Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή με βλέμμα θα ήθελα κενό. Κοιτάζω το γραφείο μου. Κοιτάζω τον αγαπημένο γκρινιάρη συνάδελφο με τον οποίο μοιράζομαι το γραφείο τα τελευταία πέντε χρόνια. Κοιτάζω την δουλειά που μαζεύεται, κοιτάζω έξω από το παράθυρο την θέα που βλέπω τόσα χρόνια και μένει αναλλοίωτη. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τα παιδάκια μου. Είναι καλά τώρα? Τους λείπω? Έχουν καταλάβει πως είμαι τα πρωινά μακριά τους? Θα έχει επιπτώσεις αυτή η απουσία μου στην σχέση μας, στην ανάπτυξη τους, στον τρόπο που θέλω να μεγαλώσουν? Θα έπρεπε να βρίσκομαι αυτή την στιγμή εκεί?
Νοιώθω πολύ δύσκολα που αναγκάστηκα βίαια νοιώθω να βγω έξω από το σπίτι και μακριά από τα μωράκια που με έχουν αυτή τη στιγμή τόση πολύ ανάγκη, για να δουλέψω. Νοιώθω πως ζω έναν δεύτερο αποχωρισμό, όπως τότε που τα είχα γεννήσει. Είναι οι δύσκολες οι επιλογές που καλείσαι να πάρεις, ειδικότερα αν δεν έχεις άλλες επιλογές. Ευλογημένο Κυπριακό κράτος που τηρείς το ελάχιστό από τις δεσμεύσεις σου απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που διαθέτεις τον ελάχιστό δυνατό χρόνο για παραμονή της μητέρας με το παιδί της, ειδικότερα στους πρώτους κρίσιμους μήνες της ζωής του, που δεν διαθέτεις την υποδομή τουλάχιστον φροντίδας βρεφών, βρεφοκομεία, νοσοκομεία για την φροντίδα των μωρών αφού η μητέρα αναγκάζεται να βγει στον κόσμο να δουλέψεις. Σκληρό και απάνθρωπο απέναντι στα βρέφη πρωτίστως και στις μητέρες γενικά. Τι καλά που η υπουργός εργασίας είναι και γυναίκα –ακούς κυρία Σωτηρούλα μου?? Ευτυχώς εγώ συγκαταλέγομαι ανάμεσα στους τυχερούς που έχουν μια δυνατή μάνα στο πλευρό τους που ανάλαβε τα παιδάκια τα πρωινά μαζί με τον πατέρα μου, εργάζομαι ως το μεσημέρι και δεν δουλεύω τα απογεύματα και βράδια. Σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα…
Αλλά τον βιώνω δύσκολα αυτόν τον αποχωρισμό. Μερικές φορές ο πόνος είναι σχεδόν σωματικός. Δεν περίμενα πως θα ένιωθα τόσο… κομμένη στα … τρία… Μου λείπουμε πολύ τα παιδάκια…
