίους όταν δεν της τα έφερναν δεξιά στη ζωή. Ο μπαμπάς μου, με την συγχυσμένη ακελο-κομμουνιστική ιδεολογία κοιτάζει πάντα τον κλήρο με καχυποψία. Η μάνα μου, πρακτική και καπάτσα σε όλα της, θυμήθηκε την εκκλησία τώρα που μπήκε στην ηλικία για να τα έχει καλά στον άλλο κόσμο. Κι εμείς, τα παιδιά, τα εγγόνια τα ξαδέλφια, κοιτάζαμε πάντα τα Θεία από μακριά.

Την καχυποψία, τις εμμονές και τα ζητήματα που είχαμε με την εκκλησία, κατάφερνε ωστόσο πάντα να μας τα διαλύει ο καλός ιερέας της περιοχής μας. Ο Παπά Γιωρκής. Ο «τρελός» Παπάς της ενορίας μας. Ήταν ένας άνθρωπος απλός, με απίστευτο και απύθμενο χιούμορ, που κατάφερνε πάντα να φέρνει να φέρνει το καλύτερο του κάθε ανθρώπου προς τα έξω. Ήταν έξυπνος, μορφωμένος και προσιτός και αν δεν είχε πάντα την μεγάλη θεολογική απάντηση στις ερωτήσεις μας, είχε πάντα μια αλήθεια και ένα καλαμπούρι να μας πει για τη ζωή. Θυμάμαι πολλές ασύνδετες εικόνες του να με συντροφεύουν σε κρίσιμες στιγμές της ζωής μου και της οικογένειας μου. Την κουβέντα του «Ο άνθρωπος κόρη μου έχει στη ζωή του πάθη και όσο πιο εύκολα το αποδεχτείς αυτό τόσο πιο εύκολα θα δεχτείς τον εαυτό σου». Το χάδι στον ώμο της μάνας μου, όταν πέθανε ο παππούς και τα λόγια «ησύχασε, ξέρεις το. Τα σκανδαλώδη ανέκδοτα του στο νεκροταφείο λίγο πριν κάνει τα τρισάγια και η δικαιολογία του πως και οι πεθαμένοι έχουν δικαίωμα στο χιούμορ! Οι μυστικές αγαθοεργίες του, τα ξενύχτια του να βοηθήσει ανθρώπους που είχαν πραγματικά ανάγκη, η απόλυτη αφοσίωση στον άνθρωπο. Ένα παράδειγμα ιερέα που σου αποκαθιστά την εικόνα σου στον Κλήρο, στα Θεία, την Εκκλησία, τον Θεό και τον Άνθρωπο.



Ο τρελός μας ο παπάς, που βάφτισε εμένα και όλους σχεδόν τους παιδικούς φίλους μου, χαρίζοντας μας ελπίζω κάτι από την απίθανη ανεμελιά που τον συντρόφευε μέχρι τα 77 του χρόνια, εγκατέλειψε πριν τρεις μέρες τα εγκόσμια και πήγε να συναντήσει τον Ήλιο. Λόγοι προσωπικοί, ιατρικοί και άλλοι, που σίγουρα θα τους καταλάβαινε εμπόδισε εμένα και κάποια άλλα από τα παιδιά του να του απευθύνουν ένα τελευταίο αντίο. Θα ήθελα να τον αποχαιρετήσω από εδώ. Είναι ωραία τα κοινότυπά. Και θα το πω: Αν Υπάρχει Παράδεισος μας βλέπει από εκεί ψηλά, πειράζει τα αγγελάκια και χαχανίζει. Αντίο….

Είναι η Μαίρη Παναγιωταρά...

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι που πήγαν οι φίλες μου. Όχι σαν υλικές παρουσίες, σαν άτομα. Τις βλέπω θα έλεγα συχνά. Μου λείπουν ως οντότητες. Ως γυναίκες. Ως ουσιαστικά άτομα. Οι περισσότερες μεταμορφώθηκαν σε γυναικούλες.

Εν έχω κανένα πρόβλημα με τις επιλογές που κάνει ο καθένας. Πως λειτουργεί το σπίτι του. Πως μεγαλώνει τα παιδιά του –αν έχει- πως βιώνει τον γάμο του και τον άντρα του. Αλλά οι περισσότερες φίλες μου ξεκίνησαν με καλύτερη υποσχετική. Αλήθεια. Πριν 10 χρόνια, στα 25 μας, δεν υπολόγιζα πως η Άννα θα παντρευόταν έναν τεμπελχανά ο οποίος εργάζεται πολύ λιγότερες ώρες και πολύ λιγότερο σκληρά από την ίδια αλλά δεν κουνά το χέρι του να κάμει μια δουλειά μέσα στο σπίτι. Δεν θα περίμενα πως η Νατάσσα θα περνούσε, μόνη αυτή, τα απογεύματα της, ως κλώνος ταξιτζή και κουβαλά τις κόρες τις σε ιδιαίτερα μαθήματα και ωδεία. Η Γεωργία αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά της και δουλεύει με μερική απασχόληση για να μεγαλώσει τους γιους τους. Η Ζωή δείχνει να τα έχει παίξει προσπαθώντας να συνδυάσει οικογένεια, ένα νέο σπίτι και καριέρα. Οι σύζυγοι αυτών, που επίσης είχαν ξεκινήσει με καλύτερη υποσχετική, διαβάζουν τις εφημερίδες τους στη βεράντα, βγαίνουν ανελλιπώς τις Παρασκευές με τους φίλους τους, πάνε γυμναστήριο, παίζουν πλέι στέισιον τα απογεύματα και ενίοτε συνοδεύουν τα παιδιά σε παιδικά γενέθλια. Είναι οι περισσότεροι πιο ενημερωμένοι από τις φίλες μου για την πολιτική, για την διεθνή επικαιρότητα. Είναι ξεκούραστοι, ευχάριστοι, καλοί συζητές... Είναι πιο χαρούμενοι και πιο ενεργοποιημένοι.

Τελικά ίσως έχω πρόβλημα με τις επιλογές των άλλων. Με ενοχλεί που οι φίλες μου έγιναν η Μαίρη Παναγιωταρά. Φιλενάδες, υπάρχουν βιβλία να διαβαστούν, ταινίες και βόλτες στον κόσμο, ομορφιά και αγάπη… Υπάρχουν επιλογές!